ถังเชียนเชียนยืนอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางมึนงง มองหวางอิ่นที่ล้มอยู่บนพื้น จับเข่าของตนเองเอาไว้ และส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด
หลังจากที่หวางหรูเมิ่งเห็นหวางอิ่นถูกทำร้ายจนมีสภาพเช่นนี้ เขาก็รู้สึกตกตะลึง
“เป็นไปได้อย่างไร? เธอทำได้อย่างไร? เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ถังเชียนเชียนเป็นแค่สาวน้อยไม่ใช่หรือ? เธอไม่มีพลังในการต่อสู้ไม่ใช่หรือ? ทำไมมันถึงแข็งแกร่งเช่นนี้”
ท่าทางประหลาดใจของหวางหรูเมิ่ง ทำให้ถังซานฉ่ายหัวเราะเสียงดัง
“ถึงแม้จะเป็นสายพระจันทร์แล้วยังไง เดิมคนตระกูลถังของเราก็โดดเด่นอยู่แล้ว คุณดูสิ ตระกูลถังของเราชนะสองเกมติดต่อกัน ตอนนี้คุณจะชนะฉันได้อย่างไร?”
เห็นได้ชัดว่าหวางอิ่นซึ่งเป็นผู้ที่ขึ้นไปแข่งขันเป็นคนที่สอง คือกุญแจสำคัญในการช่วยเคลียร์อุปสรรคทั้งหมดให้หวางหวู่ เธอคิดว่าตนเองสามารถเอาชนะถังเชียนเชียนได้อย่างสบาย ๆ แต่ไม่คาดคิดว่าเธอจะพ่ายแพ้ให้กับถังเชียนเชียนที่ไม่ได้อยู่ในแผนโดยสิ้นเชิง
หวางหรูเมิ่งตบโต๊ะอย่างแรง แล้วให้ลูกหลานไปลากหวางอิ่นกลับอย่างไม่สบอารมณ์
“คุณอย่าหยิ่งผยองเกินไป มันเป็นแค่อุบัติเหตุ และผมไม่รู้ว่าถังเชียนเชียนของพวกคุณใช้วิธีการทุจริตใด ๆ เช่นอาวุธลับ ใช่ไหม?”
ถังซานฉ่ายไม่ใช่คนโง่ เห็นได้ชัดว่าเมื่อสักครู่ถังเชียนเชียนไม่ได้ตั้งใจปล่อยอาวุธลับออกไป
ถึงแม้จะไม่รู้ว่าทำไม แต่ถังซานฉ่ายก็มีความสุขเพราะตนเองได้เปรียบ
อย่างไรเสีย เมื่อสักครู่ตอนที่หวางอิ่นใช้อาวุธลับ ถังซานฉ่ายก็ไม่ได้สังเกตเห็น
“เรื่องอาวุธลับ คุณไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าใครเป็นคนใช้”
ในฐานะผู้นำตระกูลหวาง เขาจะไม่รู้กลอุบายเล็กน้อยเหล่านั้นของหวางอิ่นได้อย่างไร เดิมคิดว่าถังซานฉ่ายไม่ใส่ใจเรื่องนี้ แต่เขาไม่คิดว่าถังซานฉ่ายสังเกตเห็นตั้งนานแล้ว
หวางหรูเมิ่งถูกเอาเปรียบแต่ก็บอกใครไม่ได้ และทำได้เพียงกลืนมันลงไปอย่างเงียบ ๆ
ถังเชียนเชียนยังคงอยู่ในสภาพมึนงง เธอไม่รู้ว่าทำไมหวางอิ่นถึงล้มลงไปอย่างกะทันหัน และตอนนี้ถังเฉาได้เดินขึ้นมาบนเวที แล้วดึงเธอเดินลงไปจากเวที
“พี่ถังเฉา มันเกิดอะไรขึ้น เมื่อสักครู่เกิดอะไรขึ้น ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย”
เมื่อเห็นท่าทางที่มึนงงของถังเชียนเชียน ถังเฉาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
“คุณไม่รู้แน่นอน ถ้าหากคุณรู้ คุณอาจจะตายไปแล้ว”
“คุณลืมไปแล้วหรือว่าอาวุธลับของหวางอิ่นเมื่อสักครู่ ยังอยู่บนไหล่ของคุณ”
เมื่อพูดถึงตรงนี้นี้ ในที่สุดถังเชียนเชียนก็เข้าใจ
“เป็นเช่นนี้นี่เอง คุณต้องการจะลงโทษเธอใช่ไหม?”
“ฉันก็คิดว่าทำไมจู่ ๆ ฉันก็รู้สึกเจ็บที่ไหล่ เป็นเพราะหวางอิ่นใช้กลอุบายทุจริตนี่เอง ฮึ่ม! เดิมฉันก็ชนะเธอแล้ว มันน่าโมโหจริง ๆ!”
ถังเชียนเชียนโกรธจนมุ่ยปาก และกระทืบเท้าด้วยท่าทางที่กระมิดกระเมี้ยน จนถังเฉามองแล้วอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
“เอาล่ะ เอาล่ะ คุณก็ชนะเธอแล้วนี่? ตอนนี้ทุกคนก็รู้แล้วว่าเธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณ และความจริงแล้วเธอก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณจริง ๆ”
เมื่อถังเฉากล่าวเช่นนี้ ถังเชียนเชียนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
หากเป็นเมื่อก่อน ถังเชียนเชียนไม่กล้าคิดว่าตนเองจะเป็นคู่ต่อสู้ของคนที่โหดเหี้ยมเช่นนี้ แต่ตอนนี้ตนเองสามารถเอาชนะเธอด้วยสองมือของตนเอง
ความดีความชอบทั้งหมดนี้มาจากหนังสือล้ำค่าที่ได้รับเมื่อวาน แล้วถังเชียนเชียนก็มองไปที่ถังเฉาด้วยความคาดหวัง
“ที่แท้นี่คือศิลปะการต่อสู้ของสายพระจันทร์ นี่คือพลังของสายพระจันทร์ใช่ไหม? มันช่างทรงพลังเป็นอย่างมาก”
ถังเชียนเชียนหัวเราะขณะที่พูด และถังเฉาก็เข้าใจต้นสายปลายเหตุของเรื่องนี้
“ตั้งใจฝึกฝนให้ดี คุณจะกลายเป็นคนที่ทรงพลังในอนาคตได้อย่างแน่นอน”
“แต่รอบต่อไปผมต้องขึ้นไปแข่งขันแล้ว และไม่รู้ว่าคู่ต่อสู้ที่เจอในรอบแรกคือใคร”
ถังเฉากล่าวเบา ๆ แต่หลังจากที่ถังเชียนเชียนฟังแล้ว ก็เงยหน้ายิ้มและมองไปที่ถังเฉาอย่างคาดหวัง
“ใช่ พี่ถังเฉา ฉันตั้งหน้าตั้งตารอว่าใครจะเป็นคู่ต่อสู้ของคุณ แต่ฉันอยากรู้มากกว่าว่า คุณจะใช้วิธีใดในการเอาชนะยอดฝีมือเหล่านั้น”
ขณะนี้ถังเชียนเชียนมองถังเฉา ราวกับเป็นแฟนคลับตัวยงที่กำลังมองไอดอลของตนเอง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความชื่นชมและความเสน่หา
หลังจากที่ถังเฉาถังได้ยิน เขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม มองดูท่าทางไร้เดียงสาของถังเชียนเชียนที่อยู่ตรงหน้า อดไม่ได้ที่จะใช้มือลูบผมของเธอเบา ๆ
“เด็กโง่ มันไม่ง่ายอย่างที่คุณพูดหรอก ในราชวงศ์ต้าเซี่ยมีแต่คนเก่งที่ไม่เปิดเผยตัว และผมอาจจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคนอื่น แค่หวังว่าดวงจะดีหน่อยเท่านั้น”
หลังจากถังเฉากล่าวจบ ถังเชียนเชียนก็ส่ายศีรษะอย่างจริงจัง และกล่าวอย่างหนักแน่นว่า
“ไม่หรอก! พี่เป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุด พี่จะสามารถเอาชนะศัตรูทั้งหมดได้ และสืบทอดสายพระจันทร์ต่อไป”
หลังจากที่ถังเฉาได้ยินคำพูดของถังเชียนเชียน เขารู้สึกโล่งใจและยิ้มจาง ๆ
“หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น อย่างไรเสียผมก็ไม่ต้องการที่จะพ่ายแพ้ คุณก็รู้ว่าผมนั้นหวังว่าระบบหญิงนักบุญจะไม่ถูกล้มล้าง”
ถังเชียนเชียนรู้เรื่องนี้อย่างชัดเจน จากนั้นทั้งสองสนทนาสักพัก และถังเฉาก็เดินไปหลังเวทีเพื่อเตรียมตัวขึ้นเวที
และขณะที่ถังเฉากำลังเตรียมขึ้นเวที และหนึ่งในสองคนที่อยู่บนเวทีการแข่งขันก็คือหวางหวู่
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคนที่หวางหวู่กำลังเผชิญอยู่คือถังยวน
อย่างไรเสีย นี่เป็นการแข่งขันที่ทุกคนรอคอยมากที่สุด แต่เนื่องจากเหตุการณ์เมื่อหลายวันก่อน ความคาดหวังในใจของผู้ชมค่อย ๆ ลดลง ราวกับว่าความสมดุลของชัยชนะตกอยู่ที่ฝ่ายของหวางหวู่แล้ว
ผลเป็นตามที่คาดการณ์ไว้ ขณะที่ทั้งสองต่อสู้กัน เมื่อถังยวนเห็นท่าทางที่น่ากลัวของหวางหวู่ มือของเขาก็เริ่มสั่นเล็กน้อย
ต้องรู้ว่าวันนั้นตนเองเกือบถูกปีศาจคนนี้ฆ่าตายแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะตำแหน่งผู้นำตระกูลของตระกูลในถัง ถังยวนก็จะไม่สามารถเผชิญหน้ากับปีศาจตนนี้ได้อีกแน่นอน
ถังซานฉ่ายและหวางหรูเมิ่งซึ่งนั่งอยู่ในกลุ่มผู้ชมก็เริ่มสนทนากันอีกครั้ง
“เท่าที่ผมรู้ ลูกหลานที่แข็งแกร่งที่สุดของตระกูลพวกคุณคือถังยวนใช่ไหม คราวก่อนถังยวนถูกทำร้ายจนมีสภาพเช่นนั้น จนกลายเป็นเต่าหัวหด จนถึงตอนนี้ยังไม่รู้ว่าเงามืดในใจนั้นจะกลับมาฟื้นดีขึ้นหรือยัง?”
“เจ้าเด็กคนนี้น่าสงสารมาก ไม่คิดว่าผ่านไปไม่กี่วัน เขาจะต้องเผชิญกับหวางหวู่อีกครั้ง หวังว่าต่อไปเขาจะไม่มีภาระทางจิตใจมากเกินไป โอ้! ไม่! ผมลืมเรื่องหนึ่งไปอย่างกะทันหัน ต่อไปถังยวนลูกศิษย์ของคุณจะมีปัญหานี้อีกหรือไม่”
ประโยคนี้ไม่มีอะไรมากไปกว่าการยั่วยุที่ทรงพลังที่สุด และถังซานฉ่ายเองก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่า ถังยวนนั้นจะเป็นคู่ต่อสู้ของหวางหวู่ที่อยู่ตรงหน้าได้อย่างไร?
ถ้าถังยวนสามารถยืนหยัดอยู่ได้ในสองรอบถัดไป นั่นก็ถือเป็นเรื่องที่โชคดีที่สุดแล้ว
“หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว พวกเขาทั้งสองคนยังไม่เริ่มต่อสู้ คุณก็ได้ตัดสินแล้วว่าพวกเขาใครจะชนะหรือพ่ายแพ้?”
ถังซานฉ่ายกล่าวด้วยความโกรธ และหวางหรูเมิ่งที่อยู่ด้านข้างก็หัวเราะเสียงดัง เมื่อเห็นถังซานฉ่ายโกรธเนื่องจากความละอายและความขุ่นเคือง
