บทที่ 113 มีเรื่องเซอร์ไพรส์ผมอีกมากแค่ไหน
เฟิงเฉินเข้าใจถึงสาเหตุที่ให้ตายยังไงเธอก็ไม่ยอมให้เขาเข้ามาในห้องแล้ว ไม่ว่าจะเป็นข้าวของที่ประดับหรือรูปภาพที่ติดอยู่บนผนัง ช่างแตกต่างจากนางหญิงเฟิงผู้สง่าผ่าเผย สูงศักดิ์ตรงหน้านี้ราวกับคนละคน
“ฮ่า” เสียงหัวเราะ ที่ดังกึกก้องในห้องที่เงียบสงัด อย่างชัดเจน
ลั่วมั่นอับอายจนโมโห ลั่วมั่นกระโดดขึ้นไปบนเตียงพร้อมกับอ้าแขนขึ้นปิดภาพถ่ายที่มีปลาแซลมอนในมือ “หัวเราะอะไร? มีอะไรน่าขำ?”
สายตาของเฟิงเฉินสลับไปบนตู้ ภาพถ่ายอีกใบ บนเวทีมวย ลั่วมั่นอายุสิบสามที่สวมฟันยางเอาไว้ในปาก ใบหน้าบิดเบี้ยว ที่สวมด้วยนวมสีแดง พร้อมดับความดุกร้าวในดวงตา
“ฮ่าฮ่าฮ่า…..”
“ยังจะหัวเราะอีก!” ลั่วมั่นไม่ฟิวส์ขาด หากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้เธอสั่งให้คนมาเก็บข้าวของห้องนี้ไปไว้ที่อื่นตั้งแต่แต่งงานแล้ว
หลังจากที่เฟิงเฉินหัวเราะจนพอใจ เขาหยิบภาพถ่ายบนตู้ขึ้นมาไว้ “ตอนนี้เธออายุเท่าไหร่?”
ลั่วมั่นพิงกับผนัง พร้อมเอ่ยอย่างไม่พอใจ “สิบสอง”
“แล้วอันนี้ล่ะ?” เฟิงเฉินชี้ไปที่ภาพปลาแซลมอนด้านหลังที่เธอได้ปกปิดเอาไว้
“สิบห้า”
“แล้วโมเดลพวกนี้เป็นของสะสมของเธอเหรอ?”
“ก็ใช่น่ะสิ” ลั่วมั่นหน้าตึง “ฉันบอกแล้วว่าห้ามนายเข้ามา”
หลังจากที่ได้รู้จักเฟิงเฉินเมื่อตอนกลับมา เธอสืบหาข่าวลือความชอบของเขาทีละนิด เปลี่ยนตัวเองเป็นแบบที่เขาชอบ ค่อยๆ เก็บนิสัยคุณหนูเอาแต่ใจ จนถึงตอนนี้เป็นเวลาห้าปีมาแล้ว ไม่คิดเลยว่าไม่ทันได้ระวังเพียงชั่ววูบ ถูกเขาพบเข้าจนได้
“เพราะงั้นหลายปีมานี้ เธอแสร้งต่อหน้าฉันมาโดยตลอด?” น้ำเสียงของเฟิงเฉินนิ่งขรึมขึ้นมา
“ใครแสร้งกัน?” ลั่วมั่นตอกกลับอย่างไม่สบอารมณ์ “ฉันแค่ไม่ได้บอกนายเกี่ยวกับความชอบของฉันเท่านั้น นายเองก็ไม่ได้ถามนี่ นิสัยฉันก็แบบนี้แหละ ไม่ได้แสร้งอะไรด้วย…..”
ท้ายประโยค น้ำเสียงค่อยๆ แผ่วลงเรื่อยๆ อันที่จริงแล้ว ก็นับว่าเธอโกหกเขา
เธอไม่ใช่คนเรียบร้อย สง่า หลายปีที่เธอร่ำเรียนที่ต่างประเทศ ขึ้นเขายิงนกลงทะเลจับปลาเธอทำมาหมดแล้ว หากไม่ใช่เพราะกลับมาเจอเขา เธอคงได้ชีวิตเช่นนั้นต่อไป
ลั่วมั่นสับสน ไม่รู้จะอธิบายกับเขายังไงดี
เธอก้มหน้าลง นั่งลงที่ปลายเตียงด้วยความผิดหวัง
เสียงหนึ่งดังขึ้น ลั่วมั่นที่ตกอยู่ภายใต้ความประหลาดใจ ทันใดนั้นที่นอนข้างๆ เธอยุบลง เมื่อหลุดออกจากภวังค์ร่างของเธอได้อยู่ในอ้อมกอดของชายร่างสูงใหญ่ พร้อมกับเสียงที่ส่งผ่านมายังเหนือหัว
“เธอยังมีเรื่องเซอร์ไพรส์ฉันอีกมากมายแค่ไหน? ลั่วลั่ว”
ลั่วลั่ว…..
เสมือนกับมีอะไรบางอย่างระเบิดขึ้นภายในหัว โลกที่เป็นสีเทาดำกลับประดับไปด้วยสีรุ้งหลากหลาย คำสองคำดังสะท้อนกึกก้องในแก้วหู ‘ลั่วลั่ว’
เขาเอียงตัวขบเบาๆที่ใบหูของเธอ ด้วยลมหายใจร้อนผ่าว “มีวิชาป้องกันตัว สู้กับโจรได้ ชอบปืน ตอนเด็กๆ เคยฝึกมวย ลงทะเลจับปลาได้ เธอมีเรื่องปิดบังผมอีกมากมายแค่ไหนกัน?”
ลั่วมั่นถูกคำหวานของเขาหยอดจนรู้สึกทรมาน จนใบหูของเขาแดงก่ำ พร่ามัว
“ปะ เปล่านี่…..”
น้ำเสียงที่ฟังดูออดอ้อนเสียมากกว่า เฟิงเฉินผลักเธอให้ล้มลง ผ้าไหมสีเขียวพาดลงกับหมอนสีเทาควันบุหรี่ราวกับน้ำตก พร้อมเอ่ยถาม “เมื่อก่อนทำไมไม่บอกล่ะ?”
ลั่วมั่นหัวเราะแห้ง
“นายเองก็ไม่ได้ถามนี่”
“ถ้างั้นก็บอกผมซะตอนนี้ เมื่อก่อนเธอเป็นยังไง เป็นไง?”
“ไม่ ไม่เอา” ลั่วมั่นผลักอกของชายหนุ่มออก ด้วยสีหน้าแดงแปร๊ด
