ฉาวซวนไม่ได้บอกว่าเขาเกือบจะปรุงชาช่าเป็นอาหาร ถ้าเขาบอกพวกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ เผ่าฮุยอาจจะไม่พอใจ
“เป็นไปไม่ได้! มันเป็นไปไม่ได้เลย! “ คนหนุ่มสาวหลายคนของเผ่าฮุยกลายเป็นคนใจร้อน พวกเขากำลังแกล้งทำเป็นว่าจะมุ่งเน้นไปที่การตัดไม้ แต่ตอนนี้พวกเขารีบพุ่งสายตาจ้องมองไปที่ฉาวซวนและกล่าวว่า “เจ้าเป็นคนโกหก!”
ฉาวซวนสงบและกล่าวว่า “ข้าไม่ได้โกหก”
กูลาสังเกตใบหน้าของฉาวซวนอย่างระมัดระวัง เขารู้ว่าฉาวซวนเป็นคนจริงจังแล้วถามว่า “นกอินทรีของเจ้ากินอะไร?”
“กินสิ่งต่างๆ มากมาย แต่สิ่งที่กินมากที่สุดก็คือเนื้อสัตว์ที่ดุร้าย” ฉาวซวนกล่าว
เผ่าฮุยก็เงียบอีกครั้ง
ถ้าพวกเขาไม่เคยเห็นชาช่าหรือไม่เคยเห็นฉานเต่าที่ประสบกับความพ่ายแพ้อย่างรุนแรง เมื่อได้ฟังคำพูดของฉาวซวน พวกเขาก็จะตะโกนใส่ฉาวซวนทันทีว่า “เจ้าโกหก!”
แต่นี่เป็นความจริง
“ไม่ นั่นไม่ใช่เหตุผล” กูลาส่ายหัวและคัดค้านอย่างแข็งขันว่า “มีสัตว์ร้ายมากมายอยู่บนทุ่งหญ้า แต่ข้าไม่เคยเห็นสิ่งที่เจ้าพูดถึง พวกมันมีความแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ความจริงแล้ว ไข่ขนาดที่เจ้ากล่าวถึงไม่สามารถเป็นไข่นกอินทรีภูเขาอย่างแน่นอน นกตัวอื่น ๆ ไม่สามารถอยู่ได้นานนักเพราะไม่แข็งแรงพอที่จะไปที่ภูเขาอินทรี! “
“ภูเขาอินทรี เจ้าเคยได้ยินเรื่องนี้หรือไม่? เฉพาะนกอินทรีที่ไปภูเขาอินทรีเป็นนกอินทรีภูเขายักษ์จริงๆ แน่นอน พูดอย่างจริงจัง,ฉานเต่าไม่ได้เป็นหนึ่งในนั้น แต่เมื่อมันรู้สึกว่ามันแข็งแรงพอ มันจะไปที่นั่น เช่นเดียวกับพ่อแม่ของมัน พ่อแม่ของนกอินทรีขนาดเล็กที่เจ้ากล่าวถึงไม่เคยไปที่ภูเขาอินทรี ดังนั้นพวกมันจึงแตกต่างจากพ่อแม่ของฉานเต่า”
“ดังนั้น สิ่งที่เจ้าหมายถึงคือพ่อแม่ของชาช่าไม่ใช่นกอินทรีภูเขายักษ์จริงๆ ขนาดของพวกมันไม่ใหญ่และไข่ของพวกเขายังมีขนาดเล็ก นั่นคือสิ่งที่เจ้าคิด ใช่มั้ย? “
“ใช่” กูลาคิดว่าไม่มีใครรู้เรื่องนกอินทรีภูเขายักษ์มากกว่าเผ่าฮุย
“โอ้ มันอาจจะไปที่ภูเขาอินทรี” ฉาวซวนกล่าว
ทุกๆ คนในถ้ำอยู่ในความงุนงงและคงสายตาของพวกเขาไปที่ฉาวซวน
“มันหายตัวไปเป็นระยะเวลาหนึ่งและมันก็ใหญ่ขึ้นเมื่อมันกลับมา” ฉาวซวนยังคงพูดต่อ
ผู้คนที่อยู่ในถ้ำยังคงอยู่ในความเงียบ พวกเขาคิดว่ามันไม่น่าเชื่อในตอนแรก แต่เมื่อพวกเขาคิดถึงเรื่องนี้อีกครั้ง พวกเขาพบว่านี่เป็นเพียงคำอธิบายเท่านั้น
นอกถ้ำ มีการส่งสิ่งของไปที่เมยและคนอื่น ๆ ชาช่าก็บินขึ้นไปบนท้องฟ้า มันไม่เห็นฉาวซวน ดังนั้นจึงไปที่ทางเข้าถ้ำ มันยื่นคอเพื่อมองเข้าไปด้านใน
กูลาเพิ่งบอกคนที่เฝ้าระวังถ้ำเพื่อไม่ให้คนอื่นมาใกล้ แต่เขาไม่ได้บอกว่านกอินทรีไม่ได้รับอนุญาตให้มาที่นี่ ดังนั้น เมื่อชาช่ากำลังเข้าใกล้ นักรบเฝ้าระวังไม่ได้หยุดมัน กลับกัน เขาปล่อยให้มันเข้ามาใกล้ๆ แต่ชาช่าไม่ได้เข้าไปในถ้ำ
ชาช่าได้ต่อสู้กับฉานเต่า และมีร่องรอยบาดแผลมากมายบนร่างกายของมัน ตอนนี้มันเกือบจะฟื้นตัวและมีพลังมาก มองไปที่ฉานเต๋า มันเต็มไปด้วยความมั่นใจ
กูลาถอนหายใจลึก ๆ : “ข้าเชื่อเจ้า!”
ชาช่าเคยไปที่ภูเขาอินทรีแล้ว นั่นเป็นเหตุผลที่มันแข็งแกร่งกว่านกอินทรีตัวอื่น ๆ ที่มีขนาดเท่ากันและฟื้นตัวได้ดีขึ้น
ชาช่าและฉานเต่าต่างกันในตอนแรก เมื่อเทียบกับฉานเต๋า ชาช่าไม่มีข้อได้เปรียบตั้งแต่เริ่มแรก โชคดีที่ชาช่าเคยไปที่ภูเขาอินทรี ได้รับประสบการณ์มากมาย และรอดชีวิตได้ในที่สุด ตอนนี้มันดีกว่าฉานเต๋า เพราะฉานเต๋าไม่เคยไปที่ภูเขาอินทรี!
น่าทึ่ง!
คนของเผ่าฮุยได้ตั้งข้อสงสัยไว้ในตอนแรก แต่ตอนนี้ก็ไม่มีข้อสงสัยแต่อย่างใด
“ภูเขาอินทรีอยู่ที่ไหน?” มีคนถามฉาวซวน
“ข้าไม่รู้” ฉาวซวนตอบ เขาจะไม่พูดแม้ว่าเขาจะรู้
อย่างไรก็ตาม เผ่าฮุ่ยเชื่อว่าฉาวซวนไม่รู้เรื่องนี้ นกอินทรีภูเขายักษ์ไปที่นั่นด้วยตัวเอง คนของเผ่าฮุยได้เลี้ยงนกอินทรีภูเขายักษ์เป็นเวลานาน แต่ยกเว้นบรรพบุรุษเพียงไม่กี่คน ไม่มีใครได้ไปที่นั่น ที่นั่นมีบันทึกน้อยมากเกี่ยวกับสถานที่แห่งนั้น
เมื่อฉาวซวนออกจากถ้ำ กูลากล่าวด้วยความกระตือรือร้น: “ถ้าเจ้าวางแผนที่จะเดินทางไกลเจ้าสามารถไปที่เผ่าฮุย เรามีนกอินทรีภูเขาขนาดใหญ่จำนวนมาก “ กูลาหยุดชั่วคราวและกล่าวเพิ่มเติมว่า “อย่าไปข่มขู่เผ่าตี้ซานเลย”
“เราไม่กลัวพวกเขา” ฉาวซวนหัวเราะ “เราเอาชนะพวกเขาครั้งนี้ และเราสามารถทำเช่นนั้นได้อีกครั้ง”
คำพูดของเขาแสดงความเย่อหยิ่ง แต่คนที่ได้เห็นเผ่าตี้ซานที่พ่ายแพ้เชื่อคำพูดของเขา
กูลาอยากจะพูดอะไร แต่เขาคิดว่ามันไม่จำเป็นและก็ยอมแพ้
ฉาวซวนออกจากถ้ำไปและปีนขึ้นไปบนภูเขา เมยและคนอื่น ๆ ก็ยึดครองถ้ำที่เผ่าตี้ซานเคยอยู่
“อาการบาดเจ็บของท่านเป็นเรื่องร้ายแรงไหม?” ฉาวซวนถาม เขาเหลือบมองการบาดเจ็บของพวกเขาก่อนที่จะขึ้นเขา ไม่ต้องกังวลกับชีวิตนักรบคนใด
“ไม่เป็นไร หลายคนไม่สามารถเดินได้ เราก็จะให้พวกเขาอยู่ในรถ” เมยกล่าว
พวกเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะอยู่ที่นั่นอีกต่อไป กลุ่มของคุนตูกำลังรอพวกเขาอยู่ที่เชิงเขา แต่เนื่องจากนักรบของเผ่าเขาเพลิงพร้อมกับพวกคุนตู คนอื่น ๆ ไม่กล้าโจมตีพวกเขา คนของเผ่าตี้ซานได้รับความทุกข์ทรมานมากเพราะพวกเขาได้ทำร้ายพวกเขา
หลังจากบรรทุกคนเจ็บแล้ว เมยนำกลุ่มคนลงเขา
“คนอื่นๆ อยู่ที่ไหน?” เมยถาม
“ห่างจากที่นี่สักหน่อย ตามข้ามา!” จิยี่กล่าวในทันที เขารู้สึกกระวนกระวายและตื่นเต้น อย่างไรก็ตาม เขารู้สึกมีความสุข
ออกจากภูเขา ผ่านทางเข้า คุนตูมองกลับไปและกล่าวด้วยรู้สึกผสมปนเป: “อย่างไม่คาดคิด มันพังทลายลงมา”
“ได้เห็นการต่อสู้จำนวนมาก และมีร่องรอยบางอย่างที่เหลืออยู่บนทางเดิน ส่วนของภูเขาที่ไม่แข็งแรง และวันนี้มันถูกโจมตีอย่างดุเดือด มันยุบตัวลงนั้นก็ถูกต้องแล้ว. “ ฉาวซวนอธิบาย
เมยมองไปที่ผู้ที่ไปกับจิยี่และถามว่า “เจ้าพอใจที่ข้าละทิ้งการไล่ตามและฆ่าเผ่าตี้ซานหรือไม่?”
“พอใจ…พอใจ!” จิยี่ และคนอื่น ๆ พูดอย่างรวดเร็ว พวกเขาพอใจจริงๆ นักรบหลายคนของเผ่าตี้ซานถูกสังหาร นอกจากนี้ยังมีสามนักรบอาวุโสคน หนึ่งตายและพิการอีกคนหนึ่ง หัวหน้ากลุ่มนักเดินทางเป็นคนเดียวที่สามารถต่อสู้ต่อไปได้ จิยี่และคนอื่น ๆ คิดว่าพวกเขาประสบความสำเร็จในการแก้แค้น พวกเขารู้สถานการณ์มากกว่าคนอื่น ๆ และเชื่อว่าเมยได้เลือกหนทางที่ดีที่สุด
“ถ้าเจ้าไม่พอใจ หลังจากตื่นขึ้นมาจากพลังแล้ว เจ้าก็สามารถแก้แค้นได้” แลงกายิ้มและพูด
ตื่นขึ้นมา …
เมื่อพวกเขาได้ยินคำนี้ รวมถึงคุนตูและจิยี่ พวกเขาก็กังวลมาก
ในเวลานี้ ฉาวซวนกล่าวว่า “เจ้าอาจไม่สามารถแก้แค้นได้”
“ทำไม?” แม้กระทั่งเมยก็มองไปที่ฉาวซวนด้วยความสับสน
“เจ้าหมายถึงเผ่าฮุยที่จะช่วยพวกเขา?” แลงกาถาม
“ไม่ ตรงกันข้าม” ฉาวซวนกล่าวว่า “กล้าที่จะใช้เผ่าฮุย ไม่เพียงแต่จะได้ประโยชน์จากชิ้นปลามัน เผ่าฮุยจะไม่ปล่อยให้พวกมันไปเช่นกัน ดังนั้นในครั้งต่อไปเมื่อเราได้ยินเผ่าตี้ซาน นั่นจะเป็นข่าวของเผ่าตี้ซานได้รับความทุกข์ทรมาน “
กลุ่มนักเดินทางเป็นเพียงหนึ่งในพลังของเผ่าตี้ซานเท่านั้น ถึงแม้ว่าสมาชิกหลายคนถูกสังหาร แต่พวกเขาก็ไม่ได้พ่ายแพ้ สิ่งที่รอคอยพวกเขาคือหายนะที่รุนแรงขึ้น
ฉาวซวนคิดว่าเขาไม่ควรพูดคุยเกี่ยวกับเหมืองผลึกเพลิงที่กูลากล่าว ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะบอกเมยและหมอผีหลังจากกลับไปที่เผ่า
จิยี้นำฉาวซวนและคนอื่น ๆ ไปที่ภูเขาที่ผู้หลงทางพักอยู่ นอกจากคนที่ตามจิยี้และคุนตูแล้ว เหลียงฝางก็อยู่ที่นี่ หลังจากที่เมยพบกับพวกเขาแล้ว เขาก็ได้เดินทางไปพร้อมกับพวกเขาทั้งหมด
จุดประสงค์ของพวกเขาที่จะมาถึงทุ่งหญ้าครั้งนี้คือการไปหาคนหลงทางและกลับมากับพวกเขา พวกเขาได้พบกับคนหลงทางคนอื่น ๆ อีกหลายคนที่เข้าร่วมกับพวกเขา พวกเขาได้พบกันโดยบังเอิญตามเส้นทางของพวกเขาบนทุ่งหญ้าและได้ตัดสินพาพวกเขาไปทีเดียว ในการเดินทางกลับ พวกเขาก็พาพวกเขากลับไปเช่นกัน
ในที่สุด นักรบห้าสิบคนที่มาที่นี่ได้กลับมายังเผ่าพร้อมกับผู้หลงทางเกือบหกร้อยคน
เพื่อตอบสนองความต้องการของผู้หลงทางจำนวนมาก พวกเขาจำเป็นต้องเตรียมอาหารให้มากขึ้น โชคดีที่พวกเขาได้ค่าชดเชยจากเผ่าตี้ซานและหินวารีจันทราที่ได้รับจากหัวหน้าเผ่า พวกเขาแลกเปลี่ยนกับเผ่าอื่น ๆ เพื่อหาอาหาร,เนื้อและพืชผล ฉาวซวนยังมีเมล็ดพันธุ์บางอย่าง เขาเก็บไว้กับส่วนที่เหลือเพื่อนำมันกลับ
ด้วยมีผู้หลงทาง กลุ่มเป็นธรรมดาที่จะเคลื่อนตัวไปอย่างช้าๆ หลายคนอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับกลุ่มดังกล่าวที่เดินทางมาพร้อมกับผู้คนนับร้อยและสัตว์เลี้ยงบางชนิด คนที่สร้างปัญหาถูกฆ่าตาย นักรบเหนื่อยล้า แต่ชาช่าและซีซาร์ช่วยพวกเขา
สำหรับกลุ่มอื่น ๆ ที่ถูกส่งออกไป พวกเขาทำได้ยากกว่าทีมของเมย อย่างน้อยด้านของเมยมีรถและ “เงิน” มากพอ
เผ่าเขาเพลิงเริ่มมีชื่อเสียงเพราะการกระทำของกลุ่มเหล่านั้น
ตอนนี้ มีเผ่าที่เรียกว่าเผ่าเขาเพลิงในพื้นที่ศูนย์กลาง
ผู้คนของเผ่าที่เรียกว่าเขาเพลิงดุร้ายมาก
ผู้คนของเผ่านั้นดุร้าย และตามที่คนหลงทางบนทุ่งหญ้า พวกเขาเลี้ยงสัตว์ร้ายสองตัวคือหมาป่าและนกอินทรี ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาเก็บสัตว์ร้ายอื่น ๆ ไว้หรือไม่
อะไรนะ? เผ่าอยู่ที่ไหน?
ตรงไปในทิศทางนั้น ถัดจากเผ่าหว่านฉี ใช่ อยู่ตรงนั้นที่ป่าภูเขาสัตว์ร้าย!
