เมื่อเห็นฉาวซวนพูดอย่างสุภาพกับผู้คนข้างบน เมยรู้สึกโล่งใจ นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขามาที่นี่ แต่คุนตูบอกพวกเขาว่ามีหลายเผ่าพักอยู่ที่นี่ คนของเผ่าที่แข็งแกร่งขึ้นพักอยู่ในถ้ำที่สูงกว่า
หลังจากต่อสู้กับเผ่าตี้ซาน นักรบของเผ่าเขาเพลิงเหนื่อยและบาดเจ็บ พวกเขาก็ยังไม่แข็งแรงเท่าที่ผ่านมา หากพวกเขาเผชิญหน้ากับเผ่าที่แข็งแกร่งเผ่าอื่น ๆ จากทุ่งหญ้า พวกเขามีโอกาสน้อยมากที่จะชนะ เพราะพวกเขาไม่มีข้อได้เปรียบในเรื่องของจำนวนคน นอกจากนี้ เมยรู้สึกว่าชายคนที่ชื่อกูลาแข็งแกร่งกว่าผู้นำเผ่าตี้ซานมากและไม่แน่ใจว่าจะเอาชนะเขาได้หรือไม่
เมยมองลงไปที่ถ้ำของเผ่าตี้ซานและดวงตาของเขาก็ดูดุร้าย เมื่อล่าสัตว์ในป่าภูเขาสัตว์ที่ดุร้าย พวกเขาจะดีกว่าที่ได้ฆ่าเป้าหมาย หรือในสถานการณ์ที่คล้ายกันเช่นเดียวกับหนามพายุทมิฬจะเกิดขึ้น และพวกเขาจะประสบการโจมตีที่ไม่คาดคิด
เขากำลังจะขอให้นักรบที่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยไปกับเขาเพื่อฆ่าคนอื่น ๆ ในเผ่าตี้ซาน ในขณะนั้ัน เขาได้ยินว่าผู้นำของเผ่าที่อยู่ด้านบนเหนือหัวเขาตะโกนดังขึ้น: “กูลา, ข้ามีอะไรจะพูดกับเจ้า!”
เมื่อได้ยินคำพูดของเขา เมยเตรียมดาบเพื่อต่อสู้ และทำท่าทางส่งสัญญาณให้คนอื่น ๆ บอกพวกเขาอย่าลงมือใดๆ แม้ว่าพวกเขาได้ยินเกี่ยวกับเผ่าฮุ่ยจากเผ่าอื่น ๆ พวกเขาไม่ค่อยคุ้นเคยกับพวกเขา อย่าลืม เมยไม่แน่ใจเกี่ยวกับการตอบสนองของเผ่านั้น ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้ลงมือและมองดูสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป
ผู้นำเผ่าตี้ซาน ผู้ซึ่งได้ตระหนักถึงเจตนารมณ์ของเมย หลีกเลี่ยงการเริ่มต้นสงครามกับพวกเขา กลับกัน เขาเกิดความคิดขึ้นมาเพื่อหาทางออกจากปัญหา
ข้างบนเหนือเขา กูลาขมวดคิ้ว เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับข้อพิพาทระหว่างเผ่า เขาเพลิงกับเผ่าตี้ซาน ในสถานที่นี้คนแข็งแกร่งมีสิทธิพูด หากเผ่าสองเผ่ามีความขัดแย้งกันควรต่อสู้ ผู้ชนะสามารถตัดสินใจได้ทุกอย่าง ผู้แพ้จะล่าถอยหรือถูกฆ่า ดังนั้น แม้ว่าสมาชิกในกลุ่มทั้งหมดของเผ่าตี้ซานถูกสังหาร ผู้คนที่หยุดพักที่นี่จะไม่คิดว่าเผ่าเขาเพลิงนั้นชั่วร้าย
อย่างไรก็ตาม เผ่าตี้ซานถามพวกเขาเพื่อขอความช่วยเหลือหรือไม่? พวกเขาไม่สามารถลืมกฎพื้นฐาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากเผ่าตี้ซาน พวกเขาเคยสังหารหลายกลุ่มมาก่อน คนของเผ่าฮุยจะไม่เข้าร่วมกับกลุ่มนี้จนกว่าพวกเขาจะได้รับผลประโยชน์บางอย่าง
กูลาปิดตา และคนอื่น ๆ ไม่สามารถคาดเดาสิ่งที่เขาคิด จากนั้นเขาก็เงยหน้า ยิ้มไปที่ฉาวซวนและกล่าวว่า “รอก่อน”
นี่หมายความว่าเขาบอกฉาวซวนว่าเขาจะรอคนที่มาจากด้านล่าง
ฉาวซวนไม่แย้งเขา กลับกันเขายกมือขึ้นเพื่อหยุดชาช่า ที่ต้องการต่อสู้กับฉานเต่า
ผู้นำของกลุ่มเดินทางของเผ่าตี้ซาน ไต่ขึ้นไปถึงที่นั่น พร้อมกับเลือดไหลอาบบนร่างกายของเขา เขาเหลือบมองไปที่ฉาวซวนด้วยความหวาดกลัวและระมัดระวัง จากนั้นเขาก็เดินไปที่กูลาและกระซิบอะไรบางอย่าง พวกเขาเดินเข้าไปในถ้ำมีการสนทนาอย่างลับๆ
กูลาเปลี่ยนสีหน้าของเขาในทันที ฉาวซวนเห็นแบบนี้และถอนหายใจเงียบ ๆ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่สามารถฆ่าทั้งกลุ่มได้ เดินไปที่ริมเขา ฉาวซวนมองลงมาและส่งสัญญาณให้เมยและคนอื่น ๆ ทำความสะอาดแผลของพวกเขา
ประมาณห้านาทีต่อมา ผู้นำของกลุ่มเดินทางของเผ่าตี้ซานและกูลาก็ออกมา ไม่มีการแสดงอารมณ์ของเขาบนใบหน้าของเขา ต่อมามองอย่างสับสน ราวกับว่าเขาสูญเสียสิ่งที่สำคัญมาก
เป็นไปได้ว่าเขาสัญญาว่าจะมอบอะไรบางอย่างที่ดีให้กับกูลา
หลังจากผู้นำเผ่าตี้ซานลงไป กูลาถามฉาวซวน: “ในกลุ่มของเจ้า ใครเป็นผู้นำ?”
ฉาวซวนตะโกนไปหาคนที่อยู่ด้านล่าง: “ลุงเมย, มาที่นี่ที”
เมยก็พร้อมแล้ว และก็ปีนขึ้นไป พูดคุยกับกูลา: “เมย,เผ่าเขาเพลิง”
“กูลา, เผ่าฮุย” กูลาไม่ได้แสดงท่าทางวางโตเพราะความลึกลับของเผ่าเขาเพลิงและนกอินทรียักษ์ที่ฉาวซวนกล่าวถึง
“ปล่อยพวกเผ่าตี้ซานไป.” กูลากล่าวขณะที่ชี้ไปยังคนที่อยู่ข้างๆ เขา สามคนของเผ่าฮุ่ยมาพร้อมกับถือถุงขนาดใหญ่หลายใบ “นี่คือค่าตอบแทนสำหรับเจ้า”
เปิดถุง เขาพบว่ามีหยกจำนวนมาก, เปลือกหอยและหินบางอย่างที่คล้ายกับหินวารีจันทราของเผ่ากลอง พวกเขาสามารถแลกเปลี่ยนกับคนอื่น ๆ ได้ หากมีการแลกเปลี่ยนหินวารีจันทราทั้งหมด พวกเขาจะได้รับมากกว่าสองเท่าจากที่ได้รับจากเผ่ากลอง
เมยคิดสักครู่แล้วก็พูดว่า: “ตกลง”
กูลากล่าวเพียงว่า “ให้พวกเขาไป” เขาไม่สนใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่พวกเขาออกไป ซึ่งหมายความว่าเขาจะไม่เข้าไปแทรกแซงในข้อพิพาทครั้งต่อไป
เมยเข้าใจเรื่องนี้เช่นกัน ในช่วงสองปีที่ผ่านมา ก่อนกลับไปยังดินแดนเก่า พวกเขาได้รับการฝึกจากหมอผีเช่นผู้นำกลุ่มล่าสัตว์ ดังนั้นตอนนี้พวกเขาจึงมีความคิดที่แตกต่างกัน
ด้านล่าง คนของเผ่าตี้ซานออกไปพร้อมกับนักรบที่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย ผู้บาดเจ็บสาหัสส่วนใหญ่ถูกทอดทิ้ง
แลงกาและไม่กี่คนที่เห็นเหตุการ์ณนี้ พวกเขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เหว่ยห้าม กล่าวว่า “รอก่อน” ตั้งแต่เผ่าฮุยได้เข้ามามีส่วนร่วม พวกเขาก็ไม่สามารถสู้ต่อไปได้
นอกเหนือจากสิ่งที่ชาวเผ่าตี้ซานนำมา ยังมีกล่องไม้ ซึ่งมอบให้จากกูลา กล่องไม้มีสมุนไพรหายากมากมาย แน่นอน คนของเผ่าเขาเพลิงได้เห็นสมุนไพรที่มีค่ามากมาย แต่ใช่ ตอนนี้พวกเขาไม่มีสมุนไพรพอสำหรับการรักษาและการปฐมพยาบาล
เมยได้พูดคุยกับกูลาอีกครั้งเพื่อยืนยันว่ากูลาจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับข้อพิพาทของพวกเขาในอนาคต จากนั้นเขาก็ออกไปดูแลบาดแผลของนักรบที่ได้รับบาดเจ็บพร้อมกับสมุนไพร
เมยลงไปพร้อมกับกล่องไม้ที่เต็มไปด้วยสมุนไพรเพียงเท่านั้น เขาไม่ได้ถือถุงหนังสัตว์ที่มีหยกและเปลือกหอย
“เฮ้, เจ้าไม่ต้องการนี้รึ?” ชายที่อยู่ข้างกูลาตะโกน
เขาเพิ่งพูด จากนั้นลมกระโชกแรงพัดมา
กระเป๋าหลายใบบนพื้นดินทั้งหมดถูกช่าชาคว้า และจากนั้นมันก็บินลงไป
คนของเผ่าฮุยมองไปที่ชาช่าและมองไปทางฉานเต่า ซึ่งยืนอยู่ติดกับกูลา พวกเขาคิดว่านกอินทรีนี้เป็นประโยชน์มากยิ่งกว่าสิ่งอื่นๆ อย่างแน่นอน เพราะสามารถช่วยแบกถุงได้ ในทางตรงกันข้าม นกอินทรีของพวกเขายังมีปัญหาในการจับกระต่าย
“เข้าไปและคุยกัน?” กูลาชี้ไปที่ถ้ำที่พวกเขาพักและพูดกับฉาวซวน
“ดี!” แม้ว่าฉาวซวนไม่พอใจกับการแทรกแซงของเผ่าฮุย เขาก็เห็นกูลาและสังเกตเห็นว่าเขามีอะไรจะพูด เขาไม่ได้ปฏิเสธ
หลังจากเข้าไปในถ้ำ กูลาบอกใครบางคนเพื่อป้องกันถ้ำไว้เพื่อไม่ให้คนอื่นเข้าใกล้
“เจ้ารู้ไหมว่าอะไรที่เขาพูดกับข้า?” กูลาถาม
“เขา” นี้เป็นการเรียกผู้นำเผ่าตี้ซาน
“ไม่รู้สิ.” ฉาวซวนไม่คาดคิดว่ากูลาจะบอกเรื่องนี้ให้เขาฟัง
กูลากล่าวด้วยเสียงต่ำ: “เหมืองผลึกเพลิง”
เปลือกตาของฉาวซวนกระตุก ไม่ต้องสงสัยเลยว่าผู้คนในเผ่าฮุยยินดีที่จะช่วยเหลือเผ่าตี้ซาน เหมืองผลึกเพลิงเป็นที่ดึงดูดจริงๆ
“ในทุ่งหญ้า มีเหมืองขนาดเล็ก เผ่าตี้ซานพบมัน แต่พวกเขายังไม่สามารถคว้ามันได้ มีคนอื่นๆ พยายามที่จะคว้ามัน. “ กูลากล่าวด้วยความขุ่นเคือง “ข้ารู้ว่าพวกเขากำลังเล่นอะไร พวกเขาต้องการให้เราต่อสู้เพื่อที่จะได้รับมันโดยไม่ต้องใช้ความพยายามมาก ใช่มั้ยหละ? “
กูลาหยุดชะงักและถามฉาวซวน: “เจ้าต้องการไปดูมันไหม?”
ฉาวซวนส่ายหัว “เพราะมันอยู่ในทุ่งหญ้า เราจะไม่ไปที่นั่น เพราะมันไกลเกินไป”
กูลาได้ถามเรื่องนี้เพื่อคาดการณ์สถานการณ์ของเผ่าเขาเพลิงตามปฏิกิริยาของฉาวซวน เขาได้รับคำตอบอย่างไม่คาดคิด
“เผ่าของเจ้าอยู่ที่ไหน? ถ้าเราออกเดินทางอีกครั้ง เราอาจไปเยือนเผ่าเขาเพลิง “ กูลากล่าว
“โอ้ ไม่ไกลเกินไป” ฉาวซวนชี้ไปที่ทิศหนึ่ง “ไปทางทิศนั้น มันอยู่ในป่าภูเขาสัตว์ดุร้าย “
กูลา: “… “
คนอื่น ๆ ของเผ่าฮุยที่ฟังอย่างตั้งใจ: “… “
แม้แต่ฉานเต่า ที่ยื่นตัวออกไปข้างนอกยังร้องแปลก ๆ
กูลาไม่ได้มองอย่างสงบอีกต่อไปและพูดว่า: “ถ้าข้าจำได้อย่างถูกต้องเผ่าหว่านฉีอยู่ที่นั่น”
“ใช่”ฉาวซวนพยักหน้า “มันอยู่ใกล้กับเผ่าหว่านฉี พวกเขาอยู่นอกป่า แต่เราอยู่ข้างใน “
กูลาถามคำถามเพิ่มเติมเกี่ยวกับเผ่าเขาเพลิง แต่ฉาวซวนไม่ตอบ กูลารู้ว่าแม้ว่าเขาจะยังคงถามต่อไป เขาก็จะไม่ได้รับคำตอบ จากนั้นเขาก็ได้พูดคุยเกี่ยวกับเผ่าฮุย และการเก็บฉานเต่ามาเลี้ยง
“มันไม่ง่าย!” กูลาถอนหายใจ
ฉาวซวนพยักหน้าขณะฟังเขา: “การเลี้ยงพวกมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย”
“แน่นอน” พูดถึงเรื่องนี้ กูลารู้สึกตื่นเต้นอีกครั้ง “ในตอนแรก ฉานเต่าเป็นไข่ที่เล็กที่สุดในรัง ขนาดนี้”
กูลากล่าว และก็กางมือของเขาเพื่อแสดงว่า “เล็ก” มันขนาดไหน
ฉาวซวนมอง ขณะที่กูลากล่าว ถ้าไข่ถูกวางในแนวตั้ง มันก็จะสูงกว่าหัวเข่าของเขา มันเป็น “ไข่ที่เล็กที่สุดในรัง” ด้วยเหตุนี้ ฉาวซวนจึงมองแปลก ๆ
กูลาพูดอย่างตื่นเต้น “เมื่อฉานเต่าออกมา มันที่อ่อนแอที่สุดในบรรดาพี่น้องของมัน เพราะเป็นไข่ใบที่เล็กที่สุด บางคนบอกว่ามันเป็นเรื่องยากที่จะฟักไข่ที่เล็กที่สุดของนกอินทรีภูเขายักษ์ แม้ว่าจะมีการฟักไข่ มันก็ยากที่จะเอาชีวิตรอดได้ ตอนที่ข้านำฉานเต๋ามา ข้ามีความหวังเล็กน้อย อย่างไม่คาดฝัน ฉานเต๋ารอดและตอนนี้มันกลายเป็นตัวที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่พี่น้องของมัน แม้ในหมู่เผ่า อินทรีภูเขาที่มีขนาดเท่ากัน มันก็มีอำนาจมากที่สุด! “
กูลากล่าวด้วยความภาคภูมิใจอย่างเห็นได้ชัดบนใบหน้าของเขา
ในเผ่าฮุย เขาสมควรได้รับการยกย่องเพราะเหตุนี้ ไม่คาดฝัน ระหว่างการออกนอกเผ่าครั้งแรกของฉานเต๋า มันได้พบชาช่าและพ่ายแพ้ มันประสบกับความพ่ายแพ้อย่างยับเยิน
การต่อสู้ระหว่างนกอินทรีภูเขายักษ์มีเสมอเช่นนี้ มีการต่อสู้ระหว่างหมู่นกอินทรีในเผ่าจำนวนมาก และผู้แพ้จำนวนมากได้รับความทุกข์ทรมานมากกว่าที่ฉานเต๋าเจอ กูลาคิดว่ามันไม่ได้ถูกรังแก เพราะนกอินทรีภูเขายักษ์จะต้องเผชิญกับความท้าทายและกลายเป็นพลัง ด้วยวิธีนี้ พวกมันจะสามารถเอาชนะความยากลำบากในอนาคตได้ นี่คือเหตุผลที่กูลาเห็นฉานเต่าพ่ายแพ้ เขาไม่ได้โกรธมาก
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ กูลาจึงถามฉาวซวนอย่างฉะฉานว่า “ชาช่าดูดี และแข็งแรงมาก มันแข็งแกร่งที่สุดในบรรดานกอินทรีที่มีขนาดเท่ากันที่ข้าเคยเห็นมา ไข่ยังใหญ่มาก ใช่ไหม? “
ฉาวซวน : “…โอ้?”
“มันใหญ่มากแค่ไหน? ไม่ต้องกังวล บอกความจริงกับข้า ข้าเคยเห็นไข่ที่ใหญ่กว่า บอกข้าว่ามันใหญ่ขนาดไหน? “
ฉาวซวนแสดงนิ้วชี้และนิ้วหัวแม่มือของเขา และทำท่าทาง: “ขนาดนี้”
กูลา: “… “ เจ้าคิดว่าข้าไม่เคยเห็นไข่นกอินทรีภูเขายักษ์รึไง?!
ฉาวซวนอับจนคำพูด เพราะเขาไม่รู้ว่ามีไข่นกอินทรีขนาดใหญ่และเล็ก มีขนาดแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง เขาจับไข่ไว้ในมือ และเขาตั้งใจที่จะทำมันเป็นอาหาร
