แก้วที่แตกเป็นชิ้นๆ ตกลงบนพื้น และไวน์องุ่นสีแดง ก็หกอยู่บนพื้นตามไปด้วย
ภายใต้แสงไฟนั้น รอยแดงที่อธิบายไม่ได้ เป็นเหมือนเลือดสด
“คุณชายยวน จะให้ผม……..”
ชายชราที่มีหนวดเคราและเส้นผมเป็นสีขาว ถือไม้แส้หางม้าสีขาวอยู่ในมือ ยืนอยู่ข้างหลังชายหนุ่ม และกล่าวอย่างแผ่วเบาว่า
ชายหนุ่มกลับโบกมือ หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พูดอย่างเย็นชาว่า “ไม่ต้องรีบ นี่คือแผนการที่รองลงมา”
“มนุษย์ในโลกผู้นั้นสามารถเอาชนะพระคลั่งได้งั้นเหรอ พอจะมีความสามารถอยู่บ้าง หากสามารถเข้ามาเป็นพวกเดียวกันกับพวกเราได้ คงจะดีไม่น้อยนัก?”
ชายหนุ่มหัวเราะอย่างจางๆ ในดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยสีที่ดุร้าย
“รอให้เขายอมจำนนต่อราชวงศ์ตระกูลถังของเรา ตราจักรพรรดิที่อยู่ในมือเขา ก็จะกลายเป็นของข้าด้วยแล้วไม่ใช่เหรอ?”
ชายชราสะบัดแส้หางม้าไปทีหนึ่ง ยังคงยิ้มอย่างชัดถ้อยชัดคำ
“คุณชายยวนช่างฉลาดเหลือเกิน”
ชายหนุ่มยืนขึ้น สะบัดเสื้อกันลมที่มีขนาดใหญ่ และเยาะเย้ยว่า “ไปกันเถอะ ลองไปเจอกับเจ้าเด็กที่เย่อหยิ่งคนนั้นดู”
“ครับ”
ชายชราเดินตามหลังเขาอย่างติดๆ เหมือนกับชายชราตัวน้อยธรรมดาคนหนึ่ง
กระทืบ!
ประตูเปิดออก แสงแดดก็ส่องเข้ามา และรู้สึกแสบตาเล็กน้อย
และถังเฉา ถังเหนียนหู่ ถังฮันเจี๋ยและคนอื่นๆ ที่อยู่ในคฤหาสน์ตระกูลถัง ก็มองเข้าไปตามด้วยเช่นกัน
เห็นเพียงชายหนุ่มผู้เฉยเมยสวมเสื้อกันลมสีดำ เดินเข้ามาอย่างช้าๆ พร้อมกับชายชราคนหนึ่ง
มีความขาวผิดปกติบนใบหน้าของชายหนุ่มคนนั้น ซึ่งดูแล้วก็จะรู้ว่าเกิดจากการขาดแสงแดดเป็นเวลานาน
หน้าตาไม่ได้ถือว่าหล่อเหลา แถมไม่มีความเกี่ยวข้องกับความหล่อเหลาเลย แต่ไม่ว่าจะเป็นตา จมูก ปาก ล้วนถูกจัดวางอยู่ในตำแหน่งที่ลงตัว การรวมกันและการจัดเรียงพร้อมกันแล้ว มันก็ทำให้คนมีความรู้สึกถูกใจอีกแบบหนึ่ง
เมื่อมองแวบแรก อารมณ์สำคัญกว่ารูปลักษณ์
และความรู้สึกแรกที่ชายหนุ่มคนนี้มอบให้กับถังเฉา ก็คือความเย่อหยิ่ง
ไม่ว่าจะเป็นคิ้วที่เย่อหยิ่ง หรือการเยาะเย้ยบนใบหน้าของเขา ล้วนสะท้อนถึงความเย่อหยิ่งของเขาทั้งนั้น
เพียงแต่ไม่รู้ว่า จะมีคุณสมบัติพอที่จะเย่อหยิ่งหรือไม่
ชายหนุ่มก็เห็นถังเฉาแล้ว ทันใดนั้น สายตาของเขาก็เย็นชาลง และเดินเข้าไปใกล้
“คุณ…. คุณชายยวน!”
เมื่อเห็นฉากนี้ ถังเหนียนหู่และถังฮันเจี๋ยเหมือนเจอศัตรูใหญ่ และพวกเขาก็รีบกล่าวทักทาย โดยก้มศีรษะลงต่ำมาก เพื่อแสดงความเคารพ
ถังยวนหัวเราะอย่างจางๆ และโบกมือของเขา “ถอยไปข้างๆ เถอะ คนแบบนี้ ไม่ใช่คนที่ตระกูลถังอย่างพวกคุณสามารถยั่วยุได้จริงๆ”
ถังเหนียนหู่และถังฮันเจี๋ยรีบยืนห่างออกไป ราวกับว่าพวกเขาได้รับการนิรโทษกรรม
อันที่จริง จากความแข็งแกร่งของถังเฉาที่แสดงให้เห็นในตอนเมื่อกี้นี้ มันไม่ใช่สิ่งที่ตระกูลถังของพวกเขาสามารถรุกรานได้เลยจริงๆ
พระคลั่งคนเดียวก็จะสามารถสังหารทั้งตระกูลถังได้แล้ว แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าถังเฉา พระคลั่งนั้นกลับเปราะบางมากขนาดนี้
ในเวลานี้ ถังซื่อเจินก็เดินเข้ามาแล้วเช่นกัน คุกเข่าลงต่อหน้าถังยวน พลางกัดฟันและพูดว่า “คุณชายยวน กำลังของผมไม่เพียงพอ โปรดลงโทษผมด้วยเถิด!”
ในเวลานี้ ใบหน้าที่ถูกน้ำร้อนลวกของถังซื่อเจินยังคงบวมอยู่ และศีรษะที่เปลือยเปล่าของเขา ก็ใหญ่โตขึ้นไปอีกหนึ่งรอบโดยตรง
“ไอ้ขยะ!”
ถังยวนด่าไปคำหนึ่ง จากนั้นก็ขับไล่เหมือนกับไล่แมลงวันว่า “ไปให้พ้น”
ถังซื่อเจินกัดฟันของเขา และก้าวถอยออกไปข้างๆ
ด้วยการเยาะเย้ยในดวงตาของเขา มองไปที่ถังเฉา
กล้าที่จะรุกรานคุณชายยวน เขาจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!
พระคลั่งตัวเขาเอง เป็นเพียงผู้คุ้มกันบูโดที่อ่อนแอที่สุดอยู่รอบตัวคุณชายยวนเท่านั้น และยังมีชายชราคนหนึ่งที่ไม่เคยลงมือมาก่อน ความแข็งแกร่งของเขานั้นไม่สามารถคาดการณ์ได้ และแม้แต่เขาก็ยังรู้สึกหวาดกลัว
“คุณก็คือถังเฉางั้นเหรอ? ชนชั้นต่ำที่ถือตราจักรพรรดิอยู่เหรอ? ”
ถังยวนมองไปที่ถังเฉา และถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
ตราบใดเป็นคนที่คุ้นเคยกับถังเฉาต่างก็รู้ดีว่า เมื่อถังเฉาเลิกคิ้ว นั่นก็หมายความว่าเขามีเจตนาฆ่าในใจแล้ว
และถังยวนพูดไปเพียงประโยคเดียวสั้นๆ ก็ทำให้ถังเฉาเลิกคิ้วขึ้นสองครั้ง
ครั้งที่หนึ่งคือ “ตราจักรพรรดิ” สี่คำ บนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ และใช้มือของเขาจับตราที่แสดงตัวตนโดยจิตสำนึก
ตราจักรพรรดิ……..
มันคือชื่อเรียกของมันเหรอ?
การเลิกคิ้วครั้งที่สอง ก็เพราะคำว่า “ชนชั้นต่ำ”
“คุณหมายถึงข้าเหรอ?”
สายตาที่มืดมนของถังเฉาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า และถามว่า
“ยังมีใครอีกไหมที่นี่?”
ถังยวนพูดติดตลกว่า “ตอนนี้คุณควรคุกเข่าลงและกราบขอบคุณ เพราะคุณได้เจอกับคนในราชวงศ์ต้าเซี่ยในตำนาน และคนธรรมดา แม้แต่ตระกูลหลวงในเยี่ยนตูพวกนี้ ก็ไม่มีสิทธิ์พบเราในเวลาปกติ”
ในคำพูด เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจที่ถือตัวสูงส่งอยู่ในนั้นด้วย ทำให้ถังเฉาไม่มีความสุขอย่างมาก
“งั้นก็เอาแบบนี้เถอะ ข้าก็จะให้โอกาสแก่คุณคุกเข่าสักครั้งเช่นกัน เช่นนั้นข้าจะได้พิจารณาปล่อยให้คุณได้จากไปอย่างปลอดภัย”
ถังเฉาหยุดชั่วคราว จากนั้นก็หัวเราะให้ถังยวน
จากมุมมองของถังเฉา อีกฝ่ายได้ส่งผู้คุ้มกันที่แข็งแกร่งขนาดนี้มาโจมตีเขาแล้ว และมันก็มาถึงจุดที่ยากต่อการฟื้นตัวแล้ว
การซ่อนความทุกข์ไว้ในใจ ไม่ใช่สไตล์ของถังเฉา สไตล์ของเขาคือความดีย่อมเหนือกว่าชั่วร้ายเสมอไป!
ในวันนี้ถังยวนต้องสูญเสียมือไปข้างหนึ่ง คงจะไม่สามารถหนีพ้นได้แล้ว แต่ถ้าหากถังยวนคุกเข่าลงอ้อนวอนเขา บางทีอาจจะทำให้เขาได้รับความทุกข์น้อยลง
แต่เมื่อคำพูดนี้ตกอยู่ในสายตาของคนอื่น มันกลับกลายเป็นคนละเรื่องไปเลย
ถังเหนียนหู่และถังฮันเจี๋ยเบิกตากว้าง และบนใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความไม่น่าเชื่อ
ต่างก็ฟังจนตะลึงไปเลย!
และผู้ที่เกี่ยวข้องถังยวน ถึงกับหรี่ตาลงเล็กน้อย ด้วยเจตนาฆ่าที่รุนแรงประกายในดวงตาของเขา จ้องมองไปที่ถังเฉาอย่างแน่นหนา และพูดทีละคำว่า “คุณพูดว่าอะไรนะ?”
คำพูดนี้ออกมา ตราบใดที่เป็นคนมีสมองเล็กน้อย ก็จะสามารถฟังออกได้ว่าในคำพูดของถังยวนมีเจตนาฆ่ามหึมาซ่อนอยู่ด้วย
อย่างไรก็ตาม ถังเฉากลับแสร้งทำเป็นว่าฟังไม่ออก และจ้องมองเขาด้วยสายตาที่หรี่ลงเช่นกัน และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่เข้าใจคำพูดของมนุษย์เหรอ? ถ้าเจ้าไม่คุกเข่าลงกราบขอโทษข้า ข้าก็จะหักแขนของเจ้าหนึ่งข้าง”
ขณะที่เขาพูด ถังเฉาก็ชี้ไปที่แขนของถังยวน แล้วพูดว่า
“ฮ่าฮ่าฮ่า……”
ประโยคนี้ยิ่งตรงไปตรงมามากขึ้น และถังยวนก็หัวเราะขึ้นมาอย่างเย็นชา
แม้ว่าเขาจะหัวเราะอยู่ แต่ไม่ว่าจะเป็นถังเหนียนหู่ หรือถังซื่อเจิน ต่างก็สั่นเทาโดยจิตสำนึก
ทุกคนต่างก็สามารถมองออกได้ว่า ถังเฉาได้กระตุ้นเจตนาการฆ่าของถังยวนขึ้นมาอย่างสำเร็จแล้ว—-เป็นนานมาแล้ว เขาไม่ได้อยากจะฆ่าใครสักคนมากขนาดนี้
“คนที่กล้าพูดกับข้าเช่นนี้ เจ้าเป็นคนแรก”
“และก็จะไม่ใช่คนสุดท้าย”
ถังเฉาตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
ดังนั้น เจตนาการฆ่าในสายตาของถังยวนเพิ่มมากขึ้น และพูดว่า “เจ้าเสียมารยาทมาก แต่ข้าก็ยังคงเลือกที่จะปล่อยคุณไป ตราบใดที่คุณยอมจำนนต่อข้า และมอบตราจักรพรรดิที่ข้าต้องการให้ข้าอย่างไม่มีค่าตอบแทน ข้าก็จะให้โอกาสเจ้าที่ติดตามกับข้าสักครั้ง เป็นยังไง?”
ทันทีที่เขาพูด ร่างกายของถังซื่อเจินก็สั่นสะท้านขึ้นมา ดวงตาของเขาเบิกกว้าง และบนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ
ในเวลาเดียวกันยังทำให้ถังเหนียนหู่และถังฮันเจี๋ยตกตะลึงไปด้วย
คำพูดเหล่านี้ของคุณชายยวน ไม่ต้องสงสัยเลยว่าต้องการอยากจะรับถังเฉาเข้ามาเป็นพรรคพวกเดียวกัน เพราะเห็นแก่ความแข็งแกร่งของเขา
และผลที่ทำเช่นนี้ ก็เท่ากับว่าถังซื่อเจินถูกทอดทิ้งไปแล้ว
“คุณชายยวน! คุณชายยวน! ได้โปรดเถอะ ให้โอกาสแก่ผมอีกครั้ง คราวหน้าผมจะไม่ทำพลาสอีกแล้ว”
ถังซื่อเจินรีบวิ่งไปข้างหน้า และคุกเข่าลงต่อหน้าถังยวน และตะโกนพูดว่า
ถังยวนกลับเหลือบมองเขาอย่างเย็นชา สายตาของเขาไม่แยแส “ไอ้คนที่น่าอับอายหน้า ตอนนี้คุณไม่มีคุณสมบัติพอที่จะติดตามข้าอีกต่อไปแล้ว ไปให้พ้นซะ”
“คุณชายยวน—- “
ในดวงของถังซื่อเจินเต็มไปด้วยความไม่พอใจ และยืนขึ้นอยากจะวิงวอนต่อไป
ชายชราที่อยู่ข้างหลังเขากลับโบกแส้หางม้าในมือเบาๆ
ปัง
ทันใดนั้นพลังที่มองไม่เห็นก็สะบัดออกไป แต่ร่างของถังซื่อเจินบินกลับหัวกลับหางออกไป ปากและลำคอของเขาหวาน และลมหายใจก็เหี่ยวแห้งลง
“คุณชายยวน…….”
อย่างไรก็ตาม ถึงจะเป็นเช่นนั้น ถังซื่อเจินก็ยังคงคลานไปทางถังยวน และพูดอย่างคลุมเครืออยู่ในปากของเขาว่า “ให้โอกาสผมอีกครั้ง ให้โอกาสผมอีกครั้ง…….”
ด้วยรูปลักษณ์ที่น่าสังเวชนั้น ทั้งถังเหนียนหู่และถังฮันเจี๋ยซึ่งมองอยู่ที่ไม่ไกลต่างก็สูดอากาศเย็นเข้าไป และรู้สึกหนาวเหน็บอยู่ในหัวใจโดยไม่มีเหตุผล
นี่ก็คือราชวงศ์ต้าเซี่ย!
ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม หากไม่มีคุณค่าการใช้งานแล้ว ก็จะถูกทอดทิ้งไปอย่างไม่รีรอ
หลังจากนั้น ถังยวนก็ไม่ได้หันไปมองถังซื่อเจินแม้แต่สายตาเดียวอีกต่อไปเลย หลังจากนั้นก็มองไปที่ถังเฉา
“เป็นยังไง ข้าได้เคลียตำแหน่งว่างให้เจ้าไว้แล้ว ติดตามข้า ข้าจะไม่ถือสาเรื่องความหยาบคายของคุณที่มีต่อข้า”
ตั้งแต่ต้นจนจบ ถังเฉาก็เฝ้าดูอย่างสงบ โดยไม่มีความแปลกใจอยู่ในสายตาของเขา ราวกับสระน้ำที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง
เขาหัวเราะเบาๆ “คุณเลิกใช้บอดี้การ์ดของคุณ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับข้า? ”
เมื่อได้ยินดังนั้น ถังยวนก็ขมวดคิ้วแน่น “คุณไม่อยากจะติดตามข้างั้นเหรอ? ”
ถังเฉายิ้มอย่างดูถูกยิ่งขึ้น “ในโลกนี้ คนที่สามารถให้ข้าติดตามได้ ยังไม่เกิด”
คำพูดที่เย่อหยิ่งเช่นนี้ ไม่ได้เห็นถังยวนอยู่ในสายตาของเขาเลยแม้แต่น้อย
ทันใดนั้น สายตาของเขาก็มืดมน และดุร้ายมากขึ้น “ไอ้หนู อย่าคิดที่จะลองดีกับข้าล่ะ ในเมื่อเจ้าไม่อยากจะติดตามข้า การที่ทำร้ายผู้คุ้มกันของข้า เจ้ายังอยากจะมีชีวิตอยู่อีกหรือไม่?”
ถังเฉารู้สึกขบขันกับคำพูดประโยคนี้ “คุณเป็นฝ่ายที่ขอให้ผู้คุมกันของคุณมาโจมตีข้าเองไม่ใช่เหรอ การที่ลงมือกับข้า ก็ต้องเตรียมพร้อมที่จะเสียชีวิต”
หลังจากหยุดชั่วคราว สายตาของถังเฉาก็เฉยเมยขึ้นมาทันที “คุณจะคุกเข่าหรือไม่? ถ้าไม่คุกเข่า ก็ทิ้งแขนของคุณไว้ข้างหนึ่ง”
ถังยวนยิ้มเยาะด้วยความโกรธและพูดว่า “เจ้าบังอาจมาก ข้ายังไม่ได้หาเรื่องของเจ้าเลย เจ้ายังจะกล้าหันกลับมาสั่งข้าอีกงั้นเหรอ?”
“ส่งตราจักรพรรดิมา ข้าจะทิ้งศพของเจ้าให้อยู่ในสภาพที่ครบถ้วน”
ถังยวนกล่าวด้วยเสียงที่เย็นชา
หลังจากได้ยินดังนั้น ถังเฉาก็หัวเราะและหยิบเหรียญตราทองคำออกมาจากกระเป๋าของเขา
เป็นตราจักรพรรดิที่ถังยวนต้องการนั่นเอง
“ตราจักรพรรดิ! รีบส่งให้ข้าเดี๋ยวนี้!”
ถังยวนกล่าวอย่างเร่งรีบ
เมื่อเห็นท่าทางที่รีบร้อนของเขา ถังเฉาก็หัวเราะอย่างมีความหมายที่ลึกซึ้ง “ดูเหมือนว่า ตรานี้มาจากแหล่งกำเนิดที่ไม่ธรรมดาจริง ตัวตนของข้า อาจจะเกี่ยวข้องกับราชวงศ์ต้าเซี่ยของพวกคุณอย่างมาก”
“บอกข้ามา แหล่งที่มาของตรานี้”
ถังยวนไม่ได้พูดอะไรเลย มีเพียงสีที่มืดมนแวบเข้ามาในดวงตาของเขา
“ในเมื่อเจ้าไม่ยอมให้ งั้นก็อย่าโทษข้าที่จะต้องแย่งมันมาแล้ว”
หลังจากพูดแล้ว ถังยวนก็มองไปที่ชายชราผมขาวที่อยู่ข้างหลังเขา
“ครับ คุณชายยวน”
ชายชราสะบัดแส้หางม้า และมาถึงตรงหน้าถังเฉา และพูดอย่างเย็นชาว่า “เจ้าหนุ่มน้อย เจ้ายังเป็นเด็ก และหนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล อย่าทำผิดเลย”
บูม!
สิ่งที่ตอบเขา กลับเป็นการชกอย่างโกรธจัด
ทันใดนั้น พลังในก็พลุ่งพล่าน สั่นสะเทือนเหมือนทะเลน้ำขึ้นน้ำลง
หมัดที่หนักแน่นเช่นนี้ ทำให้สีหน้าของชายชราเปลี่ยนไปเล็กน้อย
สะบัดแส้หางม้า การสะบัดที่ดูเหมือนจะอ่อนโยน แต่บังเอิญว่าเข้ากันได้ดีกับถังเฉาพอดี
ถังเฉาก็ไม่ได้ถอยกลับแม้แต่ก้าวเดียว แต่ชายชราผมขาวกลับถอยหลังออกไปสามก้าว ร่างผอมบางของเขาสั่นเล็กน้อย
ถังเฉาแสดงสีหน้าที่แปลกประหลาด เขาไม่ได้คาดคิดเลยว่าชายชราที่ดูเหมือนจะผอมแห้งคนนี้ จะมีความแข็งแกร่งที่เสมอกับความแข็งแกร่งของเขาได้งั้นเหรอ
ถังเฉาตกตะลึง และชายชราผมขาวยิ่งตกตะลึงมากขึ้นไปอีก
ความแข็งแกร่งของเขา แม้ว่าจะมองดูราชวงศ์ต้าเซี่ยทั้งหมด ก็เพียงพอที่จะติดอันดับหนึ่งในสิบห้าต้นๆ แล้วก็ถูกชายหนุ่มที่อายุน้อยกว่าเขาหลายสิบปีขัดขวางไว้ได้งั้นเหรอ?
ยิ่งกว่านั้น ตัวเองยังเป็นฝ่ายที่อ่อนกว่าเล็กน้อย
เมื่อยืนนิ่ง ออร่าของชายชราก็ปีนขึ้นไปบนยอด และเขาก็ถอนหายใจอย่างสบายๆ และกล่าวว่า “ไม่คิดเลยว่า ในโลกมนุษย์นี้ จะได้พบกับปรมาจารย์ผู้แข็งแกร่งที่หายากเช่นนี้ได้!”
