บทที่ 83 พอได้แล้ว ฉันจะไปกับคุณเอง
เงาร่างดำทะมึนหลายนายเดินลงมาจากรถ ทั้งหมดมีลักษณะที่ดุดัน พร้อมไม้กอล์ฟในมือที่ไม่สามารถตัดสินได้ว่าใครเหนือกว่าใคร ซึ่งมีเฟิงเฉินเป็นผู้นำ
“คุณเฟิงนี่มันหมายความว่ายังไง? เมืองเจียงเป็นศูนย์กลางของเศรษฐกิจ กฏหมายบ้านเมืองคงไม่หละหลวมขนาดนั้นมั้งครับ?”
เฟิงเฉินไม่ตอบโต้ เขามีสีหน้าเรียบเฉย “ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าคุณหมายความว่ายังไง ถึงได้พาภรรยาของผมออกไปต่อหน้าต่อตาผม รังแกกันมากไปหรือเปล่า?”
“ผมแค่ทำตามความประสงค์ของคุณลั่วไปส่งเธอที่โรงแรมเท่านั้น เธอจะปลอดภัยดี กลับเป็นคุณเอง มากกว่า หากไปกับคุณ คงไม่ปลอดภัยเท่าไหร่?”
“ไปส่งเธอที่โรงแรมงั้นเหรอ?” เฟิงเฉินหัวเราะแห้งออกมา ด้วยสายตาประกาย ที่ทะลุผ่านกระจกกั้นกลาง จับจ้องหญิงสาวที่นิ่งไม่ไหวติง “แกคิดว่าฉันดูไม่ออกหรือยังไงว่าผู้อยู่เบื้องหลังแกมีจุดประสงค์อะไรกันแน่? เลิกแสร้งได้แล้ว ไม่ว่ายังไงวันนี้ ผมก็ไม่มีทางปล่อยให้แกพาเธอไปได้”
เขาเอ่ย เหล่าชายฉกรรจ์ด้านหลังพลางขยับฝีเท้าไปข้างหน้าสองก้าว พร้อมแกว่งไม้กอล์ฟในมือไปมา ไฟบนถนนกลับส่องแสงที่ทำให้รู้สึกเย็นวูบ
พ่อบ้านยังคงใจเย็น เขาถอดนาฬิกาและเสื้อคลุมออก พร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“คุณเฟิง ในเมื่อคุณลั่วเธอไม่ยอม ต่อให้ผมต้องแลกด้วยชีวิตผมก็ไม่มีทางให้เธอไปกับคุณ ยังไงซะร่างที่แก่ชราอย่างผมก็สุขสงบได้อีกไม่นาน เข้ามาได้เลย”
“แกคิดว่าผมไม่กล้าหรือยังไง?” เฟิงเฉินเอ่ยด้วยใบหน้าบูดบึ้ง
ข่มเหงผู้อื่นด้วยอำนาจใช่ว่าเขาไม่เคยทำ เศรษฐกิจมีขึ้นมีลง หากไม่มีจิตใจที่เหี้ยมโหดเจ้าแผนการ เขาก็ไม่มีทางมีชีวิตอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้
กลิ่นดินปืนคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ การต่อสู้ยังคงเป็นไปอย่างดุเดือด ทันใดนั้นเสียงประตูดังขึ้น ด้วยความเหนื่อยล้าที่แสดงออกอย่างเห็นได้ชัดเจน
“พอได้แล้ว ฉันจะไปกับคุณ”
“คุณลั่ว” พ่อบ้านกลับหลังหัน คิ้วขมวดเข้าหากันแน่นเป็นปม
“ไม่เป็นไร” สามคำหลุดออกจากปากลั่วมั่นอย่างไร้เรี่ยวแรง ไม่รู้ว่าเธอกำลังปลอบใจคนอื่นหรือปลอบใจตัวเองอยู่กันแน่
“นี่เป็นเรื่องของตัวฉันเอง ไม่จำเป็นต้องลากพวกคุณเข้ามาเกี่ยวด้วยหรอก”
ลั่วมั่นมุ่งไปทางเฟิงเฉิน ผ่านร่างกำยำของเขา ขึ้นไปบนรถของบอดี้การ์ด
บรรยากาศภายในรถเต็มไปด้วยความอึดอัด ไม่มีใครพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว
เมื่อถึงวิลล่าจิ่นซิ่ว ลั่วมั่นเดินเข้าไปในบ้านทันที ก่อนที่จะตามมาด้วยเสียงปิดประตู
แม่บ้านหลีไม่กล้าแม้สูดหายใจยืนอยู่ที่ห้องโถง ด้วยความมึนงง
“ไปเตรียมซุปแก้เมาที”
เฟิงเฉินเดินขึ้นไปยังชั้นบนทันที เมื่อทิ้งประโยคอันเย็นชาเอาไว้
“ปัง” เสียงปิดประตูดังขึ้นอีกครั้ง บ้านทั้งหลังพลอยสั่นสะเทือนไปด้วย
ลั่วมั่นกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ที่หน้ากระจก เมื่อเห็นร่างของชายหนุ่มเดินเข้ามา เธอจึงเอ่ยขึ้นเสียงเย็น “คุณเข้ามาทำไม ฉันจะพักผ่อนแล้ว”
“เรื่องที่ไปส่งเวินน๋อนที่โรงแรมผมอธิบายได้ แต่เรื่องที่บาร์ เธอเองก็ควรมีคำอธิบายให้กับผมใช่ไหม?”
เฟิงเฉินสะกดกลั้นความโมโห พยายามดึงสติของทั้งคู่ให้ใจเย็นลงบ้าง
“อธิบายงั้นเหรอ?” ลั่วมั่นสูดหายใจเข้าลึกเต็มปอด ก่อนที่จะหันกลับไปอย่างช้าๆ “คุณเห็นฉันขึ้นเตียงกับคนอื่นหรือยังไง ทำไมฉันต้องให้คำอธิบายกับคุณด้วย?”
เรื่องที่คุณพาผู้หญิงและเด็กเข้าโรงแรม คุณจะอธิบายยังไง?
“อะไรคือการไม่ต้องอธิบาย มั่วลั่น” เฟิงเฉินมีสีหน้าเขียวปั้ด ด้วยอารมณ์ที่ไม่สามารถสะกดกลั้นได้อีกต่อไป
“ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร? ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษหลายต่อหลายหน เธอรู้ผิดชอบชั่วดีหรือชอบที่คนอื่นเข้าใจผิดกันแน่”
