“คุณนี่มันอย่างไรกัน” กวนเส้าหยู้พึมพำ แล้วสบถขี้ดินที่อยู่ในปากออก จากนั้นชี้มาทางเล่อสวี้ด้วยความโกรธ “คุณไม่มองให้ดีก่อนว่าเป็นใครก็ลงมือแล้ว ทำร้ายคนบริสุทธิ์ เกินไปหน่อยไหม!”
“ฉันถามว่าคุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร” เล่อสวี้ถามย้ำด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
ดวงตาอันน่ากลัวของเธอทำให้กวนเส้าหยู้ตกใจอย่างอธิบายไม่ถูก “ผม……ตามคุณมา แต่ว่าใครจะไปรู้ว่ายามหน้าประตูไม่ยอมให้ผมเข้า ผมก็เลยพายเรือเข้ามาทางทะเลสาบ
“คุณพายเรือเข้ามาอย่างนั้นเหรอ” เล่อสวี้สีหน้าเปลี่ยน และจับเข้าที่คอเสื้อของกวนเส้าหยู้พูดด้วยท่าทางที่แข็งนอกแต่อ่อนใน “คุณรู้ไหมว่ารอบๆบริเวณนี้มีการติดตั้งสัญญาณฉุกเฉินไว้ เรือของคุณล่ะ”
ถ้าหากมีคนเจอเรือเข้า ต้องซวยกันหมดแน่ๆ
“คุณจะลนลานทำไม” กวนเส้าหยู้ที่ใบหน้ากระวนกระวาย “ผมซ่อนไว้อย่างดี ไม่มีทางเจอได้หรอก ว่าแต่คุณคิดที่จะทำอะไรกันแน่ ผมได้ยินมาว่า เจ้าของวิลล่าแห่งนี้จะไปมีเรื่องด้วยไม่ได้นะ”
แม้แต่เจ้าของอาณาเขตคุณยังไม่รู้ยังจะกล้าบุกรุกเข้ามาอีก!
เล่อสวี้ขมวดคิ้วแน่น สะบัดเขาทิ้งอย่างหมดความอดทน
“ที่นี่เป็นวิลล่าของซือโม่”
“คุณว่าอะไรนะ” กวนเส้าหยู้สีหน้าขาวซีด “เป็นเขาคนนั้นเหรอ”
ก่อนหน้านี้ที่ได้ยินเฟิงเฉินบอกว่าลั่วมั่นอาจจะถูกซือโม่บังคับถึงได้ไม่ยอมกลับไปกับเขานั้น เขาได้วิ่งไปหาคุณปู่ของเขาเพื่อขอกำลังตำตรวจ เพื่อสืบประวัติของซือโม่คนนี้ แต่ผลที่ได้กลับถูกคุณปู่เตือนว่าให้อยู่ไกลๆจากซือโม่คนนี้ อย่าไปมีเรื่องด้วย
“ถ้ากลัวก็ให้รีบออกไปซะ”
เล่อสวี้ไม่อยากจะสนใจเขาอีก เดินตามตำแหน่งที่ลั่วมั่นบอก และเดินหน้าตรงไปที่ห้องหนังสือ
สักพักด้านหลังก็มีเสียงเดินตาม “ผมไม่ไป ใครบอกว่าผมกลัว ผมคุณชายกวนเคยกลัวใครที่ไหนในเมืองเจียง”
“ฉันกลัวว่าคุณจะทำให้ฉันเดือดร้อน” เล่อสวี้หันไปจ้องเขม็งเขาอย่างไม่สบอารมณ์ “อีกสักครู่หากเป็นเพราะว่าคุณแล้วถูกจับได้ คุณออกไปรับหน้าแทนฉันด้วย”
“อ้าวเฮ้ย ทำไมคุณใจร้ายขนาดนั้นล่ะ”
“นี่คุณจะยังไม่จบอีกเหรอ” เล่อสวี้นั่งยองๆอยู่ข้างประตู เริ่มทำการถอดรหัสประตู
กวนเส้าหยู้กลับบ่นพึมพำอยู่ข้างๆไม่หยุดหย่อน “คุณกับเจี่ยนป๋ายนั้นยังไงกัน”
“อะไรคือยังไงกัน”
“เขาบอกว่าคุณเป็นแฟนของเขา”
เล่อสวี้กำลังตั้งสมาธิอยู่กับการถอดรหัส ไม่มีกะจิตกะใจไปสนใจกวนเส้าหยู้ ประตูนี้ถูกลั่วมั่นใส่รหัสผิดไปสองครั้งแล้ว หากใส่ผิดอีกครั้ง สัญญาณเตือนก็จะดังขึ้นทันที
“เฮ้ย เล่อสวี้ ผมกำลังถามคุณอยู่นะ”
กวนเส้าหยู้เห็นเธอไม่ตอบ จึงลนลานขึ้น คิดว่าสิ่งที่เจี่ยนป๋ายพูดวันนั้นเป็นเรื่องจริง จึงยื่นมือไปดึงไหล่ของเล่อสวี้ เพื่อเขให้เธอจริงจังกับคำถามนี้ แต่กลับคิดไม่ถึงว่า การแตะตัวครั้งนี้ทำให้มือของเล่อสวี้สั่นแล้วไปกดโดนรหัสเลขตัวสุดท้ายในจำนวนหกหลักลงไป
“กวนเส้าหยู้คุณเป็นบ้าไปแล้วเหรอ！” เล่อสวี้ยกมือขึ้นแล้วผลักเขาออกไป “เหลือเลขตัวสุดท้ายเท่านั้นแล้ว ……” กวนเส้าหยู้ล้มลงกับพื้น แล้วกลืมน้ำลาย ถ้าหากยังไม่รู้ว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น อย่างนั้นก็แปลว่าเขานั้นโคตรโง่แล้ว “ผม……ผมขอโทษ”
“คุณนี่น่ารำคาญจริงๆ” เล่อสวี้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ คนที่สุขุมเยือกเย็นมาแต่ไหนแต่ไร ตอนนี้กลับระเบิดปะทุขึ้นฉับพลัน คว้าคอเสื้อของกวนเส้าหยู้แล้วพูดขึ้น
“คุณว่างมากใช่ไหม วันๆเอาแต่ตามติดฉันต้อยๆ ฉันเป็นเพียงคนธรรมดา ไม่ได้ว่างเหมือนลูกคุณหนูคุณนายอย่างพวกคุณ ฉันมีเรื่องของฉันที่ต้องทำ เรื่องรักๆใคร่ๆของคุณนั้นฉันไม่มีกะจิตกะใจไปสนใจ ประธานลั่วมีบุญคุณกับฉัน ฉันจะช่วยเธอสืบหาความจริงทั้งหมด ส่วนคุณนอกจากจะขวางลูกหูลูกตาแล้ว ทำอะไรเป็นได้อีก แล้วตอนนี้จะทำอย่างไร”
กวนเส้าหยู้ไม่เคยเห็นเล่อสวี้โมโหมาก่อน ครั้งนี้บรรลัยแน่ๆ ในใจคิดว่าจบแน่ๆ ทุกอย่างคงหมดกัน ขณะที่กำลังรู้สึกสิ้นหวังแล้วทุกอย่างแล้ว หางตาก็เหลือบไปเห็นที่ประตู ดวงตาเป็นประกายแล้วพูดขึ้น
“เล่อสวี้ เปิดแล้ว”
