บทที่ 187 เพียงแค่การแสดง
หลัวแมนจีเข้าใจในประโยคที่แฝงคำเตือนของเขา สีหน้าเปลี่ยนไปทันที
“รู้ไหมว่าทำไมฉันถึงยอมเซ็นเธอเป็นโฆษก? เธอคิดว่าต่อให้ฐานะของลู่หมิงจะสูงศักดิ์มากแค่ไหน แต่ในเมืองเจียง จะสูงศักดิ์ได้มากเท่ากับตระกูลเฟิงงั้นเหรอ?”
เธอเอ่ย พร้อมกับก้มหน้าลงหัวเราะอย่างขบขัน “ฉันแค่รู้สึกว่าความบาดหมางระหว่างเราตอนนี้เทียบไม่ติดเลยกับเงื่อนไขการลดราคากว่า10เปอร์เซ็นต์ของคุณลู่ แค่นั้นเอง”
หลัวแมนจีสีหน้าเขียวปั้ด แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเถียงกลับไปยังไง
ลั่นมั่นแหงนหน้าขึ้นอย่างช้าๆ เสมือนกับว่าในดวงตามีมีดคมซ่อนอยู่ คอยกรีดเฉือนเข้าที่กลางอกของหลัวแมนจี
“เรื่องในอดีตจะเป็นอย่างไร ฉันไม่ถือสาก็ได้ แต่จากนี้ไป ในเมื่อเซ็นต์สัญญากับบริษัทH.Y.แล้ว เธอก็ตั้งใจทำหน้าที่ของเธอซะ หากการโปรโหมดผลิตภัณฑ์ของบริษัทH.Y.เกิดข้อผิดพลาดอะไรแล้วละก็ ต่อให้มีลู่หมิงอีกสักสิบคนก็ช่วยเธอไม่ได้!”
หลังจบประโยค ช่างแต่งเคาะประตูเข้ามาพอดี
“คุณลู่มาแล้วค่ะ”
เมื่อได้ยินประโยค สีหน้าที่บูดบึ้งของหลัวแมนจีเผยความยินดีอย่างสุดขีด เธอหันหน้ากลับไปยังเงาร่างที่เพิ่งเข้ามาใหม่ “คุณลู่ มาได้ยังไงคะ…..”
“ก็มาดูคุณไง” ลู่หมิงอยู่ในชุดสูทสีดำ พร้อมกับช่อดอกไม้ในมือ ช่างดูสุภาพบุรุษเสียจริง “คุณลั่วก็อยู่ด้วย”
“ค่ะ คุณลู่มาดูความเรียบร้อย แต่ฉันมาทำงาน ฉันไม่รบกวนพวกคุณแล้วดีกว่า”
ลั่วมั่นหันหลังเดินออกไปทันที
เมื่อเธอพบเขาครั้งแรก เธอก็รู้สึกได้เลยว่าตัวจริงของนายลู่หมิงนี่ไม่เหมือนกับภายนอกที่เราเห็น เธอรู้สึกถึงความชั่วร้ายอะไรบางอย่างจากชายคนนี้ หากไม่ใช่เพราะความร่วมมือในครั้งนี้นอกจากเขาแล้วไม่มีตัวเลือกที่ดีไปกว่านี้อีกแล้วละก็ บางทีเธออาจจะเสนอให้เฟิงเฉินเปลี่ยนไปร่วมมือกับคนอื่นแทน
“คุณลู่คะ” หลังจากที่ลั่วมั่นออกไป หลัวแมนจีรับช่อดอกไม้มาไว้ ไม่ปกปิดความตื่นเต้นดีใจที่เผยออกมายังสายตาแต่อย่างใด “คุณยุ่งมากอยู่แล้ว อันที่จริงไม่ต้องสนใจฉันหรอกค่ะ ก็แค่การถ่ายภาพโปรโหมดเท่านั้น ช่วงบ่ายก็เสร็จแล้ว”
“หากเป็นโฆษกธรรมดา ทำก็ไม่มาแล้ว” ลู่หมิงจับจ้องเธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นถ่ายรูปกับช่อดอกไม้ จึงเอ่ยอย่างมีเลศนัย “ผมแค่ได้ข่าวว่าคุณกับคุณลั่วเคยมีปัญหาต่อกัน ผมกลัวว่าเธอจะหาเรื่องคุณ ก็เลยหาดูสักหน่อย”
เมื่อได้ยินประโยค สีหน้าของหลัวแมนจีเปลี่ยนไปทันที “คุณได้ยินใครปากมากใส่ความฉันใช่ไหม? อันที่จริงฉันกับ…..ฉันกับเฟิงเฉินเราไม่เคยมีอะไรกัน ก็แค่การแสดง คุณอย่าเข้าใจผิดไป….”
เมื่อก่อนไม่ว่าเธอจะอยู่กับผู้ชายคนไหนก็มักจะนึกถึงหน้าที่ตำแหน่ง เงินทอง และอำนาจที่จะทำให้เธอมีชีวิตที่ดีกว่านี้ แต่ลู่หมิงต่างออกไป ลู่หมิงเป็นห่วงเธอจริงๆ มักจะนึกถึงเธอเสมอ เพราะงั้นเธอไม่อยากทำให้ลู่หมิงเข้าใจผิดเพียงเพราะเรื่องในอดีต
“อย่าคิดมากไปเลย” ลู่หมิงจับไหล่ของเธอเอาไว้ ตบบ่าเธอจากทางด้านหลังเป็นการปลอบโยน “ผมไม่สนใจเรื่องของคุณกับคนอื่นในอดีต ผมสนใจแค่ตอนนี้คุณอยู่ข้างกายผม”
หลัวแมนจีจับจ้องเขานิ่ง พร้อมกับความสุขที่ประกายในดวงตา
“คุณลู่…..”
“วันหลังเรียกผมหมิงก็พอแล้ว”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น หลัวแมนจีใบหน้าแดงก่ำ เธอไม่คิดไม่ฝันเลย ว่าผู้ชายที่ดีขนาดนี้ จะยอมเอาอกเอาใจตน ตนเป็นใครกัน?
“ใช่สิ เดี๋ยวคุณต้องโหนสลิงใช่ไหม”
“อืม”
“ระวังตัวด้วย”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” หลัวแมนจีส่ายหน้า “ไม่ต้องเป็นห่วง มันแค่ดูอันตรายเท่านั้น แต่ก่อนที่ถ่ายละครต้องโหนสลิงอยู่บ่อยๆ ไม่มีอันตรายอะไรหรอก แถมครั้งนี้ โหนไม่สูงมาก”
“ถ้างั้นก็ดี” ลู่หมิงพยักหน้ารับเบาๆ เมื่อหันหลังกลับริมฝีปากเผยรอยยิ้มอันชั่วร้ายขึ้น ดวงตาคู่นั้นที่อยู่หลังแว่นไม่สามารถคาดเดาได้เลย
