ขณะที่เขาปล่อยหมัดออกไป โจวหลี่รู้สึกว่ากำปั้นของตนเองถูกล็อกอย่างแน่นหนา จึงหันไปมอง จึงพบว่าเย่ไป๋แอบทำอะไรบางอย่าง โจวหลี่ถามด้วยความงุนงง
“คุณเป็นอะไรไป? พี่เย่ หรือว่าคุณจะช่วยเขา?”
เมื่อเห็นท่าทางของโจวหลี่ เย่ไป๋กล่าวด้วยรอยยิ้มจาง ๆ
“ถ้าจะฆ่าคน คุณจำเป็นต้องลงมือด้วยหรือ? ตอนนี้คุณอย่าแตะต้องเขา ผมสนใจเขามาก ถ้าคุณอยากจะแตะต้องเขา คุณต้องทำให้ผมเห็นความสามารถของคุณทั้งหมด มิฉะนั้นพวกคุณใครก็ห้ามแตะต้องเขาเด็ดขาด”
“เพราะเมื่อถึงเวลานั้น ผมอยากให้พวกคุณสองคนถูกผมฆ่าตาย”
หากประโยคนี้ออกมาจากปากคนอื่น มันอาจจะเป็นแค่เรื่องตลก แต่เมื่อประโยคนี้พูดออกมาจากปากของเย่ไป๋ ประโยคนี้เป็นภัยคุกคามที่แท้จริง
แม้ว่ารังสีสังหารจะไม่รุนแรงเท่าถังเฉา แต่โจวหลี่ก็รู้สึกกดดันเป็นอย่างมาก เพราะเย่ไป๋เป็นคนที่มีชื่อเสียงเรื่องความบ้าคลั่ง
สุภาษิตกล่าวได้ดี คนที่อ่อนแอกลัวคนที่แข็งแกร่ง คนที่แข็งแกร่งกลัวคนที่ไม่กลัวตาย คนที่ไม่กลัวตายกลัวคนที่กำลังหัวเราะ
“เอาล่ะ ในเมื่อพี่เย่ไป๋พูดถึงขนาดนี้แล้ว ผมจะเห็นแก่หน้าคุณ แต่ถังเฉาคุณจำเอาไว้ วันนี้คุณยั่วยุผมอย่างไร เมื่อถึงเวลาแล้วผมจะทำให้คุณตายอย่างอนาถ”
“ผมจะคืนกำลังภายในให้ศิษย์น้องของคุณก็ต่อเมื่อ คุณแย่งชิงไปจากมือของผมเอง”
นึกไม่ถึงว่าโจวหลี่คิดจะไม่คืนกำลังภายใน
เนื่องจากเรื่องกำลังภายในนี้ ทั้งสองฝ่ายถกเถียงกันเป็นเวลานานแล้ว และศิษย์น้องต้องถอนตัวกลางคัน เนื่องจากพลังของตนเองไม่แข็งแกร่งพอ
“ช่างเถอะ พี่ถัง ยังไงกำลังภายในของผมก็นับเป็นเรื่องเป็นราวไม่ได้ อย่างมากที่สุดผมก็แค่ฝึกใหม่อีกครั้ง”
เมื่อได้ยินคำพูดที่ท้อแท้ของศิษย์น้อง ถังเฉาเพียงแค่ยิ้มเยาะเย้ย และคว้าคอปกเสื้อของศิษย์น้องไว้
“ถ้าคุณยังเป็นสมาชิกของพวกเราตระกูลถัง ผมจะไม่ปล่อยให้คุณสูญเสียกำลังภายในไปแน่นอน”
“ซึ่งแน่นอนว่าคุณก็สามารถละทิ้งมันได้ แต่ต่อจากนี้ไปคุณอย่าบอกว่าตนเองเป็นคนของตระกูลถัง เพราะคนที่ไร้ประโยชน์อย่างคุณ สมควรที่จะถูกตระกูลโจวเหยียบย่ำเท่านั้น”
คำพูดของถังเฉา กระตุ้นความโกรธของศิษย์น้องคนนี้ ทันใดนั้นดวงตาของศิษย์น้องเปลี่ยนเป็นสีแดง
“ศิษย์พี่ ผมขอโทษ ผมหวังว่าคุณจะช่วยผมแย่งกำลังภายในกลับคืนมา!”
หลังจากได้ยินประโยคนี้ ถังเฉาเพียงแค่ยิ้มและพยักหน้า แล้วมองโจวหลี่ที่กำลังจะเดินจากไป
ไม่มีใครคิดว่าถังเฉาจะพุ่งไป และชกไปที่ใบหน้าของโจวหลี่
อาจเป็นเพราะว่าถังเฉาไม่ได้ใช้พลังอะไร ดังนั้นโจวหลี่จึงไม่สามารถรับรู้ถึงการเคลื่อนไหวของถังเฉาได้
หลังจากหันกลับมา โจวหลี่จึงพบว่าตนเองถูกถังเฉาโจมตี และมองถังเฉาด้วยท่าทางที่ไม่อยากจะเชื่อ
“ผมจะไม่พูดเกี่ยวกับการต่อสู้ด้วยกำลังภายในอะไร ในเมื่อคุณบอกว่าตนเองเก่งมาก งั้นก็ได้ พวกเรามาแข่งว่าหมัดของใครจะหนักกว่ากัน”
ฟังความหมายของประโยคนี้ เหมือนถังเฉาต้องการต่อสู้กับโจวหลี่ด้วยหมัด แทนที่จะต่อสู้ด้วยพลัง
ในฐานะทายาทแห่งสายดิน ความแข็งแกร่งนั้นเกินความเข้าใจของคนอื่น หลังจากได้ยินประโยคนี้ ในที่สุดเขาก็หัวเราะออกมาเสียงดัง เสียงหัวเราะแบบนี้ทำให้คนฟังแทบจะขาดใจ เพราะแฝงไปด้วยความบ้าคลั่ง
“โอเค นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเจอคนที่อยากตายเช่นนี้ งั้นผมตกลง ผมจะสู้กับคุณด้วยหมัด!”
ตอนนี้เย่ไป๋ไม่ได้ขัดขวาง แต่มองดูทั้งสองด้วยรอยยิ้ม
“แบบนี้ดี แข่งขันด้วยหมัดดีแล้ว?”
เย่ไป๋กล่าวอย่างเย็นชา
แต่ความเป็นจริง โจวหลี่แทบรอไม่ไหวที่จะฆ่าถังเฉาด้วยกำลังภายในของตนเองทันที แต่เนื่องจากเย่ไป๋อยู่ด้านข้าง เขาทำได้เพียงต่อสู้ด้วยหมัดเท่านั้น
ตอนนี้ยังไม่ได้เริ่มการแข่งขัน สายตาของทุกคนต่างมองไปที่การดวลหมัดของทั้งสองคน
“ถังเชียว จัดการชกไอ้หนูคนนั้นให้หนักจนมันล้มลง นี่เป็นโอกาสที่คุณจะสามารถชนะได้มากที่สุด”
ถังเย่รู้ว่าโจวหลี่นั้นแข็งแกร่งทรงพลังเป็นอย่างมาก และไม่แน่ใจว่าถังเฉาจะสามารถยืนหยัดได้หรือไม่? ตอนนี้เป็นโอกาสดีที่หายาก ดังนั้นเขาจึงตะโกนเสียงดังไปทางถังเฉา
ถังเฉาเพียงแค่หันกลับมาและกล่าวกับถังเย่เบา ๆ
“ครูถัง คุณไม่ต้องกังวล ไม่ว่าจะแข่งอะไรกับเด็กคนนี้ ผมต้องชนะอย่างแน่นอน คุณคอยดูเถอะ”
หลังจากกล่าวจบถังเฉาไม่ลืมที่จะยิ้ม
โดยไม่รู้ตัว ผู้นำของราชวงศ์ต้าเซี่ยที่ดูการแข่งขัน ทุกคนต่างมุ่งความสนใจไปที่มุมเล็ก ๆ ที่ไม่โดดเด่นนั้น
“คุณคิดว่าใครจะเป็นคนชนะ?”
ชายชราร่างเล็กคนหนึ่งกล่าวด้วยน้ำเสียงติดตลก แล้วถามชายชราสุขุมที่นั่งอยู่ด้านข้าง
“คุณกำลังพูดไร้สาระหรือ? โจวหลี่เป็นคนรุ่นหลังที่ทุกคนคิดว่าแข็งแกร่งที่สุด จะบอกว่าไม่มีใครสามารถเอาชนะเขาได้ ยกเว้นเย่ไป๋อาจต่อต้านเขาได้ นอกนั้นแล้วจะยังมีใครที่สามารถต่อสู้กับเขาได้อีกล่ะ?”
“พูดตามความจริง ถ้าไม่ใช่เพราะความแข็งแกร่งของเย่ไป๋ ผมก็ไม่มีวันยอมปล่อยเขาออกมา เขาฆ่าคนในตระกูลของตนเอง และมันไม่เกี่ยวข้องกับพวกเรา”
ชายชราสุขุมกล่าวด้วยความมั่นใจ
แต่คราวนี้ชายชราร่างเล็กส่ายศีรษะอย่างหยอกล้อ
“ผมคิดว่ามันก็ไม่แน่ เจ้าหนูที่ชื่อถังเชียว อาจมีความสามารถจริง ๆ มิเช่นนั้นเมื่อสักครู่เขาจะจัดการจนโจวหลี่มีสภาพเช่นนั้นได้หรือ?”
“คุณดูเจ้าหนูนั่นสิ ราวกับว่าร่างกายมีพลังที่แข็งแกร่งมาก คุณคิดว่าเขาเหมือนผู้แพ้หรือ? แต่ผมรู้สึกว่าไม่ใช่ ถ้าจะเดิมพัน ผมก็จะเดิมพันว่าเขาจะชนะ”
หลังจากกล่าวจบ ชายชราสุขุมก็หัวเราะอย่างมีความสุข และหยิบธนบัตรหลายใบออกจากกระเป๋าของตนเอง
“ในเมื่อพูดถึงขนาดนี้แล้ว งั้นมาเดิมพันกันสักตาเถอะ”
ชายชราร่างเล็กไม่ได้พูดโกหก เมื่อได้ยินเพื่อนตนเองจะเดิมพัน จึงหยิบธนบัตรออกมาทันที
“ดูเหมือนคุณจะค่อนข้างมั่นใจ แต่คราวนี้คุณอาจจะพ่ายแพ้อย่างอนาถ โจวหลี่ไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน”
เมื่อเห็นว่าเงินกำลังจะเป็นของตนเองแล้ว ชายชราร่างเล็กก็ปิดปากและหัวเราะเสียงดัง
“แล้วถ้าผมบอกคุณว่า ถังเชียวก็คือถังเฉาล่ะ? คุณยังคิดว่าเขาจะแพ้อีกหรือไม่? เขาคือทายาทของคนที่เป็นยอดฝีมือระดับสูงเชียวน่ะ!”
เมื่อเขาได้ยินคำว่าถังเฉา สีหน้าของชายชราอีกคนเปลี่ยนเป็นสีเขียวทันที และรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก
“เป็นไปได้อย่างไร? หรือว่าเขาจะเป็นทายาทของถังเยว่หวาแห่งตระกูลถังในราชวงศ์ต้าเซี่ย? งั้นตอนนี้เขาควรจะเป็นนักโทษไม่ใช่หรือ? ทำไมยังกล้าที่จะอยู่ในราชวงศ์ต้าเซี่ยอีก”
“ผมก็ไม่รู้ อย่างไรเสียเขาก็กลับมาแล้ว งั้นก็คอยดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น สรุปว่าอย่าปล่อยให้ข่าวของเขาพัดกระพือมากเกินไป ทุกอย่างก็จะพูดง่าย ถ้าตอนหน้าสิ่วหน้าขวาน พวกเราค่อยลงมือก็ยังไม่สาย”
หลังจากกล่าวจบ ทั้งสองคนไม่มีความกังวลแม้แต่น้อย กลับดูเหมือนว่าพวกเขาเพลิดเพลิน และแสดงท่าทางเหมือนเตรียมที่จะดูรายการใหญ่
