ตอนที่ 251 : ค้นหา
ได้มีการกล่าวกันว่าค่ำวันนี้ เมื่อเผ่าเขาเพลิงอยู่ที่นั่น มันเป็นคืนที่เงียบที่สุดสำหรับเผ่าเฟิง พวกเขาไม่ได้ยินเสียงสัตว์กลางคืนใด ๆ ในพื้นที่กว้าง หรือนกหวีดฉุกเฉินจากนักรบลาดตระเวน ไม่มีอะไรแปลกประหลาดเกิดขึ้นในเผ่าและพวกเขาไม่ได้พบแมลงแปลก ๆ เหล่านั้นที่พวกเขาได้รับการแจ้งเตือน
วันรุ่งขึ้น ตะวันฉายแสง
หลังจากตื่นนอน สิ่งแรกที่ทุกบ้านทำก็คือนับจำนวนสัตว์ของพวกเขา
“สัตว์เป็นอย่างไร?”
“ทั้งหมดอยู่ที่นี่!” ผู้หญิงจากเผ่าเฟิงกล่าวอย่างมีความสุขกับสามีของเธอหลังจากนับสัตว์
เพื่อนบ้านได้พูดคุยกันเพื่อดูว่าใครเป็นผู้โชคร้ายที่ต้องสูญเสียสัตว์ในคราวนี้ อย่างไรก็ตาม พวกเขาได้พูดคุยกันตลอดทั้งเช้าและสังเกตเห็นว่าไม่มีสัตว์ตัวใดหายไป ผู้ชายคนหนึ่งบอกว่าแพะของเขาหาย แต่มันกลับกลายเป็นว่าเขานับผิด เขานับมันหลายครั้งเพื่อให้แน่ใจ
นี่เป็นครั้งแรกที่ไม่มีสัตว์ของพวกเขาหายไป
ฟังรายงานจากข้อมูลที่เก็บรวบรวมของผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา อี้เป่ยพยักหน้าและกล่าวว่า “ดูเหมือนว่ามันเป็นแมลงที่ปล้นสัตว์ของพวกเราไป.”
“หรือบางทีพวกมันเพิ่งวิ่งหนีหวาดกลัวในคืนที่ผ่านมา.” ผู้คนกระซิบ
ได้ยินเสียงหอนของหมาป่าเมื่อคืนที่ได้ยินจากคนที่หลับอยู่ที่บ้านและยังมีการลาดตระเวนบนทุ่งหญ้า นักรบลาดตระเวนเห็นแม้แต่สัตว์ที่วิ่งหนีหลังจากที่ได้ยินเสียงหอน
ทันทีที่คนของเผ่าเฟิงคิดว่าการมาถึงของเผ่าเขาเพลิงเป็นประโยชน์สำหรับพวกเขา มีหมาป่าเฝ้าพวกเขาและป้องกันพวกโจรขโมยสัตว์เหล่านั้นออกไป
เผ่าเขาเพลิงอยู่ที่เผ่าเฟิงเป็นเวลาสองวัน พวกเขาส่วนใหญ่ต้องการที่จะดูแลผู้ที่หลงทาง,คนที่บาดเจ็บสาหัสในที่สุดก็ปลอดภัย ขอบคุณการรักษาพักฟื้นสองวัน ฉาวซวนคว้าโอกาสด้วยการนำนักรบสองสามคนไปที่ภูเขาเพื่อหาไม้เช่นกันเพื่อให้พวกเขาสามารถทำรถลากได้ง่าย
มีวัสดุบางอย่างและช่างฝีมือส่วนใหญ่ไม่ได้อยู่ที่นี่ ดังนั้นฉาวซวนทำมันเกือบทั้งหมดด้วยตัวเขาเอง รถไม่ใหญ่เท่ากับที่พวกเขาได้ทำเพื่อกลับไปยังดินแดนเก่า ไม่มีหลังคา แต่รถลากมีเสื่อรองนั่งอยู่ด้านบน ทอจากคนหลงทาง เพื่อให้คนบนรถรับแสงแดดจากดวงอาทิตย์
ไม้ไม่ดีไม่แข็งแรง เขาไม่เต็มใจที่จะทำรถจากมัน เขาไม่ให้ซีซาร์ลากรถ ฉาวซวนเลือกม้าสองตัวสำหรับงานนี้ เขาให้คนที่บาดเจ็บที่เดินลำบากนั่งรถ
ผู้หลงทางอยู่ในอารมณ์ที่ดี หลังจากพักผ่อนสองวัน พวกเขาก็ดูแข็งแรงมากขึ้น พวกเขามีใบหน้าที่ผ่อนคลายและมีความสุขด้วยกลุ่มนักรบของเผ่าเขาเพลิง
เมื่ออาหน่ายและครอบครัวจากไป กั๋วเอ๋อร์ให้ม้าแก่เขา ตู๋ย๋าและเด็กคนอื่น ๆ ในวัยเดียวกันที่รู้จักพวกเขา แม้ว่าพวกเขาจะไม่ค่อยอยู่ด้วยกัน มองอาหน่ายจากไป
“เมื่อเราเจอกันในครั้งหน้า เราทุกคนจะเป็นนักรบ ใช่มั้ย?” กั๋วเอ๋อร์กล่าวและมองไปที่คนเหล่านั้นที่จากไป
“อ๊า เผ่าของอาหน่ายคือเผ่าอะไร? ถ้าพวกเราออกไปครั้งหน้า เราจะไปเยี่ยมเขา “ หนึ่งในเหล่าเด็กๆ กล่าว เมื่อพูดแล้ว เขาก็จ้องมองไปที่ซีซาร์
เมื่อมันมาถึงเรื่องนี้ กั๋วเอ๋อร์ลังเล “พ่อของข้ากล่าวว่าพวกเขาอยู่ในป่าภูเขาสัตว์ที่ดุร้าย.”
เด็กคนอื่น ๆ : “… “
แม้ว่าจะอยู่ห่างไกลจากพวกเขา แต่พวกเขาก็รู้ว่าป่าภูเขาสัตว์ที่ดุร้ายคืออะไร
กล่าวลากลุ่มลาดตระเวนของเผ่าเฟิง เผ่าเขาเพลิงจากไปพร้อมกับคนหลงทาง พวกเขาไม่ได้อยู่ในทุ่งหญ้า แม้ว่าพวกเขาจะอยากรู้อยากเห็นและต้องการเห็นเผ่าอื่น ๆ บนทุ่งหญ้า แต่งานของพวกเขาก็มีความสำคัญมาก เวลานี้งานสำคัญของพวกเขาคือการไปหาคนที่หลงทาง มากกว่าการเดินเที่ยว พวกเขารู้ว่าพวกเขาต้องรอโอกาสอื่นเพื่อสำรวจที่นี่
ออกจากเผ่า และเกือบจะออกจากทุ่งหญ้า ฉาวซวนยังไม่เห็นชาช่า
มองไปบนท้องฟ้า ฉาวซวนสงสัยว่าทำไมชาช่าไม่กลับมา
เมื่อพวกเขาอยู่ในเผ่าเฟิงเมื่อสองวันก่อน ชาช่าก็ออกไปสนุกเพียงลำพังและไม่ได้ไล่ตามพวกเขามาที่เผ่าเฟิง ฉาวซวนไม่สนใจมัน และบอกให้มันไม่ไปเผ่าอื่นที่เลี้ยงสัตว์ มิฉะนั้นมันจะถูกโจมตี
ฉาวซวนไม่ได้กังวลเรื่องนี้ แต่เขาไม่เห็นชาช่ามาสองวันแล้ว ชาช่าเคยกลับมาหาเขาทุกวัน แต่คราวนี้มันไม่ได้มา มันเพิ่งหายไป พวกเขาทั้งหมดตั้งใจที่จะออกเดินทาง แต่มันยังคงไม่ปรากฏตัวขึ้น
มันไปที่ภูเขาเพื่อดูสงครามเผ่าและลืมที่จะกลับมา?
โชคดี ก่อนที่พวกเขาจะออกเดินทางจากทุ่งหญ้า ชาช่าในที่สุดก็กลับมา
ชาช่าอยู่ในสภาพที่น่าสงสาร พร้อมกับบาดแผลและสูญเสียขนมากมาย แต่มันโชคดีพอที่จะบินกลับและยังมีชีวิตอยู่
ฉาวซวนได้มองไปที่แผลของชาช่าอย่างรอบคอบ บางส่วนเกิดจากกรงเล็บ และบางส่วนเกิดจากการถูกจิกและขนถูกถอนออก อย่างไรก็ตาม แม้ว่ามันจะได้รับบาดเจ็บแต่ดูเหมือนมันจะตื่นเต้นมาก
“มันต่อสู้กับใคร?” แลงกาถาม
“มันอาจต่อสู้กับนกขนาดเท่ามันและอาจจะเผ่าเดียวกัน.” ฉาวซวนหยิบขนพร้อมกับเลือดออกจากกรงเล็บของมัน ซึ่งเป็นเหมือนถ้วยรางวัล เมื่อชาช่าบินกลับมา กรงเล็บของเขาก็ยังคงกำมันอยู่ เห็นได้ชัดว่าเลือดบนขนไม่ได้เป็นเลือดของมัน
ขนนกมากมายที่ยึดไว้ด้วยกรงเล็บชาช่า มีขนาดและสีเกือบเท่าขนของมัน ถ้าฉาวซวนไม่คุ้นเคยกับชาช่า เขาอาจคิดผิด ๆ ว่าพวกมันถูกดึงออกมาจากตัวชาช่า
“เจ้าดูร่าเริงมาก เจ้าชนะไหม?” แลงกาเอ่ยถาม
“เจียว ~” ชาช่าตอบและกระพือปีกอย่างกระปรี้กระเปร่า
ไม่เหมือนกับซีซาร์ที่สนิทสนมกับเผ่าเขาเพลิง ชาช่าไม่เป็นมิตรกับคนอื่นๆเสมอ ไม่ต้องพูดถึงความจริงที่ว่ามีคนแปลกหน้าหลายคนในกลุ่มนี้ หลังจากฉาวซวนใส่ยาให้ มันก็บินกลับขึ้นไปบนฟ้าและไล่ตามกลุ่ม มันไม่ได้บินหนีไปไหนเวลานี้
ขนเป็นของขวัญของมัน ดังนั้นฉาวซวนช่วยมันเก็บไว้ หลังจากที่พวกเขากลับไปที่เผ่า เขาจะให้ชายชราเค่อเก็บไว้ เมื่อชาช่ากลับมาพร้อมกับถ้วยรางวัล ชายชราเค่อเก็บพวกมันอยู่เสมอ
ผู้หลงทางกำลังสงสัยเกี่ยวกับสัตว์ร้ายสองตัวที่อยู่ในกลุ่ม แต่พวกเขาไม่กล้าที่จะเข้ามาใกล้ซีซาร์ และชาช่า และบนท้องฟ้าก็ห่างไกลจากพวกเขา พวกเขามองดูมันได้เท่านั้น พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าเผ่าเขาเพลิงจะมีสัตว์ที่ดุร้ายเผ่ากับสัตว์ที่ดุร้ายควรเป็นเผ่าที่แข็งแกร่งใช่มั้ย?
หลังจากออกจากทุ่งหญ้า กลุ่มก็ไม่ได้กลับไปทันที แต่ไปที่อื่น ในสถานที่นั้น ผู้นำที่รับผิดชอบสำหรับการรวมตัวเช่น คุนตูได้ตกลงที่จะปฏิบัติตามเมื่อพวกเขาจะออกไปจากทุ่งหญ้า
ทุ่งหญ้ามีขนาดใหญ่และไม่ได้มีเพียงแค่ทางเดียวเท่านั้น และเส้นทางที่สั้นที่สุดสำหรับคุนตูไม่จำเป็นต้องเป็นเส้นทางที่สั้นที่สุดสำหรับคนที่อาศัยอยู่ในที่อื่น ๆ บนทุ่งหญ้า ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดแยกจากกัน
“มีตลาดอยู่ที่นั่นและนักเดินทางจำนวนมากก็จะผ่านไป แต่เราไม่เห็นด้วยที่จะพบกันในสถานที่ที่อยู่ในตลาด แทนที่จะเป็นบนภูเขา อยู่ใกล้กับตลาด ใช้นกหวีดนี้เพื่อติดต่อ “ คุนตูบอกการตระเตรียมของพวกเขากับเมย
เพื่อที่จะได้กลับไปยังดินแดนเก่าและเผ่าพวกเขาได้พยายามอย่างมาก ผู้หลงทางเป็นกลุ่มที่อ่อนแอ ไม่ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน พวกเขาก็อ่อนแอ แม้ว่าเมื่อพวกเขาเพียงรวบรวมข้อมูล แต่บางคนก็ถูกฆ่าตาย
เดินทางมาสองวันแล้วเมยรู้เรื่องเล็กน้อยเกี่ยวกับคุนตู เขาเป็นคนที่ฉลาดและสงบ ไม่สงสัยเลยว่าชายชราฮีและคนอื่น ๆ มักหันมาหาเขา หากไม่มีคุนตู ผู้หลงทางที่ด้านข้างของทุ่งหญ้าอาจไม่สามารถมาที่นี่ได้อย่างปลอดภัย
ถึงแม้จะมีคนไม่น่าไว้ใจหลายคนในกลุ่มคนหลงทาง พวกเขาส่วนใหญ่ยังคงภักดีต่อพวกเขามาจนถึงปัจจุบัน มิเช่นนั้น พวกเขาก็จะไม่เสี่ยงเช่นนี้ แม้ว่าพวกเขาจะได้ยินว่าเผ่าอยู่ในป่าอันตรายร้ายกาจ
พวกเขามาถึงตลาด คุนตูพูดหลังจากที่พวกเขาออกจากทุ่งหญ้าแล้วเดินไปอีกวัน เพราะพวกเขาย้ายไปอยู่กับคนหลงทางและสัตว์ พวกเขาชะลอตัวลงมาก หากนักรบเดินทางคนเดียว พวกเขาอาจอยู่ที่นั่นในครึ่งวัน แต่ก็แตกต่างไปเมื่อเดินไปกับคนหลงทาง
ตลาดได้รับความนิยมในหมู่นักเดินทางจำนวนมากที่เดินผ่านทุ่งหญ้า และนักท่องเที่ยวจำนวนมากพักที่นั่นก่อนที่จะเข้าหรือออกจากทุ่งหญ้า
คุนตูไม่รู้ว่าที่ไหนที่คนหลงทางคนอื่นๆ อยู่ เขาไม่เคยออกจากทุ่งหญ้า ทุกอย่างที่เขารู้ก็คือการแลกเปลี่ยนอาหารบางอย่างเพื่อขอข้อมูลและถามหัวหน้ากลุ่มหลายคน เมื่อเขามาถึงที่นั่น เขาก็ยังสับสน แม้ว่าเขาจะอ้างถึงแผนที่ แต่ก็ยากที่จะหาตำแหน่งของตัวเองได้อย่างถูกต้อง ไม่ต้องกล่าวถึงข้อเท็จจริงที่ว่าพวกเขาไม่มีแผนที่ในขณะนั้น
คุนตูเก็บกำหนดการนัดหมายและเป่านกหวีดไม้ แต่ไม่มีการตอบสนอง
“พวกเขายังไม่มาถึงที่นี่หรือ?” มีคนเอ่ยถาม
“ไม่ เรามาสายไม่กี่วันเพราะสงครามเผ่า และพวกเขาอยู่ใกล้กับสถานที่นี้มากกว่าเรา พวกเขาถูกดึงเข้าสู่สงครามเผ่าหรือไม่? แม้ว่าบางคนไป ไม่ใช่ว่าทุกกลุ่มจะเป็นแบบนั้น สงครามมักไม่เกิดขึ้นบนทุ่งหญ้า “ มีคนโต้แย้ง
ถึงแม้จะไม่ใช่ทุกกลุ่มมาถึงที่นี่ก็ตาม 1-2 สองกลุ่มควรมาที่นี้ อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าคุนตูจะเป่านกหวีดอย่างไร แต่ก็ยังไม่มีการตอบสนองใด ๆ นักเดินทางบางคนที่เดินผ่านพวกเขามองพวกเขาด้วยความอยากรู้ หากนักรบของเผ่าเขาเพลิงดูไม่แข็งแกร่งและไม่ได้มาพร้อมกับซีซาร์ นักเดินทางเหล่านั้นไม่กลัวพวกเขาหรือแม้แต่อาจจะโจมตี
ไม่ได้รับการตอบสนองใด ๆ จากพวกเขา คุนตูเริ่มกังวลและเมยขมวดคิ้ว
ฉาวซวนมองไปที่ท้องฟ้า ชาช่าไม่ได้ให้สัญญาณใด ๆ แก่เขา ซึ่งหมายความว่าไม่มีคนหลงทางในบริเวณโดยรอบ
“ไม่มีผู้หลงทางในบริเวณนี้ ก่อนอื่นเราหาสถานที่สำหรับพวกเขาให้พักผ่อนแล้วค่อยค้นหาต่อไป” ฉาวซวนบอกเมย
กับคนหลงทางเร่ร่อนและสัตว์มากมาย ไม่ง่ายที่จะเดินทางไปรอบ ๆ
ค้นหารอบภูเขา ฉาวซวนและเมยตัดสินใจที่จะหาที่พักให้กับคนหลงทางและฝูงสัตว์ที่พวกเขาซื้อมาที่นี้ จากนั้นฉาวซวนไปกับคุนตูและนักรบกว่า 20 คนเพื่อค้นหาผู้หลงทางอีกมาก ส่วนที่เหลืออีกครึ่งหนึ่งของนักรบและซีซาร์ถูกทิ้งไว้เพื่อปกป้องคนหลงทาง
พวกเขาพาคุนตูไปหาผู้หลงทางรอบๆที่นี้ พวกเขายังมองหาคนที่รวมตัวเป็นกลุ่ม แต่พวกเขายังไม่ได้เห็นคนหลงทางใด ๆ
เสียงนกหวีดของคุนตูแตกต่างจากฉาวซวนและเสียงไม่เหมือนกัน เมยกังวลว่าพวกเขาจะได้ยินเสียงนกหวีด แต่ไม่เหมือนกับคุนตู พวกเขาจะไม่ตอบสนองกลับ ดังนั้น เขาจึงต้องนำคุนตูไปทุกที่
เขาค้นภูเขาที่อยู่ใกล้ตลาด แต่ไม่พบคนหลงทาง ฉาวซวนแนะนำให้สอบถามข้อมูลบางอย่างในตลาด อย่าลืม มีคนหลงทางมากมาย แม้ว่าพวกเขาจะปกปิดร่องรอยของพวกเขา พวกเขาจะเห็นได้ ในกรณีดังกล่าว พวกเขาอาจได้รับข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับพวกเขา
เมยเห็นด้วยกับความคิดของฉาวซวน อย่างไรก็ตาม ไม่มีทางอื่นที่ดีกว่านี้ ดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจที่จะทำตามที่ฉาวซวนกล่าว
