บทที่ 271 ไม่น่าไปหาเรื่องเธอ
หลี่สู้รออยู่ที่ลานจอดรถตลอด เมื่อเห็นเฟิงเฉินกลับมาเร็วขนาดนี้แล้วก็รู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง
“ไปโรงพยาบาลศัลยกรรมเมืองเจียง”
เมื่อเฟิงเฉินก้าวขึ้นไปนั่งบนรถ ก็มีน้ำเสียงเย็นชา และสีหน้าไม่น่ามองเป็นอย่างมาก
หลี่สู้สตาร์ทเครื่องยนต์ พิจารณามองสีหน้าเจ้านายตัวเองด้วยความระมัดระวัง “ประธานเฟิง คุณจะไปเยี่ยมนายหญิงหรือว่าไปเยี่ยมคุณหนูใหญ่ครับ?”
“นายคิดว่าไงล่ะ”
ดวงตาที่อยู่ภายในกระจกมองหลังนั้นลึกล้ำเสียจนมองไม่เห็นก้นบึ้ง คล้ายกับว่าวินาทีถัดไปจะมีกระบี่แหลมคมบินออกมาเล่มหนึ่ง
“ผมคิดว่า…….” หลี่สู้กลืนน้ำลายด้วยความยากลำบาก “ผมคิดว่าน่าจะเป็นการไปเยี่ยมนายหญิงครับ ผมได้ยินมาว่าทางฝั่งคุณหนูใหญ่เปลี่ยนพยาบาลรับจ้างไปอีกเซตหนึ่งแล้ว เธอเอาแจกันฟาดลงบนศีรษะคนจนแตกครับ”
เฟิงเฉินแค่นเสียงเย็นอย่างไม่ใส่ใจ
หลี่สู้สูดลมหายใจ “ประธานเฟิง คุณขังคุณหนูใหญ่เอาไว้ในโรงพยาบาลแบบนี้ไม่ค่อยดีมั้งครับ ไม่สู้ปล่อยออกมาเถอะครับ ถึงอย่างไรนั่นก็เป็นพี่สาวแท้ๆของคุณ เธอไม่ได้ป่วย ถูกขังไว้ในโรงพยาบาลแบบนี้ จะเกิดเรื่องเอาได้นะครับ”
เฟิงเฉินกวาดตามองเขาอย่างเย็นเยียบแวบหนึ่ง
“ฉันไม่ทำอะไรเธอก็เพราะเห็นแก่หน้าเธอที่เป็นพี่สาวฉันแล้ว ถ้าหากว่าเธอไม่ใช่ เกรงว่าตอนนี้ กระทั่งโรงพยาบาลก็ช่วยเธอกลับมาไม่ได้แล้ว จะให้เธออยู่อย่างสบายได้อย่างไร มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก”
คำพูดนี้คลุมเครืออย่างหาที่เปรียบมิได้ หลี่สู้ตัวสั่นแปลกๆ
“ให้เธอพักอยู่ในโรงพยาบาลดีๆ ถ้าหากว่าอยู่ไม่ได้ ฉันก็สามารถทำให้เธอพอใจโดยการหักแขนหักขาจนต้องพักอยู่ในโรงพยาบาลตามปรารถนา”
เมื่อถึงโรงพยาบาลศัลยกรรมเมืองเจียง เฟิงเฉินก็ไปที่ห้อง ICU หลี่สู้นั้นกำลังมุ่งหน้าไปยังแผนกที่ดูแลคุณหนูใหญ่ตระกูลเฟิงด้วยชะตาชีวิตอาภัพ
ยังไม่ทันจะถึงห้องพักผู้ป่วยก็เห็นพยาบาลหลายคนกรีดร้องเสียงดัง วิ่งออกมาจากห้องพักผู้ป่วย ด้านหลังยังมีแจกันดอกไม้ขนาดใหญ่ลอยตามมากระแทกเข้ากับกำแพงที่อยู่ตรงข้ามดัง ‘เพล้ง’ จนแตกเป็นชิ้นๆ
“ใครอยู่ที่หน้าประตู”
“คุณหนูใหญ่ ผมเองครับ……..” หลี่สู้ยื่นหน้าออกไป โบกมือไปทางเฟิงจิ่ง
“เฟิงเฉินล่ะ?” เฟิงจิ่งที่เห็นหลี่สู้ก็โมโหมากจากหลายๆเรื่องที่รวมกัน “ให้เขามาหาฉัน เขาบ้าไปแล้วหรือ ถึงได้ขังฉันไว้ในสถานที่บ้าๆแบบนี้………”
“คุณหนูใหญ่ครับ” หลี่สู้ยิ้มสู้ “ผมแนะนำว่าคุณอย่าแตะต้องผ้าพันแผลและเฝือกเหล่านั้นจะดีกว่า ประธานเฟิงบอกว่า คุณดึงออกครั้งหนึ่ง เขาก็จะให้คนฟาดคุณให้สลบแล้วพันให้ใหม่ครั้งหนึ่ง……..”
“นายพูดว่าอะไรนะ” เฟิงจิ่งถลึงตา “เขาบ้าไปแล้วหรือ”
หลี่สู้มีสีหน้าลำบากใจ “ไม่ใช่ว่าประธานเฟิงบ้าครับ เป็นคุณที่ไม่ควรไปหาเรื่องประธานลั่ว……..”
หลังจากเกิดเรื่องที่คฤหาสน์ทะเลสาบต้วน คุณหนูใหญ่ตระกูลเฟิง เฟิงจิ่งก็ถูกเฟิงเฉินจับโยนเข้ามาในโรงพยาบาลศัลยกรรมเมืองเจียง เห็นอยู่ชัดๆว่าทั้งร่างไม่มีตรงไหนที่ได้รับบาดเจ็บ แต่กลับให้คุณหมอใส่เฝือกให้กับขาทั้งสองข้าง และแขนข้างหนึ่ง มัดเอาไว้กับเตียงจนขยับไม่ได้
คุณหนูใหญ่ตระกูลเฟิงผู้นี้มีชื่อเสียงเรื่องนิสัยใจร้อน แม้ว่าจะเหลือเพียงแค่มือเดียวที่สามารถขยับได้ ก็ไม่ได้หยุดเรื่องที่เธอจะปาของ ตบตีผู้คนทั้งวันได้แต่อย่างใด จนไม่รู้ว่าเปลี่ยนพยาบาลรับจ้างไปกี่รอบแล้ว
เกรงว่าเธอยังคงไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
“ผู้หญิงคนนั้นเกือบจะทำให้คุณแม่ฉันต้องตาย อีกทั้งตอนนี้คุณแม่ฉันก็ไม่ได้ต่างอะไรกับการตายไปแล้ว!” เสียงของเฟิงจิ่งแหลมสูง “เพื่อผู้หญิงคนนั้น เฟิงเฉินถึงกับไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้นแล้วหรือ นายให้เขามาพบฉัน!”
หลี่สู้สูดลมหายใจ “ความจริงแล้วคุณก็น่าจะมองถึงเรื่องดีๆนะครับ คุณดูสิ นอนอยู่ในโรงพยาบาลเหมือนกัน แต่ประธานลั่วแขนหักข้างหนึ่ง ส่วนคุณก็ยังสบายดีอยู่!”
เมื่อได้ยินดังนั้น เฟิงจิ่งก็ตาขวาง
“อะไรนะ ความหมายของนายก็คือ ฉันต้องขอบคุณเฟิงเฉิน เจ้าคนที่ชอบทำตัวลับๆล่อๆ กอบโกยแต่ผลประโยชน์ของตนเองคนนี้หรอกหรือ ฉันไม่ได้ป่วยไม่ได้เคราะห์ร้ายอะไร หรือว่าจะต้องทำเหมือนนางสารเลวไร้ยางอายคนนั้น ไม่รอให้เธอหายเป็นปกติแล้ว ฉันก็ออกไปไม่ได้อย่างนั้นหรือ”
