อย่างไรก็ตาม ขณะที่ถังเฉาเตรียมตัวจะลงมือ ทันใดนั้นก็มีคนปรากฏขึ้นที่ข้างถังเฉา
“เจ้าเด็กเปรต คุณจะทำอะไร? ผมเคยบอกไว้แล้ว ผมจะฆ่าคุณในการแข่งขันสมาคมบูโด คุณล่วงเกินคนอื่นไปทั่วได้อย่างไร?”
คนคนนี้คือเย่ไป๋ การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของเย่ไป๋ ทำให้ถังเฉารู้สึกแปลกใจเล็กน้อย
“ทำไมถึงเป็นคุณ?”
ก่อนที่เย่ไป๋จะตอบ คนญี่ปุ่นที่อยู่ข้างหน้าก็บุกเข้ามา
ถังเฉายังไม่เคยเห็นความสามารถของเย่ไป๋ และวินาทีต่อมา คนญี่ปุ่นนับสิบคนก็ปลิวออกไปเหมือนกระดาษ ถังเฉาถึงรู้ว่าคนคนนี้แข็งแกร่งจริง ๆ
เวลาไม่ถึงสองนาที คนญี่ปุ่นทั้งหมดก็ล้มอยู่บนพื้น เหลือเพียงจ้าวไท่คนเดียวยืนอยู่ที่เดิม
“……”
จ้าวไท่ตกตะลึงเป็นเวลานาน ถึงพบว่ากองกำลังที่ตนเองพามาถูกจัดการหมด แต่ใบหน้าของเขาไม่มีความตื่นตระหนก มีแต่ความโกรธเคือง
“ดูเหมือนพวกคุณราชวงศ์ต้าเซี่ยกำลังคิดจะกบฏ!”
แม้ว่าประโยคนี้คนในราชวงศ์ต้าเซี่ยเหมาะที่จะเป็นคนพูดออกมา แต่เมื่อคำพูดนี้ออกจากปากของจ้าวไท่ ก็ไม่ได้รู้สึกขัดกันแต่อย่างใด
เนื่องจากราชวงศ์ต้าเซี่ยยอมอดทนอ่อนข้อเป็นเวลาหลายปี จึงทำให้คนญี่ปุ่นคุ้นเคยกับมันมานานแล้ว
“ผมไม่สนว่าใครจะกบฏ และใครไม่กบฏ ถ้ามีใครทำร้ายเจ้าหนูคนนี้ ผมจะฆ่ามัน รวมทั้งคุณและนายพลจ้าวไท่ของญี่ปุ่นด้วย”
ความบ้าคลั่งของเย่ไป๋ ไม่เพียงแต่จ้าวไท่ที่คิดไม่ถึงเท่านั้น แม้แต่ถังเฉาก็คิดไม่ถึงอีกด้วย
จ้าวไท่หัวเราะ “ผมรู้จักคุณเย่ไป๋ แต่คุณคงไม่คิดว่าตนเองมีความสามารถหน่อยก็คิดว่าตนเองไร้เทียมทานแล้ว”
“ถ้าคุณสู้กับผม คุณจะเป็นคู่ต่อสู้ของผมได้หรือเปล่า?”
เย่ไป๋จัดการลูกน้องของเขาหลายคนเพียงลำพัง จ้าวไท่ไม่ได้แสดงอาการตื่นตระหนก แต่เขากลับแสดงท่าทางหยอกล้อ
“เป็นคู่ต่อสู้ของคุณหรือไม่? อีกสักครู่เมื่อลงมือก็จะรู้เอง อย่ามาพูดจาไร้สาระกับผมที่นี่”
หลังจากนั้น เย่ไป๋ก็หายตัวไปต่อหน้าทุกคน และวินาทีต่อมา เย่ไป๋ได้ไปอยู่ตรงหน้าจ้าวไท่แล้ว
“ยอมรับความตายซะเถอะ เจ้าเด็กที่ไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ!”
แท้จริงแล้ว จ้าวไท่ดูเหมือนจะไม่ได้อายุมาก และอายุน้อยกว่าเย่ไป๋ด้วยซ้ำ
แต่ไม่มีใครคิดว่า พลังอันทรงพลังจะปะทุออกมาจากร่างที่อ่อนเยาว์เช่นนี้
ความแข็งแกร่งของเย่ไป๋นั้นถือว่าแข็งแกร่งมากแล้ว แต่จ้าวไท่เพียงแค่เคลื่อนไหวร่างกายเล็กน้อย เย่ไป๋กระเด็นออกไปทันที
ไม่เพียงแต่เย่ไป๋เท่านั้น แม้แต่หลินจุ้นก็มีความรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ
พูดตามตรงถ้าจ้าวไท่ถูกฆ่าตายอยู่ที่นี่ มันจะเป็นเรื่องเลวร้ายสำหรับราชวงศ์ต้าเซี่ย แต่ไม่คิดว่าคนที่แข็งแกร่งอย่างเย่ไป๋ กลับถูกทำร้ายปางตายในพริบตา
“ทำไม คุณต้องการให้ผมตายไม่ใช่หรือ? ทำไมจู่ ๆ ถึงได้ลงไปนอนอยู่บนพื้นล่ะ? นี่มันไม่ให้เกียรติกันเกินไปแล้ว”
“จ้าวไท่มองเย่ไป๋ด้วยท่าทางที่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
เพียงแต่เย่ไป๋ถูกทำร้ายจนไม่สามารถส่งเสียงออกมาได้แล้ว
“ผมรอคุณตั้งนานแล้ว แต่คุณก็ยังไม่พูดอะไร คุณน่าจะเป็นคนตายไปแล้ว งั้นผมก็จะส่งคุณไปลงนรก”
หลังจากนั้น จ้าวไท่ก็ยกดาบพิชิตอาชาในมือขึ้น ต้องการจะตัดร่างของเย่ไป๋ด้วยการฟันเพียงครั้งเดียว
ขณะนี้เอง ถังเฉาได้นำตัวเย่ไป๋ออกมาด้วยความเร็ว และวางเย่ไป๋ไว้ใต้เท้าของตนเอง
“ทำเช่นนี้ไม่ได้ เขาเป็นคนที่ช่วยผม คุณจะทำร้ายเขาง่าย ๆ เช่นนี้ได้อย่างไร?”
ทุกคนมองถังเฉาด้วยท่าทางเหลือเชื่อ แต่ไม่มีใครกล้าขึ้นไปช่วย เพราะพวกเขารู้ดีว่า ถ้าตนเองไปที่นั่นไม่ถึงเสี้ยววินาทีก็จะถูกฆ่าตายแล้ว มันเป็นการดีกว่าหากพวกเขาจะดูอยู่ด้านข้าง
“น้องชาย ได้หรือไม่ได้นั้น ไม่ได้อยู่ที่คุณจะตัดสินใจ อีกไม่นานคุณก็ต้องตายไปพร้อมเขา คุณวางใจเถอะ พวกคุณจะไม่โดดเดี่ยว”
หลังจากที่จ้าวไท่กล่าวจบ พลังอันทรงพลังแผ่กระจายออกมาจากร่างกายของเขา
นี่เป็นพลังที่ทรงพลังที่สุด ที่ถังเฉาเคยเห็นในราชวงศ์ต้าเซี่ย
ผู้คนที่ยืนห่างออกไปหลายสิบเมตรที่ดูด้วยความตื่นเต้น เมื่อรู้รับถึงกำลังภายในของจ้าวไท่แล้ว พวกเขาก็แยกย้ายกันไป เพราะแรงกดดันของกำลังภายในนี้ คนปกติทั่วไปไม่สามารถเข้าใกล้ได้
เนื่องจากกำลังภายในของจ้าวไท่ ทำให้ทหารที่นอนอยู่บนพื้นตายจนเกือบหมดแล้ว
คลื่นกำลังภายในของจ้าวไท่ทำให้ทุกคนที่อยู่รอบ ๆ ตาย มันไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้ง แต่เขาก็ไม่ใส่ใจ อย่างไรเสียที่ตนเองมาที่นี่คราวนี้ ไม่ใช่เพราะลูกน้องของตนเองถูกฆ่า แต่เป็นเพราะลูกน้องของตนเองถูกรังแกในราชวงศ์ต้าเซี่ย ซึ่งทำให้เขารู้สึกเสียหน้าเท่านั้นเอง
ยังมีพวกคนที่ยังอยู่ตรงนี้ พวกเขาทั้งหมดต่างใช้ประโยชน์จากกำลังภายในของตนเอง เพื่อปิดกั้นแรงกดดัน
มีเพียงคนเดียวในกลุ่มผู้ชมที่ยังคงนิ่งและมองจ้าวไท่ คนคนนี้คือถังเฉา เห็นได้ชัดว่าถังเฉาไม่ได้รับผลกระทบมากนัก มิเช่นนั้นเขาจะมีรอยยิ้มผ่อนคลายบนใบหน้าไอ้อย่างไร
“หรือว่าคุณเป็นแค่กระบวนท่านี้หรือ? อยู่ในท่านี้มานานแล้วก็ยังไม่ลงมือ”
จ้าวไท่แปลกใจเล็กน้อย เขาไม่รู้ว่ายังมีคนที่สามารถทนต่อกำลังภายในของตนเองได้
“มีความสามารถนี่ ผมว่าแล้วทำไมคุณถึงได้บ้าคลั่งเช่นนัก แต่ต่อไปคุณรอความตายเถอะ”
จ้าวไท่ยิ้มอย่างมีชัย จากนั้นจึงค่อย ๆ เดินเข้าไป
ถังเฉายืนนิ่งอยู่ที่เดิม และไม่ได้ใช้กำลังภายในของตนเองสักนิด
“รอความตายเถอะ เจ้าหนู ผมจะส่งคุณไปลงนรกเดี๋ยวนี้”
จ้าวไท่ขยับหมัดของตนเอง พร้อมกับมีลมพัดแรง ดาบพิชิตอาชาถูกห่อหุ้มด้วยกำลังภายในสีแดงราวกับมีดติดไฟ
เขาใช้ดาบฟันมาอย่างรวดเร็ว ถังเฉาไม่ได้ตื่นตระหนก แค่หลบเบา ๆ
“นายพลของญี่ปุ่นมีความสามารถแค่นี้เองหรือ? ผมยังไม่ได้ลงมือทำอะไรเลย ขนาดมีอาวุธยังไม่สามารถทำร้ายผมได้?”
จ้าวไท่ก็รู้สึกถึงผิดปกติ และพยายามเหวี่ยงดาบของเขาอีกหลายครั้ง แต่พบว่ายังฟันไม่ถูกถังเฉา
กลับกันถังเฉายังคงมีสีหน้าที่ผ่อนคลาย เด้งไปทางซ้ายและขวา ราวกับว่ากำลังพาสุนัขไปเดินเล่น
“ไม่นึกเลยว่านายพลของญี่ปุ่นจะมีความสามารถแค่นี้เอง แม้แต่พลเมืองธรรมดาอย่างผมก็สามารถทำร้ายคุณได้”
ประโยคนี้ทำให้จ้าวไท่โกรธทันที จ้าวไท่สะบัดดาบพิชิตอาชาของตนเองอย่างแรง และเพิ่มความเร็วขึ้นไปอีกระดับหนึ่ง แต่ในทางกลับกันถังเฉาก็ยังคงมีท่าทางผ่อนคลาย
แม้ว่าทุกคนที่ดูการต่อสู้อยู่รอบ ๆ จะรู้ดีว่าถังเฉามีความสามารถอยู่บ้าง แต่พวกเขาไม่เคยคิดว่าถังเฉาจะสามารถเล่นหยอกล้อกับนายพลของญี่ปุ่นเช่นนี้ได้ หรือว่านี่เป็นเพียงการเน้นภาพสวยงาม เพื่อให้คนของราชวงศ์ต้าเซี่ยรู้ว่าความเร็วนั้นสามารถไปถึงระดับสุดขีดได้
“เอาล่ะ สนุกพอแล้ว ควรจะจบแล้ว!”
ถังเฉากระโดดเบา ๆ แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม สายตาของจ้าวไท่เปลี่ยนไปทันที
ร่างของถังเฉาในรูม่านตาของเขาค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้น วินาทีต่อมาจ้าวไท่ถูกโจมตีทันที และกระเด็นออกไป
“คราวหน้าถ้าผมเจอคุณอีก มันจะไม่ง่ายเหมือนกับทำให้คุณพ่ายแพ้ แต่จะปลิดชีพที่ต่ำต้อยด้อยค่าของคุณโดยตรง
