ระหว่างทางไปยังเมืองสัตว์ร้าย ฉาวซวนฟังทาสและถามในสิ่งต่าง ๆ
ทาสไม่สามารถบอกได้ ท้ายที่สุดเมื่อมันวุ่นวาย ทาสนั้นได้ปกป้องเจ้าของทาสเป็นธรรมดา ไม่สนใจผู้อื่น และไม่ได้ให้ความสนใจเป็นพิเศษกับการเคลื่อนไหวของเลนและถัว
เมื่อฉาวซวนมาถึงเมืองสัตว์ร้าย ซูกูเผยใบหน้าด้วยความโกรธแค้น และเห็นได้ชัดว่าเขาอารมณ์ไม่ดี
มองไปรอบ ๆ ฉาวซวนไม่เห็นกิ้งก่าที่ออกมาเมื่อเช้านี้ จากนั้นพูดคุยกับทาสว่า นั้นเป็นสัตว์ร้ายของซูกูที่หายไป
การเห็นฉาวซวน ใบหน้าของซูกูผ่อนคลายลงเล็กน้อย สำหรับพันธมิตรอย่างฉาวซวน ทัศนคติของซูกูนั้นดี
“ข้าไม่รู้ว่าพวกเขาไปไหน และข้าส่งคนออกไปหาไม่พบใครเลย” ซูกูกล่าว เขาไม่ต้องการพูดถึงสัตว์ร้ายที่สูญหายไปก่อน
หลังจากความตายของสัตว์ร้าย มีความโกลาหลที่นี่ เพราะความขัดแย้งของคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่หลายคน เมื่อความโกลาหลจบลง เจ้าของทาสทิ้งทาสของพวกเขา และซูกูไม่พบเลนและถัว
ในดินแดนที่ถูกครอบครองโดยเจ้าของทาสนี้ หากชนเผ่าเดินไปรอบ ๆ อย่างอิสระ พวกเขาจะต้องทนทุกข์ทรมานอย่างแน่นอน และแม้กระทั่งวิธีการแก้ปัญหาอย่างเงียบเชียบก็มีโอกาสมาก ดังนั้นในวันแรกของการต่อสู้ของเมืองสัตว์ร้าย ซูกูพูดกับฉาวซวนก่อนหน้านี้ ทั้งสามคนระมัดระวังอย่างมาก แต่ไม่ได้คาดหวังว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นในวันนี้
ซูกูคิดว่า เลนและถัวออกไปนอกเมืองเพื่อไปที่ฐานที่ตั้งใช่หรือไม่ หรือไปยังสถานที่อื่น ๆ ในเมืองเพื่อทำสิ่งต่าง ๆ ในความประทับใจของซูกู การแสดงออกของชนเผ่านั้นเป็นเรื่องลึกลับเสมอ อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นปฏิกิริยาของฉาวซวน ซูกูก็รู้ว่า ทั้งสองสถานการณ์นี้ไม่จำเป็นต้องเป็นจริง
หลังจากฟังคำพูดของซูกูแล้ว ฉาวซวนกล่าวว่า: “ข้าไม่ได้ปล่อยให้พวกเขาไปทำงาน และข้าเชื่อว่าพวกเขาจะไม่วิ่งไปรอบ ๆ มันจะต้องเป็นอะไรบางอย่างหรือพวกเขาเห็นอะไร”
“พวกเขาหายไปไหน?” ฉาวซวนถาม
มีร่องรอยของความวุ่นวายที่เพิ่งเกิดขึ้นบนพื้นดินรอยเท้าค่อนข้างยุ่งเหยิง มีของผู้คนและสัตว์ร้ายมากมาย
“พวกเขาอยู่ไม่ไกลจากข้า แต่เมื่อเกิดความวุ่นวาย พวกเขาก็ถูกขับออกจากฝูงชน” เมื่อนึกย้อนกลับไปที่ความสับสนวุ่นวาย ใบหน้าของซูกูก็เปลี่ยนไป เขาแค่มองไปที่ความโกรธของเขาและไม่ได้คิดอะไรมาก ตอนนี้เขาสงบลง ยิ่งเขาคิดถึงมันมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งผิด เขามองไปที่ฉาวซวน แล้วถามว่า “เจ้าคิดอย่างไร?
ฉาวซวนส่ายหัว “ทุกอย่างเป็นที่สงสัย”
คล้ายคนหลงทาง และไม่ได้ใส่ใจกับสถานการณ์ในช่วงเวลาแห่งความยุ่งเหยิง ใบหน้าซูกูรู้สึกมืดมน นี่เป็นความอึดอัดใจเล็กน้อยสำหรับพันธมิตรของฉาวซวน “ข้าจะส่งคนไปตามหาอีกครั้ง”
“ถ้าเจ้ามีสัตว์ร้ายที่ไวและเชื่อง ใช้เวลาสักครู่เพื่อตามหาใครสักคน มันง่ายกว่า” ฉาวซวนกล่าว
ฟังคำพูดของฉาวซวน, ซูกูเข้าใจในสิ่งที่เขาต้องการ และกล่าวกับวูฉีพูดไปไม่กี่คำ ให้เขากลับไปหาสัตว์ที่มีคุณสมบัติเหมาะสม
วูฉีไม่ได้พูดอะไรมาก รีบกลับไปนำหมาป่าสองตัว พลังการต่อสู้ของสัตว์ร้ายชนิดนี้ไม่สามารถเทียบได้กับสัตว์ร้ายชนิดอื่น โดยทั่วไปแล้วพวกมันจะไม่ลงในหลุม ในวันธรรมดาพวกมันจะถูกใช้เพื่อค้นหาทาสที่หลบหนีและใช้ในการต่อสู้กับสัตว์ป่า หรือเพื่อมองหาเหยื่อ
เมื่อฉาวซวนมาถึง เขานำเสื้อผ้าสองชุดที่เลนและถัวใช้แล้วมาให้พวกมันดมกลิ่น
หลังจากสัตว์ทั้งสองได้ดมกลิ่นเสื้อผ้า พวกมันดมกลิ่นไปทั่วพื้นดินและเดินตรงไปในทิศทางเดียว
“ที่นั่น!” ใจของซูกูวิตก “รีบหน่อย!”
ในขณะเดียวกันซูกูในใจยังคงคิดว่า: มีเพียงเลนและถัวสองคนเท่านั้นที่จะออกไปโดยไม่ได้รับอนุญาต หากพบบุคคลอื่นปรากฎขึ้นมา พวกเขาจะไม่ให้ผ่าน!
สิ่งที่ทำให้ซูกูและฉาวซวนผิดหวังคือ สัตว์ทั้งสองออกเดินทางไป และหยุด
“ไม่มีอะไรเลย? ถึงที่นี่ ก็ยังไม่เจอ? ” ซูกูมองไปรอบ ๆ เจ้าของทาสที่เดินทางไปนั้นได้ขี่สัตว์หลากหลายชนิด เดินไปกับพวกทาสไม่มีใครอยู่ในที่นั้น ไม่มีข่าวที่เป็นประโยชน์สำหรับการสอบถาม
รอยเท้าที่มีประโยชน์บนพื้นดินได้รับการเหยียบย่ำจากผู้สัญจรไปมา และไม่มีเงื่อนงำใด ๆ
ฉาวซวนเป่านกหวีดส่งสัญญาณ ไม่มีใครตอบ เขาไม่พบใครเลยจนกระทั่งค่ำ
หลังจากออกจากเมือง ฉาวซวนก็ได้ติดตามแกะรอยไปอย่างกระชั้นชิดและชาช่ากรีดร้องเรียกหา
กลับไปที่ฐานที่ตั้งของเมืองผลัดใบ หลังจากฉาวซวนเข้ามาในที่พัก เขาเห็นหญ้าแห้งที่มุมหนึ่งไม่ได้ใช้ประโยชน์ถูกนำมาไว้ที่นี้ เขาทดสอบและความนุ่มเหนียวยังคงอยู่
สูดลมหายใจลึก สงบอารมณ์ สงบจิตใจ ฉาวซวนจับหญ้าแห้ง ระดมพลังของร่างกาย มองดูมือและเชือกที่ปรากฏในใจของเขา จมตัวเองลงดิ่งภายในใจ เขาต้องการใช้วิธีนี้ในการทำนายตำแหน่งของเลนและถัว
เมื่อเขากลับมาจากสภาพดังกล่าว ฉาวซวนก็มีอาการวิงเวียนศีรษะ เขาพยายามที่จะปลดล็อคหลายครั้งในวันนี้ และใช้พลังงานไปมาก ตอนนี้หลังจากที่เขาทำปมเชือก เขาก็เหนื่อยมาก
เงยหัวของเขา ปล่อยให้จิตสำนึกตื่นขึ้น ฉาวซวนมองปมในมือ ระบุข้อสรุปอย่างรอบคอบเกี่ยวกับปม คิ้วย่นมากขึ้นเมื่อมอง ยิ่งทำให้หายใจไม่ออก
ในเวลานี้ ซูกูก็มาเคาะประตู
ฉาวซวนถอดสลักประตูออก และเห็นซูกูผู้ที่ใบหน้าซีดขาวหลบอยู่ที่ปากประตู
ซูกูเดินเข้าไปในที่พัก ไม่ปล่อยให้พวกทาสติดตามมา มองไปที่ฉาวซวนมองแล้วมองอีก และถามว่า: “มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับพวกเขาไหม เจ้าคาดเดาแล้วมีอะไรหรือไม่? “
“เมืองหินขาว!” ฉาวซวนกล่าวเรียบง่ายและชัดเจน
ซูกูก็แปลกใจ แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าฉาวซวนจะสามารถคาดเดาได้ แต่คิดถึงความสามารถในการทำนายที่แปลกของฉาวซวน ก็โล่งใจ
มอบผ้าชิ้นหนึ่งให้แก่ฉาวซวน, ซูกูกล่าว: “ดูนี่สิ มีคนส่งมา”
ชิ้นส่วนผ้าของผ้าชิ้นนั้นคล้ายกับที่ฉาวซวนสวมใส่ ใช่มันเป็นเศษผ้าที่ตัดจากเสื้อผ้าบนร่างกายของเลนและถัว มันมีอักษรเพียงสี่ตัว – “ลานโคลอสเซียม”
จับและกุมหัว ซูกูไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ลองคิดดู กลัวฉาวซวนจะหุนหันพลันแล่น ไปที่ฐานที่ตั้งของเมืองหินขาวในทันที เขาแนะนำว่า : “อย่างไปที่เมืองหินขาว ถ้าเจ้าไปเจ้าจะไม่สามารถกลับมา “
“เจ้าสามารถมั่นใจได้ ข้ารู้”ฉาวซวนกล่าว วางเศษผ้าและพูดว่า: “ผ้าชิ้นนี้วางไว้ที่นี้”
“ตกลง.” ซูกูไม่มีความคิดเห็น
หลังจากนั้นพูดอีกไม่กี่คำ ซูกูก็จากไป
ฉาวซวนคิดตลอดทั้งคืนในห้อง ไม่ได้หลับไม่ได้นอน คิดเกี่ยวกับความตั้งใจที่แท้จริงของอีกฝ่ายที่นำเลนและถัวไป
ในวันถัดมา ซูกูไม่ได้เข้าสู่เมืองสัตว์ร้ายเพื่อต่อสู้ ไม่ได้อยู่ในอารมณ์นั้น รู้เพียงว่าเป็นคนของเมืองหินขาวที่ใช้แมงป่อง เขาก็ถอนหายใจด้วยความโกรธ และสัตว์สองตัวที่เป็นทาสตอนนี้ ก็สูญเสียสัตว์ตัวหนึ่งไป เหลือเพียงสัตว์ร้ายแมงป่องเท่านั้น เขาอยู่ข้างสัตว์ร้ายทั้งวัน จ้องมองไปที่ทาสที่ให้อาหารแมงป่อง และสอบถามเกี่ยวกับสมุนไพรบางชนิดเพื่อเสริมสร้างพลังการต่อสู้ของสัตว์ร้าย ถึงแม้ว่าจะไม่ทราบข้อเท็จจริงแต่ก็ยังมีบ้าง เขาพบคนที่จับสัตว์ป่าตัวเล็ก ๆ สองสามตัวเพื่อทำการทดลอง
ฉาวซวนไม่เดินต่อไป เรียกชาช่าให้กลับมา ปล่อยให้มันบินวนไปรอบ ๆ และอย่าไปที่ฐานที่ตั้งของเมืองหินขาว
ซูกูเข้าใจว่าเป็นคนของเมืองหินขาวเพราะความคับข้องใจระหว่างเจ้าของทาส เฉพาะคนของชนเผ่าที่อยู่ข้างกายเขาถูกลงมือ ในใจของเขาดีใจเช่นกันที่ฉาวซวนไม่ได้ออกไปในวันนั้น
ฉาวซวนคิดมากขึ้น สิ่งนี้ มีสองปัจจัยที่ทำให้เกิดความขุ่นเคืองของทั้งสองเมือง และอาจเป็นสาเหตุเพราะเต่าหยู เขาไม่รู้ว่าเต่าหยูมีบทบาทอะไรในเรื่องนี้
เต่าหยู…..
ฉาวซวนแตะมีดที่อยู่ที่เอว
ซูกูกล่าวว่าฉาวซวนเดินไปยังทางฝั่งฐานที่ตั้งของเมืองหินขาว แน่นอนไปแล้วไม่ได้กลับมา ฉาวซวนก็รู้ว่าพลังของเขาไม่เพียงพอที่จะจัดการทุกคนในเมืองหินขาวได้ ยิ่งไปกว่านั้น เนื่องจากอีกฝ่ายนำคนของเขาไป จะต้องมีการป้องกันอย่างเข้มงวด
คิดทั้งคืน คิดไม่ออกว่าจะจัดการกับมันได้อย่างไร ฉาวซวนนั่งอยู่ในบ้าน แล้วคิดต่อไปเนื่องจากอีกฝ่ายพูดว่า “ลานโคลอสเซียม” เป็นไปได้หรือไม่ที่จะให้พวกเขาไปต่อสู้กับสัตว์ร้าย? มันช่างพูดยาก ก่อนหน้านั้น ทั้งสองคนอยู่ในอันตรายเป็นเวลาสั้นๆ ที่จะสูญสิ้นชีวิต แต่ที่โคลอสเซียมในใจกลางเมืองสัตว์ร้าย … เข้าไปแล้วจะออกมาได้อย่างไร?
กำลังใช้ความคิด ฉาวซวนได้ยินการเคลื่อนไหว มองไป มีด้วงสีน้ำเงินอยู่บนเท้าของเขา
ฉาวซวนจ้องไปที่ด้วงที่เท้า อย่างรอบคอบ
ด้วงไม่ได้รอนานให้ฉาวซวนมีปฏิกิริยา มันคิดที่จะจากไป ฉาวซวนส่งเสียง
“กลับมา.”
ด้วงเดินไปไม่กี่ก้าวตรงไปที่รู หันกลับทันทีและปีนกลับมา
ฉาวซวนเอนหลังและยื่นมือออกไปที่ด้วง เขาคิดเกี่ยวกับการปลดล็อคด้วงในภายหลัง แต่ตอนนี้ที่เลนและถัวได้เกิดเรื่องขึ้น ฉาวซวนเปลี่ยนความคิดของเขา เขาตั้งใจที่จะปลดล็อคครั้งแรกไปที่ด้วง
เมื่อเห็นเปลวไฟสีฟ้าจากมือของฉาวซวน ด้วงดูเหมือนจะรู้ความตั้งใจของฉาวซวน อยู่นิ่งอย่างเชื่อฟัง มันไม่รู้ว่ามันตื่นเต้นเกินไปหรือไม่ และขาหลังทั้งสองขยับไปบนพื้นอย่างนุ่มนวล เป็นนิสัย – ผลักลูกบอลเป็นเวลานาน ความตื่นเต้นเป็นเช่นนี้
