ในที่สุดสีหน้าของโจวหลี่ก็คลายลงเล็กน้อย ตกใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขา
“คิดไม่ถึงว่าประตูนี้จะมีความลึกลับ ดูเหมือนว่าตระกูลไป๋ของพวกคุณไม่ธรรมดาจริงๆ”
โจวหลี่สงบลงและอดไม่ได้ที่จะชื่นชมผู้นำไป๋ แต่กล่าวด้วยท่าทางมั่นใจ
“คุณวางใจเถอะ ทุกสิ่งที่คุณเห็นต่อไปนี้จะทำให้คุณตกตะลึงมากยิ่งขึ้นไปอีก”
หลังจากเข้าไปในห้อง อาวุธต่างๆก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าผู้นำไป๋และโจวหลี่
“คุณให้ผมดูพวกนี้มีประโยชน์อะไร เราไม่สามารถใช้อาวุธปืนในการแข่งขันได้ มิฉะนั้น เราจะถูกตัดสินให้แพ้ในเกมโดยตรง คุณให้ผมดูในสิ่งที่ผมสามารถใช้ได้เถอะ”
เมื่อเห็นปืนที่แขวนอยู่บนผนัง โจวหลี่ก็รู้สึกใจร้อนเล็กน้อย และตะโกนเสียงดัง ผู้นำไป๋เพียงแค่ยิ้ม
“คุณชายโจว ทำไมคุณถึงใจร้อนนัก? ยังมีสิ่งที่สำคัญกว่าอยู่ด้านหลัง ผมจะพาคุณไปดูหนึ่งรอบ และคุณจะได้รู้ถึงความลึกลับที่อยู่ภายในนี้”
เมื่อกล่าวเช่นนั้น ผู้นำไป๋ก็ไปเปิดประตูบานหนึ่งแล้วเดินเข้าไปที่ห้องสุดท้าย
“ที่นี่แหละ ”
ในความเป็นจริง โจวหลี่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเขาเปิดประตูที่ถูกปิดกั้น แต่เมื่อเขาเห็นอาวุธในห้องนี้ สีหน้าของโจวหลี่ก็ตกใจมากยิ่งขึ้น
“อาวุธเหล่านี้เป็นของสะสมของตระกูลไป๋ของคุณหรือ?”
ผู้นำไป๋ยิ้มและส่ายหัว ดึงโจวหลี่ไปที่มุมหนึ่ง
“บังเอิญว่าผมมีอาวุธที่เหมาะกับคุณ ถ้าคุณพกติดตัวไป ผมเดาว่าคุณจะมีพลังมากจนน่ากลัว”
ขณะพูด ผู้นำไป๋หยิบกระบี่ออกจากกำแพง
“นี่เป็นดาบธรรมดา คุณให้ผมทำไม?ผมดูแล้วกระบี่เล่มนี้ธรรมดาที่สุดในนี้ คุณไม่ได้ล้อผมเล่นใช่ไหม?”
ขณะที่เขาพูด ผู้นำไป๋หัวเราะ ส่ายหัว ตบไหล่ของโจวหลี่และพูด
“พูดตามตรง คุณชายโจว ผมไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณ นี่เป็นเรื่องจริง แต่เกี่ยวกับอาวุธคุณไม่มีทางรู้มากกว่าผม สิ่งที่ผมให้คุณนี้คือกระบี่ภูต”
โจวหลี่ไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของกระบี่ภูตเลย เพราะวิชาต้องห้ามของครอบครัวเขามีความสัมพันธ์กับกระบี่สะกดภูต
กระบี่ภูตที่ว่านั้น ไม่เหมือนกับกระบี่ที่มีชีวิตที่กล่าวถึงในนวนิยาย แต่เป็นกระบี่ชนิดหนึ่งที่ใช้ได้กับกลไกพิเศษเท่านั้น
และกระบี่เล่มนี้จำเป็นต้องรับเลือดของเจ้าของเพื่อที่จะสามารถใช้พลังอันทรงพลังที่สุดได้ เพราะในกระบี่เล่มนี้มีพิษที่ทรงพลังที่สุด
แม้ว่าพิษนี้จะไม่เป็นอันตรายถึงตาย แต่ก็สามารถทำให้บุคคลเสียสติ กลายเป็นคนที่ไม่มีการแยกแยะ ฆ่าทุกคนที่ขวางหน้า
เมื่อบุคคลกลับคืนสู่สภาพเดิม พลังก็ตรงจุดที่สุดเช่นกัน กระบี่เล่มนี้ใช้หลักการนี้ และมียาบางอย่างที่เสริมกำลังบุคคล จึงจะถูกวางไว้ในโกดังที่ลึกที่สุดของตระกูลไป๋
หลังจากได้ยินการแนะนำของผู้นำไป๋ สีหน้าที่ร่าเริงเดิมของโจวหลี่ก็กลายเป็นจริงจังโดยมองไปที่ผู้นพไป๋ที่อยู่ด้านข้าง
“ทำไมผมต้องเชื่อคุณด้วย หากมีพิษในกระบี่เล่มนี้ที่จะควบคุมผม คุณจะใช้มันควบคุมผมใช่ไหม? พูดมาเถอะ จุดประสงค์ที่แท้จริงของคุณคืออะไร?”
หลังจากที่ผู้นำไป๋ฟังจบ เขาหัวเราะ ชี้ไปที่โจวหลี่ข้างหน้าเขาและพูด
“อันที่จริง คุณไม่จำเป็นต้องรู้อะไรเลย เพราะสิ่งที่คุณทำตอนนี้คือสิ่งที่ผมต้องการ ผมต้องการให้คุณฆ่าถังเชียว ถ้าคุณฆ่าเขา ผมจะใช้มอบกระบี่นี้ให้คุณไปตลอดกาล”
เมื่อได้ยินเงื่อนไขนี้ โจวหลี่ก็หวั่นไหวเล็กน้อย เพราะเมื่อกระบี่นี้อยู่ในมือของเขา มันทำให้โจวหลี่รู้สึกไม่ธรรมดา ตอนนี้ยังไม่ได้เกิดปัญญา หากถูกเกิดปัญญา กระบี่เล่มนี้น่าจะน่ากลัวขนาดไหน
“สิ่งที่คุณพูดเป็นความจริงหรือไม่? ถ้ากระบี่เล่มนี้ทรงพลังเช่นนี้ ทำไมคุณไม่ให้ลูกชายของคุณ แต่ให้ผม ให้ผมไปเอาชนะถังเชียว กระบี่นี้ไม่มีอันตรายใดๆใช่ไหม?”
ขณะที่เขาพูด ผู้นำไป๋ส่ายหัวอย่างเร่งรีบและกล่าว
“กระบี่เล่มนี้ไม่ได้เลือกเจ้าของไปเรื่อย หากคุณไม่เก่งกาจจริงๆ ผมจะให้กระบี่นี้แก่คุณได้อย่างไร? มีเพียงคุณเป็นเจ้าของกระบี่นี้ คุณจึงจะสามารถใช้พลังที่แท้จริงของกระบี่นี้ออกมาได้”
ทั้งชีวิตนี้โจวหลี่ในฐานะเป็นคนที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุด ย่อมชอบให้คนอื่นยกย่องเขา หลังจากได้ยินคำพูดของผู้นำไป๋ เขาก็รู้สึกว่าความภาคภูมิใจในตนเองของเขาได้รับการเติมเต็ม และรอยยิ้มที่พึงพอใจก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
“คำอธิบายนี้ของคุณไม่เลว งั้นผมจะทำข้อตกลงนี้กับคุณ ถ้าฆ่าเขาได้แล้ว คุณจะให้กระบี่นี้แก่ผม ถ้าผมไม่สามารถฆ่าเขาได้ ถึงตอนนั้นคุณไม่ต้องมาให้ผม ผมจะใช้กระบี่เล่มนี้ฆ่าตัวตายต่อหน้าคุณ ”
แม้ว่าโจวหลี่จะพูดไม่เหลือทางถอยให้ตนเองเลย แต่นี่คือสิ่งที่เขาคิดในใจ เพราะถ้าเขาไม่เอาชนะถังเฉา เขาจะถูกถังเฉาเหยียบย่ำอยู่ใต้ฝ่าเท้าไปตลอดชีวิต
ทั้งสองไม่ลืมที่จะจับมือกัน จากนั้น โจวหลี่ก็ออกจากโกดัง
“ทำไมคุณถึงให้อาวุธที่ทรงพลังเช่นนี้แก่เขา แต่ไม่เคยให้อาวุธที่ทรงพลังเช่นนี้แก่ผมเลย?คุณลำเอียงใช่ไหม?”
“คุณรีบติดตั้งอาวุธให้ผมหน่อย แล้วให้ผมไปฆ่าถังเชียวไอ้เด็กคนนั้น’
เมื่อเทียบกับระดับความเกลียดชังที่มีต่อถังเฉา ไป๋ตี๋ก็ไม่ได้น้อยไปกว่าโจวหลี่เลย
ก่อนที่จะพบกับถังเฉา ไป๋ตี๋ก็เป็นบุคคลที่เก่งกาจอย่างแท้จริง ทุกคนยอมรับว่าถ้าไป๋ตี๋พกอาวุธแล้วทั้งโลกไม่มีใครสามารถเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้ แต่หลังจากพบกับถังเฉา ถังเฉาก็เอาชนะตัวเองด้วยมีดเพียงเล่มเดียว เรื่องนี้ได้แพร่กระจายไปทั่วราชวงศ์ต้าเซี่ย และแม้กระทั่งตอนนี้ก็มีคนกำลังพูดถึงเรื่องนี้อยู่ ได้ยินคำพูดเหล่านี้ทุกวัน ในใจของไป๋ตี๋ก็อารมณ์เสียอย่างมาก
หลังจากที่ไป๋ตี๋พูดออกไปแล้ว ผู้นำไป๋ก็ตบหัวเขา
“ไอ้ขยะ ผมบอกคุณไปนานแล้วว่าทำไมผมถึงไม่ให้อาวุธแก่คุณไม่ใช่เหรอ? ทำไมคุณถึงยังอยากได้อาวุธพวกนี้อีก?”
“ผมจะบอกคุณนะ แม้ว่าตระกูลไป๋ของเราจะเก่งในการผลิตอาวุธที่ทรงพลังมาก และใช้พวกมันได้ยอดเยี่ยมมาก แต่ตระกูลไป๋ของเราไม่เคยใช้อาวุธต้องห้ามในตำนานเหล่านี้”
“อาวุธที่มอบให้เด็กคนนั้นเป็นอาวุธต้องห้าม หลังจากใช้อาวุธนั้นแล้ว อายุการใช้งานของมันก็จะไม่นาน ถ้าไม่ใช่เพื่อฆ่าเด็กคนนั้น ผมจะปล่อยให้เขาเอาอาวุธของเราไปได้อย่างไร?”
“ลูกชาย ไม่ต้องกังวล หลังจากที่พวกเขาตายไปแล้ว ทั้งราชวงศ์ต้าเซี่ยคุณก็จะเป็นที่หนึ่งในโลกไม่ใช่หรอกหรือ?ส่วนเย่ไป๋ คุณไม่ต้องกังวล เพราะยังไงแล้ว เขาเป็นนักโทษ ออกมานานไม่ได้”
หลังจากที่ไป๋ตี๋ได้ยินคำพูดเหล่านี้ ในที่สุดเขาก็รู้เจตนาดีของบิดาของเขา และหัวเราะอย่างพึงพอใจ
“สิ่งที่คุณพูดนั้นสมเหตุสมผล หลังจากที่พวกเขาตายกันหมดแล้ว ผมยังเป็นที่ 1 ของโลกนี้ ดังนั้นผมจึงไม่ต้องเสียเวลาชีวิต”
ทั้งสองมองหน้ากันแล้วหัวเราะ
