บทที่ 155 เธอต้องการให้ฉันเป็นยังไง
เมื่อตกกลางคืนแสงไฟก็เริ่มส่องสว่างและหลอดไฟนีออนของเมืองเจียงส่องรถยนต์สีดำที่แล่นไปตามทางไปจนถึงบริเวณวิลล่าที่ห่างไกลในเขตชานเมืองของเมือง
การทะเลาะกันอย่างดุเดือดเกิดขึ้นในวิลล่าสองชั้นและเสียงของการทะเลาะกันจนดังออกมาถึงข้างนอก
“เธอจะหายไปได้อย่างไร นายตามหาใครกันน่ะ”
“เธอร้อนใจอะไร เธอแค่ถูกคนพาตัวไปแล้ว ยังไม่รู้ชัดว่าเป็นใครสถานีตำรวจฝั่งนั้นก็ถูกปิดกั้นข่าวฉันไม่สามารถติดต่อคนเหล่านั้นได้ แต่พี่ชายของฉันหาอะไรไม่ได้เลย ทุกอย่างจัดการได้หมดแล้ว ”
“จัดการอะไรได้” เวินน๋อนก้าวไปมาในห้องนั่งเล่น “ถ้านายระวังให้มากขึ้นคนอื่นจะพบว่า ลั่วมั่นถูกลักพาตัวไปได้ยังไง ไม่ว่าคนที่ช่วยเธออยู่เบื้องหลังจะเป็นใคร นายไม่ควรทำให้เรื่องกลายเป็นแบบนี้ นายไม่สามารถจัดการเรื่องแบบนี้ได้เลย …”
“งั้นเธอจะบอกว่าเป็นความผิดของฉันงั้นเหรอ” สีหน้าของเฟิงเซิ่งโกรธจนหน้าเขียว แต่เขาพยายามระงับอารมณ์ “ฉันไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับสิ่งที่เธอต้องการให้ฉันทำ เธอยังต้องการให้ฉันทำยังไง นี่เป็นอุบัติเหตุอุบัติเหตุ!”
“สิ่งที่เฉินทำไม่เคยมีอุบัติเหตุ!” เวินน๋อนเอ่ยเสียงแหลม “พี่น้องสองคนที่เกิดจากพ่อคนเดียวกันความแตกต่างระหว่างนายกับเฉินอยู่ตรงนี้ เขาจะไม่มีวันทำความผิดโง่แบบนี้พลาด!”
“เธอว่าไงนะ” ชั่วครู่เดียวสีหน้าของเฟิงเซิ่งปรากฏความไม่พอใจ และเขาก็คว้าข้อมือของเธอไว้ในทันทีและพูดอย่างรุนแรงว่า “เธอพูดอีกครั้งสิ”
ตั้งแต่เขายังเด็กเขาเกลียดที่คนอื่นเปรียบเทียบเขากับเฟิงเฉิน ในสองพี่น้องเขาเป็นลูกนอกสมรสดังนั้นเขาจึงสามารถอยู่กับพ่อของเขาที่บ้านเท่านั้น ในขณะที่เฟิงเฉินเป็นเจ้าชายที่สามารถเข้าและออกบริษัทH.Y.ได้อย่างอิสระเมื่ออายุสิบขวบ มีส่วนร่วมในการประชุมที่สำคัญต่างๆ เฟิงเฉินเป็นคนโชคดีและเป็นที่รักแต่เขาเป็นไอ้ลูกนอกสมรสคนหนึ่ง! 4
เวินน๋อนรู้ตัวเองว่าพูดผิดไปยิ่งเห็นสีหน้าน่ากลัวของเฟิงเซิ่ง น้ำตาแห่งความไม่พอใจก็เอ่อล้นเข้ามาในดวงตาทันที“นายทำฉันเจ็บแล้ว ปล่อยฉันไป … ”
เฟิงเซิ่งไม่ยอมปล่อยและค่อยๆ กดแน่นขึ้น “ในสายตาของเธอ ฉันจะไม่มีวันดีไปกว่าเฟิงเฉิน ฉันจะเป็นลูกนอกสมรสตลอดไป เดิมทีเธอก็ดูถูกฉันใช่ไหม แล้วทำไมเธอถึงเข้าหาฉัน ทำไมเธอถึงทำให้ฉันสบายใจทุกอย่างตั้งแต่แรกอีก? เธอไม่เคยรักฉันเลยเหรอ? ”
เวินน๋อนถูกบังคับให้อยู่ที่มุมกำแพงและเดินโซซัดโซเซไปจนติดกับกำแพงไม่มีทางที่จะถอยไปอีก ความหวาดกลัวเอ่อล้น “เฟิงเซิ่งใจเย็นๆฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนี้ ฉันไม่ … ”
“ติ๊งต่อง… ” เสียงกดกริ่งทำลายเปลวเพลิงแห่งสงครามภายในบ้าน เวินน๋อนมองไปที่ประตูอย่างตื่นตระหนกและพูดด้วยเสียงต่ำ “มีคนมาแล้ว”
“แล้วไง! “เฟิงเซิ่งกำข้อมือของเธอแน่นขึ้นและไม่มีแววว่าจะคลายเลย
“อาจจะเป็นเฉิน”
“แล้วยังไง” ประโยคเดิมยังดำเนินต่อไปและน้ำเสียงก็รุนแรงขึ้น “ฉันจะบอกพี่ชายของฉันทุกอย่างตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงของฉันและเฮ่าเฮ่าเป็นลูกของฉัน เธอจะได้ไม่ติดต่อกับเขาอีก”
“นายบ้าไปแล้ว!”เวินน๋อนร้อนรนพร้อมกำแขนเสื้อเขาไว้ข้างหนึ่ง เพราะกลัวว่าเขาจะเปิดประตูจริงๆ
“ฉันขอร้องนาย ตอนนี้เรื่องยังไม่ชัดเจน เฉินคิดว่าเฮ่าเฮ่าเป็นลูกของเขา ถ้าเขารู้ว่าพวกเราวางแผนในปีนั้น พวกเราจะตายยังไงก็ไม่รู้เลย”
ด้วยความรีบร้อนเขาทำให้สมองของเวินน๋อนประมวลผลอย่างรวดเร็วพร้อมกับคำพูดที่ดีเพื่อว่านล้อม “เฟิงเซิ่งฉันหวังดีกับนายถ้าเฉินรู้ความจริง ถ้าเขาต้องการจัดการกับนาย พ่อของนายจะไม่ปกป้องนายอย่างแน่นอนลู่จิ่งจูร้ายกาจแค่ไหนนายไม่รู้เหรอ?”
สีหน้าเฟิงเซิ่งคลายลง
เวินน๋อนรีบคว้าโอกาสตีหน้าจริงใจ“ตอนแรกฉันแค่ไม่อยากให้ลูกได้ชื่อว่าเป็นลูกนอกสมรสก่อนจากไป ตราบใดที่นายนิ่งเข้าไว้ในวันหนึ่งนายได้รับสิทธิ์ในการรับมรดกทั้งบริษัทใครจะกล้าว่าลูกของเรา นายว่าถูกไม่ถูก”
