บทที่ 168 ขอให้ภรรยากลับบ้าน นับเป็นการลักพาตัวอย่างนั้นเหรอ
ประตูปิดแน่น ทุกคนได้รับคำสั่งให้อยู่ข้างนอก ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้พูดคุยเรื่องนี้ และภายในห้องตอนนี้เต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง
“มั่นมั่น ฉันเอง ฉันเอง” เฟิงเฉินรู้สึกเศร้าใจทุกครั้งที่กำปั้นของเธอทุบกับตัวเขาเอง เขาจับข้อมือของเธอและโอบรอบเธอไว้ “ฉันเอง…”
ดูเหมือนว่าลั่วมั่นจะได้สติแล้ว เธอนิ่งไปพักหนึ่ง
“ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร” เฟิงเฉินกลัวว่าเธอจะรู้สึกอึดอัดที่ตัวเองเธอกอดเธอไว้แน่น จึงคลายออกเล็กน้อย เขาคิดจะดึงผ้าห่มมาคลุมเธอไว้ แต่แล้วก็ถูกกำปั้นของเธอกระหน่ำทุบเข้ามา
เขาหลับตาและร้องออกมา ร่างของเขาสั่นเทา หน้าผากของเขากระแทกลงกับพื้นและไม่รอให้เขาได้ลุกขึ้น ลั่วมั่นก็ตื่นขึ้น ดวงตาละห้อยของเขามองไปรอบ ๆ พลางขยับผ้านวมอย่างระมัดระวัง
ทันใดนั้นเมื่อเห็นใครบางคนปีนขึ้นมาจากปลายเตียง เธอก็เตะออกไปโดยไม่คิดแม้แต่จะยกเท้าขึ้น
โชคดีที่ครั้งนี้เฟิงเฉินเตรียมตัวมาดี และในเวลาเดียวกันเขาก็คว้าเท้าของเธอไว้ “มั่นมั่น ฉันเอง … ”
ลั่วมั่นฟื้นขึ้นมาและอุทานว่า “ทำไมถึงเป็นคุณล่ะ
เฟิงเฉินปล่อยเท้าของเธอ และทิ้งตัวนั่งที่ปลายเตียงอีกครั้ง “เธอตื่นก็ดีแล้ว”
“นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
ลั่วมั่นยังคงงุนงง
“ฉันให้หลี่สู้พาเธอมาไง จำไม่ได้เหรอ” เฟิงเฉินจับมือเธอพลางเอาครีมที่ข้างเตียงมาทารอยฟกช้ำ
หลี่สู้？
ลั่วมั่นรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย
ฉันแทบจำไม่ได้ว่าฉันดูเหมือนจะอยู่ที่ชายหาดก่อนหมดสติ ใช่ ชายหาด แล้วมีคนมาทำร้าย
“นี่คุณให้หลี่สู้ลักพาตัวฉันมาเหรอ”
“ขอให้ภรรยากลับบ้าน นับเป็นการลักพาตัวอย่างนั้นเหรอ” เฟิงเฉินเลิกคิ้ว “ใช้คำที่มันดีๆหน่อยสิ ถ้าฉันติดคุกขึ้นมา เธอต้องกลายเป็นแม่ม้ายนะ”
“คุณสัญญากับฉันแล้วแท้ๆ！เฉิน” ลั่วมั่นโกรธจัดพลางถอนมือกลับ ขณะนี้สายตาของเธอกวาดไปทั่วบ้านที่ยุ่งเหยิง ใบหน้าของเธอช่างดูซีดเซียว
“เมื่อกี้ฉัน… ” มีเสียงเตือนดังขึ้นในใจของเธอ “เมื่อกี้หลับงั้นเหรอ ทั้งหมดนี่คือ… ”
“ถ้าไม่ใช่เพราะสาเหตุนี้ เธอก็จะไม่ยอมกลับบ้านกับฉัน” เฟิงเฉินจับมือของเธออีกครั้งและพูดอย่างใจเย็น “งั้นฉันจะบอกเธอไว้ว่า คุณประเมินความอดทนทางจิตใจของสามีและความสามารถในการจัดการกับความสัมพันธ์ระหว่างแม่สามีและลูกสะใภ้ต่ำไป “”
“นาย…นายรู้แล้วงั้นเหรอ”
“เดิมทีก็ไม่รู้หรอก หมอที่ซือพาเธอไปหานั่นปากแข็งไม่ใช่เล่นๆ แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้ว”
พูดตามตรง เมื่อเห็นลั่วมั่นกระแทกไปรอบ ๆ ห้องทั้งที่ยังหลับตาอยู่ก่อนหน้านี้ เขาก็ผงะเช่นกัน ความเจ็บป่วยทางจิตมีหลายประเภท เขาคิดว่าสิ่งที่เขาทำนั้นถูกต้องแล้ว แต่คาดไม่ถึงว่าเธอจะเป็นเช่นนี้
สีหน้าของลั่วมั่นดูไม่เป็นธรรมชาติ ฉันอยากจะถอนมือออก แต่เฟิงเฉินจับมันให้แน่น “ตั้งแต่ฉันรู้ทุกอย่างว่าคุณอยู่ที่นี่เพื่อรับการรักษา อย่างนั้นแล้วฉันจะบอกคุณเอาไว้ ว่าหลังจากที่กลับประเทศไปแล้ว ฉันจะหาหมอที่ดีที่สุดสำหรับเธอ และจะอยู่เคียงข้างเธอเอง”
ลั่วมั่นจ้องมองเขาด้วยความประหลาดใจ เธอใช้เวลานานกว่าจะเปล่งเสียงออกมาได้
“เฟิงเฉิน หยุดสร้างปัญหาได้แล้ว ฉันจะไม่กลับไปที่ประเทศจีนกับคุณ”
จิตบำบัดต้องซื่อสัตย์กับนักจิตวิทยา หลังจากกลับไปจีนเธอต้องทบทวนฝันร้ายของเธอเมื่อสามปีก่อนกับคนแปลกหน้าอีกครั้ง และเธอไม่แน่ใจว่าตัวเองยังมีความกล้าหาญอยู่หรือไม่
“เธอฟังฉันพูดเรื่องหนึ่งให้จบก่อน แล้วค่อยตัดสินใจว่าจะกลับไปจีนกับฉันไหม”
เฟิงเฉินกำมือแน่น “เมื่อประมาณสามปีก่อน ในคืนหนึ่ง”
สีหน้าของลั่วมั่นราวกับไม่มีเลือดอยู่เลย เธอหน้าซีด พลางไม่กล้ามองไปที่เฟิงเฉิน
“นาย…”
เขาจะพูดอะไรกันแน่ ในใจของเธอมีคำตอบ แต่เธอไม่กล้าที่จะนึกถึงเรื่องนั้นได้ง่ายๆ
