บทที่ 37 คุณคิดจะทำอะไร
ใบหน้าของทั้งสองแทบจะแนบสนิท เฟิงเฉินเงยหน้าขึ้น ปลายจมูกเกือบชนเข้ากับปลายจมูกของเธอ ลั่วมั่นตะลึง มองเห็นแต่เพียงใบหน้าอันใหญ่โต ตามมาด้วยริมฝีปากอันร้อนเผ่า
“อู….”
ขณะที่เธอทำเสียงอึมๆ เฟิงเฉินได้เข้าไปสัมผัสภายในช่องปาก ใช้ลิ้นลูบไล้อย่างทรงพลัง จนเกือบจะดูดดื่มเธอจนสะอาด
หลังของเธอพิงกับเตียงไม้ที่อ่อนนุ่ม ถูกร่างกายอันกำยำกดทับบนตัวเธอ
อากาศเริ่มเบาบาง กลิ่นยาสูบกับกลิ่นโคโลญจน์ผสมเข้าด้วยกัน ความรู้สึกวิงเวียนวนเวียนอยู่ในหัวของเธอ อยู่นานไม่ยอมออกไปไหน
ลั่วมั่นดูเหมือนจะหยุดหายใจ อยากจะผลักออกไป มือที่ยื่นออกไปในที่สุดกลับไม่มีแรงและตกลงมาอยู่บนไหล่ของเขา ดูเหมือนจะปฏิเสธแต่ก็ตอบรับ จุดไฟในดวงตาของเฟิงเฉินให้ลุกโชน
กระดุมเสื้อเชิ้ต OL สไตล์ผู้หญิงถูกปลดลงถึงเม็ดที่สาม ฝ่ามือใหญ่ไม่รั้งรอที่จะล้วงเข้าไป ลูบคลำเต็มไม้เต็มมือ ความรู้สึกของมือทั้งแน่นและยืดหยุ่น
ความรู้สึกสับสน ทันใดนั้นเสียงหวานแหว๋วก็ดังเข้ามา
“คุณชายเฟิงกลับมาแล้วใช่ไหม?”
ทำความสะอาดขจัดความน่าสงสัยจนสะอาดเอี่ยม
ลั่วมั่นกลับมีสติ ขณะที่คว้าผ้าปูเตียงช่วงล่างของกายไว้ มืออีกข้างกดปิดเสื้อเชิ้ตไว้ ถัดไปผ้าบางปิดทับการกระทำที่ไม่น่าไว้วางใจของชายหนุ่มไว้
เฟิงเฉินกลับรู้สึกไม่พอใจ
“อ๋า…..” ร้องออกมา ความเจ็บปวดจากใบหูทำให้เขาไม่กล้าไว้ใจ จึงลดเสียงลงต่ำ
“คุณจะทำอะไร?”
คางของเฟิงเฉินพักอยู่ที่ไหล่ของเธอ คำอุทานของเธอทำให้ฟันที่กัดใบหูผ่อนคลาย แล้วเอ่ยว่า “เห็นได้ชัดว่า เธอ….”
ความรวดเร็วของเนื้อสีแดงที่ปรากฏให้เห็นกำลังไต่ขึ้นไปบนแก้มของลั่วมั่น เธอละสายตาอันเร่าร้อน และพูดอย่างกล้าหาญ
“หลัวแมนจีอยู่ข้างนอก ปล่อยฉันเถอะ”
“กลัวอะไร?” ลมหายใจเฟิงเฉินพัดผ่านเข้ามาในหูของเธอ “ที่นี่บ้านของเธอ ห้องของเธอ เธออยากทำอะไรเขาก็ไม่สามารถเข้ามาถามได้?”
น้ำเสียงเช่นนี้ทำให้ลั่วมั่นตะลึง รำคาญ แต่ขณะเดียวกันรู้สึกดีใจอย่างมากในหัวใจ
ดูท่าหลัวแมนจีจะไม่ใช่คนสลักสำคัญอะไรสำหรับเขา
ขณะที่ไม่รู้จะทำอย่างไร เสียงวิตกกังวลของแม่บ้านหลีดังมาจากข้างนอก
“เอ่ย ห้องคุณนาย คุณเข้าไปไม่ได้”
“ทำไมเข้าไปไม่ได้? ฉันมาหาคุณชายเฟิง คุณมายุ่งเกี่ยวอะไรด้วย?”
เสียงหลัวแมนจีดังอยู่ข้างนอก อยู่ห้องถัดไป
เฟิงเฉินขมวดคิ้ว มือยันเตียงไว้พร้อมที่จะลุก
ตอนที่เขาลุกขึ้น สายตาของลั่วมั่นลดต่ำลง ขณะเดียวกันเสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น เสียงหวานๆ ของหลัวแมนจีดังเข้ามา
“คุณชายเฟิง อยู่ไหมค่ะ?”
สายตาของลั่วมั่นกวาดมองไปชายกระโปรงที่งดงามตรงประตู ไม่รู้ความกล้ามาจากไหน ทันใดนั้นก็จับคอของเฟิงเฉินและดึงเขาลงมา จากนั้นเอนคอลงเล็กน้อย สัมผัสถูกริมฝีปากเย็นบางของเขา
ดวงตาของเฟิงเฉินเบิกกว้าง สายตาดูบางเบา ไม่หยุดที่จะประหลาดใจ ดูเหมือนจะพออกพอใจ
ฟันและริมฝีปากพัวพันกัน
เสียงเปิดประตูทำให้กำแพงสั่นไหวไปทั้งห้อง
“พวกคุณทำอะไรกัน?” เสียงหลัวแมนจีอุทานออกมาด้วยความไม่อยากเชื่อดังมาจากประตูห้อง แต่ไม่มีผลกระทบต่อคนที่อยู่บนเตียง
ลั่วมั่นดูเหมือนอยากจะยืดเวลาจูบออกไปจนกว่าท้องฟ้าจะสิ้นสลาย จากนั้นกอดคอเฟิงเฉินไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“คุณชายเฟิง….”
ลั่วมั่นจือหน้าดำคร่ำเครียด แม้แต่เสียงยังสั่นเทาเพราะความขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน
เฟิงเฉินไม่มองอะไรทั้งสิ้น ในสายตาดูเหมือนจะมีเพียงผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้น ปล่อยให้เรือไหลไปตามจากถูกกระทำมาเป็นผู้กระทำ เสยคางของลั่วมั่น จากนั้นตรงเข้าจู่โจมที่ริมฝีปากของเธอ
