ด้วยเสียงคำว่า “พ่อ” ความคิดของคนที่ตะลึงงันในการประชุมก็กลับมาสู่ความเป็นจริง และพวกเขามองตรงไปก็เห็นสองคนที่ปรากฏตัวขึ้นกลางอากาศ
ดวงตาของหลินชิงเสว่ที่แฝงอยู่ในฝูงชนเบิกกว้าง ร่างกายของเธอสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้
“คือพวกเขา……”
“พวกมันมาจริงๆด้วย…”
เพราะแม่ของเธอลั่วเย่นหัว เธอรู้ความลับบางอย่างที่ตระกูลหลวงของเมืองซื่อจิ่วไม่รู้
เพราะว่า แม่ของเธอมาจากที่นั่น!
ไม่ว่าจะเป็นการรับใช้หรือออร่า ก็เหมือนกับกลุ่มคนในความทรงจำของเธอ!
หนึ่งในสองคนนั้น เพิ่งได้สู้กับถังเฉา
มันเป็นชายชราที่เย็นชาในเสื้อคลุมสีน้ำตาลโบราณ แก้มของเขาเต็มไปด้วยริ้วรอย เหมือนเปลือกส้มแห้ง ย่นมาก
หากปรากฏในเวลากลางคืน อาจทำให้คนอื่นเข้าใจผิดว่าเป็นผีที่มาเอาชีวิต
ในขณะที่เย่หรูอี้เหนี่ยวไก เขาก็ปรากฏตัวขึ้นข้างหลังเย่หรูอี้ราวกับผี นิ้วทั้งห้าของเขาเปิดกว้าง คว้าด้านหลังหัวใจของเย่หรูอี้
ไม่ยากเลยที่จะจินตนาการว่า ถ้าถังเฉาไม่เคลื่อนไหว ร่างกายของเย่หรูอี้จะถูกแขนแห้งกร้านนั้นทะลุทะลวง และแม้แต่หัวใจก็จะถูกดึงออกมา
แคร่ง!
มองดูฉากนี้ด้วยความประหลาดใจ ปืนของเย่หรูอี้ก็ตกลงบนพื้น ราวกับว่าใช้กำลังทั้งหมดของเธอจนหมด และนั่งลงบนพื้น สายตาของเธอสั่นไหวและจ้องไปที่ชายชราในชุดคลุมสีน้ำตาลโบราณ
เกือบจะ
เธออยู่ใกล้ความตายมาก
ถ้าไม่ใช่เพราะถังเฉาออกมาช่วย เธอคงตายไปแล้วในตอนนี้
เป็นครั้งแรกที่เย่หรูอี้รู้สึกว่าเธอใกล้ความตายมากเช่นนี้
เมื่อก่อนเธอเคยโอ้อวดว่าเธอไม่กลัวความตาย แต่เมื่อความตายมาเยือน เธอเพิ่งรู้ว่าความคิดเมื่อก่อนนั้นโง่แค่ไหน
สีหน้าของถังเฉาเคร่งขรึม ข้อมือส่งเสียงออกมา และระเบิดด้วยพลังงานอันแรงกล้า
ราวกับว่าพลังที่มองไม่เห็นกำลังสะท้อนกลับ ชายชราในชุดคลุมโบราณก็ปลิวไปในทันใด
รองเท้าผ้าปากกลมที่เท้าของเขาลอยขึ้นไปในอากาศ ขณะที่หมุนกลับ แล้วกลับไปหาชายผู้เฉยเมยซึ่งอยู่ไม่ไกล
ก้าวถอยหลังเหมือนทาส ยืนอยู่ข้างชายผู้เฉยเมย
ชายผู้เฉยเมยคนนั้นคือคนที่เย่จงซือเรียกว่า ‘พ่อ’
ทันใดนั้น สายตาของทุกคนในกลุ่มผู้ชมก็เพ่งไปที่เขา ด้วยความประหลาดใจและตกใจในดวงตาของพวกเขา
นอกจากนี้ยังมีสีหน้าที่เหลือเชื่อ
“คือ คือคุณ!”
ทันทีที่เย่หรูอี้เห็นชายคนนี้ สีหน้าของเธอก็ซีดทันที และร่างกายของเธอก็สั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้
หลังจากผ่านไปสามวินาที ใบหน้าของเย่หรูอี้ก็บิดเบี้ยวทันที และสายตาของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชังเมื่อเผชิญหน้ากับเย่จงซือ
เธอคลานเข้ามาด้วยความน่าสังเวช หยิบปืนขึ้นที่พื้น
กำปืนในมือแน่น ความกลัวที่แผ่ขยายออกไปจนสุดขั้ว จากนั้นก็ค่อยๆจางไป
เย่หรูอี้ยกปืนพกขึ้น และชี้ไปที่ชายผู้เย็นชา
ถังเฉาจ้องไปที่ชายที่ปรากฏตัวขึ้นจากกลางอากาศ สายตาของเขาเย็นชาจนสุดขั้ว
เฟิ่งหวงมีความสามารถในการรับรู้อันตรายอย่างยิ่ง ในตอนนี้ เธอมาถึงข้างกายถังเฉาแล้ว หยิบมีดที่ส่องแสงเย็นเฉียบออกมาแล้วรอดูสถานการณ์
แต่ถ้าสังเกตดีๆ จะพบว่ามือของเฟิ่งหวงที่ถือมีดนั้น เต็มไปด้วยเหงื่อที่เย็นยะเยือก
เธอรู้ว่าความแข็งแกร่งของตัวเองนั้นแข็งแกร่งมากพอ แต่ต่อหน้าชายวัยกลางคนที่เฉยเมยนี้ เธอไม่สามารถแม้แต่จะปลุกอารมร์แห่งการต่อสู้ขึ้นมาได้เลย
ตอนนี้ มือของเธอที่ถือมีดไว้สั่นอยู่!
ถังเฉาก็มองเธออย่างเย็นชา ไม่ต้องสงสัยเลยว่า คนที่เย่จงซือเรียกว่า “พ่อ” นั้นคือ “พ่อราชวงศ์” อย่างไม่ต้องสงสัย
เย่จงเวิ่น!
เย่จงเวิ่นพบว่าผู้หญิงที่กำลังเล็งปืนมาที่เขา แต่กลัวมาก หรี่ตาลงอย่างอันตรายและสายตาที่ลึกล้ำของเขาจ้องมองมาที่เธอตั้งแต่ต้นจนจบ
จู่ๆก็รู้สึกคุ้นเคยขึ้นมาเล็กน้อย
หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน เขาก็นึกขึ้นได้และเยาะเย้ยอย่างเหยียดหยาม
“ที่แท้ก็คุณนี่เอง หลังจากผ่านไปยี่สิบกว่าปี คุณก็เติบโตขึ้นมาจนถึงตอนนี้แล้ว”
หลังจากพูดเสร็จ เขาก็เปลี่ยนสายตา และไม่เห็นเย่หรูอี้อยู่ในสายตาแม้แต่น้อย
สิ่งนี้กระตุ้นศักดิ์ศรีของเย่หรูอี้อย่างมาก
ภาพแม่ของเธอถูกทำร้ายกลับมาอยู่ในใจอีกครั้ง และจู่ๆน้ำตาของเย่หรูอี้ก็ไหลออกมา กัดฟันมองเย่จงเวิ่นและตะโกนว่า “คุณมองตาฉันสิ!”
“……”
เย่จงเวิ่นย่นหน้าผากของเขาเล็กน้อย และสายตาของเขาจ้องไปที่ตัวเย่หรูอี้อีกครั้ง ขมวดคิ้วเล็กน้อย มองดูดวงตาที่เต็มไปด้วยความแค้นของเธอ
“คุณไม่ละอายบ้างหรือ?”
“ทั้งๆที่มันเป็นความผิดของคุณในตอนนั้น ทำไมแม่ของฉันต้องรับผิดชอบทั้งหมดแทนคุณด้วย?”
“เธอถูกคุณฆ่า ฆ่าคน ต้องชดใช้ด้วยชีวิต”
เธอมองไปที่เย่จงเวิ่น ร่างกายลุกขึ้นยืนโยกไปมา ยกปืนพกขึ้นอีกครั้งแล้วชี้ไปที่เขา
ต่อหน้าเย่จงเวิ่น เย่หรูอี้อ่อนแอและเล็กเหมือนเรือแบนในทะเล ซึ่งจะถูกลมและคลื่นที่รุนแรงพลิกคว่ำได้ตลอดเวลา
แม้รู้ว่าจะต้องตาย เธอยังคงวิ่งเข้าไปหาเขาโดยไม่ลังเล เพราะเธอเข้าใจว่า หากพลาดโอกาสครั้งนี้ไป และคงจะเป็นการยากที่จะพบเขาอีก
แม้ว่าเธอจะต้องตาย แม้ว่าเธอจะต้องตายอย่างน่าสังเวช เธอก็ยังต้องทำ
ความเกลียดชังได้แทรกซึมลึกเข้าไปในหัวใจของเธอแล้ว ถังเฉาดูออก เธอเตรียมพร้อมที่จะตาย
การแสดงออกของเย่จงเวิ่นยังคงเรียบสงบ“มันเป็นแค่อุบัติเหตุ การเกิดของคุณก็เป็นอุบัติเหตุเช่นกัน การละทิ้งสิ่งที่ควรละทิ้ง คือความจริงที่ทุกคนเข้าใจ”
บูม!
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา ดวงตาของเย่หรูอี้ก็เปลี่ยนเป็นสีแดง และเส้นเลือดที่เข้มข้นกระจายออกไป
“อุบัติเหตุ? ฮ่าฮ่าฮ่า…อุบัติเหตุ!!!”
เธอเผชิญหน้ากับเย่จงเวิ่น บิดาผู้ให้กำเนิดของเธอ บีบไกปืนอย่างรุนแรง
เย่จงซือกลัวมากจนรีบซ่อนตัวอยู่ข้างหลังพ่อของเขา
ปัง！
เสียงปืนดังสนั่น แต่เย่จงเวิ่นกลับไม่ได้รับบาดเจ็บ
เผชิญหน้ากับกระสุน สีหน้าของเขาและชายชราชุดสีน้ำตาลที่อยู่ข้างๆไม่ได้เปลี่ยนแปลง
แค่โบกมือเบาๆ กระสุนก็ตกลงมา
ราวกับว่ามีเกราะป้องกันแก๊สที่มองไม่เห็นอยู่ข้างหน้าพวกเขา ดังนั้นกระสุนจึงไม่มีทางที่จะพุ่งเข้าไปข้างหน้าได้
อย่างไรก็ตาม สายตาของเย่จงเวิ่นจมลง และเขาสะบัดแขนเสื้อต่อหน้าเย่หรูอี้
เย่หรูอี้ไม่รู้สึกว่ามีพายุกำลังมา ราวกับว่าเย่จงเวิ่นแค่สะบัดแขนเสื้อของเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ
อย่างไรก็ตาม สีหน้าของถังเฉาและเฟิ่งหวงที่อยู่ด้านข้างเปลี่ยนไปอย่างมาก
“ระวัง!”
ร่างของถังเฉาปรากฏขึ้นข้างๆเธอในทันที อยากพาเธอออกไป
ซ่า！
ข้างหน้าเขา ร่างสีน้ำตาลปรากฏตัวขึ้น
เป็นชายชราในชุดคลุมโบราณที่ยืนขวางอยู่หน้าถังเฉา
“หาที่ตาย!”
สีหน้าของถังเฉาจมลง คราวนี้ เขาโกรธมากจริงๆแล้ว
กำปั้นระเบิดออกด้วยความโกรธ
ซ่า!
ชายชราในชุดคลุมโบราณแสดงความเจ็บปวดบนใบหน้า จับแขนและถอยหลังอย่างต่อเนื่อง
กระดูกแขนของเขาถูกหักจากหมัดของถังเฉา ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยความตกใจ
ภายใต้ราชวงศ์ มีคนที่เทียบเท่ากับราชวงศ์ได้!
หายากมากในโลก!
ชายชราในชุดคลุมโบราณถูกทุบจนถอยกลับ แต่ในเวลาเดียวกันนี้ ทำให้เขาไม่สามารถช่วยเย่หรูอี้ได้
ปัง！
ราวกับว่าถูกรถบรรทุกชน สมองของเย่หรูอี้ว่างเปล่าไปครู่หนึ่ง
เมื่อเธอตอบสนอง เธอเห็นตัวเองกำลังโบยบินอยู่กลางอากาศ
เสียงทั้งหมดหายไป
สิ่งที่ตามมาคือความเจ็บปวดอย่างรุนแรง
เธอนอนอยู่บนพื้นคนเดียว ตัวสั่นไปหมด ไม่สามารถลุกขึ้นได้
“ที่ผมไม่ฆ่าคุณ ทั้งหมดเป็นเพราะเห็นแก่ที่คุณก็เป็นลูกสาวของผม”
น้ำเสียงที่เฉยเมยของเย่จงเวิ่นดังขึ้น“แต่ถ้าคุณลงมือกับผมอีกครั้ง ผมจะลบคุณออกจากโลกนี้”
น้ำเสียงที่เป็นเหมือนคำสั่งนี้ทำให้เย่หรูอี้ไม่สามารถมีร่องรอยของการต่อต้านได้เลย
นัยน์ตาของเธอดูเหม่อ ไม่มีสมาธิหรือจุดโฟกัสเลย
ใจของเธอตาย และเธอก็ตกลงไปในเหวแห่งความสิ้นหวัง
จากผู้หญิงธรรมดาๆ เธอค่อยๆปีนขึ้นทีละขั้นจนถึงทุกวันนี้
เดิมทีคิดว่าสามารถท้าทายคนนี้ได้ ความจริงที่โหดร้าย ทำให้เธอรู้จักตัวเองมากขึ้น
ผู้อ่อนแอ จะเป็นผู้อ่อนแออยู่เสมอ และจะไม่มีวันท้าทายผู้ที่อยู่เหนือกว่าได้
ฮึบ!
ที่เกิดเหตุเงียบลง มีเพียงเสียงของแขกที่สูบอากาศในห้องแอร์
ทุกคนมองไปที่เย่จงเวิ่นด้วยความสยองขวัญ
ผู้ชายคนนี้ น่ากลัวเกินไปแล้ว
“ฮ่าๆๆๆ……”
เย่จงซือที่ได้รับการช่วยเหลือจากเย่จงเวิ่นอดหัวเราะออกมาไม่ได้ และเดินมาที่เย่หรูอี้ที่ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้
“มดก็คือมด คนอย่างคุณ อยากฆ่าผมงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ!”
“ถรุ้ย!”
“อวดดี มาอวดดีอีกสิ ไอ้ขยะ! นางผู้หญิงเลวทราม!”
เย่จงซือถ่มน้ำลายลงบนใบหน้าของเธออย่างหนัก และเตะเธออย่างรุนแรง
กับพฤติกรรมของลูกชาย เย่จงเวิ่นขมวดคิ้วและดุ “พอแล้ว สิ่งต่างๆกลายเป็นแบบนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะคุณ”
เย่จงซืออดไม่ได้ที่จะหดคอกลับ และดูเหมือนเขาจะกลัวพ่อมาก
“ครับพ่อ”
เขาเรียกด้วยความเคารพและเขาก็หยุดพูด
“จงเวิ่น คุณกลับมาแล้วเหรอ ทำไมไม่บอกผมสักคำ”
เย่หยวนซานเดินเข้ามาและถาม
คนจำนวนมากเช่นนี้ มีเพียงเขาเท่านั้นที่มีคุณสมบัติพอที่จะพูดคุยกับเย่จงเวิ่นอย่างเท่าเทียมกัน ซึ่งทำให้เย่หยวนซานรู้สึกได้หน้ามาก
เพราะว่า นี่คือลูกชายของเขา
เย่จงเวิ่นเหลือบมองเย่หยวนซานจางๆ”แม่ของเขาคิดถึงเขา บอกให้ผมพาเขาไปอาศัยอยู่ในภูเขาสองสามวัน”
บนภูเขา
เป็นตัวย่อของสถานที่ที่พวกเขาอาศัยอยู่
มันไม่ใช่ภูเขาจริงๆ
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่หยวนซานก็แสดงท่าทางเคร่งขรึมมากขึ้น
“ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง งั้นคุณก็พาจงซือไปอาศัยอยู่บนภูเขาเถอะ ให้เขาไปกับแม่ของเขามากขึ้น”
เย่หยวนซานกล่าว
คนอื่นไม่รู้ แต่เขารู้ดี
เหตุผลที่เย่จงเวิ่นสามารถเข้าไปในราชวงศ์ของตระกูลเย่ได้นั้น ก็เพราะภรรยาของเขา แม่ของเย่จงซือ
นั่นเป็นบุคคลที่ยิ่งใหญ่กว่าเย่จงเวิ่น!
หนึ่งในสมาชิกของราชวงศ์!
เย่จงเวิ่นพยักหน้าจางๆ พาเย่จงซือกำลังจะออกไป
อย่างไรก็ตาม ขณะที่พวกเขากำลังจะออกจากที่นี่ ก็มีเสียงจางๆดังขึ้นข้างหลังพวกเขา
“ผมบอกแล้ว พวกคุณจะไปแบบนี้เหรอ?”
“……”
เย่จงเวิ่นหยุดชั่วคราว และเย่จงซือที่อยู่ข้างหลังเขาได้ยินเสียงปีศาจ ขนลุกซู่ไปทั่วทั้งร่างกายของเขาในทันที
เมื่อเขาหันศีรษะ ถังเฉาก็ยืนอยู่ข้างหลังพวกเขาอย่างเฉยเมย เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ตั้งใจจะปล่อยพวกเขาไป
บูม!
ทันใดนั้น ทุกคนก็ตกตะลึง โดยเฉพาะคนในตระกูลถัง
ถังเหนียนหู่ก้าวไปข้างหน้าและพูดด้วยความหวาดกลัว “คุณถัง อะไรที่ควรให้อภัยก็ควรให้อภัย คุณทำให้ตระกูลถังในราชวงศ์ขุ่นเคืองแล้ว คุณไม่ควรทำให้ตระกูลเย่ในราชวงศ์ขุ่นเคืองอีก!”
ถังฮันเจี๋ยเกือบจะเป็นลมด้วยความตกใจ ตระกูลถังในราชวงศ์ก็ได้ทำให้พวกเขาหวาดกลัวแล้ว ตอนนี้ ต้องการฉีกหน้ากับตระกูลเย่ในราชวงศ์อีก?
ถังเฉาไม่สนใจ และสายตาของเขาจับจ้องไปที่เย่จงเวิ่นตั้งแต่ต้นจนจบ
“คุณจะออกตัวเพื่อเธอเหรอ?”
เย่จงเวิ่นจ้องมองไปที่ถังเฉา ชี้ไปที่เย่หรูอี้และถาม
ถังเฉาหัวเราะ “ไม่ใช่เพื่อเธอ แต่เพื่อตัวผมเอง”
“ลูกชายของคุณเคยจะพรากชีวิตของผม วันนี้ไม่ว่าพ่อหน้าไหนมา ผมก็ต้องการให้เขาไปลงนรก”
