“……”
คำพูดของค้างคาวทำให้เจียงไป๋เสว่สีหน้าอึมครึม
จากสถานการณ์ตรงหน้า ที่จริงการส่งตัวหญิงสาวญี่ปุ่นที่ชื่อโอดะไอคนนี้ไปเหมาะสมยิ่งกว่า—-อย่างน้อยเธอกับหลินชิงเสว่ และหลินจ้าวหยูนจะสามารถอยู่รอดต่อไปได้
แม้กระทั่งสองนาทีก่อนหน้านี้ เธอจะส่งตัวหญิงสาวญี่ปุ่นคนนี้ไปอย่างไม่ลังเลสักนิดแน่นอน แต่หลังจากได้ยินเบาะแสส่วนหนึ่งเข้า เธอก็ละทิ้งความคิดอันนี้แล้ว
หญิงสาวญี่ปุ่นคนนี้ เหมือนรู้ความลับที่สำคัญของหว่างเหลี่ยง ขณะเดียวกันก็ถูกดึงเข้าไปพัวพันท่ามกลางศึกภายในอิทธิพลดังของญี่ปุ่น
หว่างเหลี่ยง และอิทธิพลของญี่ปุ่นแอบซ่อนตัวเข้ามาดินแดนต้าเซี่ยอย่างเงียบๆ เพียงเพื่อตามฆ่าหญิงสาวคนหนึ่ง ดูอย่างไรเรื่องนี้ก็ไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น
ดังนั้นก่อนที่เรื่องราวความจริงจะปรากฏออกมา เจียงไป๋เสว่จะไม่ส่งตัวหญิงสาวญี่ปุ่นที่ชื่อโอดะไอคนนี้ไปให้
เธอไม่ได้รีบตอบค้างคาวในทันที แต่ว่าหันหน้ามองทางโอดะไอด้วยท่าทางจริงจังมาก
“คุณโอดะ คุณมาที่ต้าเซี่ยได้อย่างไรกัน?”
ถ้าเป็นวิธีการมาตรฐาน ไม่ว่าเป็นเที่ยวบิน หรือว่าการคมนาคมทางทะเล ล้วนมีการลงเทียนสถานะ ซึ่งสามารถตรวจสอบได้ง่ายมาก
แต่กลับไม่มีข้อมูลของหญิงสาวคนนี้แต่อย่างใด นี่พิสูจน์ความจริงจุดหนึ่งได้ว่าหล่อนลักลอบเข้ามาต้าเซี่ย
คำถามที่ธรรมดาข้อหนึ่ง ทำให้โอดะไอตกใจจนสั่นเทาไปทั้งตัวอยู่ครู่หนึ่งทันที สีหน้าภายนอกเห็นได้ว่าซีดเซียวลง
หล่อนนึกถึงอุบัติเหตุทางทะเลครั้งนั้นอีก ชั่วขณะนั้นเจ็บปวดจนหลับตาลงไป
“เรือ โจรสลัด มูโตะ ผู้ทำนาย……”
“เรือ โจรสลัด มูโตะ ผู้ทำนาย!”
เวลานี้หล่อนสติเลือนรางอยู่บ้าง ในปากพึมพำสามสี่คำนี้ออกมาอย่างคลุมเครือไม่หยุด
เจียงไป๋เสว่ได้ยินแบบไม่ชัดเท่าไร อาศัยแค่คำพวกนี้ ดูเหมือนยากมากที่จะเชื่อมโยงเรื่องทั้งหมดเข้าด้วยกัน
“เรือ โจรสลัด……”
หลินชิงเสว่พูดพึมพำกับตนเองพักหนึ่ง ทันใดนั้นสายตาเปลี่ยนไป “หรือว่าที่หล่อนพูดคืออุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกลางน่านน้ำทะเลเมื่อวานนี้?”
ในหนังสือพิมพ์เช้าวันนี้ ลงข่าวภัยพิบัติทางทะเลเรื่องหนึ่ง ประมาณว่าเป็นเรือท่องเที่ยวจากญี่ปุ่นมุ่งหน้ามาต้าเซี่ยลำหนึ่ง เจอโจรสลัดโจมตีเข้าแล้ว สุดท้ายเรือสองลำชนกันเข้า จนเรือจมสู่กลางทะเล
ที่นับยอดในหนังสือพิมพ์บนเรือนั้นทุกคนเสียชีวิตหมด มีผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียว
แต่ว่าร่องรอยเกี่ยวกับผู้รอดชีวิตคนนี้ไม่ได้รายงานไว้ชัดเจน
พอหลินชิงเสว่พูดถึงเรื่องนี้ ทำให้โอดะไอพยักหน้าขึ้นมาด้วยท่าทางฮึกเหิม “พวกเขาอยากฆ่าฉัน ยังมีคนอยากจับฉันด้วย ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น……”
โอดะไอหลบอยู่ด้านหลังหลินชิงเสว่ เอามือทั้งคู่กุมศีรษะไว้แน่น ทั้งหน้าดูหวาดผวา
เจียงไป๋เสว่หรี่ดวงตาขึ้นแล้ว
มีคนอยากฆ่าหล่อน มีคนอยากจับหล่อน ฆ่ากับจับ เป็นสองเป้าหมาย
กลุ่มแรกเพื่อปิดปาก กลุ่มหลังเห็นได้ชัดว่ามีแผนการร้าย
เพราะเหตุนี้ สามารถแยกแยะได้ง่ายมาก คนที่อยากฆ่าหล่อนคือนินจาชุดดำพวกก่อนหน้านี้ ส่วนคนที่อยากจับหล่อนก็คือหว่างเหลี่ยง
หญิงสาวคนหนึ่ง สรุปรู้ความลับแบบไหนกัน ถึงโดนจ้องขนาดนี้?
แต่ปัญหาตามมาก็มีอีกแล้ว
หญิงสาวญี่ปุ่นคนนี้ เดิมทีดูขึ้นมาไม่เหมือนท่าทางว่ารู้อะไรเข้า
เจียงไป๋เสว่พึมพำกับตนเองครู่หนึ่ง ส่ายหน้าแล้วพูดกับค้างคาวว่า “ฉันเอาตัวผู้หญิงคนนี้ให้นายไม่ได้ หล่อนเป็นกลุ่มคนที่ลักลอบเข้ามา ต้องไปกับฉันก่อนสักรอบ หลังจากยืนยันสถานะของหล่อนแล้ว ถึงค่อยส่งกลับไปอีกที”
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ไม่อาจเปิดเผยต่อภายนอกได้เด็ดขาด เพราะเหตุนี้ จึงได้แต่ดำเนินการไปตามขั้นตอนมาตรฐาน เห็นหล่อนเป็นกลุ่มคนลักลอบเข้ามาจึงจับไปคุ้มครองเอาไว้ก่อนชั่วคราว รอถังเฉามาแล้วค่อยตัดสินใจทีหลัง
แต่ว่าคำพูดพวกนี้กลับยั่วโมโหค้างคาวแล้ว
“กองทัพปราณมังกรเริ่มยุ่งเรื่องของกองทหารตั้งแต่เมื่อไร?”
สายตาค้างคาวเย็นชาลงมาแล้ว “เจียงไป๋เสว่ ฉันไว้หน้าเธอมากแล้วนะ อย่าคิดว่าครั้งก่อนที่เธอกับถังเฉาปล่อยฉันครั้งหนึ่ง แล้วฉันจะไม่กล้าฆ่าเธอ!”
เจียงไป๋เสว่ไม่พูดอะไรสักคำ เพียงแค่กุมมีดสั้นในมือไว้แน่น
การกระทำนี้เท่ากับว่าใช้การกระทำตอบคำถามของค้างคาวไป
เยี่ยนซื่อเฉิงเงียบอยู่ตั้งนาน ในสายตาไม่มีแรงอาฆาตแค้น มีเพียงแค่ความแน่วแน่ที่ไร้ขีดจำกัด
“ไป๋เสว่ บางทีตอนนี้พวกเราอาจเป็นศัตรูกัน แต่สักวันหนึ่งเธอจะเข้าใจ ทุกอย่างที่ฉันทำไปในตอนนี้ ล้วนเพื่อทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงใหม่”
“หว่างเหลี่ยง ไม่ใช่แบบในจินตนาการของเธออย่างนั้น กลุ่มเหลือเดนในอดีตไม่ควรเอาตัวรอดไปวันๆ บนโลก คงมีสักคนหนึ่งที่จักรพรรดิสมัยใหม่ จะปกครองประเทศ”
“อิทธิพลเก่า พังลง!”
ซู่!
คำพูดพวกนี้ ทำให้สีหน้าของเจียงไป๋เสว่และหลินชิงเสว่เกิดความเปลี่ยนแปลงลึกๆ
เจียงไป๋เสว่เป็นเพราะอนาคตหว่างเหลี่ยงจึงจำเป็นต้องมีการเคลื่อนไหวใหญ่ กังวลอนาคตที่ยุ่งยาก ส่วนหลินชิงเสว่เห็นได้ชัดว่ารู้มากยิ่งกว่า
เธออดกอดหลินจ้าวหยูนที่อยู่ด้านข้างเอาไว้แน่นไม่ได้ นำมือของหล่อนมากุมไว้แน่นมาก และแน่นมากๆ
หลินจ้าวหยูนทำหน้าประหลาดใจ หล่อนสัมผัสได้ว่าพี่สาวของหล่อนหวาดกลัวมาก ไม่รู้ว่ากำลังหวาดกลัวอะไร แต่หล่อนยังตอบสนองกลับโดยการกอดหลินชิงเสว่ไว้แน่นเช่นกัน พยายามใช้ร่างกายของตนเองมาปลอบโยนหลินชิงเสว่ที่กำลังตื่นตระหนก
“ลี่ลี่ ค้างคาว ในเมื่อพวกหล่อนไม่เชื่อฟัง งั้นก็ฆ่าทิ้งไปซะ จะต้องพูดกับพวกหล่อนมากขนาดนี้ทำไม?”
เวลานี้มีเสียงหัวเราะเยาะที่มีเล่ห์เหลี่ยมดูแข็งทื่อเสียงหนึ่งลอยมา
บรรยากาศของที่นี่ยิ่งเพิ่มความหนาวเย็นและน่ากลัวขึ้น สายลมเย็นที่เย็นเฉียบ ราวกับมีดค่อยๆ ขูดกระดูก ทุกคนรวมทั้งเจียงไป๋เสว่ล้วนหนาวสั่นไปทั่วทั้งตัวแล้ว
เห็นเพียงที่ไม่ไกลนัก ผู้ชายคนหนึ่งที่สวมเสื้อโค้ตยาวสีดำเดินเข้ามาทางนี้แบบไม่ช้าไม่เร็ว
มือทั้งสองล้วงในกระเป๋าเสื้อ ในกระเป๋าเสื้อดูตุงๆ มองออกได้ไม่ยากว่าด้านในซ่อนของเอาไว้
อาจจะเป็นมีดด้ามหนึ่ง หรืออาจจะเป็นปืนกระบอกหนึ่ง—-ใครจะไปรู้ล่ะ?
ในตอนแรกที่ผู้ชายเสื้อโค้ตปรากฏตัว ทำให้เจียงไป๋เสว่กดดันอย่างมาก
พลังอำนาจบนตัวของเขายิ่งใหญ่กว่าค้างคาวอีก!
“นายเป็นใคร?”
ดวงตาเจียงไป๋เสว่อึมครึมเล็กน้อย สอบถามด้วยเสียงทุ้ม
“ฉันเป็นใคร……”
คำถามนี้เหมือนจะยากสำหรับเขาเลย ผู้ชายเสื้อโค้ตครุ่นคิดแบบจริงจังอยู่นาน จนสุดท้ายส่ายหน้าแล้ว พูดอย่างเศร้าใจ “ฉันไม่รู้”
เจียงไป๋เสว่มึนงง คาดไม่ถึงยังมีคนไม่รู้ว่าตนเองเป็นใคร
ผู้ชายเสื้อโค้ตเหมือนกับรู้ความคิดเจียงไป๋เสว่อย่างนั้นเลย พูดอธิบายอย่างจริงจังมาก “เธอเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ใช่ไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร แต่ไม่รู้ว่า‘ฉัน’คือใคร ชื่อเป็นเพียงแค่ชื่อรหัส ฉันสามารถเรียกชื่อของเธอได้ เธอก็เรียกชื่อของฉันได้เหมือนกัน ทิ้งชื่อรหัสอันนี้ไป ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันคือใคร”
“ฉันถูก‘สร้าง’ออกมาจากไหน เป้าหมายที่ฉันปรากฏตัวบนโลกใบนี้เพื่ออะไรกัน นอกจากสังหารแล้ว ยังมีเป้าหมายอื่นอีกไหม? ทำไมเธอกับฉันหน้าตาเหมือนกัน แต่กลับครอบครองสิ่งของที่ฉันไม่มี?”
ผู้ชายเสื้อโค้ตจ้องศีรษะของเจียงไป๋เสว่ไว้แล้วพูดว่า “ฉันอยากแหวกสมองของเธอออกดูสักหน่อยว่าโครงสร้างสมองของเธอสร้างมาอย่างไรบ้าง”
“……”
ในสายตาของผู้ชายเสื้อโค้ตมีความเฝ้าปรารถนาอย่างหนึ่ง
ความเฝ้าปรารถนาที่จะค้นหาความรู้
แต่ทุกคนในเหตุการณ์ล้วนรู้สึกกลัวจากก้นบึ้งหัวใจแบบไม่รู้ที่มา
ค้างคาวกลับทำท่าทางเหมือนรู้ผลลัพธ์ตั้งแต่แรกแล้ว มองเจียงไป๋เสว่ด้วยท่าทีสงสารอยู่บ้าง “เจียงไป๋เสว่ ฉันเตือนเธอให้เอาตัวหญิงสาวคนนั้นมาให้พวกฉันดีกว่า ไม่อย่างนั้นเธอก็น่าจะเข้าใจความจริงมากแล้ว มันเพียงพอแล้วล่ะ ถ้ามากกว่านี้อีก เธออาจจะรับไม่ไหว”
