หลังจากการเดินทางไปรอบๆ ฉาวซวนได้รับข้อมูลที่จำกัด แต่สถานะของเจ้าของทาสที่นี่ ทำให้ฉาวซวนและเลนรู้สึกลึกๆ ในใจ ในเมืองนี้ เจ้าของทาสเป็นนาย ถูกและผิดถูกกำหนดโดยพวกเขา
สิ่งที่ทำให้ฉาวซวนรู้สึกลำบากใจ คือคำพูดและภาษาของเจ้าของทาส ความเข้าใจในภาษาที่เจ้าของทาสใช้นั้นมีจำกัด มีเพียงคำพูดเหล่านั้นที่สลักบนตัวทาส เพราะคำเหล่านั้นปรากฏในการแลกเปลี่ยนของชนเผ่าด้วย ฉาวซวนเคยเห็นมันมาก่อนในทีมเดินทางไกล ดังนั้นเขาจึงรู้ แต่เมื่อเขามาถึงที่นี่ มันเป็นเรื่องยาก
ฉาวซวนไปได้ไม่ราบรื่นนัก และถัวที่อยู่อยู่ในบ้านที่ไม่ดีก็รู้สึกไม่ดีนัก
“เจ้าไม่สามารถทำตามที่ต้องการได้อย่างอิสระใช่ไหม?” หลังจากฉาวซวนได้ยินคำพูดของถัว เขาเริ่มคิดเกี่ยวกับสิ่งที่ต้องทำต่อไป
ตามที่ถัวกล่าวมา ผู้คนรอบ ๆ เผ่าบอกเขาว่าไม่ว่าจะอยู่ในเมืองหรือนอกเมือง หากไม่มีใบอนุญาตบางอย่างและส่งเหรียญผ่านทาง มันง่ายที่จะถูกโจมตีในฐานะศัตรู
ใบอนุญาตพิเศษที่เรียกกันนั้น ควรเป็นเหรียญผ่านทางที่ทีมแสดงเมื่อเข้าสู่เมือง อย่างไรก็ตาม ฉาวซวนไม่ได้มีอยู่ในมือ เหรียญไม่ง่ายที่จะได้รับ คนอื่นหลายคนเคยมาพักที่นี่สองสามปี มีเพียงหนึ่งหรือสองชิ้นในมือ พวกเขาไม่ใจกว้างพอที่จะให้กับฉาวซวนสามคน ท้ายที่สุดคือทั้งหมดมันไม่เพียงพอ
เขาไม่สามารถเดินทางไปได้อย่างที่ตั้งใจ การหาหินเพื่อสร้างบ้านจะต้องถูกพักไว้ชั่วขณะหนึ่ง
“สิ่งที่ใช้สร้างบ้านถูกวางไว้ก่อน ข้ากำลังมองหาใครซักคน”
หลังจากพักอยู่ในบ้านครู่หนึ่ง ฉาวซวนไปหาเผ่าม้งเพื่อหาหวางเซี๊ยะ แต่วันนี้ เผ่าม้งดูเหมือนจะเจรจาอะไรบางอย่าง หวางเซี๊ยะไม่มีเวลา ฉาวซวนจะกลับไปที่เผ่าฮุย นกอินทรีทั้งสองของเผ่าฮุยกับชาช่าอยู่ด้วยกัน
ผู้คนของเผ่าฮุยอยู่ที่นั้น ฉาวซวนขอความช่วยเหลือกับผู้ใหญ่ที่ชื่อเฮอร์ชีย์ เขายังช่วยฉาวซวนจากความวุ่นวายในการเดินทางครั้งนี้ แม้ว่าจะไม่ค่อยช่วยเหลือเท่าไหร่
ฉาวซวนไม่พบเหรียญผ่านทางที่พวกเขาต้องการ แต่ถามเฮอร์ชีย์ว่ามีคนที่มีความเชี่ยวชาญในภาษาและการเขียนภาษาทาสหรือไม่ เขาสามารถจ่ายค่าชดเชยเพื่อแลกเปลี่ยน
เผ่าฮุยมีผู้คนที่อยู่มาเป็นเวลานานหลายคนที่นี่ มีพวกเขาที่อยู่มานานกว่าครึ่งปี มันดำเนินการมานานกว่าสิบปีแล้ว และตอนนี้ไม่มีอะไรผิดปกติ เพียงช่วยงานยุ่งยากของฉาวซวน
“ใช่แล้ว ท่านสามารถบอกบางสิ่งเกี่ยวกับนายทาสในเมืองผลัดใบนี้ได้ไหม? ข้าเจอนายทาสหญิงข้างนอกวันนี้ … “
ฉาวซวนพูดในสิ่งที่เขาพูดในวันนี้ หวังว่าจะได้รับข้อมูลบางอย่างจากเฮอร์ชีย์
ถ้าฉาวซวนไม่ถาม เฮอร์ชีย์จะไม่เริ่มที่จะพูดก่อน แต่ตั้งแต่ฉาวซวนถาม เขาไม่ได้ปิดซ่อน สิ่งอื่นๆ ที่เขาไม่สามารถพูดเพิ่มเติม แต่ตอนนี้ มันไม่เป็นอะไรที่จะพูด อยู่ในเผ่า เฮอร์ชีย์ได้ฟังจากกูลาและกล่าวถึงฉาวซวน และพูดถึงนกอินทรีภูเขาชื่อชาช่า หลังจากที่ได้เห็นมันจริงๆ เฮอร์ชีย์ก็มีความประทับใจที่ดีต่อฉาวซวน
เฮอร์ชีย์ค่อนข้างนิ่ง และจะไม่พูดเรื่องไร้สาระมากเกินไป ในประโยคง่ายๆ สองสามคำ ฉาวซวนจะมีความเข้าใจโดยทั่วไปของเจ้าของทาสในเมือง
นายทาสใหญ่แห่งเมืองผลัดใบ ซึ่งเป็นราชาผลัดใบ ชื่อซูหลุน นับตั้งแต่การโต้กลับของซูหลุนเมื่อยี่สิบปีก่อน หลังจากกวาดล้างเจ้าของทาสของเมืองผลัดใบ ในเมืองมีเจ้าของทาสน้อยกว่ามาก และตอนนี้พวกเขายังมีชีวิตอยู่และมีฐานะค่อนข้างสูง เจ้าของทาสมีไม่กี่คน ยกเว้นน้องสาวสองคนของซูหลุนที่มีพ่อคนเดียวกัน ยังมีบุตรทั้งสามคนของเขา
เดิมมีบุตรห้าคน มีเพียงสองคนเท่านั้นที่มีเหตุผลของตัวเอง พวกเขาไม่สามารถเข้ากันได้ และตอนนี้ก็เหลือเพียงสามคน: จ้าวนายใหญ่ซูก้าร์ จ้าวนายรองซูเลนคนที่สอง และคนสุดท้าย จ้าวนายน้อยซูกู พวกเขาเกิดมาจากคนละแม่
ในช่วงสองปีที่ผ่านมา การแข่งขันระหว่างจ้าวนายเมืองผลัดใบทั้งสามได้เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ราชาผลัดใบมีความร่วมมือกับชนเผ่า แต่หลายครั้ง ไม่ค่อยสนใจเกี่ยวกับกิจการของชนเผ่า ดังนั้น สิ่งเล็ก ๆ มากมายที่ดูเหมือนจะอยู่ในสายตาของเขา นำมาใช้โดยตรงกับทัศนคติของความไม่รู้ แต่จ้าวนายหนุ่มหลายคนสามารถช่วยได้มาก
แน่นอน ว่ายังมีความสัมพันธ์ที่เป็นประโยชน์ร่วมกัน
ชนเผ่าจะได้รับความสะดวกสบายและข่าวจากจ้าวนายเมืองผลัดใบ และจัดการกับเรื่องที่เกี่ยวข้องกับชนเผ่าของพวกเขา ในเวลาเดียวกัน พวกเขาสามารถให้ความเชื่อถือกับจ้าวนายผลัดใบ เพื่อให้พวกเขาสามารถได้เปรียบในการแข่งขัน รู้สึกถึงการปรากฏตัวของราชาผลัดใบอย่างเต็มที่ที่นี่
“ เผ่าฮุยมีข้อตกลงกับจ้าวนายรองซููเล้ยหรือไม่?” ฉาวซวนกล่าวเมื่อเฮอร์ชีย์พูดถึงจ้าวนายหนุ่มทั้งสามคน อยู่ที่จ้าวนายรองก็มีการหยุดชะงักชั่วคราว
เฮอร์ชีย์มองไปที่ฉาวซวน และไม่มีการปฎิเสธ
ชนเผ่าต่างใช้ทาสจากเมืองอื่นเป็นหินลับคม พวกเขาหวังว่าด้วยวิธีนี้ พวกเขาสามารถฝึกนักรบหนุ่มที่มีศักยภาพในเผ่า เพียงการสู้รบอย่างต่อเนื่อง พวกเขาจะกล้าหาญมากขึ้น และในเวลาเดียวกัน ให้พวกเขาระมัดระวังและเตรียมพร้อมสำหรับเจ้าของทาสด้วย สิ่งที่เรียกว่าการรู้จักตนเองและการรู้จักซึ่งกันและกัน ไม่มีสงครามในการต่อสู้ การอยู่ในเผ่านั้นสบายเกินไป และสายตาก็คับแคบเกินไป เช่นนักรบหลายคนที่ไม่ได้สัมผัสทาส พวกเขามักจะรู้สึกว่าทาสเป็นผู้ต่ำต้อยด้อยค่าที่สามารถทำอะไรก็ได้ แต่ที่จริงแล้ว มันไม่ใช่
ฉาวซวนต้องการถามถึงเผ่าอื่นที่มีข้อตกลงกับจ้าวนายน้อย แต่เฮอร์ชีย์ไม่ตอบคำถามนี้
เมื่อเห็นว่าฉาวซวนสนใจในเรื่องนี้ เฮอร์ชีย์เตือนว่า: “ถ้าเจ้าต้องการทำการซื้อขายแลกเปลี่ยนกับจ้าวนายผลัดใบ เป็นการดีที่สุดควรเลือกจ้าวนายใหญ่ซูก้าร์และจ้าวนายรองซููเล้ย ส่วนคนเล็ก…”
“แล้วคนเล็กสุดล่ะ?” ฉาวซวนถาม
“คนเล็กสุด กล่าวกันว่า จนถึงขณะนี้ไม่มีทาสของเขาเอง”
ยิ่งเจ้ามีทาสจำนวนมากเท่าใด ยิ่งพิสูจน์ได้ว่าเจ้าของทาสมีความมั่งคั่งมากขึ้นเท่านั้น และมีความแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น เจ้าของทาสมีความสามารถในการกดขี่ทำให้เป็นทาส เพิ่มพลังให้กับผู้ที่ไม่มีศรัทธา และจากนั้นเป็นทาสของเขา แต่ตอนนี้ไม่มีทาสของตัวเอง และสำหรับเจ้าของทาส มันค่อนข้างล้มเหลว
เจ้านายน้อยในเมืองผลัดใบทั้งสามคนนั้น มีอายุไม่แตกต่างกัน อย่างไรก็ตาม จากทาสที่มีเจ้าของ เจ้าสามารถเห็นข้อดีและข้อเสีย
“มีใครเลือกคนเล็กสุด?” ฉาวซวนถามอีกครั้ง
“ไม่มี”.
ฉาวซวนพยักหน้า“ ข้าเข้าใจแล้ว ขอบคุณ”
ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ฉาวซวนจะกลับไปยังฐานที่มั่นของชนเผ่าทุกวัน และเรียนรู้ภาษาของเจ้าของทาสจากนักรบที่อยู่เบื้องหลัง ภาษาและการเขียนของเจ้าของทาสนั้นไม่ยากหรือซับซ้อนเกินไป ความจำของฉาวซวนนั้นดี และเขาเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว
หลังจากสามวัน ฉาวซวนได้เรียนรู้เกือบทุกอย่าง ในมือถือม้วนหนังสัตว์ที่เขียนคำที่เจ้าของทาสใช้ เดินกลับไปแล้วย้อนกลับมา โดยปกติแล้วเขามักจะไปที่ถนนเดินไปเรื่อยๆ และฟังเพื่อหาข้อมูลเพิ่มเติม แต่จะใช้เวลานานกว่าจะเชี่ยวชาญ
วันนี้ ฉาวซวนผู้ซึ่งใช้เวลาสองสามวันในบ้านเรียนรู้ภาษาทาส เป็นถัวที่ออกจากบ้าน เวลานี้เป็นเลนที่ดูแลบ้าน แม้ว่าสิ่งต่าง ๆ บนถนนในเมืองพลัดใบนั้นเรียบง่าย แต่ไม่มีตลาดซื้อขายระหว่างชนเผ่า แต่บางแห่งมีความแปลกใหม่ เช่นสัตว์,สมุนไพร,เครื่องประดับ ฯลฯ ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
มันเป็นความโชคร้ายในวันนี้ และเขาเห็นนายทาสหญิงที่ถูกหาม
ตามที่เฮอร์ชีย์บอกกับฉาวซวน ซึ่งควรเป็นหนึ่งในสองพี่น้องของราชาผลัดใบในปัจจุบัน ในฐานะผู้รอดชีวิตสองคนของพี่น้อง จะต้องมีเหตุผลสำหรับพวกเขาที่จะอยู่รอด ฉาวซวนเดาตามข้อมูลที่ได้รับรู้มาว่า พวกเขาทั้งสองนั้นต้องค่อนข้างฉลาด หรือค่อนข้างโง่
ไม่ว่าจะเกิดอะไรก็ตาม ฉาวซวนไม่ได้ตั้งใจที่จะจัดการกับเจ้าของทาสเหล่านี้ เขายังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะไปเมืองไหนดี มีเพียงสามคนที่มาจากเผ่าเขาเพลิง เขาไม่มีชื่อเสียงที่นี่ เขาไม่รู้ว่าความร่วมมือจะเป็นไปอย่างราบรื่นหรือไม่
เช่นเดียวกับที่ฉาวซวนและถัวที่วางแผนจะเดินออกไป มีเสียงร้องจากที่นั่น มันมาจากเสลี่ยงที่ทำจากไม้ เสียงของนายทาสหญิง
ฉาวซวนแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ ไม่มีเหตุผล
เขาไม่รู้ว่าพวกเขาจากไปแล้วหรือยัง ทาสที่อยู่ข้างหน้าปิดกั้นถนน
“หยุด!” คราวนี้ เจ้าของทาสใช้ภาษาของชนเผ่า แต่ฟังดูแย่นิดหน่อย
มองดูที่ฉาวซวน มือถูกคว้าจับแล้ว
ฉาวซวนส่งสัญญาณว่าเขาไม่ปลอดภัย และหันไปมองเจ้าของทาสหญิงที่กำลังพาตัวเองมาที่นี่
“เจ้าเป็นใคร?” มือที่สวมเครื่องประดับที่หลากหลายดึงแถบผ้าที่ซ่อนอยู่ด้านหน้าเสลี่ยงไม้ เพื่อเผยให้เห็นใบหน้าที่มองไม่เห็น เสียงมีความภูมิใจ
“เผ่าเขาเพลิง” ฉาวซวนตอบ
“โอ้? เผ่าเขาเพลิง? ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย “เสียงเนิบช้าและยาว “แต่มันก็ไม่สำคัญ ข้าไม่คิดว่ามันจะเป็นเผ่าใหญ่ เจ้าเต็มใจที่จะติดตามข้าหรือไม่?” มีความเมตตากรุณาในคำพูด ดูเหมือนว่ามันเป็นสิ่งที่น่ายินดีมากที่ได้เป็นทาสของเธอ
การติดตามเจ้าของทาส หมายถึงการเป็นทาส ไม่ใช่การให้ความร่วมมือ
ความโกรธในดวงตาส่องประกาย และเขากำลังเตรียมที่จะดึงมีด และถูกห้ามจากฉาวซวน
ฉาวซวนมองไปที่เสลี่ยงไม้: “ไม่สนใจ”
คนบนเสลี่ยงไม้มือหนึ่งจับพนัก และแถบผ้าที่เปิดออกถูกปิดอีกครั้ง ส่งเสียง “ฮึ่ม” ออกมาจากข้างใน
ถัดจากเสลี่ยงไม้ ชายร่างใหญ่ผู้แข็งแกร่งหยิบหินก้อนใหญ่ขึ้นมาแล้วเดินออกไป ทุกย่างก้าวบนพื้นดินจะได้ยินเสียงกระแทก และทรายบนพื้นดินสั่นสะเทือน
ดูคำบนใบหน้าของเขา เป็นทาสคำว่า “ข้ารับใช้”
ไม่ปล่อยให้ลงมือ ฉาวซวนก้าวไปข้างหน้าสองก้าว เมื่อแขนของคู่ต่อสู้เหวี่ยงลง เขาเบี่ยงออกไปด้านข้าง และหลบมือทั้งสอง ใช้ประโยชน์จากสถานการ์ณและจับค้อนหิน จากนั้นใช้ข้อมือกระแทกอย่างแรง
ทันใดนั้นทาสที่ถือด้ามค้อนก็รู้สึกว่ามือของเขาอยู่ในทะเลทรายร้อนระอุ และเจ็บปวด พยายามจับด้ามค้อน แต่ไม่สามารถต้านทานแรงที่ทรงพลังนี้ได้ ด้ามค้อนยังคงถูกลากออกจากมือของเขา
แคร๊ก!
ภายใต้พลังที่แข็งแกร่งของช่วงเวลานี้ แขนของทาส “ข้ารับใช้” คนนี้ ได้รับการเคลื่อนย้ายออกไป!
ปัง!
ทาส “ข้ารับใช้” ได้สูญเสียค้อนหินถูกนำตัวออกไปจากฝีมือฉาวซวน และบินออกไปสิบเมตรก่อนที่จะกระแทกลงพื้น เขาต้องการที่จะลุกขึ้น แต่ความเจ็บปวดลุกลามไปทั่วทำให้เขาเหงื่อออกจากร่าง และเขาไม่สามารถลุกขึ้นได้สักพักหนึ่้ง
คนที่ยืนอยู่นอกฝูงชน เมื่อเห็นภาพนี้ ในสายตาหดตัวลง จากนั้นก็ส่องประกายความสุขอีกครั้ง เมื่อคนบนเสลี่ยงไม้กำลังวางแผนที่จะเรียกคนจำนวนมาก พวกเขาตะโกนว่า “หยุด! “
“
เมื่อได้ยินเสียงนี้ ผู้คนที่เพิ่งรวมตัวกันนั่งหมอบเพื่อหลบหลีก ทีละคนก้มคอต่ำ แล้วพูดว่า: “เจ้านายน้อย!”
คนที่พร้อมจะลงมือก็ได้รับแรงจูงใจจากความคิดที่ชั่วร้าย ซึ่งแต่ละคนเปลี่ยนไปเป็นนกกระทา (ขี้กลัว) ในทันที
“ เมืองผลัดใบสามารถบังคับให้ชนเผ่ากลายเป็นทาสได้เมื่อใด?” เมื่อคนที่มา เขาพูดอย่างชอบธรรม
ฉาวซวนได้ยินเช่นนั้นมุมปากของเขายกขึ้นและกัดฟัน เขาและเธออยู่ถัดไป และเฝ้าดูรอบๆ มานานแล้ว และตอนนี้จึงได้ออกมา ณ จุดนี้มันเป็นกลอุบายของใคร?
