หลี่เล่อมองไปที่ถังเฉาด้วยความเหลือเชื่อ เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าถังเฉาจะปล่อยเขาไปง่ายๆแบบนี้
ไวโอเล็ตดูเหมือนจะคาดเดาสิ่งที่หลี่เล่อกำลังคิดและพูดกับหลี่เล่อว่า
“คราวนี้ถังเฉาไว้ชีวิตคุณ คุณควรขอบคุณเขา ถ้าเขาต้องการจะฆ่าคุณ คาดว่าคุณคงจะเสียชีวิตนับหมื่นครั้งแล้ว”
สีหน้าของหลี่เล่อมืดมน แต่เขาไม่สามารถพูดอะไรได้ เพียงแค่กำหมัดของเขาแล้วพูดว่า
“ขอบคุณพี่ถังที่ไว้ชีวิตผม มีอะไรที่ผมสามารถช่วยได้ในอนาคต โปรดติดต่อผมตามสบาย”
“แม้ว่าผมจะสูญเสียพลังการต่อสู้ไปแล้ว แต่สายนี้ ผมยังมีคนรู้จักอยู่บ้าง และสามารถช่วยคุณได้ไม่มากก็น้อย”
กับสิ่งนี้ ถังเฉาเพียงแค่ยิ้มจางๆ
พูดตามจริง ถังเฉาไม่ได้เห็นหลี่เล่อที่อยู่ตรงหน้าอยู่ในสายตา แต่เมื่อเห็นสีหน้าที่จริงใจของหลี่เล่อ ถังเฉาก็เลือกที่จะยอมรับความดีของเขาและจดหมายเลขโทรศัพท์ของเขา
“ผมได้จดหมายเลขโทรศัพท์ของคุณไว้แล้ว หากผมต้องการช่วยในอนาคต ผมจะแจ้งให้คุณทราบอย่างแน่นอน ตอนนี้คุณควรรีบหนีไป มิฉะนั้นถ้าคุณถูกเขาพบ คุณจะไม่สามารถออกไปได้”
หลังจากพูดจบ หลี่เล่อก็ออกไปกับไวโอเล็ต
แน่นอน ถังเฉาได้จัดผู้พิทักษ์ปกป้องทั้งสองคนออกจากเมือง
“มิน่าล่ะที่คุณช่วยถังเฉาและต่อต้านหว่างเหลี่ยง ที่แท้ถังเฉาเป็นคนแบบนี้… คุณชอบเขาใช่ไหม บอกตามตรง ผมก็ชอบเขามาก”
หลี่เล่อไม่ได้พูดเล่น แต่ชื่นชมถังเฉาจริงๆ
เมื่อเผชิญกับองค์กรที่มีอำนาจเช่นนี้ ควบคู่ไปกับแรงกดดันจากราชวงศ์ต้าเซี่ย ก็ยังสามารถอดทนไว้ได้
“ถ้ามีโอกาสในอนาคต ผมจะติดตามถังเฉา ผมรู้สึกว่าคนแบบนี้จึงจะเป็นคนที่ทำการใหญ่ เมื่อเทียบกับองค์กรของเรา ช่องว่างนั้นใหญ่เกินไปจริงๆ”
ไม่รู้ทำไม หลังจากที่ไวโอเล็ตได้ยินคำพูดเหล่านี้ เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน ราวกับว่าหลี่เล่อกำลังชมตัวเอง
“ผมยกย่องเขาเกี่ยวอะไรกับคุณ ทำไมคุณถึงยิ้มอย่างมีความสุขเช่นนี้ แล้วคุณยังไม่ยอมรับอีกเหรอว่าคุณชอบเขา?”
แม้ว่าหลี่เล่อจะชอบไวโอเล็ตเป็นพิเศษ แต่เมื่อได้เห็นแววตาร่าเริงของไวโอเล็ต ทำให้เขารู้สึกสบายใจ
หลังจากที่ไวโอเล็ตได้ยินคำพูดของหลี่เล่อ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเขินอาย และหน้าแดงก็ปรากฏขึ้น และความรู้สึกของความร้อนแรงก็ปกคลุมร่างกายของไวโอเล็ต
“คุณกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร? ฉันแค่อยากจะหัวเราะ หัวเราะไม่ได้เหรอ?”
“ถ้าพูดอะไรอีก ฉันจะปล่อยให้คุณกลับไปเอง แล้วถึงตอนนั้นต้องอธิบายให้พวกหว่างเหลี่ยงฟัง และฉันจะบอกว่าฉันไม่รู้อะไรเลย”
ถ้าหว่างเหลี่ยงรู้ว่าหลี่เล่อถูกถังเฉาปล่อยกลับมา จะต้องตามเรื่องของหลี่เล่ออย่างแน่นอน
หลี่เล่อไม่ได้โกรธ เพียงแค่ยิ้มจางๆ
“คุณลืมไปแล้วหรือว่าสถานการณ์ของตัวเองเป็นอย่างไร? ผมเดาว่าคุณน่าจะร่วมมือกันกระทำความชั่วกับถังเฉาตั้งนานแล้ว ไม่ว่ายังไงผมก็เป็นแค่นักโทษที่เข้าไปทีหลัง โทษของคุณน่าจะหนักกว่าผม”
เมื่อพูดจบ ทั้งสองก็มองหน้ากันและหัวเราะ
สิ่งที่พวกเขาไม่รู้ก็คือ เฉินเหมิ่งกำลังมองดูพวกเขาอยู่ไม่ไกลในตอนนี้
การควบคุมกำลังภายในของเฉินเหมิ่งค่อนข้างแข็งแกร่ง ดังนั้นทั้งสองคนจึงไม่รู้
“ดูว่าเกิดอะไรขึ้น ถ้าถังเฉามีส่วนเกี่ยวข้องกับองค์กรนั้นจริงๆ อย่าโทษผมที่โหดเหี้ยม”
แม้ว่าเฉินเหมิ่งรู้ว่าถังเฉากำลังติดต่อกับคนสองคนนี้ แต่เขาไม่รู้ว่าพวกเขาเกี่ยวข้องอะไรกับถังเฉา ดังนั้นเขาจึงไม่ทำอะไรวู่วาม
เพราะเฉินเหมิ่งเองไม่ต้องการฆ่าถังเฉา
“ท่านนายพลเฉิน ทำไมท่านมาอยู่ที่นี่”
ในเวลานี้ เย่ไป๋บังเอิญลงจากการสำรวจภูเขา แต่กลับพบว่าเฉินเหมิ่งอยู่ที่นี่ด้วย
แถวนี้เย่ไป๋ไม่ได้อยู่คนเดียว ดังนั้นเมื่อเฉินเหมิ่งรู้สึกได้ถึงพลังภายในอื่นๆ เขาก็ไม่สนใจมากนัก
จนเย่ไป๋ขึ้นมาเรียกเขา เฉินเหมิ่งจึงหันกลับมา
“ไม่มีอะไรหรอก ออกมาเดินเล่น น้องเย่ ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ?”
เย่ไป๋ถอนหายใจและกล่าวว่า
“ช่วยไม่ได้เลย หลังจากที่น้องสาวของผมกลับมาเธอบอกผมว่า ดูเหมือนว่าจะมีบางคนจากองค์กรภายนอกในราชวงศ์ต้าเซี่ยของเรา ผมจึงอยากออกมาเพื่อตรวจดู ว่าจะพบอะไรหรือไม่ ”
“สถานการณ์ปัจจุบันของราชวงศ์ต้าเซี่ยคุณก็รู้ ตระกูลต่างๆเข้ากันได้ไม่ดี แต่เรื่องนี้เป็นอันตรายต่อความปลอดภัยของราชวงศ์ต้าเซี่ย หากเรายังถือสาเกี่ยวกับปัญหาเล็กน้อยเหล่านั้นในเวลานี้ คาดว่าราชวงศ์ต้าเซี่ยของเราจะมีปัญหาจริงๆ ”
หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ เฉินเหมิ่งก็พยักหน้า
เพราะเฉินเหมิ่งเองก็รู้เกี่ยวกับเรื่องเมื่อก่อนของเย่ไป๋ และเมื่อเย่ไป๋ได้รู้จักถังเฉา ดูเหมือนว่าเขาจะเปลี่ยนไป
“น้องเย่ไป๋ทำดีแล้ว สิ่งเหล่านี้ควรจะทำโดยราชวงศ์ของเรา แต่พวกเขารบกวนคุณออกมา”
“แต่ครั้งล่าสุดที่ผมเห็นการแข่งขันการต่อสู้ของน้องสาวคุณ กระบวนท่าที่ใช้ ดูเหมือนจะไม่ใช่ของตระกูลเย่ของคุณใช่ไหม”
นายพลเฉินกล่าวเหมือนมีประเด็น
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เย่ไป๋ยิ้มอย่างอายๆและพูด
“ผมอายจริงๆที่ต้องพูดมันออกมา น้องสาวที่โง่ของผมกลับมาหลังจากเรียนรู้วิชาการต่อสู้ของคนอื่นจากภายนอก ไม่ใช่จากราชวงศ์ต้าเซี่ย”
“ครั้งที่แล้วที่คุณเห็น สำหรับเด็กผู้หญิง ทักษะแบบนี้ไม่ง่ายเลย”
เฉินเหมิ่งพยักหน้า
ครั้งที่แล้วที่เย่โฮ่เอ๋ออยู่ในการแข่งขันการต่อสู้ เฉินเหมิ่งประทับใจมาก แม้ว่าจะไม่ใช่วิชาการต่อสู้ของราชวงศ์ต้าเซี่ย แต่ดูเหมือนว่าจะมีข้อดีของมัน
“ใช่ ถ้ามีโอกาส ผมอยากให้น้องสาวของคุณแสดงให้เห็นว่าวิชาการต่อสู้แบบต่างประเทศนี้เป็นอย่างไร เพื่อที่ราชวงศ์ต้าเซี่ยของเราจะสามารถยอมรับวัฒนธรรมมากขึ้น”
เฉินเหมิ่งหวังว่าเย่โฮ่เอ๋อจะส่งต่อบูโดของเธอเพื่อให้ผู้คนจำนวนมากสามารถมีพลังอันทรงพลังเช่นเดียวกับเย่โฮ่เอ๋อ
หลังจากพูดคำเหล่านี้จบ เย่ไป๋ยิ้มอย่างอายๆ มองไปที่นายพลที่อยู่ข้างหน้าเขาแล้วพูด
“ท่านนายพลเฉิน เรื่องนี้อาจจะไม่ง่ายขนาดนั้น น้องสาวของผมไม่ได้บอกผมด้วยซ้ำ ยิ่งไม่มีทางที่เธอจะเผยแพร่วิชาการต่อสู้ของเธอออกไป”
ที่จริงแล้ว เย่ไป๋เคยถามน้องสาวของเขาไปแล้วว่า เธอเรียนวิชาการต่อสู้ที่ไหน แต่น้องสาวของเขาไม่ได้พูดอะไรมาก แค่บอกว่าเธอเรียนมาอย่างไม่ตั้งใจ
หลังจากที่เย่ไป๋รู้ความคิดของน้องสาวของเขา เขาก็ไม่ไปถามอีกต่อไป
