บูม!
ทันทีที่คำพูดของถังยวนจบลง ก็ราวกับว่าเป็นเพลงหงส์ และไม่มีเสียงใดๆ อีกเลย
ร่างกายของถังเหนียนหู่และถังฮันเจี๋ยเหมือนโดนฟ้าผ่าอย่างหนัก และสมองของพวกเขาว่างเปล่า คนก่อนถึงกับต้องก้าวถอยหลังไปสามก้าว ล้มลงกับพื้นด้วยความทรุดโทรม และมองไปที่ถังเฉาด้วยสายตาที่เหลือเชื่อ
ถังเฉา……
เป็นสมาชิกของราชวงศ์ต้าเซี่ยงั้นหรือ?!
นี่มันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน?
ถังฮันเจี๋ยก็ไม่อยากจะเชื่อเลยเช่นกัน แต่ความจริงก็เป็นเช่นนั้น ถังยวนก็ได้กล่าวอย่างตรงไปตรงมาเช่นนี้แล้ว
ตามลำดับวงศ์ตระกูล เขาต้องเรียกถังเฉาว่าลูกพี่ลูกน้อง
คำพูดประโยคนี้ยืนยันทุกอย่างไปแล้ว
นัยน์ตาของถังเฉาก็มืดมนลงเช่นกัน หลังจากรู้เรื่องตัวตนของตัวเองแล้ว เขาก็ไม่มีความสุขอีกเลย
ตรงกันข้าม ความเกลียดชังเกิดขึ้นอยู่ในหัวใจของเขามากมาย
ตั้งแต่ที่ตระกูลถังให้ความสำคัญกับตราประจำตัวของเขา เขาก็พอเดาออกผลลัพธ์นี้ได้แล้ว
ในตอนนี้ทั้งหมดนี้ได้รับการยืนยันแล้ว จิตใจของเขากลับสงบเหมือนน้ำ
ไม่มีความสุข ไม่มีแรงกระตุ้น มีแต่ความเย็นชาที่ไม่มีวันสิ้นสุด
“คุณมีหลักฐานอะไรหรือไม่ ที่บอกว่าข้าคือคนของตระกูลถังในต้าเซี่ย?”
เขาพูดอย่างเฉยเมย น้ำเสียงของเขาเย็นเยียบราวกับธารน้ำแข็งในแถบอาร์กติก
“ใช่ครับ คุณชายยวน เพียงแค่ที่มาของชื่อเขา ก็ตัดสินว่าเขาเป็นสมาชิกของตระกูลถังของราชวงศ์ต้าเซี่ย มันรีบร้อนเกินไปหรือไม่? ”
ถังเหนียนหู่อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากพูดว่า
นี่มันเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อจริงๆ
ถังยวนส่ายหัว การแสดงออกของเขายังคงจริงจัง “แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว”
“พวกเจ้าไม่คิดว่ามันแปลกเหรอ? ทุกคนในตระกูลหลินต่างแซ่หลิน มีเพียงเขาที่แซ่ถัง และชื่อว่าถังเฉา นี่เป็นเพราะว่ามีคนพิมพ์ชื่อจริงของเขาไว้บนตัวเขาอย่างเห็นได้ชัด ก็เพราะกลัวว่าเด็กคนนี้โตขึ้นมาแล้ว จะไม่รู้แม้แต่ชื่อจริงของตัวเองเลยด้วยซ้ำ มันคือความตั้งใจที่ดีที่พ่อแม่ของเขาทิ้งไว้ให้!”
“…….”
หลังคำพูดนี้จบลง ทุกคนก็เงียบไปเลย
ถังยวนพูดได้มีเหตุผล ใครเขาจะทิ้งรอยไว้บนร่างกายของทารก ต้องเป็นพ่อแม่ และญาติสนิทของเขาเท่านั้น!
ถึงเสือจะร้ายกาจแต่ก็ไม่กินลูกตัวเอง ไม่ว่าพ่อแม่จะโหดเหี้ยมแค่ไหน ก็จะไม่ลงมือทำร้ายลูกของตัวเอง
นั่นคือเนื้อที่ตกลงมาจากพ่อแม่!
เป็นเพราะบางสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เท่านั้น ถึงทิ้งลูกไว้อย่างไม่เต็มใจ
ก่อนจะจากไป ทิ้งชื่อลูกไว้บนร่างกาย เพื่อที่จะให้เขาได้รู้ว่าตัวเองแซ่อะไร และชื่อว่าอะไร
เมื่อลูกโตขึ้นวันหนึ่ง เขาก็จะนึกถึงพ่อแม่ที่ไร้ความสามารถของเขาได้
นอกจากนี้ยังทิ้งเมล็ดพันธุ์ไว้สำหรับความเป็นไปได้ในการรวมตัวในอนาคต
ถังเฉาไม่ได้พูดอะไรเลย แต่ทุกคนต่างรู้สึกได้ว่า มีความเป็นปรปักษ์ร้ายแรงเกิดขึ้นจากตัวเขา
เจตนาฆ่าที่รุนแรง ทำให้ดวงตาของเขาแดงก่ำ
“คุณยังรู้เรื่องอะไรอีก? บอกข้ามาทั้งหมด ข้ารับปากว่าจะไว้ชีวิตของคุณ!”
ถังเฉากล่าวด้วยเสียงแหบ
เขาเป็นคนที่พอใจง่าย
ก่อนหน้านี้รู้แต่ว่าตัวเองไม่มีพ่อแม่ และเป็นเด็กกำพร้า ตราบใดที่มีหลินชิงเสว่ และถังเสี่ยวลี้ลูกสาวของเขา ชีวิตนี้ก็เพียงพอแล้ว
แต่เนื่องจากเขาอยากจะรู้เรื่องตัวตนของตัวเองอย่างใจจดใจจ่อ ลึกซึ้งลงไปเรื่อยๆ
เพราะถ้าคนคนหนึ่ง ถ้าไม่รู้แม้แต่ที่มาของตัวเอง และไม่รู้จักญาติสนิทที่มีสายเลือดเดียวกัน ก็เท่ากับว่าเป็นแหนไม่มีราก และไม่มีวันเป็นแหล่งเป็นหลักตลอดกาล
แม้ว่าพ่อแม่ของเขาจะทิ้งเขาอย่างไร้ความปรานี เขาก็ยังต้องการจะรู้ว่าคนสองคนนั้นเป็นใคร พวกเขาอยู่ที่ไหน และตอนนี้พวกเขาเป็นอย่างไรบ้าง?
สายเลือด เป็นสิ่งที่เขาโหยหา และก็ไม่สามารถได้มาตลอด
ความรู้สึกแบบนี้ หลินชิงเสว่ไม่สามารถให้ได้ แต่ถังเสี่ยวลี้สามารถให้ได้
เมื่อเทียบกันแล้ว ชีวิตของถังยวนนั้นไม่มีความสำคัญเลยแม้แต่น้อย
ถังยวนก็รู้สึกถึงอารมณ์ของถังเฉาแล้วเช่นกัน เงียบไปเป็นเวลานาน และในที่สุดก็เปิดปากของเขา
“เหตุผลที่ข้าแน่ใจว่าเขาก็คือสมาชิกในตระกูลถังของเรา ก็เพราะเมื่อยี่สิบแปดปีที่แล้ว มีเหตุการณ์สำคัญที่สามารถทำให้ทั้งตระกูลถังแตกตื่นได้เกิดขึ้น”
ฮะ
ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ไม่ว่าจะเป็นถังเฉา ถังเหนียนหู่ หรือถังฮันเจี๋ย การแสดงออกของพวกเขาต่างก็เปลี่ยนไปอย่างมาก
“เกิดเรื่องใหญ่อะไร?”
หลังจากเงียบไปนาน ถังเฉาก็ถามออกเสียงว่า
คราวนี้ ถังยวนไม่ได้หลบสายตาถังเฉาอีกต่อไป และสบตากับเขา และพูดเบาๆ ว่า
“คุณเคยได้ยินเรื่องราวของเจ้าหญิงนางเงือกหรือไม่?”
“เจ้าหญิงนางเงือกตกหลุมรักมนุษย์ และขึ้นฝั่งเพื่อเขา ในที่สุดเธอก็สลายเป็นฝุ่น และกลายเป็นฟองสบู่”
การแสดงออกของถังยวน ความโศกเศร้าที่บรรยายไม่ได้ และการถอนหายใจที่พูดไม่ออก ราวกับคร่ำครวญถึงการล่มสลายของความรักที่ยาวนาน
ถังเฉาเปิดปากของเขา แต่ไม่ได้พูดอะไรสักคำ
“ยี่สิบแปดปีที่แล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นกับราชวงศ์ตระกูลถัง ก็คือเรื่องราวของเจ้าหญิงนางเงือกในเวอร์ชั่นชีวิตจริง”
ถังยวนพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “หญิงนักบุญของราชวงศ์ มีพรสวรรค์ที่น่าทึ่ง และรูปลักษณ์ที่ไม่มีใครเทียบได้ แต่กลับตกหลุมรักกับผู้คุ้มกันของเธอ ทั้งสองได้ลิ้มรสผลต้องห้าม ในเวลานั้นหญิงนักบุญได้มีสัญญาการหมั้น กับคุณชายที่ยอดเยี่ยมที่สุด ของตระกูลถังไปแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงเลือกที่จะหนีไปพร้อมกัน”
“ต่อจากนั้นล่ะ?”
ในความเป็นจริงเมื่อฟังถึงจุดนี้แล้ว ถังเฉาก็พอจะคาดเดาได้ถึงการพัฒนาต่อไปของเรื่องได้แล้วพอสมควร แต่เขาก็ยังคงอดไม่ได้จะถามออกเสียงว่า
ถังยวนแดกดันรอยยิ้ม “ตอนนั้นผมยังไม่เกิด แม้กระทั่งพ่อแม่ของผมยังไม่ได้รู้จักกัน คุณชายคนนั้นก็ต้องโกรธเคืองมากตามธรรมชาติ สั่งให้กองกำลังทั้งตระกูล ไปตามฆ่าหญิงนักบุญกับ “ชายชั่ว” คนนั้น”
“พวกเขาหนีออกจากราชวงศ์ต้าเซี่ย แม้กระทั่งจะหนีออกจากต้าเซี่ย ไปอาศัยอยู่ในญี่ปุ่นเพื่อลี้ภัยอยู่พักหนึ่ง เปลี่ยนรูปลักษณ์ และกลับมาที่ต้าเซี่ย และตั้งรกรากอยู่ในเมืองหมิงจู”
“ในเวลานั้น อันที่จริงหญิงนักบุญก็ได้ตั้งครรภ์เป็นบุตรของชายผู้นั้นไปแล้ว และก็ได้ถือกำเนิดออกมา ครอบครัวทั้งสามมีชีวิตที่สงบสุขเหมือนคนทั่วไป ราชวงศ์ต้าเซี่ยไล่ล่าตามไปสังหารถึงที่ เพื่อปกป้องทารกแรกเกิด พวกเขาจึงวางเด็กไว้ที่หน้าประตูบ้านของคนรู้จักในเวลานั้น”
“ก่อนจะแยกกัน พวกเขาก็ได้ทิ้งรอยชื่ออยู่บนร่างกายของเด็ก และจากนั้นพวกเขาทั้งสองคนก็ถูกจับตัวไป คุณชายใหญ่ของราชวงศ์อยากจะประหารชีวิตชายชั่วคนนั้น แต่ก็ได้ทำให้หญิงนักบุญโกรธเคือง และนำพลังของตัวเองและพระราชวงศ์ ใช้สงครามในการคุกคาม และช่วยชีวิตชายผู้นั้นไว้ แต่หลังจากนั้น หญิงนักบุญก็ถูกคุมขังไปตลอดชีวิต และชายผู้นั้น กลับถูกตีจนขาหัก และก็ถูกขังไว้ในห้องขังด้วยเช่นกัน”
“ในตอนนี้ ผู้นำใหญ่ราชวงศ์ตระกูลถังคนปัจจุบัน ก็คือคุณชายใหญ่คนนั้น”
“…….”
เรื่องราวจบลง แต่ไม่มีเสียงเป็นเวลานาน
ถังเหนียนหู่และถังฮันเจี๋ยก้าวถอยหลังโดยจิตสำนึก และเหลือบมองถังเฉาอย่างสยองขวัญ
เขาเงียบมาก
มันเงียบมากจนทำให้จิตใจของคนกระวนกระวาย
หุหุหุ!
สายลม แรงขึ้นในเวลานี้
บนท้องฟ้ามืดครึ้มทันใดนั้น และฝนกำลังจะมาแล้ว
คลิก!
สายฟ้าแลบพราวตกลงมาในทันใด ส่องสว่างพื้นดินที่มืดหม่นในทันที
นอกจากนี้ยังส่องสว่างใบหน้าของถังเฉาในเวลานี้อีกด้วย
ซีดราวกับกระดาษ สายตาไม่แยแสจนลบล้างมนุษยชาติ!
เขาค่อยๆ เงยศีรษะขึ้นมา และถามเบาๆ ว่า “บอกชื่อของพวกเขามา”
เพียงแค่มองด้วยสายตาเดียว ก็ทำให้ถังยวนตกลงไปในนรก และเขาก็สั่นสะท้านด้วยจำสำนึก และพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า
“ผู้นำชื่อว่าถังหยู่เชียน ผู้ชายคนนั้นชื่อถังเหยียน! และหญิงนักบุญ……..”
เขาหยุดไปชั่วครู่ และพูดชื่อที่คลุมเครือดั่งหมอกควันออกมาหนึ่งชื่อ
“ถังเยว่หวา!”
บูม!
ทันทีที่ชื่อนี้พูดออกมา ออร่าที่เหมือนพายุก็ปรากฏขึ้นอย่างกว้างขวาง
เจ้ามังกร…..
โกรธแล้ว!!
“อ๊ะ……”
ถังเฉาคำรามสู่ท้องฟ้า และเสียงคำรามโกรธก็โพล่งออกมา!
ในขณะนี้ เขาระเบิดด้วยรัศมีทั้งหมดในร่างกายของเขา ราวกับว่าโลกนี้ไม่สามารถทนต่อแรงกดดันแบบนี้ได้
โอ้โอ้โอ้!
ลมหนาวคำราม สายฝนก็เทลงมา!
รัศมีอาฆาตพุ่งตรงขึ้นไปบนท้องฟ้า และท้องฟ้าก็โกรธจัด!
ในขณะนี้ แม้แต่เมฆตะกั่วหนักบนท้องฟ้า ก็หลีกทางให้เขา มีศูนย์กลางอยู่ที่เขา และลอยหายไปรอยๆ …….
“พ่อ! แม่! ลูกอกตัญญู……ตอนนี้ถึงรู้สถานการณ์ของพวกคุณ!”
ถังเฉาคำรามสู่ท้องฟ้า ด้วยรัศมีสังหาร กวาดล้างเมืองเยี่ยนจิงไปทั้งหมด!
เขาเกลียด!
เกลียดว่าตัวเองที่พึ่งรู้ตัวตนในตอนนี้!
ถังเยว่หวาเป็นแม่ของเขา!
ถังเหยียนเป็นพ่อของเขา!
เมื่อยี่สิบแปดปีที่แล้ว พวกเขาถูกบังคับให้หมดหนทาง ถึงจะละทิ้งตนเอง
การที่ทิ้งลูกที่เกิดใหม่ด้วยมือของตัวเองนั้น มันต้องเจ็บปวดขนาดไหน?
ในวันนี้ ยี่สิบแปดปีผ่านไปแล้ว!
ยี่สิบแปดปี!!!
ในชีวิตนี้จะมียี่สิบแปดปีได้สักกี่ครั้ง?
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ…….”
“ราชวงศ์ตระกูลถัง พวกเจ้าสมควรตาย!!!”
ถังเฉาเกลียดจนแทบจะบ้าคลั่ง ดวงตาของเขาเป็นสีแดงทั้งคู่ และตอนนี้เขาก็เป็นเหมือนปีศาจที่บ้าคลั่งไปแล้ว!
วิญญาณชั่วร้ายขนาดมหึมาพุ่งขึ้น สะเทือนไปถึงสวรรค์เก้าชั้น
เขาไม่เคยโกรธขนาดนี้มาก่อน!
แม้กระทั่งเมื่อสามปีที่แล้ว พี่ชายของเขาหายตัวไป และฆ่าหว่างเหลี่ยงนับพันคนด้วยตัวคนเดียว เขาก็ไม่เคยโกรธขนาดนี้มาก่อนเลย
“ฆ่า! ฆ่า! ฆ่าพวกมันให้หมด!”
ถังเฉาสั่นไปทั้งตัว หันศีรษะทันที และมองไปที่ถังยวน
ทันใดนั้น ถังยวนก็ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น และเมื่อถังเฉาเหลือบมอง จิตวิญญาณของเขาเหมือนจะกระจุยกระจายไปหมดแล้ว
“บอกข้ามาที พ่อแม่ของข้า เป็นยังไงบ้างในตอนนี้?”
ถังยวนตกใจกลัวจนฉี่ใส่กางเกงทันที ลิ้นของเขาพันกัน
“คุณ……คุณ อย่ากังวลไปเลย พ่อแม่ของคุณ พวกเขายังมีชีวิตอยู่และสบายดี พวกเขาเพียงแค่ถูกกักขังตลอดชีวิตเท่านั้นเอง ไม่ได้รับบาดเจ็บ และก็ยังไม่ตาย!”
“ผมรู้ว่าคุณอยากจะแก้แค้น แต่ก็ต้องใจเย็นๆ ก่อน!”
ถังยวนกล่าวอย่างเร่งรีบว่า “ราชวงศ์ต้าเซี่ยแข็งแกร่งมาก และได้รับการปกป้องจากกองทหารต้าเซี่ย คุณไม่ปล่อยพวกเขาไป พวกเขาก็ไม่ไว้ชีวิตคุณ—- จนถึงตอนนี้ พวกเขาก็ยังไม่เลิกที่จะตามหาคุณ และฆ่าให้ตายอย่างรวดเร็ว”
“งั้นก็มาเลย! ข้าขอสาบานในนามของเจ้ามังกร หากข้าไม่เอาชนะราชวงศ์ตระกูลถัง ข้าจะไม่ขอเป็นมนุษย์!”
เสียงของถังเฉานั้นเย็นชาอย่างมาก มีกลิ่นอายของการฆ่าที่ไม่มีที่สิ้นสุด แผ่ไปทั่วท้องฟ้า
ในมือของเขา มีแสงสีแดงกะพริบทันที และมีโทเค็นเหล็กสีแดงขนาดใหญ่ออกมา
ข้างบนนั้นมีเครื่องหมายคำว่า “มังกร” ขนาดใหญ่ตัวหนึ่ง
บูม!!
เมื่อเห็นสัญลักษณ์นี้ ถังเหนียนหู่และถังฮันเจี๋ยก็ตกใจกลัวจนแทบจะเป็นลม ราวกับถูกฟ้าผ่า
“มังกร มังกร……โทเค็นเจ้ามังกร?”
“คุณคือ…..เจ้ามังกร?!”
ถังเหนียนหู่มองไปที่ถังเฉาอย่างไม่น่าเชื่อ และกล่าวว่า
ถังฮันเจี๋ยที่อยู่ถัดจากเขานั้น เฉื่อยชาไปหมด และนั่งลงบนพื้น พร้อมกับเสียงดัง
ถังเฉาได้นำโทเค็นเจ้ามังกรออกมาแล้ว และในเวลานี้ถ้าอย่างไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเขา พวกเขาเป็นคนโง่เขลา!
โทเค็นเจ้ามังกร นั่นเป็นโทเค็นเจ้ามังกรแดนเหนือเท่านั้นถึงสามารถครอบครองได้!
เมื่อออกคำสั่งเจ้ามังกรแล้ว ก็เท่ากับออกคำสั่งฆ่าระดับชาติแล้ว!
มันจะต้องมีการสังหารแบบท้องฟ้ามืดมน และเลือดไหลเป็นแม่น้ำเกิดขึ้นแน่นอน!
ถังเฉา!
ก็คือเจ้าแห่งมังกร!
เจ้ามังกรต้าเซี่ย!
ครอบครองแดนเหนือ สู้รบทำให้สิบแปดประเทศของต่างแดนเกรงกลัวด้วยเพียงผู้เดียว!
ถังเหนียนหู่กำลังจะเป็นไปลมไปแล้ว มีสิทธิ์อะไร ถังเฉาจึงสาบานว่าจะสังหารราชวงศ์ต้าเซี่ยทั้งหมดด้วยตัวคนเดียว?
เพียงเพราะเขาเป็นเจ้ามังกรงั้นเหรอ!
“ขอ……ขอคารวะเจ้ามังกร!”
ด้วยเสียงที่ดัง ถังเหนียนหู่ผู้นำของราชวงศ์ตระกูลถัง พาหลานของเขา ถังฮันเจี๋ย และทั้งคู่ก็คุกเข่าลงต่อหน้าถังเฉา
ด้วยศีรษะที่เทียบกับบนพื้น เขาไม่กล้าที่จะดูหมิ่นแบบก่อนหน้านี้อีกต่อไป
หากบอกว่าก่อนหน้านี้มีเพียงความเกรงกลัวเล็กน้อยแล้วก็ ถ้าอย่างนั้นในตอนนี้ ก็คือยอมจำนนแล้ว!
ยอมจำนนต่อถังเฉาอย่างไม่มีเงื่อนไข!
“ท่านเจ้ามังกร จากนี้ไปราชวงศ์ตระกูลถังของเรา จะเป็นดาบที่เฉียบคมที่สุดในเยี่ยนจิงของท่าน และจะคอยขจัดอุปสรรคทั้งหมดให้คุณ!”
“ตระกูลถังของเรา จะไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ ยอมมอบให้ทุกอย่าง!!”
เสียงคำรามจากใจจริงของถังเหนียนหู่ดังก้องไปทั่วทั้งตระกูลถัง
อย่างไรก็ตาม ถังเฉากลับทำเป็นไม่ได้ยิน และมองไปที่ถังยวน และกล่าวว่า “คุณกลับไป บอกกับถังหยู่เชียนว่า ข้าถังเฉา จะนำทหารม้าที่แข็งแกร่งล้านคน เพื่อจะไปถล่มประตูของราชวงศ์ตระกูลถังของพวกเจ้า และให้พวกเขาทำความสะอาดคอรอไว้ได้เลย”
“ในวันนั้น มันจะไม่นานเกินไป…….”
