บทที่ 18 ให้โอกาสคุณพิสูจน์ตัวคุณเอง
ลั่วมั่นขมวดคิ้ว จ้องมองไปที่เฟิงเฉิน และเห็นความพึงพอใจปรากฏบนใบหน้า คิ้วของเธอขมวดแน่นขึ้น
เฟิงเฉินตั้งใจให้เป็นแบบนี้!
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เสียงของลั่วมั่นก็เย็นชาขึ้น
“คุณหลัวแมนจี นี่ไม่ใช่สถานที่ถ่ายละครของคุณนะคะ ที่ใครคิดจะมาก็สามารถมาได้ เรื่องที่คณะกรรมการของบริษัทH.Y. ต้องประชุมกัน หากมีบางเรื่องที่คุณไม่ควรฟังและได้ฟังเข้าไป เกิดเรื่องขึ้นมา คุณจะกลายเป็นผู้ต้องสงสัยทันที เมื่อถึงเวลานั้น ถ้าถูกจำคุกจะไม่มีใครช่วยคุณได้นะคะ”
การตำหนิอย่างรุนแรงนี้ทำให้หลัวแมนจีอายขึ้นมา และมองไปที่เฟิงเฉินเพื่อขอความช่วยเหลือ
เฟิงเฉินมองเธออย่างเรียบนิ่ง และมองไปที่ใบหน้าของลั่วมั่นด้วยการเสียดสี
“คุณให้ผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องออกไปเป็นเรื่องที่ถูก และหลัวแมนจีไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคณะกรรมการ แต่คุณลืมไปรึเปล่าว่าคุณเองก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคณะกรรมการเหมือนกัน? ถ้าอย่างนั้นคุณก็ควรออกไปข้างนอกด้วยใช่ไหม?”
ทุกคนหายใจอย่างลำบาก เสียงกระซิบหยุดลงกะทันหัน
ลั่วมั่นชะงักไป และพูดอย่างกล้าหาญว่า “ฉันเป็นผู้ถือหุ้น ทำไมจะต้องออกไปข้างนอกด้วยล่ะคะ?”
เฟิงเฉินหันหลังกลับ
“รายงานทางการเงินของไตรมาสนี้ลดลงสองจุดเมื่อเทียบกับเดือนที่แล้ว การแข่งขันในตลาดของผลิตภัณฑ์นั้นลดลงก็เป็นปัญหาส่วนหนึ่ง แต่มันจะเป็นปัญหาใหญ่ที่ไม่สามารถส่งเสริมการขายให้ถึงเป้าหมาย……”
“ตึง” แฟ้มเอกสารสีดำที่ถูกโยนลงบนโต๊ะ
ดวงตาของเฟิงเฉินจ้องที่ลั่วมั่นอย่างดุเดือด น้ำเสียงของเขาเย็นชา
“ถ้าผมจำไม่ผิด ประธานลั่วรับผิดชอบการส่งเสริมการขายไม่ใช่เหรอครับ?”
‘ประธานลั่ว’ เป็นชื่อที่ไม่ค่อยได้ยินของลั่วมั่น จริงๆ แล้ว เธอเป็นผู้อำนวยการฝ่ายขาย ทุกคนต่างรู้ว่าผู้อำนวยการฝ่ายขายคือลั่วมั่น และในเวลาสามปีที่ผ่านมา ที่ไม่เคยบริหารกิจการของบริษัทเลย เป็นแค่ผู้จัดการทั่วไปเท่านั้น ในความเป็นจริงอำนาจส่วนใหญ่อยู่ในมือของรองประธาน
สายตาของคณะกรรมการทั้งหมดมารวมตัวกันที่ลั่วมั่น คนส่วนใหญ่ต่างเป็นกังวลแทนเธอ แต่ไม่มีใครกล้าออกหน้าให้เธอ
เห็นได้ชัดว่าเฟิงเฉินจงใจทำให้เธออับอาย ภายในห้องประชุมมีหลายคนที่หาข้ออ้างไปเข้าห้องน้ำเพื่อปลีกตัวออกไป
หลัวแมนจีที่อยู่ข้างๆ เฟิงเฉิน มีความลำพองใจมากขึ้น ใบหน้าของลั่วมั่นไม่พอใจมากกว่าเดิม
“ค่ะ ฉันจะออกไป” เธอกัดฟันพูด และยืนขึ้นอย่างช้าๆ
ทุกคนยังไม่ทันได้พักหายใจ เฟิงเฉินก็ค่อยๆ พูดขึ้นอีกประโยคออกไป
“ไม่ต้องหรอก ผมดูแล้วประธานลั่วที่ไม่เคยขาดการประชุมของคณะกรรมการตลอดสามปีที่ผ่านมา คงใส่ใจกับบริษัทจริงๆ อยู่บ้านคงทำให้คุณไม่สบายใจ ผมจะให้โอกาสคุณในการพิสูจน์ตัวเอง และไปทำงานในแผนการขายอย่างจริงจัง คุณคิดว่าอย่างไร?”
ลั่วมั่นคิ้วกระตุก และรู้สึกว่าเฟินเฉินกำลังขุดหลุมให้เธอกระโดดลงไป
“อย่างไรก็ตามคุณก็คือคุณหนูใหญ่ตระกูลลั่วคงไม่ใช่ว่าไม่มีแม้แต่ความสามารถในการจัดการใช่ไหมครับ?”
เฟิงเฉินค่อยๆ กดดันขึ้นเรื่อยๆ เห็นได้ชัดว่าไม่มีช่องว่างให้เธอได้ปฏิเสธ
ลั่วมั่นไตร่ตรองสักครู่ แล้วตอบกลับ
“ฉันลองทำได้ค่ะ”
“ดี” เฟิงเฉินยกยิ้มมุมริมฝีปาก ในสายตาเย็นชา “ทำให้กำไรของยอดขายในไตรมาสถัดไปเพิ่มเป็นสิบห้าจุด ผมและคณะกรรมการทุกคนจะรอดู”
“สิบห้าจุด?”
“จะเป็นไปได้อย่างไรคะ?”
ไม่รอให้ลั่วมั่นตกใจ ก็มีคนตกใจร้องอุทานแทนเธอแล้ว
ดวงตาที่เห็นอกเห็นใจในห้องประชุมต่างมองมาที่เธอ
มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ว่าเมื่อขึ้นหลังเสือแล้ว ถ้าจะเสียใจในตอนนี้ก็สายเกินไปแล้ว
“ค่ะ สิบห้าจุดก็สิบห้าจุด”
การจ้องมองที่มีความหมายของเฟิงเฉินยังคงมองที่เธออยู่เป็นเวลานาน และในที่สุดการประชุมก็เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ เนื้อหาของการประชุมคืออะไร ลั่วมั่นไม่ได้ฟังเลยสักนิดเดียว
