หลังจากฉาวซวนกลับไปที่ฐานที่ตั้งของเมืองผลัดใบ เขาให้ซูกูเป็นตัวแทน เขาต้องการพูดคุยกับราชาซูหลุน
เขารู้ว่าฉาวซวนต้องการพูดคุยกับซูหลุนเกี่ยวกับเลนและถัว ซูกูควรทำให้สำเร็จ เขายังคงสามารถช่วยเรื่องนี้ได้
ตั้งแต่เริ่มแรกที่นี่ ฉาวซวนแทบจะไม่ได้เห็นราชาและราชาของเมืองต่าง ๆ ไม่เหมือนเจ้าของทาสรายอื่นๆ ออกไปตลอดทั้งวันเพื่อการต่อสู้ของสัตว์ร้ายในเมืองสัตว์ร้าย สำหรับราชา การต่อสู้ในหลุมของสัตว์ร้ายนั้น เป็นเรื่องที่น่าละอาย มี ** ส่วนหนึ่ง สามารถที่จะทัดเทียมกับเขาได้ มีเพียงโคลอสเซียมขนาดใหญ่เท่านั้น
และเมืองผลัดใบส่งสัตว์ร้ายต่อสู้ในโคลอสเซียม ในอีกทางหนึ่งของสถานที่ มันถูกแยกออกจากสัตว์ต่อสู้ของเจ้าของทาสตัวเล็ก ๆ และฝึกฝนพวกมันทุกวัน เพราะทิศทางลม ผู้คนและสัตว์ที่อยู่เหนือลมไม่สามารได้กลิ่นเลือดเข้มข้น แต่ถ้าเจ้าเดินออกไป มันได้กลิ่นชัดเจน
ซูกูเตรียมพร้อมสำหรับการเดินทางไปหาซูหลุน และใช้เวลาไม่นานในการกลับ
“พ่อไม่ว่าง เขาไม่สามารถพูดคุยได้” ซูกูพูดกับฉาวซวนอย่างไม่พอใจ
ฉาวซวนขมวดคิ้ว เขาไม่ได้พบซูหลุน เขายังคงต้องการพูดคุยกับซูหลุน เมื่อโคลอสเซียมเปิดแล้วพบกับเลนและถัวเขาควรจะทำอย่างไร แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่านี่ไม่ใช่วิธีที่ดี
หลังจากดูปฏิกิริยาของฉาวซวนแล้ว ซูกูยังคงพูดต่อไปว่า “ แม้ว่าพ่อจะไม่ได้พบเจ้า แต่ข้าได้เล่าเรื่องของเลนและถัว พ่อพูดว่าตราบใดที่เจ้าสามารถเอาชนะสัตว์ต่อสู้ของเมืองหินขาวได้ สิ่งอื่นๆ เขาจะเป็นผู้แก้ปัญหา ไม่ต้องกังวลกับความยุ่งยากที่เมืองหินขาว “
ดูฉาวซวนไม่พูดอะไร ซูกูคิดว่าฉาวซวนยอมแพ้ อย่าลืมว่ามันคือโคลอสเซียม ไม่ใช่คนทั่วไปที่สามารถลงไปต่อสู้ได้ แม้แต่ทาสที่เข้าไป ล้วนแล้วแต่เป็นทาสมือขวาที่ทรงพลังของเจ้าของทาส ผู้ที่ออกไปทุกปี มากกว่าครึ่งไม่สามารถกลับออกมาได้อีก
เมื่อปีที่แล้วตอนที่เต่าหยูลงสนาม มีผู้คนมากมายมองไม่ดี และคนอีกไม่น้อยที่มองแล้วพากันเห็นเป็นเรื่องขำขัน แรงกดดันที่จะเอาชนะสัตว์ร้ายของเมืองผลัดใบ แต่ไม่คิดว่า เต่าหยูสามารถมีชีวิตรอดมาได้ มันเป็นเพียงการตบหน้าเมืองผลัดใบ หลังจากได้ยินเรื่องนั้น ซูหลุนก็ส่งคนไปลอบสังหารเต่าหยู น่าเสียดายที่มันไม่ประสบความสำเร็จ แต่บ่อยครั้งที่กลับถูกลอบสังหารจากผู้คนที่นั่น
“โอ้ พอเถอะ ” ซูหลุนพูดว่า “ถ้าเป็นข้า ข้าจะไม่ลงไปในสนาม”
“ข้าจะไป” ฉาวซวนกล่าว
“รู้สินะ ถ้าเจ้าไปเจ้าจะตาย … เจ้าพูดว่าอะไรนะ! ซูกูขยี้หูของเขา และมองไปที่ฉาวซวน ถามอีกครั้ง
“ข้าพูดว่า ข้าจะไป รบกวนเจ้าไปคุยกับราชาผลัดใบ ” ฉาวซวนกล่าว
ใบหน้าของซูกูนั้นดูยุ่งยากที่จะเข้าใจ และแสดงออกมาว่า “เจ้าเป็นคนบ้า” แต่เห็นว่าฉาวซวนตัดสินใจจริงๆ เขาไม่ได้เซ้าซี้อีกต่อไป และเขาถอนหายใจ : คนของชนเผ่าล้วนแล้วแต่กำลังจะตาย!
“แต่ ให้ข้าพูดก่อน แม้ว่าคำพูดของพ่อที่พูดมาก่อนหน้านี้ หากเจ้าสามารถชนะการต่อสู้กับสัตว์ร้ายของเมืองหินขาวได้ ทุกอย่างก็เป็นเรื่องง่าย แต่ข้าไม่เห็นด้วยที่จะให้เจ้าลงไปเล่น เจ้าก็รู้ เราไม่ได้ญาติดีกับผู้คนในเมืองหินขาว เราแพ้ไปเมื่อปีก่อน ในใจนั้นพ่อโกรธมาก ปีนี้เขาจะส่งทาสที่ทรงพลังกว่านี้ไปแน่นอน และส่งสัตว์ร้ายที่เป็นพาหนะลงสนามโดยตรง มิฉะนั้น ถ้าเจ้าแพ้อีกครั้ง เขาจะโกรธ “
“เฮ้อ ข้ารู้แล้ว” หากว่าถูกปฏิเสธอีกครั้ง ฉาวซวนได้แต่นึกถึงวิธีการของเขาเท่านั้น
“เจ้าทำนายได้ไหม? เจ้าสามารถทำนายได้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหลังจากเปิดโคลอสเซียม? ” ซูกูถาม
ฉาวซวนส่ายหัว เขาพยายามแล้ว ไม่สามารถทำนายมันออกมาได้ และมันก็เป็นความยุ่งเหยิง มันทำนายไม่จบ พูดให้กระจ่างก็คือเรื่องนี้เขายังไม่สามารถเข้าใจได้ อย่างไรก็ตาม ฉาวซวนมักจะรู้สึกว่าจะเกิดอะไรขึ้น ความรู้สึกนี้ทำให้ฉาวซวนอ่อนแอมาก เหมือนอยู่ในม่านหมอก เขาดูเหมือนจะตระหนักถึงสิ่งที่อยู่ข้างหน้า แต่มองเห็นไม่ชัดเจน
ซูกูมาอีกครั้งเข้าสู่อาคารชั้นสองที่ซึ่งเป็นที่พักของซูหลุน เดิมที่เขาคิดว่าซูหลุนจะปฏิเสธอีกครั้ง สิ่งที่ทำให้ซูกูประหลาดใจก็คือ ซูหลุนเห็นด้วย และกล่าวถึงว่าจะต้องดูสถานการ์ณที่ให้ความช่วยเหลือเมื่อฉาวซวนลงสนาม
คราวนี้ซูกูไม่สามารถเดาความคิดของเขาได้
ฉาวซวนยังไม่เห็นความตั้งใจของซูหลุน แต่โคลอสเซียมจะเปิดในวันพรุ่งนี้ และคนของเมืองหินขาวจะจัดการเลนและถัว เขาต้องการช่วยชีวิตพวกเขา หรือจะปล้นชิงคนล่วงหน้า ต่อสู้โดยตรง จากนั้นใช้กำลังคนของราชาพลัดใบเพื่อกวาดล้างปัญหา ทั้งสองมีความเสี่ยง และสามารถกระทำได้เมื่อเห็นโอกาสในการลงมือ
ก่อนหน้านั้น ยังถูกเตรียมความพร้อมมากขึ้น
บ่ายวันนั้น ฉาวซวนพักอยู่ในบ้านเกือบตลอดเวลา ซูกูถามพวกทาสรอบตัวเขาในสิ่งที่ฉาวซวนทำ และทาสไม่สามารถพูดอะไรได้มาก เพียงบอกว่าฉาวซวนออกมาหลายครั้ง เหมือนกำลังมองหาบางอย่าง จากนั้นก็กลับไป
“เขากำลังเก็บอะไร?” ซูกูถาม
ทาสที่ถูกถามนั้นคิดอย่างรอบคอบและตอบว่า: “ดูเหมือนว่าจะเป็นกิ่งไม้? หรือจะเป็นหิน? ” พูดแล้วก็ตรวจสอบอีกสักหน่อย
ซูกูอยู่ในความผิดหวังปล่อยให้ทาสออกไป เขาอยากถามว่าฉาวซวนกำลังทำอะไร แต่เขาคิดว่าฉาวซวนไม่ได้พูดอะไรในวันนี้ อย่าไปรบกวนเขา หลังจากเดินไปสองก้าวซูกูหันกลับมาอีกครั้ง เขาเดินไปดูเสื้อผ้าที่เตรียมไว้สำหรับวันพรุ่งนี้ พรุ่งนี้เป็นวันสำคัญ
ไม่มีใครรู้ว่าฉาวซวนกำลังทำอะไรอยู่ และไม่มีใครสนใจเรื่องนี้ ในฐานที่ตั้งนอกจากคนที่อยู่รอบ ๆ หน่วยลาดตระเวน เขาจะเน้นไปที่โคลอสเซียม
ในวันถัดไป คณะเดินทางทั้งหมดของเมืองผลัดใบออกเดินทางจากฐานที่ตั้ง และไปที่เมืองสัตว์ร้าย
ราชาผลัดใบ ซูหลุนผู้ซึ่งยังคงนั่งบนสัตว์พาหนะของเขา แต่คราวนี้ เขาไม่ได้อยู่คนเดียว ยังมีผู้หญิงคนหนึ่ง ทั้งสองแสดงถึงความใกล้ชิดสนิมสนม แม้ว่าฉาวซวนจะมองไม่เห็นอย่างชัดเจน เพราะม่านบังสายตา แต่การฟังเสียงสามารถรู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ผู้หญิงคนนี้เป็นคนของเมืองซาฉี และเธอเป็นพี่น้องพ่อแม่เดียวกันของเจ้าเมืองซาฉี เขาไม่รู้ว่าคนทั้งสอง ติดต่อกันหลังจากมาที่นี่ หรือพวกเขาติดต่อกันก่อนหน้านี้
นอกจากนี้ยังมีการแต่งงานระหว่างเมือง การแลกเปลี่ยนของเจ้าของทาสโดยทั่วไปนั้นดี ยกเว้นเมื่อพวกเขาเป็นศัตรู
ซูกูเห็นว่าพ่อของเขาสนิทสนมกับผู้หญิงคนอื่น และเขาก็ค่อนข้างสงบนิ่ง อย่างไรก็ตามมันไม่ใช่ครั้งแรก ถ้าหากเขาสามารถมีสัตว์พาหนะตัวใหญ่ แน่นอนว่าเขาจะต้องพาทาสหญิงงดงามที่เพิ่งกลายเป็นทาสมาทำแบบเดียวกัน ไม่ถูกต้องทาสหญิงต่ำเกินไป วันนี้เวลานี้คำพูดที่นำมานั้นมันน่าละอายเกินไป ไม่คู่ควรกับตัวตนของเขาในฐานะจ้าวนายน้อย หญิงสาวเมืองเทียนหลุนที่สูญเสียการพนันไปเมื่อสองสามวันก่อนค่อนข้างไม่เลว มันคืออารมณ์ที่เกิดกับเธอที่เป็นคนของเมืองเทียนหลุนที่เหมือนกรงล้อสวรรค์ที่อยู่รอบตัว ร่างกายของนางยังไม่เหมะสม หรือจะเป็นคนอื่นๆ ในเมืองดาราแดง ยังเป็นเด็กน้อยที่ยังไม่เติบโต …
ฉาวซวนมองดูซูกูที่จมอยู่ในจินตนาการ จดจ่อกับนายทาสของเมืองอื่น
หลังจากเข้าไปในเมือง เห็นได้ชัดว่าบรรยากาศแตกต่างจากปกติ มีความกระตือรือร้นช่วงหลายวันที่ผ่านมาเจ้าของทาสตัวน้อยจางบ๊าหู่ ทำการแสดงของวันนี้ได้ดีมาก และเมื่อหลายวันก่อนเป็นเพราะว่ามีคำพูดที่ไม่ลงรอยกันกับฉาวซวนและซูกู สาวน้อยจากเมืองเทียนหลุนก็ดึงมีดออกมา วันนี้ดูแล้วรู้สึกมันเงียบมาก
เมื่อเขาอยู่ใกล้โคลอสเซียม ฉาวซวนเห็นผู้คนของเมืองหินขาว เขาไม่เห็นเลนและถัว แต่มีกล่องใหญ่ในคณะเดินทาง เขาไม่รู้ว่าคนนั้นถูกขังอยู่ในกล่องไม้หรือไม่ น่าเสียดายที่มีจำนวนคนมากเกินไปที่นี่ และฉาวซวนไม่สามารถหาโอกาสย้ายกล่องได้
ผู้คนของเมืองผลัดใบพวกเขาได้พบกับผู้คนของเมืองหินขาวมีประกายไฟเกิดขึ้น ถ้าไม่ใช่เพราะการมาถึงของผู้คนในเมืองเหยียนหลิง พวกเขาอาจจะมีการอุ่นเครื่องขึ้นก่อน
ในคณะเดินทางของเมืองเหยียนหลิง บนสัตว์พาหนะขนาดใหญ่ ฉาวซวนก็เห็นคนที่รู้จัก แม้ว่าเขาจะไม่ได้เห็นมาสองสามปีแล้ว แต่ผมสีทองเป็นประกายสะดุดตาเกินไป
ซื่อซู นายทาสที่ฉาวซวนพบเมื่อเขามองหาหยานซัว ยังเป็นจ้าวนายน้อยคนหนึ่งของเมืองเหยียนหลิง
กฎเก่า ถ้าผู้คนในสามเมืองใหญ่มาถึง มันมีความสำคัญ ผู้คนในเมืองอื่นย่อมต้องหลีกทาง
ในเวลานี้ ไม่มีใครสังเกตเห็นเมื่อสัตว์พาหนะผ่านไป ยืนอยู่ข้างราชาของเมืองหินขาวที่ขี่สัตว์ร้ายเป็นเขา เต่าหยู โน้มตัวไปอีกด้านเช่นการทักทาย
