ตอนที่ 256 : ล่มสลาย
ฉาวซวนโจมตีหูม่าอีกครั้ง เขาสามารถเพียงยกกระบองหินอีกครั้งเพื่อหยุดดาบของเขา
ครั้งแรก
ครั้งที่สอง
พื้นดินใต้ฝ่าเท้าของหูม่าเกิดการสั่นสะเทือนจากการปิดกั้นการโจมตีที่รุนแรงทั้งสองครั้ง เสียงดังออกมามากขึ้นเรื่อย ๆ
เช่นเดียวกับที่ทุกคนคิดว่าเขาจะโจมตีต่อไปอีกครั้ง โจมตีครั้งที่สาม!
ได้ยินเสียง ฉาวซวนสังเกตเห็นดาบในมือของเขาถูกหักครึ่ง
เมื่อฉาวซวนโจมตีหูม่าเป็นครั้งที่สาม เขาก้มตัวลงและก็เปลี่ยนทิศทางของเขา เขารีบพุ่งผ่านหูม่าไปอย่างรวดเร็ว, ดาบหักครึ่งหนึ่งยังคงอยู่ในมือของเขา เขาฟันตัวเขาอย่างรวดเร็วจนหูม่าไม่สามารถหลบหลีกได้ทัน เลือดอาบย้อมที่เอวของเขา
หูม่าไม่ได้คาดหวังว่าอะไรแบบนี้จะเกิดขึ้นกับเขา แต่โชคดีที่เขาตอบโต้อย่างรวดเร็วและพยายามหลีกเลี่ยงมัน ฉาวซวนถือดาบเพียงครึ่งหนึ่งในมือ หากใบมีดอยู่ในสภาพสมบูรณ์ หูม่าอาจจะถูกตัดออกครึ่งตัวเหมือนกับชายคนแรก
ถึงแม้ว่าบาดแผลจะไม่ถึงตาย แต่ก็เป็นเรื่องที่ร้ายแรง
เหงื่อเย็นอาบหลังเขาจนชุ่ม
การโจมตีครั้งนี้ทำให้หูม่ากลัว
รู้สึกถึงการสั่นสะเทือนของภูเขาใต้เท้าของเขา หูม่าไม่สนใจบาดแผลของเขาและรีบออกไปจาดถ้ำพร้อมกระบองหิน
ในขณะนี้ คุนตูและคนอื่น ๆ มองไปข้างหน้าอย่างใจจดใจจ่อ อย่าลืม พวกเขาไม่ได้เป็นนักรบและสายตาของพวกเขาไม่ดีพอที่จะเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นข้างต้น อาศัยการพูดคุยของนักเดินทางทั่วไปบริเวณนั้น พวกเขาถึงสามารถคาดการณ์สถานการณ์ข้างต้น
เช่นเดียวกับคนอื่น ๆ พวกเขาไม่ได้มองในแง่ดีเกี่ยวกับชัยชนะของเผ่าเขาเพลิงรวม 20 คน ในการต่อสู้ระหว่างนักรบระดับสูง นักรบที่ทรงพลังมากขึ้นสามารถรับประกันชัยชนะได้ พิจารณาจากทั้งหมดแล้ว คุนตูและจิยี่รู้สึกว่าเผ่าเขาเพลิงมีโอกาสน้อยที่จะชนะ อย่างไรก็ตาม ตัดสินจากการสนทนาที่พวกเขาได้ยิน สถานการณ์ข้างต้นแตกต่างจากที่พวกเขาจินตนาการไว้
“คุนตู ข้าเห็นมันไม่ชัดเจน เจ้าช่วยบอกข้าได้ไหมว่าใครกำลังต่อสู้กับหูม่า ? “ อาศัยอยู่บนทุ่งหญ้าเป็นเวลานาน จิยี่เป็นธรมดาที่จะรู้เกี่ยวกับชื่อเสียงที่ไม่ดีของเผ่าตี้ซาน และหูม่ามีชื่อเสียงในด้านความแข็งแกร่งของเขา อย่างไรก็ตาม จิยี่ไม่สามารถสรุปได้ว่าใครเป็นคนสุดท้ายที่ได้ต่อสู้กับหูม่า และดูเหมือนจะเป็นฝ่ายชนะ เขาสงสัยว่าใครที่สามารถเล่นงานหูม่า
คุนตูไม่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน และเขาพยายามอย่างหนักที่จะนึกถึงยี่สิบคนที่มากับเขา ในหมู่พวกเขา มีเพียงคนเดียวที่เป็นไปได้ตามการสนทนาของนักเดินทางเหล่านั้น
“ฉาวซวน? นอกจากเขา ข้าไม่สามารถคิดถึงคนอื่นที่เป็นนักสู้ระดับกลางที่อ่อนเยาว์ที่สุดพร้อมกับดาบหิน “
“อย่างไรก็ตาม หูม่าเป็นนักรบระดับสูง ซึ่งเป็นหนึ่งในสามนักรบชั้นนำของเผ่าตี้ซาน!” จิยี่ ไม่อาจเชื่อได้
คุนตูเงยหน้าขึ้น “เมื่อฉาวซวนฟันนักรบระดับกลางของเผ่าตี้ซานขาดครึ่งตัว เจ้าเห็นหรือไม่?”
จิยี่เงียบสนิท
การโจมตีนั้นทำให้จิยี่กลัวจริงๆ
แคร๊ก แคร๊ก ~~
ข้างบน พวกเขาได้ยินเสียงรอยร้าวของภูเขาได้ชัดเจนยิ่งขึ้น
ทุกคนที่อยู่ใต้ถ้ำของเผ่าตี้ซาน รีบหนี หากส่วนนั้นของภูเขาพังทลายและตกลงมาที่พวกเขา แน่นอนว่าพวกเขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัสหรือตาย นอกจากนี้ยังมีทางเดินอยู่ตรงหน้าถ้ำนั้น มันเป็นส่วนที่กว้างที่สุดของภูเขาทั้งหมด ผู้คนสามารถพักในถ้ำนั้น หลังจากผ่านไปหลายร้อยปี มีการสร้างทางเดินที่มีความกว้างประมาณ 10 เมตร
เมื่อเปรียบเทียบ ไม่มีใครพยายามที่จะครอบครองถ้ำที่อยู่ใกล้กับยอดเขา เนื่องจากเผ่าบางกลุ่มพักอยู่ที่นั่น มีข้อพิพาทน้อยลง คนที่อาศัยอยู่ที่นั่นน้อยลงมีทางเดินแคบลง
ดังนั้น มองลงมาจากด้านบน เจ้าจะเห็นได้ว่าสถานที่ที่คนในเผ่าตี้ซานพักอยู่มีทางเดินที่กว้างที่สุด เมื่อมันพังทลาย ภัยคุกคามที่น่าสยดสยองจะถูกส่งให้กับคนที่อยู่ด้านล่าง
ภายใต้สถานการณ์ดังกล่าว ผู้ที่อยู่ด้านล่างรีบวิ่งหนีและผู้ที่อยู่ใกล้กับด้านล่างของภูเขาทันทีทันใดรีบปล่อยเชือกที่ผูกสัตว์ไว้ในสถานที่ที่กลัวว่ามันจะตกลง
ตรงหน้าทางเข้าปากถ้ำเผ่าตี้ซาน
ได้ยินเสียงดังข้างหลังเขา ซึ่งเกิดจากการที่ชายคนหนึ่งกำลังเดินอยู่บนพื้น หูม่าพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะพุ่งไปที่ถ้ำ แผลที่เอวของเขามีเลือดออกเพราะเขาวิ่งเร็วมาก มองไปที่ชายคนหนึ่งถือคันธนูที่ปากทางเข้าถ้ำ หูม่าคำราม: “ยิงเขา!”
ถ้าเขาสามารถฆ่าฉาวซวนด้วยลูกศรได้ เขาจะทำไปนานแล้ว หูม่ารู้เรื่องนี้ แต่ในขณะนี้เขาต้องการใครสักคนที่จะหยุดยั้งฉาวซวน เขาไม่อยากล่วงหล่นลงไปพร้อมกับภูเขาแห่งนี้
พลธนูในถ้ำมีปฏิกิริยาอย่างรวดเร็วและชักคันธนูยิงไปที่ฉาวซวน
ฉาวซวนชะลอตัวลงเพื่อหลบลูกศรเหล่านั้น และกระแทกลงบนพื้นอย่างแรง ก้อนหินขนาดไข่ไก่สั่น
ฉาวซวนกระแทกตัวลงกับพื้นอย่างรุนแรงอีกครั้ง และหลายคนเริ่มโกรธ
บัดซบ มันจะทลายลงมา หยุดกระแทกมัน!
แคร๊กกกก!
พวกเขาสามารถมองเห็นรอยร้าวที่ชัดเจนที่แผ่กระจายออกมาจากใต้เท้าของฉาวซวนไปยังสถานที่อื่น ๆ ซึ่งเชื่อมต่อกับผนังของภูเขา
ตู้ม!
ส่วนหนึ่งของภูเขายาวกว่า 30 เมตร ยุบตัวลงต่ำกว่าแขนข้างหนึ่ง หินต่างขนาดจำนวนมากกระแทกตัวลงมาและกลิ้งตัวลงมาจากภูเขา
ฝูงชนที่ด้านล่างเห็นฉากนี้และวิ่ง พวกเขาไม่ได้ถูกอัดกระแทกจากก้อนหินที่หล่นลงมา แต่เมื่อมองไปที่หินที่กลิ้งตัวอย่างต่อเนื่อง นักเดินทางที่อยู่ใกล้ก็ได้แต่ตัวสั่น
ไม่ว่าพวกเขามาจากไหนและกลุ่มใดที่สนับสนุนพวกเขา นักเดินทางก็ถูกข่มขู่จากการเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันนี้ การต่อสู้ระหว่างเผ่าตี้ซานและเผ่าเขาเพลิงเพิ่งเริ่มต้นขึ้น ดังนั้นทำไมมันถึงพังทลาย? เช่นความแข็งแรงที่ทรงพลัง
หลายเผ่ารอบ ๆ ที่นั่นไม่อนุญาตให้นักรบระดับสูงต่อสู้ เพราะการต่อสู้ระหว่างพวกเขาจะก่อให้เกิดความเสียหายเป็นอย่างมาก
ฉาวซวนไม่ถอยที่มาจากการพังทลาย เขาเหวี่ยงแขนที่จับดาบหักและใบมีดก็ปะทะกับหินที่บินตรงมา ก้อนหินไม่ได้ถูกทำลาย แต่มันเคลื่อนที่เร็วยิ่งเช่นอุกกาบาต
เสียงของกระดูกแตกและร่างกายถูกอัดกระแทกไม่ได้ยินอย่างชัดเจน เพราะเสียงดังที่เกิดขึ้นจากการพังทลายของภูเขา พลธนูในถ้ำตกลงไปทีละคนทีละคน
เมยและคนอื่น ๆ ก็ลงมือทันที ฉาวซวนไม่ได้ทำอย่างหุนหันพลันแล่น เขาทำมันเพื่อดึงดูดความสนใจของเหล่านักธนูในถ้ำเพื่อให้พวกเขาสามารถเคลื่อนย้ายคน ในหมู่เผ่าเขาเพลิงกว่า 20 คน หลายคนได้รับบาดเจ็บ รวมทั้งสามคนที่ไม่สามารถเดินได้ ถ้าพลธนูยิงลูกศร พวกเขาแน่นอนว่าจะไม่สามารถหลบเลี่ยงได้
โชคดี ตอนนี้พลธนูเหล่านี้ให้ความสำคัญกับฉาวซวน ผู้ซึ่งเข้าใกล้ถ้ำ ในเวลาเดียวกัน คนอื่น ๆ ก็สามารถออกไปพร้อมกับผู้บาดเจ็บได้โดยเร็วที่สุด
มีแขนขามากมายและศพอยู่บนพื้นดินของเผ่าตี้ซาน นอกจากนี้ บางคนที่มีชีวิตที่ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ถูกทอดทิ้ง
พลธนูล้มลงทีละคนๆ หูม่าผลักชายที่อยู่ข้างๆ เขาไปอีกฝั่งหนึ่ง เขาหยิบธนูยอดเยี่ยมของตน ซึ่งทำด้วยตัวเขาเอง ที่ทำมาจากเขาวัวที่ดีที่สุดในเผ่า เช่นเดียวกับไม้ไผ่ซึ่งเขาได้แลกกับฝูงสัตว์เป็นจำนวนมาก มันแตกต่างจากคันธนูอื่น ๆ
เขาขึงธนูขึ้น
ฟิ้ววว ~!
ได้ยินเสียงแหลมและลูกศรถูกยิงออกไป
ลูกธนูนี้ยิงได้เร็วกว่าที่ยิงจากพลธนูเหล่านั้น การยิงนี้มีโอกาสที่จะฆ่าเป้าหมายได้สูงมาก ฉาวซวนไม่ได้หลบ แต่บิดข้อมือของเขาเพื่อกันลูกศรที่ยิงมาที่เขาด้วยดาบ
ตู้ม!
หัวของลูกศรหักและดาบของฉาวซวนหักบิ่น
รู้สึกถึงพลังที่มาจากมือของเขา ดวงตาของฉาวซวนส่องประกาย เขามองไปที่คันธนูในมือของหูม่าในถ้ำ เขาไม่รู้ว่านี่เป็นคันธนูที่ดีที่สุดของพวกเขา หากพวกเขาสามารถทำคันธนูดีๆ ได้ ฉาวซวนต้องการหาวัสดุเพื่อสร้างมันที่นักรบสามารถง้างมันได้ ในกรณีดังกล่าว ธนูเช่นนี้อาจช่วยให้พวกเขาเอาชนะเผ่าหว่านฉีในอนาคต
ไม่พอ. ถ้าคันธนูแข็งขึ้นเล็กน้อยและคนสามารถง้างมันด้วยพลังที่มากขึ้น …
ฉาวซวนกันลูกศร แต่หูม่าไม่หยุดยิง เขาหยิบลูกธนูสามดอก แล้วยิงทั้งสามออกไปเกือบจะในเวลาเดียวกัน จากนั้นเขาก็รีบหยิบลูกศรอีกสามตัวดอก
เขาหยิบธนู ง้างธนู และยิงออกไปในระยะเวลาสั้น ๆ ตัดสินจากเพียงเท่านี้ เจ้าจะรู้ว่าเขามีทักษะที่ยอดเยี่ยมมาก
อย่างไรก็ตาม คันธนูสามารถทนต่อแรงที่พุ่งถึงขีดสุดได้อย่างไร หูม่า,นักรบระดับสูง สามารถเพียงยับยั้งพลังของเขาในการยิงลูกศรเหล่านี้ได้ มิฉะนั้นคันธนูจะหัก
หูม่าพยายามจะยิงฉาวซวนและฆ่าเขา ถ้าไม่ อย่างน้อยเขาอาจบังคับให้เขาตกลงไปพร้อมกับส่วนหนึ่งของภูเขา
ฉาวซวนไม่ก้าวไปข้างหน้าอีกต่อไป แต่ทันใดนั้นก็กระโจนให้พ้นจากพื้นเพื่อหลบลูกศรทั้งสาม และเขากวัดแกว่งดาบหักเพื่อหยุดลูกศรที่พุ่งไล่ตามมา เขามีแค่ดาบเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น และเขาต้องพยายามอย่างยิ่งที่จะหยุดพวกมัน ถ้าเขามีดาบในสภาพที่สมบูรณ์ มันจะช่วยได้อย่างมาก
คนในเผ่าของเขาได้อพยพออกไป ดังนั้นฉาวซวนจึงกระแทกตัวลงไปอย่างหนักบนพื้น
โขดหินบนหน้าผาของภูเขาสั่นรุนแรงและกรวดหินบางแห่งก็หลุดจากหน้าผาก้อนหินขนาดใหญ่กลิ้งผ่านมาตรงหน้าปากถ้ำแยกออกจากภูเขาทั้งหมด พวกมันไม่ค่อยๆ ทลายลง แต่ยุบตัวลงทันที
ในภูเขารูปวงแหวนขนาดใหญ่ เสียงของภูเขาพังทลายปกคลุมทุกสิ่งทุกอย่าง บางคนที่อยู่ด้านล่างพยายามที่จะหลบมัน ในขณะที่บางคนยังคงมองดูฉากนี้ ม้าบางตัวผูกติดอยู่ในที่ปลอดภัยที่เชิงเขาได้ยินเสียงและเหยียบย่ำอยู่บนพื้นอย่างกระสับกระส่าย
ขอบคุณที่การล่มสลายของส่วนนี้ หินในสถานที่อื่น ๆ ตกลงมาเช่นกัน ในเสี้ยววินาที คนที่ยืนอยู่นอกถ้ำเข้าไปในถ้ำ ในตำแหน่งของเผ่าตี้ซาน สถานการณ์แย่ลง ตอนนี้ ชายคนหนึ่งโดนหินตกลงมา
หูม่ากำลังยืนอยู่ที่ทางเข้าออกของถ้ำ และไม่กล้าที่จะชะเง้อคอออกไป บางครั้งหินตกลงมา เขากลัวว่าถ้าเขายื่นศีรษะออกไป เขาจะถูกอัดกระแทก เขาเห็นชิ้นส่วนของหินที่ฉาวซวนยืน ตกลง,หูม่ารู้สึกมั่นใจ. แม้ว่าเขาจะรอดชีวิต เขาก็จะได้รับบาดเจ็บ ใช่ไหม? ในกรณีนี้ เขาจะไม่ต้องกลัวเขาอีกต่อไป
เขาสัมผัสบาดแผลที่มีเลือดออกที่เอว และดวงตาของหูม่าก็ดูน่ากลัว เขาไม่คาดคิดว่าจะถูกโจมตีและแม้กระทั่งได้รับบาดเจ็บ! แม้ว่าเขาจะมีประสบการณ์มาหลายปี แต่เขาก็ไม่สามารถสงบลงได้
“ฆ่าพวกเขา!” ฆ่าพวกเขาทั้งหมด!
หูม่าคิดแต่เรื่องนี้
แต่ เขาเพียงแค่ลดธนูในมือลงและตั้งใจที่จะมองหาสมุนไพรที่จะสมานแผลของเขา ในขณะนี้ เขาได้ยินคนที่อยู่ข้างๆ เขาตะโกน
“เกิดอะไรขึ้น?” หูม่าไม่ได้มองหาสมุนไพรและถามคนที่อยู่ข้างๆ เขา
“นะ…นู่น…” ชายคนนั้นชี้ไป
หูม่ามองมองไปด้านนอกและหันหัวของเขา เงาสีเทาวูบไปมาและลมพัด ดาบครึ่งฟันตรงไปที่คอของเขา เมื่อเขาคิดว่าเขาปลอดภัย เขาก็ถูกฆ่าตาย
สวบ…
เลือดสาดกระเด็น
ก่อนที่หูม่าจะตกลงไปที่พื้น เขาเห็นคนที่ควรจะตกลงไปพร้อมกับภูเขาได้จับกรงเล็บของนกอินทรีพุ่งตัวขึ้นมาจากด้านล่าง
