หลังจากพูดคำเหล่านี้แล้ว เว่ยหมิงจวินก็ออกจากวิลล่า
สำหรับเธอ นี่เป็นหายนะ เธอต้องเตรียมทางสำหรับถอยให้เธอ
ปัง!
ประตูถูกปิดอย่างหนัก และร่างกายของหลินจ้าวหยูนก็สั่นเช่นกัน
เมื่อมองดูรถของเว่ยหมิงจวินที่ขับออกไป ความกังวลในใจของเธอก็ค่อยๆจางหายไป
คืนนี้เป็นฝันร้ายสำหรับเธอ
คิดไม่ถึงจริงๆเลยว่า ความใจดีที่แม่มีต่อเธอ ล้วนเป็นการแสดงออกมาเท่านั้น ซึ่งเพียงพอที่จะล้มล้างมุมมองและทัศนคติของเธอ
แม้แต่ความเชื่อเดิมของเธอก็มีการหวั่นไหว
แม่เธอในเมื่อกี้ เป็นนิสัยที่แท้จริง อนาคตของตนเอง เธอจะทำยังไง
หลินจ้าวหยูนพิงกำแพง ทรุดตัวลงอย่างอ่อนแรง ดวงตาของเธอเหม่อลอย และไม่อยากขยับไปไหน
ตอนนี้ เมื่อคิดถึงสายตาของเว่ยหมิงจวินที่มองเธอ เธอตัวสั่นโดยไม่มีเหตุผล
สายตาแบบนั้น ไม่ได้เห็นว่าเธอเป็นคนเลย แต่เป็นสัตว์หรือแค่เครื่องมือ
หลินจ้าวหยูนไม่สงสัยเลยว่า หากพรุ่งนี้เธอไม่สามารถย้ายกลับไปที่ตำแหน่งผู้จัดการทั่วไปได้ เว่ยหมิงจวินจะฆ่าเธออย่างแน่นอน
“ฉันควรทำอย่างไร ฉันควรทำอย่างไร…”
ใบหน้าของหลินจ้าวหยูนซีดราวกับกระดาษ และเธอก็พึมพำกับตัวเองราวกับหายนะกำลังจะมาถึง
เมื่อเหลือบมองโทรศัพท์มือถือที่หล่นลงด้านข้าง เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาทันทีราวกับคว้าความหวังสุดท้าย จากนั้นกดหมายเลขของหลินชิงเสว่
ไม่ว่าสถานการณ์จะไหน พี่สาวของเธอจะเป็นกำลังใจที่ดีที่สุดเสมอ
“จ้าวหยูน?”
สายการโทรเชื่อมต่ออย่างรวดเร็ว และเสียงที่เรียบสงบของหลินชิงเสว่ก็ดังขึ้น
“พี่สาว……”
เมื่อได้ยินเสียงของหลินชิงเสว่อีกครั้ง หลินจ้าวหยูนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไปและร้องไห้ออกมา
“เป็นอะไรไป ร้องไห้ทำไม?”
เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของหลินจ้าวหยูน สีหน้าของหลินชิงเสว่ในอีกฝั่งหนึ่งของโทรศัพท์ก็เปลี่ยนไปเช่นกัน และเธอก็ถามด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ
“ทางโทรศัพท์พูดไม่ชัดเจน ฉันไปหาคุณ!”
หลินจ้าวหยูนเช็ดน้ำตาและพูดด้วยเสียงร้องไห้
พูดเสร็จแล้วก็ออกไป
อีกด้านหนึ่ง ณลานบ้านแบบสไตล์จีนโบราณ
หลินชิงเสว่วางโทรศัพท์มือถือของเธอและรีบสวมเสื้อกันลม พูดกับถังเฉา”จ้าวหยูนเกิดเรื่องแล้ว
ตอนนี้ดูอาการเธอไม่ค่อยดี ฉันจะไปดูเธอหน่อย”
ก่อนที่ถังเฉาจะพูด หลินชิงเสว่ก็ออกไปแล้ว
ถังเฉามองดูกลางคืนนอกหน้าต่าง เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
เขาก็แปลกใจที่หลินจ้าวหยูนเกิดเรื่อง
อย่างไรก็ตาม ปฏิกิริยาของเขาไม่ได้มากนัก
เพราะเขารู้เหตุผลเบื้องหลังนี้มาบ้าง
ถังเฉาเพียงแค่กดหมายเลขหนึ่งและโทรออกอย่างเงียบๆ
“ผลลัพธ์ที่คุณต้องการค่อยๆชัดเจนขึ้นแล้ว และถึงเวลาที่คุณต้องทำตามสัญญาแล้ว”
ถังเฉากล่าวอย่างราบเรียบ
“การทำสงครามจะได้เปรียบถ้าเราลงมือรวดเร็ว”
หลินโป๋หลายล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ถูกต้องแล้วที่ผมวานให้คุณทำเรื่องนี้ เมื่อมองดูทั้งเมืองซื่อจิ่ว คุณเป็นคนเดียวที่สามารถสนับสนุนขึ้นครองตำแหน่งผู้นำของตระกูลได้”
ถังเฉาไม่ได้หวั่นไหวกับคำชื่นชมที่เกินจริงของหลินโป๋หลาย แค่พูดอย่างเฉยเมย “ผมแค่อยากรู้ว่าความลับที่ซ่อนอยู่ในหัวคุณ ทำไม หว่างเหลี่ยงจึงยอมที่จะปรับเปลี่ยนคุณ แต่ยังต้องการให้คุณเก็บความลับไว้ด้วย ”
“อย่ากังวล แม้ว่าหลินโป๋หลายอย่างผมนิสัยจะไม่ค่อยดีมากนัก แต่ผมก็ยังมีความซื่อสัตย์อยู่บ้าง”
หลินโป๋หลายกล่าวจางๆ “ตอนนี้ ผมจะบอกคุณถึงความลับที่ผมได้ยินในหว่างเหลี่ยง”
ถังเฉายังคงเงียบและไม่พูดอะไร ฟังเขาอย่างเงียบๆ
หลินโป๋หลายถอนหายใจ “ในอนาคตอันใกล้ จะมีสงครามขนาดใหญ่ และวันสงบสุขจะไม่มากแล้ว…”
“สงคราม?!”
คำพูดของหลินโป๋หลายนั้นน่าตกใจ และทันใดนั้นถังเฉาก็ยกคิ้วขึ้นและท่าทางของเขาก็ดูเคร่งขรึม “หว่างเหลี่ยงต้องการเริ่มสงคราม?”
“ใช่”
หลินโป๋หลายหัวเราะและพูดว่า”คุณรู้อยู่แล้วว่าแก่นแท้ของหว่างเหลี่ยงคืออะไร มันเป็นตระกูลกู่ที่พ่ายแพ้โดยตระกูลราชวงศ์ทั้งแปดผู้ยิ่งใหญ่ของต้าเซี่ยในศตวรรษที่ผ่านมา หนี้เลือด ต้องชำระคืนด้วยเลือดและชีวิตมนุษย์เท่านั้น ราชวงศ์ตระกูลกู่ที่หลงเหลืออยู่ได้พยายามมาเป็นเวลาครึ่งศตวรรษแล้ว แน่นอนเป้าหมายสูงสุดคือการกลับมา และวิธีที่ดีที่สุดในการกลับมาคือการเริ่มสงคราม”
“ตระกูลกู่ในปัจจุบัน นั่นก็คือหว่างเหลี่ยง ทั้งโลกหวาดกลัว และพวกเขาก็มีความสามารถนี้ แต่พวกเขากำลังรอคอยโอกาสที่ดี เมื่อโอกาสนี้มาถึง ภัยพิบัติก็จะตามมาด้วย”
ถังเฉาเงียบไปนาน ในวันนี้ เขาได้ซ้อมมาหลายรอบแล้ว ถึงตอนนั้น ญาติพี่น้องและเพื่อนของเขาหลายคนจะได้รับผลกระทบและถูกชำระบัญชี
เขาจะต้องทนดูคนเหล่านี้ตายต่อหน้าต่อตาเขาทีละคน
นี่เป็นสิ่งที่ทนไม่ได้สำหรับถังเฉา
ดังนั้น จึงต้องรีบไปขัดขวางพวกเขา
“พวกเขารออะไรอยู่?”
ถังเฉาถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ “รูปแบบการทดลองสุดท้ายของอาวุธสงครามฮิวแมนนอยด์?”
ถังเฉารู้ว่าหว่างเหลี่ยงกำลังทำการวิจัยเกี่ยวกับอาวุธสงคราม นั่นคือ มนุษย์กึ่งชีวภาพ อย่างไรก็ตาม บุคคลกึ่งชีววิทยานี้ยังไม่สมบูรณ์และมีข้อบกพร่อง
เมื่อมันกลายเป็นร่างกายที่สมบูรณ์ ทีมที่ประกอบด้วยอาวุธสงครามทั้งหมด การทำลายล้างนั้นแกร่งขนาดไหน เขาจินตนาการไม่ออกเลย
“นี่เป็นเพียงหนึ่งในนั้น แต่ไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุด”
หลินโป๋หลายกล่าว”สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการรอใครสักคนกลับมา”
“รอคน? รอใคร?”
ถังเฉาถาม
“รอราชาของพวกเขา ผู้นำของหว่างเหลี่ยงที่แท้จริง…”
น้ำเสียงของหลินโป๋หลายก็เคร่งขรึมเล็กน้อย “กล่าวคือ ทายาทที่แท้จริงของตระกูลกู่ ลูกพี่ลูกน้องของผู้นำตระกูล – ถือได้ว่าเป็นลุงของผม”
“ลูกพี่ลูกน้องของหลินรั่วหวี?!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ การแสดงออกของถังเฉาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก
ความทุกข์ในหัวใจก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน
มีเพียงสองคนเท่านั้นที่รอดชีวิต หลังจากการสู่การพินาศของตระกูลกู่
คนหนึ่งคือพ่อตาของเขา หลินรั่วหวี และอีกคนเป็นลูกพี่ลูกน้องของหลินรั่วหวี
พี่น้องทั้งสองแบกความแค้นแห่งการถูกฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ไว้ แต่เนื่องจากพวกเขายึดถือเส้นทางของตนเอง พวกเขาจึงมีความขัดแย้ง และตั้งแต่นั้นมาพวกเขาก็แยกทางกัน
พ่อของหลินรั่วหวี ซึ่งเป็นปู่ของหลินชิงเสว่ ตกหลุมรักแม่ของลั่วเย่นหัว
ไม่ว่าจะเป็นรักแท้หรือรักปลอม ทั้งคู่ได้ล่วงลับไปแล้วในตอนนี้ ทุกสิ่งยังไม่ทราบ แต่เป็นความจริงที่ไม่อาจโต้แย้งได้คือ หลินรั่วหวีตกหลุมรักลั่วเย่นหัวอย่างสุดใจ
บางครั้ง พลังแห่งความรักนั้นแกร่งมาก ทั้งๆที่รู้ว่าตระกูลของลั่วเย่นหัวเป็นตระกูลที่ทำให้ตระกูลกู่พินาศโดยตรง แต่หลินรั่วหวีก็ยังคงตกหลุมรักเธอ
ด้านหนึ่งเป็นความแค้นและความบาดหมางของตระกูล อีกด้านหนึ่งก็กำลังตกหลุมรักคนที่ไม่ควรรัก ซึ่งเหมือนตกอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ตอนนี้ ถังเฉาสามารถเข้าใจถึงการกระทำแย่ๆที่หลินรั่วหวีได้ทำกับลั่วเย่นหัวเมื่อ 20 ปีที่แล้วได้อย่างชัดเจน ลั่วเย่นหัวก็รู้เรื่องราวภายในของทั้งหมดนี้ และไม่มีความขุ่นเคืองต่อเขา
ดังนั้น ถังเฉาจึงรู้ว่าจะมีสงครามเกิดขึ้นในอนาคต และหลินรั่วหวีก็ทำอะไรไม่ได้เลย
กุญแจอยู่ที่ลูกพี่ลูกน้องของเขา
คุณยังจำความแค้นเมื่อครึ่งศตวรรษก่อนได้หรือไม่?
ต้องการที่จะสังหารราชวงศ์ทั้งแปดหรือไม่?
หรือว่า ต้องฆ่าล้างเก้าชั่วอายุคนหรือไม่?
ทั้งหมดเราไม่มีวันรู้
ตอนนี้ ในที่สุดถังเฉาก็เข้าใจแล้วว่า หลินโป๋หลายได้ยินความลับที่สุดยอดยังไง
หลังจากเงียบอยู่นาน เขาก็ถามว่า “ลูกพี่ลูกน้องของพ่อตาของผม แยกทางกันแล้วไปไหน?”
เขารู้เพียงว่าหลินรั่วหวีไปที่เมืองซื่อจิ่ว หลังจากนั้นก็ใช้ชีวิตโดยปกปิดชื่อของเขาและเข้าหาลั่วเย่นหัวเพื่อแก้แค้น ส่วนลูกพี่ลูกน้องไปที่ไหนเขาไม่รู้
“เรื่องนี้จะต้องพูดถึงต่างประเทศแล้ว”
หลินโป๋หลายกล่าวอย่างช้าๆ “ลูกพี่ลูกน้องที่เป็นผู้นำ ได้ไปที่ญี่ปุ่นในเวลานั้น”
“ที่นั่นเป็นจุดกำเหนิดของหว่างเหลี่ยง”
