พวกหล่อนมองเห็นเจียงไป๋เสว่เอามือข้างหนึ่งจับท้องน้อยไว้แน่น แต่เดิมทีนี่ไม่เพียงพอจะห้ามเลือดสดที่ซึมออกมาได้ ไม่นานก็ทะลุผ่านนิ้วมือของเธอ ไหลออกมาแล้ว สีแดงเปรอะเปื้อนไปทั้งมือของเธอ
สีหน้าของเจียงไป๋เสว่ยิ่งซีดเผือดขึ้น กัดฟันไว้แน่น หน้าผาก บนคอของเธอ เต็มไปด้วยเหงื่อที่ถี่ยิบ
“พี่ นี่……ควรทำอย่างไรดี?”
ชั่วขณะนั้นหลินจ้าวหยูนไม่รู้ควรทำอย่างไรดี พูดจาตื่นตระหนก
ตอนที่หล่อนรู้จักเจียงไป๋เสว่เร็วกว่าหลินชิงเสว่ ตอนที่ถูกคิดว่าเป็นหลินชิงเสว่ที่โดนฉางเซ่าเฟิงลักพาตัวไป คนที่ช่วยหล่อนออกมาจากอันตราย ก็คือเจียงไป๋เสว่
ดังนั้นในสายตาของหล่อน เจียงไป๋เสว่ไม่มีทางแพ้ นี่ยังเป็นครั้งแรกที่หล่อนเห็นเจียงไป๋เสว่อ่อนแอขนาดนี้
เธอก็เป็นคน เธอก็เลือดออกได้ และเจ็บเป็น
“จำเป็นต้องทำแผลเดี๋ยวนี้!”
หลินชิงเสว่ถือว่าใจเย็นมาก พูดขึ้นว่า “แต่ในบรรดาพวกเรา ไม่มีใครเรียนแพทย์มา”
หล่อนเพียงทำแผลง่ายๆ ได้ แต่ว่าเวลานี้เจียงไป๋เสว่โดนยิง จำเป็นต้องนำลูกกระสุนออกมาจากในบาดแผล ไม่อย่างนั้นอาการจะยิ่งหนักหนากว่าเดิม
ตอนที่ทุกคนอับจนหนทาง เสียงที่แผ่วเบาเสียงหนึ่งลอยเข้ามาแล้ว
“ฉัน ฉันเคยเรียกวิชาแพทย์ในพระราชวังมานิดหน่อย ทำแผลให้คุณผู้หญิงท่านนี้ได้ค่ะ”
หลินชิงเสว่และหลินจ้าวหยูนหันหน้ามองทางโอดะไอ ถามว่า “เธอเคยเรียนแพทย์มา?”
โอดะไอพยักหน้าช้าๆ “เคยเรียนมานิดหน่อยค่ะ”
สองพี่น้องมองหน้ากันทีหนึ่ง คนของญี่ปุ่นส่วนมากจะถ่อมตัวกัน ปกติบอกว่าเคยเรียนมานิดหน่อย ฝีมือก็เกือบจะเกินขั้นไปมากแล้ว
“เอากระสุนออกได้ไหม?”
หลินชิงเสว่ถามขึ้น
“หา?”
โอดะไอนึกไม่ถึงว่าหลินชิงเสว่เริ่มมาก็จะให้หล่อนทำเรื่องที่ยากขนาดนี้เลย ชั่วขณะนั้นตกใจอยู่บ้าง แต่พอมองเจียงไป๋เสว่ที่อ่อนแรง ยังกัดฟันพยักหน้าแล้ว “ฉันจะลองพยายามดูค่ะ!”
พูดจบ หล่อนฉีกเสื้อผ้าบนตัวของตนเองลง ม้วนเป็นเส้นผ้า ก่อนจะใช้มาเป็นผ้าเอาไว้พันแผล
“ฉันมีมีดเล็กเล่มหนึ่ง แต่ว่าไม่ได้ฆ่าเชื้อ……”
หลินจ้าวหยูนล้วงกรรไกรขนาดเล็กอันหนึ่งออกมา พูดขึ้น
โอดะไอรับเข้ามาแล้ว “ไม่สนใจมากขนาดนั้นแล้ว”
ตอนที่สามสาวตัดสินใจนำกระสุนนอกและทำแผลให้เจียงไป๋เสว่ เจียงไป๋เสว่กลับปฏิเสธแล้ว
“ไม่ต้อง พวกคุณรีบหนีออกไปจากที่นี่!”
“ทำไม?”
โอดะไอมองผู้หญิงคนนี้อย่างไม่เข้าใจ ทั้งที่ร่างกายได้รับบาดเจ็บหนักแล้ว กลับยังคงปฏิเสธเสียงแข็งการทำแผล
เจียงไป๋เสว่พูดต่อไปว่า “ไปหาถังเฉา มีเพียงเขามาแล้ว พวกเราถึงรอดได้!”
“แต่ว่าแผลของคุณ…..”
หลินชิงเสว่ไม่ยินยอมไป
“รีบไป!”
เจียงไป๋เสว่พูดอย่างดึงดัน “แผลแค่นี้ไม่ถือว่าหนักอะไร ฉันไม่เจ็บ”
“……”
หลินชิงเสว่ทั้งสามคนมองแบบตาค้าง ผู้หญิงที่เห็นชัดว่าเลือดไหลออกมามากขนาดนี้ กลับยังคงพูดว่า‘ฉันไม่เจ็บ’ออกมาแบบดื้อรั้น ชั่วขณะนั้นก็ได้รับพลังเข้ามาด้วย ความตกใจกลัวบนหน้าพวกหล่อน แวบเดียวก็ไม่มีอีกแล้ว
“คุ้มครองเด็กสาวญี่ปุ่นคนนี้ไว้ พวกเขาไม่สนใจเปิดเผยอันตราย และต้องจับเด็กสาวคนนี้ไป อธิบายได้ว่าบนตัวหล่อนจะต้องซ่อนเบาะแสที่สำคัญอะไรไว้แน่ รีบไป!”
พอได้ยิน หลินชิงเสว่สุดหายใจลึกๆ พยักหน้าบอก “เข้าใจแล้ว คุณอย่าตายนะ ต้องรอดกลับมา!”
เจียงไป๋เสว่หัวเราะขึ้นมา พยักหน้าเบาๆ
หลินชิงเสว่และหลินจ้าวหยูนพาตัวโอดะไอเดินไปยังทางออกของป่า
หลังแน่ใจว่าพวกหล่อนออกไปเรียบร้อย เจียงไป๋เสว่ถึงโล่งอกไปทีหนึ่ง พิงศีรษะไว้บนต้นไม้ ค่อยๆ หลับตาลงแล้ว
โครม—-
วินาทีต่อมา ต้นไม้ใหญ่กลับล้มลงเสียงดัง
ร่างกายเจียงไป๋เสว่ตึงแน่น ฝืนกลั้นความเจ็บปวด ลุกขึ้นยืนฉับพลัน มองทางด้านหลัง
เห็นเพียงค้างคาวและร่างโคลนเดินเข้ามา มองเจียงไป๋เสว่อยู่พลางยิ้มบอก “ดูสิว่าฉันหาอะไรเจอแล้ว ลูกแมวน้อยที่หลงทางตัวหนึ่ง”
ในมือของค้างคาวยังถือปืนที่เก็บเสียงไว้กระบอกหนึ่ง
คือปืนกระบอกนี้เองที่ยิงส่วนท้องของเจียงไป๋เสว่จนบาดเจ็บ
“……”
พอมองทั้งสองคนที่จะเข้ามาสังหาร สีหน้าเจียงไป๋เสว่ดูแย่ลงนิดหน่อย ทว่ากลับไม่มีความตกใจสักนิดเดียว มองพวกเขาด้วยท่าทางนิ่งสงบ
“ทำไมต้องทำถึงขั้นนี้ด้วย ฉันไม่อยากลงมือกับเธอ”
ค้างคาวหน้าเย็นชา พูดขึ้น
ร่างโคลนก็มองเจียงไป๋เสว่แบบไม่เข้าใจมากๆ
พวกเขามองออกแล้วว่าร่างกายของเจียงไป๋เสว่เกือบจะถึงขีดจำกัดแล้ว เธอใกล้จะทนไม่ไหวแล้ว
เผชิญหน้ากับสองคนนี้ เดิมทีเธอไม่มีโอกาสชนะสักนิด
แต่เจียงไป๋เสว่ยังคงไม่มีความหมายถอยกลับ แม้กระทั่งจากในลูกตาของเธอ เดิมทียังมองมาเห็นความกลัวตายด้วย
“นายไม่มีทางเข้าใจ”
เจียงไป๋เสว่ส่ายหน้า พูดอย่างสงบนิ่งมาก “พวกนายไม่เข้าใจความหมายที่ฉันมีชีวิตอยู่คืออะไร ถังเฉาเคยบอกว่าฉันคือคนโง่”
ชีวิตของเธอพังแล้ว ความหวังสุดท้ายสูญสลายแล้ว ตอนที่ชีวิตที่เหลือของคนคนหนึ่งเหลือเพียงความเกลียด อย่างนั้นเขาก็จะกลายเป็นคนบ้าหัวแข็งที่ดื้อรั้นคนหนึ่ง
โดนยิงแล้วไม่สำคัญ เธอยังมีมือทั้งคู่ที่สามารถใช้ได้
มือทั้งคู่ขาดแล้ว ยังมีขาคู่หนึ่ง
ขาคู่หนึ่งขาดแล้ว เธอยังมีฟัน—-ต่อให้ตาย เธอก็จะกัดเนื้อของพวกเขามาอย่างแรง
ใช่แล้ว เจียงไป๋เสว่ตัดสินใจเตรียมพร้อมที่จะสู้จนตาย
มีเพียงสะบัดทุกอย่างทิ้ง ตอนที่โอบกอดความตาย ถึงรู้สึกสงบได้ดั่งสายน้ำแบบนั้น
เสียงดังแควก เธอดึงเสื้อบนตัวของตนเองลง นำมันมัดไว้ในปาก ใช้ฟันกัดไว้แน่น
กุมมีดสั้นในมือไว้อีกครั้ง แล้วพูดพึมพำในใจ
“นี่คือการโจมตีครั้งสุดท้ายแล้ว”
ไม่ว่าอย่างไรเธอก็พยายามสุดกำลังแล้ว
“ฆ่า!”
เธอตะโกนทีหนึ่ง ดวงตาดุร้าย ไม่สนใจบาดแผลที่ท้องว่าเลือดกำลังไหลอยู่ไม่หยุด แทงมีดลงไปยังศีรษะของร่างโคลนอย่างรุนแรง
—-
ในเวลาเดียวกัน ในที่สุดพวกของหลินชิงเสว่ก็หนีออกมาจากสวนสาธารณะเชิงนิเวศได้แล้ว
เห็นเมืองที่ไฟสว่างไสวอยู่ไม่ไกลนัก ผู้คนเดิน รถแล่นไปมา พวกเธอมีความรู้สึกรอดพ้นจากหายนะ
แต่ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลามาผ่อนคลาย พวกเธอรีบตรงมาที่ด้านข้างตู้โทรศัพท์สาธารณะแห่งหนึ่งทันที
มือถือของพวกเธอโดนทุบหมดแล้ว ทำได้เพียงใช้โทรศัพท์สาธารณะโทรหาถังเฉา
อีกด้านหนึ่ง ถังเฉากำลังขับรถ มือถือกลับดังขึ้นกะทันหัน
“ฮัลโหล?”
“ถังเฉา! คุณอยู่ไหน?”
คาดไม่ถึงในสายโทรศัพท์คือเสียงหลินชิงเสว่ที่ร้อนรน ชั่วขณะหนึ่งถังเฉาสายตาอึมครึม รีบถามว่า “ชิงเสว่ พวกคุณอยู่ที่ไหน ที่ไหนก็ไม่มีร่องรอยของพวกคุณอยู่เลย?”
“ตอนนี้พวกเราไม่เป็นอะไร แต่ว่าคุณเจียงเกิดเรื่องขึ้น ถ้าไม่รีบหน่อย หล่อนอาจใกล้จะตายแล้ว!”
ถังเฉาได้ยิน สีหน้าก็เปลี่ยนฉับพลัน ถามด้วยเสียงทุ้ม “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
“พวกเราช่วยเด็กสาวญี่ปุ่นคนหนึ่งไว้ แต่ว่ามีคนเบื้องหลังไม่ชัดเจนกลุ่มหนึ่งมาตามแล้ว ไม่เพียงแค่อยากจับหล่อนไป ยังอยากฆ่าพวกเราปิดปากด้วย เป็นคุณเจียงมาช่วยพวกเราไว้!”
หลินชิงเสว่พูดเสียงดัง “แต่ว่าหล่อนแค่คนเดียวไม่ใช่คู่แข่ง คุณรีบเข้ามาช่วยหล่อน เร็วเข้านะ!”
ตึง!
พอเรื่องราวพวกนี้เผยออกมา ชั่วพริบตาเดียวบนตัวถังเฉาปล่อยความรู้สึกหนาวเย็นที่ทำให้หวาดผวาออกมา เฟิ่งหวงที่นั่งอยู่ด้านข้าง ไม่กล้าแม้กระทั่งขยับตัว ร่างกายเหมือนถูกโยนเข้าไปในมิติที่ไร้เสียงแห่งหนึ่ง
“หล่อนอยู่ที่ไหน?”
“สวนสาธารณะเชิงนิเวศ ด้านในป่าทางตะวันออก……”
พอได้ยิน ถังเฉารีบตัดสายโทรศัพท์ทันที พูดกับเฟิ่งหวง “กลับรถ ไปสวนสาธารณะเชิงนิเวศ เร็วๆๆ!”
“ไป๋เสว่ เธออย่าเป็นอะไรเด็ดขาด……”
ถังเฉาพูดกับตนเองในใจ: “ไม่อย่างนั้น ฉันจะทำให้ทุกคนตายตามเธอไปด้วยทั้งหมด!”
