บทที่ 277 คุณเรียกเขามาทำไม
เล่อสวี้กวาดตามองลี่ลี่แวบหนึ่งด้วยสายตาเย็นเยียบ
“อาหารเดลิเวอรี่ล้วนใช้น้ำมันรางน้ำ ฉันขอแนะนำให้ประธานลั่วกลับไปตรวจสอบสภาพครรภ์ใหม่ที่โรงพยาบาลอีกครั้งค่ะ”
“ไม่ใช่นะคะ……..” ลี่ลี่รีบโบกไม้โบกมือ “อาหารเดลิเวอรี่ที่ฉันพูดถึงก็คืออาหารที่พี่สะใภ้ฉันทำค่ะ เธอเป็นพี่เลี้ยงให้กับคนอื่น เธอมีประกาศนียบัตรนักโภชนาการนะคะ ตอนนี้ก็เปิดร้านอยู่ร้านหนึ่ง ไม่เชื่อพวกคุณสามารถไปตรวจสอบได้”
“แน่นอนว่าฉันตรวจสอบแน่” เล่อสวี้ไม่เกรงใจแม้แต่น้อย หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาทันที เอาที่อยู่และเบอร์โทรศัพท์ของร้านอาหารเดลิเวอรี่ร้านนั้นมาจากลี่ลี่ “ถ้าหากตรวจพบว่าเธอโกหก เช่นนั้นฉันก็คิดว่าเธอไม่เหมาะสมที่จะอยู่ข้างกายประธานลั่ว ถึงอย่างไรก็เป็นชีวิตของคนสองคน”
แต่ไหนแต่ไรมาเล่อสวี้ก็เป็นคนที่พูดจาตรงไปตรงมา มีเพียงแค่วันนี้ที่ตั้งแต่เข้าประตูมา อะไรนิดอะไรหน่อยก็หนึ่งศพสองชีวิต ลั่วมั่นที่ได้ยินก็รู้สึกอกสั่นขวัญแขวน
ผ่านไปไม่นาน เล่อสวี้ก็กำโทรศัพท์มือถือเดินกลับมานั่งบนโซฟา สีหน้าไม่ได้ไม่น่าดูเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว
“ใบอนุญาตประกอบธุรกิจ ใบรับรองสุขอนามัย สภาพภายในร้านและครัวด้านหลังสะอาด ทุกวันล้วนมีผักสดใหม่บนใบรายชื่อนำเข้าสินค้า น่าจะไม่มีปัญหาอะไร ไม่เคยเกิดปัญหาเรื่องสุขอนามัย”
เมื่อได้ยินคำพูดของเล่อสวี้แล้ว ลี่ลี่ก็คล้ายกับว่าโล่งอกได้เสียที “ถ้าอย่างนั้นคุณเล่อคะ ฉันสามารถอยู่ต่อไปได้แล้วใช่ไหมคะ”
“กระทั่งทำอาหารเธอก็ทำไม่เป็น จะอยู่ต่อไปให้ประธานลั่วดูแลเธอหรือ”
ลี่ลี่หน้าซีดเผือด มองไปทางลั่วมั่นด้วยความตื่นตระหนกสุดขีด
ลั่วมั่นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก็ทำใจร้ายไม่ลง ถึงอย่างไร ในยามปกติลี่ลี่ก็ดูแลตัวเองอย่างรอบคอบมากจริงๆ อีกทั้งก่อนหน้านี้ เธอยังบาดเจ็บเพราะปกป้องตัวเอง ตอนนี้บนหน้าผากยังมีผ้าก๊อซพันอยู่เลย
“นี่คือเรื่องของมั่นมั่น คุณอย่าสอดมือเข้าไปเลย” กวนเส้าหยู้มองออกว่าลั่วมั่นมีความลำบากใจ ผายมือสองข้างออก “ปัญหาตอนนี้คือ คืนวันนี้พวกเราจะกินอะไรกันไม่ใช่หรือ ผมแนะนำว่า…….”
“ออกไปกินข้างนอก”
“กินน้ำมันรางน้ำน่ะหรือ” เล่อสวี้กลอกตามองบน
“ไม่อย่างนั้นไปร้านของพี่สะใภ้ฉันไหมคะ” ลี่ลี่เอ่ยเสียงแผ่วเบาราวกับกระซิบ
“ร้านอาหารสำหรับหญิงมีครรภ์หรือ” เล่อสวี้กลอกตามองบนอย่างไม่เกรงใจมากกว่าเดิม
“หม้อไฟ?” ลั่วมั่นลังเลเล็กน้อย นี่เป็นสิ่งเดียวที่เธอนึกออก ถึงอย่างไรก้อนซุปก็เป็นสิ่งที่ทำในตอนนั้น โยนวัตถุดิบที่ล้างสะอาดแล้วเข้าไปก็ได้แล้ว
“พวกเรากินได้ แต่คุณไม่ได้” เล่อสวี้จ้องมองท้องเธอแวบหนึ่ง ความหมายนั้นไม่ต้องพูดก็เห็นได้ชัด
เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาบีบคั้นทั้งสามคู่ เล่อสวี้ก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาใหม่ และลุกขึ้นยืนอีกครั้งจากโซฟาที่นั่งยังไม่ทันจะร้อน “ฉันไปโทรศัพท์หน่อย”
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง น่าน่าเลขาคนเดิมของลั่วมั่นที่หิ้วถุงห้างสรรพสินค้าสองถุงใหญ่ก็มาปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตู ในเวลาเดียวกันนั้น เฟิงเฉินก็ปรากฏตัวขึ้นเช่นกัน
แน่นอนว่าน่าน่าเป็นคนที่เล่อสวี้เรียกมา แต่เฟิงเฉินเป็นคนที่กวนเส้าหยู้เรียกมา
คนที่เปิดประตูก็คือกวนเส้าหยู้ เมื่อได้ยินน่าน่าเรียกลั่วมั่นว่าประธานลั่วก็รู้สึกขบขัน หันกลับไปมองคนที่อยู่ด้านหลังเล่อสวี้ พลางเอ่ยว่า
“ผมนึกว่าคุณจะเรียกเทพอะไรมาเป็นกำลังเสริมเสียอีก เด็กผู้หญิงคนหนึ่งนอกจากทำอาหารพื้นๆที่กินกันในบ้านแล้วยังจะทำอะไรได้อีก………”
เล่อสวี้สีหน้าเรียบเฉย “แล้วที่คุณเรียกประธานเฟิงมานี่คิดว่าประธานเฟิงทำเป็นหรือ”
“แน่นอนว่าผม……..”
กวนเส้าหยู้มองไปทางด้านหลังเฟิงเฉิน “พ่อครัวล่ะ ผมให้คุณเรียกพ่อครัวมิชลินมาไม่ใช่หรือ”
“ไม่ได้เรียก” เฟิงเฉินเอ่ยออกมาสองคำสั้นๆ และดันกวนเส้าหยู้ออก ก่อนจะเดินตรงเข้าไปในห้อง เริ่มพิจารณามองสภาพแวดล้อมภายในห้อง สุดท้ายก็มองไปที่โซฟา
ลั่วมั่นหันหน้าหลบสายตาของเขาอย่างไม่เป็นธรรมชาติ
“ไม่ใช่ ถ้าอย่างนั้นคุณมาทำอะไร” กวนเส้าหยู้ตามอยู่ด้านหลังเฟิงเฉิน ขายหน้าต่อหน้าเล่อสวี้แล้ว เขาเกือบจะโมโหใส่เฟิงเฉิน ลืมไปแล้วว่าสถานที่แห่งนี้เป็นที่อยู่ของภรรยาผู้อื่น
“ทำอาหาร” เฟิงเฉินเอ่ยทิ้งไว้ประโยคหนึ่ง และถอนสายตากลับมาจากของลั่วมั่น จากนั้นก็หมุนตัวก้าวเข้าไปในห้องครัว
กวนเส้าหยู้ยืนตะลึงค้างอยู่ที่เดิม มุมปากกระตุกขึ้นอย่างอดไม่ได้
“เมื่อครู่นี้ผมเห็นภาพหลอนหรือ เฉินพูดว่าเขา……พูดว่าเขามา…….มาทำอะไรนะ”
