เรื่องวุ่นวายที่มีมานับร้อยปีในเมืองซื่อจิ่ว มีอัจฉริยะผู้เก่งกาจมากมายเติบโตขึ้น
พวกเขาบ้างก็ฉลาด บ้างก็ฉลาดและกล้าหาญ กล่าวโดยย่อคือ ผู้คนที่มีชื่อเสียงในเมืองซื่อจิ่วเยอะ
อย่างไรก็ตาม เมืองซื่อจิ่วไม่เคยบรรลุความเป็นปึกแผ่นหรือรวมเป็นหนึ่งอย่างแท้จริง
กล่าวอีกนัยหนึ่ง ไม่เคยมีอัจฉริยะคนใดที่เหมือนถังเฉาในปัจจุบัน คนเดียวสามารถมีความสัมพันธ์กับทั้งเก้าตระกูลหลวงใหญ่
ตระกูลลั่ว ตระกูลหลิน ตระกูลหลงล้วนเป็นภูมิหลังของเขา
ตระกูลถัง ตระกูลฉู่ ตระกูลเจียง ตระกูลเย่และตระกูลถังล้วนยอมจำนนต่อเขา
บุคคลเช่นนี้ เรียกเขาว่า “เจ้าแห่งเมืองซื่อจิ่ว” ก็ไม่ได้เกินไป
ฉินโช่ววงงงไปหมด และตกตะลึงกับฉากตรงหน้าเขา
ฉินผู่หยางก็เหมือนกัน เขาเคยคิดว่าถังเฉานั้นแข็งแกร่งมาก แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะแข็งแกร่งขนาดนี้
ในห้าปี ช่องว่างระหว่างพวกเขาไม่เพียงไม่ลดลง แต่ยังเพิ่มพูนขึ้นไปอีก!
ใหญ่เหมือนหลุมขนาดใหญ่!
ฉินเจียนเวยยืนเงียบๆอยู่ข้างๆ มองดูฉากที่อลังของรองหัวหน้าของเขาที่สั่งการสิบตระกูล โดยไม่รู้สึกแปลกใจใดๆ
หากมีตระกูลหลวงที่สิบในเมืองซื่อจิ่ว นั่นก็จะเป็นถังเฉาแน่นอน!
เขาหนึ่งคนเป็นหนึ่งจักรพรรดิ!
“นายท่านฉิน ตอนนี้ คุณยอมแล้วหรือยัง?”
ถังเฉาค่อยๆหันกลับมา มองฉินโช่ววงด้วยรอยยิ้มและพูดด้วยรอยยิ้ม
ตูบ!
ร่างกายของฉินโช่ววงอ่อนตัวลง อดไม่ได้ที่จะล้มลงกับพื้น
ฟันของเขาก็สั่นเทา!
เขามีชีวิตอยู่จนถึงวัยนี้ แต่ยังห่างไกลจากจุดที่เขาสามารถสั่งการสิบตระกูลได้
แต่ชายหนุ่มที่อายุน้อยกว่าเขาเกือบหกสิบปี กลับสามารถทำถึงขั้นนี้
ฉินโช่ววงเป็นคนที่เชื่อเรื่องโชคชะตา เชื่อเรื่อง “การสืบทอดโชคแห่งสวรรค์และปฐพี”
ถังเฉา เป็นผู้สืบทอดโชคแห่งสวรรค์และปฐพี!
แพ้ให้กับผู้ชายแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องที่สูญเสียอะไร!
“ยอม ผมยอมทั้งกายและใจ!”
ฉินโช่ววงในขณะนี้ ก้มศีรษะไว้ ถูกทุบตีจนยอม
“ฉินผู่หยางยอมจำนนต่อผมในนามของตระกูลฉิน ผิดไหม?”
ถังเฉาถามอีกครั้ง
ในขณะนี้ฉินโช่ววงส่ายหัว “ไม่ผิด ผมตาบอดเอง มองการณ์ไม่ไกล!”
แม้ว่าราชวงศ์จะแข็งแกร่ง แต่ก็ไม่เก่งเท่าคนหนึ่งคนสามารถสั่งการสิบตระกูล
สั่งการได้แค่หนึ่งตระกูลนั้นไม่ได้เก่งอะไร และการสั่งการได้สามตระกูลนั้นก็ไม่ได้เป็นเรื่องน่าทึ่งมากนัก แต่สามารถสั่งตระกูลหลวงทั้งหมดของเมืองซื่อจิ่วได้นั้น ถือว่ามีความสามารถจริงๆ
ถังเฉาหยุดพูด ยิ้มจางๆแล้วมองกลับไปที่ฉินจิ่วจิง
“คุณ ยอมหรือยัง?”
บูม!
หัวใจของฉินจิ่วจิงสั่นสะเทือน พูดตามตรง เขาก็ตกตะลึงกับฉากนี้ด้วย
เขาคิดไม่ถึงเลยว่า จะเชิญตระกูลหลวงที่เหลืออยู่
อย่างไรก็ตาม สีหน้าของเขายังคงน่าเกลียดมาก “นี่คุณกำลังออกมาแสดงพลังหรือ?”
ถังเฉาหัวเราะเบาๆ “ไม่นับว่าเป็นการแสดงพลัง แค่เป็นการเตือนเล็กน้อย อย่าคิดว่าตนเองเป็นราชวงศ์ ก็สามารถแหกกฎของโลกได้ โลกนี้กว้างใหญ่ไพศาล มีผู้คนมากมายที่ไม่เกรงกลัวราชวงศ์”
“บังอาจ!”
การพูดที่ดูสบายๆนี้ กระตุ้นความโกรธของฉินจิ่วจิงอย่างสมบูรณ์
“ฉินจิ่วจิง!”
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะโมโห ก็มีอีกเสียงหนึ่งที่น่าเกรงขามดังขึ้น
ลั่วเย่นหัวหัวสวมมงกุฏเทพหง เดินมาในชุดจักรพรรดิ”คุณ รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?”
เมื่อเห็นออร่าที่ไม่ธรรมดาของลั่วเย่นหัว ฉินจิ่วจิงก็ตกตะลึงครู่หนึ่ง และหลังจากมองใกล้ๆ เขาก็รู้สึกคุ้นเคย
ใบหน้าที่สมบูรณ์แบบ ความงามที่ไม่มีใครเทียบได้ ทำให้ฉินจิ่วจิงจำเรื่องในอดีตได้ทันที
จู่ๆเขาก็นึกถึงผู้หญิงคนหนึ่งในความทรงจำ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก
“คุณ… คุณคือราชินีแห่งลั่วเหอฉวนใช่ไหม?!”
เขามองดูลั่วเย่นหัว ราวกับว่าเห็นผีในเวลากลางวันแสกๆ และอุทานออกมา
ในใจถังเฉากระตุก หลังจากที่ได้พูดคุยกับหลินรั่วหวีเมื่อครั้งที่แล้ว เขาได้รู้ความลับบางอย่างเกี่ยวกับราชวงศ์ต้าเซี่ย
รู้ว่าลั่วเย่นหัวเดิมทีมาจากราชวงศ์ต้าเซี่ย และระดับก็ไม่ได้ต่ำด้วย
แต่คิดไม่ถึงว่า ฉินจิ่วจิงจะเรียกลั่วเย่นหัวว่า “ราชินี” ? !
ถังเฉาไม่รู้ว่าคำว่าราชินีหมายถึงอะไร แต่สถานะไม่ต่ำแน่นอน
นอกจากนี้ยังมีลั่วเหอฉวน จะเห็นได้ว่า นี่คือชื่อสถานที่—สิ่งแรกที่นึกถึงคือลั่วเหอ
“เป็นไปไม่ได้ คุณเป็นราชินีได้อย่างไร ราชินีสิ้นพระชนม์เมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้ว!”
ฉินจิ่วจิงมองไปที่ลั่วเย่นหัว และตะโกนด้วยความตื่นตระหนก
ว้า！
ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา สายตาของลั่วเย่นหัวก็เย็นชา และมีออร่าที่น่ากลัวออกมา
สิ่งที่ทำให้ถังเฉาประหลาดใจก็คือ ลั่วเย่นหัวก้าวไปข้างหน้า และปรากฏตัวต่อหน้าฉินจิ่วจิงเหมือนผี
ยกมือขึ้น ตบหน้าฉินจิ่วจิง
ผัวะ!
ร่างของฉินจิ่วจิงก็บินออกไป ราวกับว่าวที่เชือกขาด
ถังเฉามองไปที่ลั่วเย่นหัวด้วยใบหน้าที่เหลือเชื่อ
แม่ยาย…
รู้เรื่องบูโดด้วยเหรอ?
เมื่อสักครู่ จากร่างกายของลั่วเย่นหัว ถังเฉารู้สึกได้ถึงความผันผวนที่น่ากลัวอย่างยิ่ง
เมื่อมองไปอีกครั้ง ความรู้สึกก็หายไป
ลั่วเย่นหัวยังคงยืนอยู่ตรงนั้น การแสดงออกของเธอสงบ เธอมีเพียงความสง่างามและชุดที่หรูหราบนร่างกายของเธอเท่านั้น
“เป็นราชินีจริงๆ!”
ฉินจิ่วจิงนอนคว่ำลงบนพื้นด้วยสภาพที่น่าสังเวช ปิดหน้าและตะโกน
เขาในขณะนี้ รู้สึกราวกับว่าความมั่นใจในตนเองของเขาถูกโจมตี และเขาไม่มีความเย่อหยิ่งในการเป็นราชวงศ์อีกต่อไป
เมืองซื่อจิ่วมีเสือซุ่มมากมาย มีมู่ตงเฟิงและเจ้ามังกรก็แล้ว แต่นี่ราชินีที่หายตัวไปหลายปีก็ยังอาศัยอยู่อย่างสันโดษที่นี่!
ฉินจิ่วจิงไม่กล้าที่จะอยู่ต่อ และหนีไปจากที่นี่ด้วยท่าทางที่น่าเกลียด
ออร่าแห่งการต่อสู้หายไปหมด ถังเฉายิ้มและยกมือทักทายให้ตัวแทนของตระกูลหลวง “รบกวนทุกท่านที่เดินทางมานี่แล้ว”
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร…”
นอกจากเจียงไป๋เสว่และเย่หรูอี้ ผู้แทนตระกูลหลวงส่วนใหญ่ตอบอย่างสุภาพ
พวกเขาก็ตกใจกับการกระทำอันน่าทึ่งของถังเฉา ที่เรียกทุกตระกูลหลวงมารวมกันที่นี่
หลังจากที่ทุกคนจากไป มีเพียงเจียงไป๋เสว่และเย่หรูอี้เท่านั้นที่ยังคงอยู่
คนหลังเหยียบส้นสูงเข้ามาหาถังเฉาแล้วพูดจางๆว่า “คุณจะไปจากที่นี่เมื่อไหร่?”
คำพูดแปลกๆของเย่หรูอี้ ทำให้ถังเฉาผงะไปครู่หนึ่งและถามว่า “ทำไมผมถึงต้องไปจากเมืองซื่อจิ่ว?”
“คุณมีที่ที่ต้องไป ฉันก็เช่นกัน”
เย่หรูอี้มองเข้าไปในระยะไกล และพูดอย่างไร้อารมณ์ความรู้สึก
ถังเฉาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นสายตาของเขาก็ลึกลงไป และเขาก็ถอนหายใจเบาๆ “ใช่ เราต้องไปสถานที่หนึ่ง และเราอาจมีจุดหมายเดียวกัน”
ราชวงศ์ต้าเซี่ย สถานที่ที่น่าเกรงขามและเป็นสถานที่ที่ผู้คนโหยหา
พ่อแม่ผู้ให้กำเนิดของถังเฉาอยู่ที่นั่น ทุกข์ทรมานอยู่ตลอดเวลา และเขาต้องการไปที่นั่นเพื่อช่วยพวกเขาออกมา
ไม่มีใครสามารถหยุดมันได้
ศัตรูของเย่หรูอี้อยู่ที่ไหน วันหนึ่ง เธอจะฆ่าชายคนนั้นด้วยเงื้อมมือของตนเอง
พวกเขามีสถานที่ต้องไปร่วมกัน และพวกเขาล้วนต้องการไปแก้แค้น
“หากมีอะไรให้ฉันช่วย เรียกฉันได้เลย ฉันจะไปทุกเมื่อ”
เจียงไป๋เสว่เดินมาและพูด”ยังมีอีกคน ไม่ว่าเมื่อไร เธอจะยืนเคียงข้างคุณ”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ถังเฉายิ้มเล็กน้อย พยักหน้าและกล่าวว่า “ใช่ เธอจะยืนเคียงข้างผม”
เขากลับไปที่ซอยตงเฉิน
หลินชิงเสว่กำลังทานอาหารเช้ากับถังเสี่ยวลี้
“เป็นอะไรหรือ?”
เมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลงของถังเฉา หลินชิงเสว่ถามอย่างอ่อนโยน
เธอพบว่า ตั้งแต่กลับมา สายตาของถังเฉาก็เฉียบแหลมและเป็นกังวล
ถังเฉาหันกลับมาและกอดหลินชิงเสว่อย่างอ่อนโยน พูดเบาๆในหูของเธอว่า “ผมคิดถึงพ่อแม่ของผมแล้ว”
