บทที่ 2 ผู้หญิงลำดับเจ็ดสิบสี่
ในขณะที่ดวงตาของหลัวแมนจีเบิกโพลงด้วยความตื่นตระหนกตกใจ ลั่วมั่นหันหลังกลับแล้วโบกมืออย่างรวดเร็วและเฉียบขาด “กรอกให้เธอซะ!”
ตามคำสั่งของเธอ คนใช้หลายคนรีบเร่งขึ้นไปข้างบน เปิดปากของหลัวแมนจีให้อ้า บังคับกรอกยาลงไปในท้องของเธอ
“ไม่……ไม่นะ……”มือและเท้าของหญิงสาวลุกลี้ลุกลน/ดิ้นรน แต่กลับไม่สามารถต้านทานมือหลายคู่นั้นได้
ความขมของยาน้ำไหลผ่านลำคอของเธอลงไป ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายจนหายใจไม่ออก
นี่มันยาสำหรับมีบุตรยากไปชั่วชีวิต เธอจะต้องไม่ดื่ม!
อย่าดื่ม!
แต่ว่าในท้ายที่สุดก็ยังถูกบังคับให้กลืนลงไป
น้ำยาไหลลงไปตามรอยขรุขระของกระดูกไหปลาร้าของหลัวแมนจี ดวงตาทั้งคู่ของเธอแดงก่ำ “ลั่วมั่น ฉันไม่มีทางปล่อยคุณไป ไม่มีทางปล่อยคุณไป ”
“ตามที่คุณปรารถนา”ลั่วมั่นตอบอย่างไม่รีบร้อน มองดูหลัวแมนจีที่อ่อนปวกเปียก ดวงตาคู่สวยเต็มไปด้วยความเกลียดชัง อารมณ์ของเธอกลับไม่ดีขึ้นเลยแม่แต่น้อย
ที่พิเศษก็คือรอยจูบแดงราวสตอเบอร์รี่บนคอเรียวดังหงส์ของหญิงสาว
สิ่งเหล่านี้ล้วนทำให้หัวใจของเธอเจ็บปวดเหมือนดังถูกตัดออก
ตั้งแต่ต้นจนจบ สามีของเธอเฟิงเฉินนั้นไม่พูดแม้แต่คำเดียว
ลั่วมั่นมองดูเขาแล้วพูดอย่างมีความหมาย “คุณเฟิง แล้วยาอีกถ้วยนี้ล่ะ…… ”
“ฉันดื่มเอง”
ไม่คาดคิดเลยว่า ชายหนุ่มไม่เต็มใจปะทะคารมกับเธอเลยแม้แต่น้อย เขาจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยอย่างไม่รีบร้อน แล้วลุกขึ้นมาจากเก้าอี้โซฟา หยิบถ้วยที่คนรับใช้ถืออยู่ขึ้นมา แล้วดื่มลงไปรวดเดียว
เธอรู้ว่ายานี้ขมมาก แต่ว่าคิ้วของเขาไม่ขมวดเลยแม้แต่น้อย
เขาวางถ้วยเปล่าลง เฟิงเฉินเดินมาข้างหน้า แล้วบีบคางของเธอ “ฉันรู้สึกเป็นเกียรติจริง ๆ ที่จะแต่งงานกับภรรยาที่ดีเช่นคุณ ไม่เคยลืมดูแลบำรุงสามีของตัวเองตลอดเวลา ทำให้ร่างกายแข็ง‘บำรุงพลังหยาง’ ”
เขาออกเสียงเบามากและจงใจหยุดลง
“คุณเฟิงก็ชมเกินไปแล้ว ”ลั่วมั่นตอบอย่างไม่แข็งกร้าวจนดูเย่อหยิ่ง
“เฮ้อ”เฟิงเฉินออกเสียงเบาๆ แล้วดึงหลัวแมนจีที่ร้องห่มร้องไห้ข้างๆเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด แล้วเดินออกไปนอกประตู “อย่าร้องเลย เหล่านี้มันก็แค่ซุปบำรุงของเธอ ฉันจะทำให้ท้องของคุณใหญ่ คืนนี้จะแสดงให้คุณอย่างดี”
หลัวแมนจีที่ร้องไห้น้ำตาไหลเงยหน้าขึ้น “จริงๆเหรอ แต่ไม่ใช่ว่าเธอเพิ่งจะให้ฉันดื่ม…”
“วางใจเถอะ เธอไม่กล้ามากขนาดนั้นหรอกที่จะทำผู้หญิงของฉัน นอกเสียจากเธอจะเบื่อชีวิตแล้ว ”
ประตูของห้องอ่านหนังสือถูกยึดไว้อย่างหนัก ลั่วมั่นหยิกฝ่ามือของตนเองอย่างแรง หัวในอันด้านชาของเธอก็เจ็บปวดขึ้นอีกครั้ง
ที่เฟิงเฉินพูดนั้นไม่ผิด ที่ให้เขาดื่มยาบำรุงพลังหยางนั้นจริง แต่ว่าถ้วยยาที่ให้หลัวแมนจีไม่สามารถท้องได้ชั่วชีวิตใบนั้นคือเรื่องโกหก
แต่เป็นเพียงยาจีนธรรมดาทั่วไป
เพียงตอนนี้เธอแค่โกรธมากเกินไป เลยตั้งใจทำให้หลัวแมนจีนั้นหวาดกลัว
เสียงประตูโรงรถในลานบ้านของคฤหาสน์ลอยมา แต่เสียงเครื่องยนต์ที่หายไปอย่างรวดเร็วจากหูราวกับการแสดงพลัง ดูเหมือนกับว่าบางคนไม่ตั้งใจที่จะปิดบังว่าเร่งด่วนจนทนไม่ได้เลยแม้แต่น้อย
จนกระทั่งรถได้หายลับตาไป ลั่วมั่นถึงยอมแพ้แล้วจึงดึงผ้าม่านปิด หันหลังกลับไปบนเตียง
หน้าจอโทรศัพท์ยังคงส่องแสง แสดงข้อความที่ไม่ระบุชื่อที่เพิ่งได้รับไม่นาน
ชายที่มีรูปร่างแข็งแรงในภาพคือสามีของเธอเฟิงเฉิน สวมเพียงเสื้อคลุมอาบน้ำสีเทาเข้ม เผยให้เห็นแผลอกส่วนใหญ่ของเขา แต่สิ่งที่น่าตื่นตาตื่นใจที่สุดก็คือต้นขาขาวเนียนที่มุมล่างขวา พาดบนเอวของเฟิงเฉินราวกับเกรงว่าเธอจะมองไม่เห็น
ลั่วมั่นจ้องดูรูปนั้นเป็นเวลานาน ในดวงตาไร้ซึ่งคลื่นใดๆ ราวกับเห็นจนชินตาแล้ว เธอย้ายภาพถ่ายไปยังอัลบั้มพิเศษในโทรศัพท์ของเธอ แล้วพิมพ์ตัวอักษร “เจ็ดสิบสี่”
ซึ่งหมายความว่าภาพนี้เป็นผู้หญิงคนที่เจ็ดสิบสี่ในเวลาสามปีของเฟิงเฉินที่ผ่านมา พูดให้ถูกก็คือผู้หญิงคนที่เจ็ดสิบสี่นี้กล้าหาญมากที่กล้าส่งรูปนี้ให้เธอ ที่เหลือนั้นคือไม่กล้าหรือยังไม่ได้อยู่ในตำแหน่งที่อยู่ข้างกายเฟิงเฉินอย่างแน่นอนอีกนับไม่ถ้วน
เมื่อดูภาพเจ็ดสิบสี่รูปของชายหญิงที่ยุ่งเหยิงคลุมเครือและหน้าด้านในอัลบั้ม ในที่สุดท่าทางอันสงบเงียบมาโดยตลอดของลั่วมั่นก็แสดงให้เห็นรอยแตก เธอปิดโทรศัพท์อย่างหงุดหงิดแล้วทิ้งมันไว้ข้างๆ
เสียง“บู้ม”ภายในห้องเกิดเสียงดังก้องกระหึ่มขึ้นข้างๆหู
แต่งงานมาสามปี ข้างกายของเฟิงเฉินมีผู้หญิงนับไม่ถ้วน แต่ล่ะคนล้วนไม่ให้สนใจตำแหน่งภรรยาที่แท้จริงของเธอ ดังนั้นข้อความที่ไม่ระบุชื่อนั้นล้วนเป็นเรื่องปกติธรรมดา
เธอยิ้มมุมปากหัวเราะเยาะตัวเอง หลังจากนั้นจงโน้มตัวลงช้าๆแล้วกอดเข่าตัวเอง ผมยาวเข้มสีดำประบ่าของเธอตกลงมาปิดบังความขมฝาดในดวงตาของเธอ
บางทีอาจจะต้องรอจนรูปภาพรูปที่หนึ่งร้อยส่งถึงโทรศัพท์ของเธอ ตนเองถึงจะยอมแพ้
เธอปลอบตัวเองแบบนี้ตลอด
