ถังเฉาไม่ได้อยากรู้ว่าสมบัติที่มูโตะพูดถึงคืออะไร
แต่ถึงกระนั้นมูโตะก็ยังหยิบขวดเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋าของเขาช้าๆ ด้วยท่าทีลึกลับ
“นี่อะไร? ขวดนี้คือสมบัติที่คุณพูดถึงหรือเปล่า?”
ถังเฉามองดูมูโตะด้วยรอยยิ้มและอดหัวเราะไม่ได้
มูโตะกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง
“คุณถัง นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะได้รับ ผมเป็นองค์ชายมาหลายปีแล้ว ได้เห็นสมบัติที่ล้ำค่าที่สุด ก็คือของสิ่งนี้เอง”
ดูสีหน้าท่าทางของมูโตะไม่เหมือนเรื่องโกหก มิยาโมโตะที่อยู่ข้างๆ ก็ดูสนอกสนใจมากเช่นกัน
“ทำไมผมถึงไม่รู้ว่าคุณมีของสิ่งนี้?”
มูโตะไม่ได้สนใจ แต่มองถังเฉาด้วยสายตาประจบสอพลอ พลางพูดว่า “คุณถัง แม้ว่ามันจะเป็นสมบัติ แต่มันก็เลือกเจ้าของ ผมรับสมบัติชิ้นนี้ไว้ไม่ได้จริงๆ ผมอาจจะรับไว้ได้ แต่ถ้ามีใครถูกลิขิตให้กินยานี้ ความแข็งแกร่งจะเพิ่มขึ้นเป็นอย่างมากแน่นอน”
“นี่คือทั้งหมดที่ผมสามารถบอกคุณได้ เพราะนี่คือทั้งหมดที่ผมรู้ ผมไม่สามารถรับประกันได้ว่าคุณจะแข็งแกร่งมากขึ้นหลังจากกินสิ่งนี้เข้าไป และไม่สามารถรับประกันได้ว่าหลังจากกินแล้วคุณจะถูกพิษหรือไม่ แต่ผมรู้ว่ายาเม็ดนี้นั้นเป็นของจริงแน่นอน”
“ยาเม็ดนี้เป็นเครื่องบรรณาการที่ญี่ปุ่นของผมได้รับหลังจากที่ได้ยึดครองประเทศราช ว่ากันว่าตอนนั้นมีคนนับไม่ถ้วนเสียชีวิตเพราะของสิ่งนี้ ถ้าไม่ใช่ถูกลอบสังหารในระหว่างแย่งชิง ก็เสียชีวิตหลังจากกินยานี้เข้าไป”
เมื่อถังเฉาได้ยินเช่นนี้ ก็อดหัวเราะลั่นไม่ได้ ทันใดนั้นเขาก็คว้ามือที่หักของมูโตะไว้
“คุณลืมเรื่องที่ถูกผมหักแขนข้างหนึ่งไปแล้วหรือเปล่า เอายาพิษมาบอกผมว่าเป็นสมบัติงั้นเหรอ? คุณเห็นผมเป็นคนโง่หรือไง?”
มูโตะพยายามอ้อนวอนด้วยสีหน้าหวาดกลัว
“เข้าใจผิด คุณถัง มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดจริงๆ ยาเม็ดนี้ใช้ได้ผลจริงๆ ขอเพียงเป็นคนที่มีร่างกายแข็งแรงกินยาเม็ดนี้เข้าไป ร่างกายของเขาก็จะเปลี่ยนไปอย่างพลิกฟ้าพลิกแผ่นดิน!”
“เหตุผลที่ผมไม่กล้ากินยาเม็ดนี้ ก็เพราะผมกลัวว่าผมจะไม่แข็งแกร่งพอ จนเสียชีวิตได้ในที่สุด แต่คุณรู้ไหมว่าคุณแข็งแกร่งกว่าผมมาก ผมคิดว่าคุณเป็นคนเดียวในโลกนี้ที่สามารถใช้มันได้!”
มิยาโมโตะมองมูโตะที่อยู่ข้างกายอย่างโกรธเคือง ราวกับว่าต้องการจะบีบคอน้องชายของตนให้ตาย จะมอบสิ่งของที่ทรงพลังเช่นนี้ให้กับถังเฉาได้อย่างไร
นี่ไม่ใช่การลงทุนกับศัตรูที่โง่เง่าหรอกหรือ?
แม้ว่ายาเม็ดนี้จะใช้ไม่ได้ในตอนนี้ แต่ก็คงไม่สายเกินไปที่เขาจะใช้มันเมื่อเขาฝึกฝนตนเองจนแข็งแกร่งขึ้น ถ้าตอนนี้ให้มันไปแล้วก็ไม่เหลืออีกแล้ว
มูโตะจะไม่รู้เหตุผลนี้ได้อย่างไร? นี่คือสาเหตุที่มูโตะไม่เคยมอบของสิ่งนี้ให้ใครมาก่อน
เพียงแต่สถานการณ์ในตอนนี้มันพิเศษ ถ้าไม่เอาของสิ่งนี้มาติดสินบนถังเฉา เกรงว่าพอถึงตอนนั้นคงไม่มีชีวิตไว้ใช้ของสิ่งนี้แล้ว
“ของสิ่งนี้มันวิเศษอย่างที่คุณพูดจริงเหรอ?”
ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ถังเฉาจึงเกิดความสนใจขึ้นมาแล้ว
เพราะครั้งแรกที่เขาเห็นของสิ่งนี้ ถังเฉาก็เกิดความรู้สึกที่แตกต่างออกไปอย่างไม่รู้สาเหตุ ราวกับว่าของสิ่งนี้ถูกกำหนดให้เป็นของตน
หลังจากได้ยินสิ่งที่ถังเฉาพูด มูโตะก็ทำสีหน้าจริงจังทันที
“ชีวิตผมอยู่ในมือคุณ จะล้อเล่นได้ยังไงล่ะ”
“ได้ ผมจะลองเชื่อคุณดูก่อน เอามาสิ”
ถังเฉาพยักหน้า แล้วพูดกับ มูโตะ
แต่มูโตะกลับไม่ได้ยื่นให้ในทันที แต่ยิ้มเยาะใส่
“เอ่อ คุณถัง คุณแน่ใจไหมว่าคุณจะรักษาผมให้หายได้? ลองคิดดูก่อนว่าคุณจะรักษาอาการป่วยนี้ได้ไหม? ถึงอย่างไรมันก็คือข้อแลกเปลี่ยน ถ้าคุณไม่สามารถรักษาผมได้ แล้วผมจะไม่…”
แม้ว่าพูดออกไปแบบนี้จะดูโง่มาก แต่มูโตะก็ยังจำเป็นต้องพูดออกไป
ถังเฉาหัวเราะลั่นขึ้นมา
“คนญี่ปุ่นอย่างพวกคุณมันปลิ้นปล้อน ได้ ถ้าอย่างนั้นผมจะช่วยรักษาคุณก่อนแล้วกัน!”
หนอนพิษนี้สำหรับเขาแล้ว แค่ยกมือก็สามารถฆ่าได้ทุกเมื่อ
เมื่อได้ยินเช่นนี้ สายตาของมูโตะและมิยาโมโตะก็เผยความเบิกบานอย่างเต็มที่ออกมา
แต่ทว่าในวินาทีต่อมา ถังเฉาก็เอามือดัน ขวางมิยาโมโตะไว้พร้อมกับพูดว่า
“พวกคุณสองคนให้ยาผมมาหนึ่งเม็ด ผมก็สามารถช่วยได้เพียงคนเดียว พวกคุณสองคนจะเข้ามาพร้อมกันได้ยังไง?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ มิยาโมโตะก็ถึงกับอึ้งไป แล้วรีบถามถังเฉา
“เดี๋ยวก่อน คุณถัง คุณหมายความว่ายังไง? หรือว่าคุณไม่คิดจะช่วยผม?”
ถังเฉามองมิยาโมโตะด้วยสีหน้าครุ่นคิด “ทำไมผมต้องช่วยคุณด้วย? ผมยินดีช่วยน้องชายของคุณก็เพราะเขาให้ยานี้มา ถ้าเขาไม่ให้ยานี้กับผม ผมก็ไม่ยื่นมือเข้าช่วยเหมือนกัน”
การแสดงออกของถังเฉานั้นชัดเจน ถ้าคุณไม่ได้ให้ผลประโยชน์กับผม ผมก็จะไม่มีทางช่วยเหลืออะไรคุณเลย
เรื่องนี้ทำให้ทางมิยาโมโตะเป็นกังวลจนทนไม่ไหว มองมูโตะอย่างจนปัญญาแล้วถามขึ้น
“น้องชาย นายยังมียาอีกไหม รีบให้ยาเขาไปอีกเม็ด ถ้าไม่อย่างนั้น พี่ต้องตายแน่”
สองพี่น้องซึ่งปกติเคยเป็นไม้เบื่อไม้เมากัน ในเวลานี้กลับเสแสร้งอย่างหาที่เปรียบมิได้
แต่มูโตะกลับแสดงสีหน้าลำบากใจ ถึงอย่างไรแม้ว่าเขาจะมียาก็จะไม่ยอมให้มิยาโมโตะเด็ดขาด นับประสาอะไรกับที่ตัวเองไม่มี
ประจวบเหมาะกับที่สามารถยืมมือถังเฉาสังหารมิยาโมโตะได้
“พี่ชาย ฉันไม่มียามากมายขนาดนั้นหรอก ฉันเองก็ไม่มีทางเลือก นายลองคิดดูว่ามีของสิ่งใดมีค่าที่จะมอบให้คุณถังไหม?”
ในตัวมิยาโมโตะไม่มีสิ่งของมีค่าอะไรเลย ทันใดนั้นสีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
ในเวลานี้ ถังเฉาก็พูดขึ้นอย่างกะทันหัน
“เอาอย่างนี้แล้วกัน ผมมีไอเดียดีๆ อย่างหนึ่ง”
พอได้ยินประโยคนี้ มิยาโมโตะรีบถามถังเฉาด้วยสีหน้าตื่นเต้น
“ไอเดียอะไร คุณรีบพูดมาเร็ว ขอเพียงเป็นสิ่งที่ผมมี ผมจะให้คุณทุกอย่างแน่นอน”
ถังเฉายิ้มเยาะ มองมิยาโมโตะที่อยู่ตรงหน้าเขาแล้วเอ่ยขึ้น
“คุณลืมไปแล้วเหรอ? คุณเป็นองค์ชายนะ? คุณมีสิ่งของต่างๆ มากกว่าคนธรรมดามาก”
“ตอนนี้ผมไม่ต้องการให้คุณเอาสิ่งของอะไรออกมาให้ผม แต่คุณควรกำหนดฐานะของคุณใหม่อีกครั้ง”
