ราชาผื่อหยานทิ้งทุกสิ่งในเมืองสัตว์ร้าย และพาผู้คนกลับไปที่เมืองฉือหยานในชั่วข้ามคืน
ยืนอยู่ในวังใต้ดินที่ซ่อนเร้น ดวงตาของราชาผื่อหยานเบิกกว้าง และมองที่พื้นที่เปิดโล่งเล็ก ๆ ใต้ฝ่าเท้าของเขา แต่เดิมสิ่งที่ควรวางไว้ที่นี้แต่มันหายไป
จ้องมองไปที่หลุมใต้เท้า ราชาผื่อหยานดวงตาเป็นสีแดง และดูเหมือนวัวเพลิงที่โกรธแค้นของเมืองดาราแดง กําปั้นที่อยู่ด้านข้างของร่างกายนั้นบีบแน่น และบรรยากาศสยองขวัญแผ่ออกไปทั่วตัว ดังนั้นผู้คนที่อยู่เบื้องหลังราชาผื่อหยานก็ไม่กล้าที่จะหายใจ
ชั่วครู่หนึ่ง ราขานี้อหยานได้ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “ไม่ว่าใคร ไม่ว่ามีผู้ที่เกี่ยวข้องกี่คน ข้าต้องการให้พวกเขาทั้งหมดตาย !!”
หลังจากออกไปที่วังราชาจื่อหยานได้ออกคําสั่งฆ่า: เมื่อใดก็ตามที่เจ้าพบกับชนเผ่า ฆ่า! ฆ่า คนหนึ่งได้รับรางวัลมาสองคนได้รับการเลื่อนตําแหน่ง! ยิ่งเจ้าฆ่ามากเท่าไหร่ เจ้าก็จะได้รับรางวัลมากขึ้นเท่านั้น
ในเวลาเดียวกัน ราชานี้อหยานยังคงตรวจสอบว่าใครเป็นคนขโมยสมบัติ เขาดูถูกชนเผ่าอยู่เสมอ ดังนั้น แม้ว่าเขาจะบอกว่ามีร่องรอยของกิจกรรมของชนเผ่า เขาก็ยังเชื่อว่าจะต้องมีคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้อง ตัวอย่างเช่น ผู้คนจากเมืองใหญ่อีกสองเมืองหรือเมืองเล็กๆ ที่ไม่สงบอื่น ๆ
ไม่ใช่เพียงแค่เมืองนี้อหยานที่พายุกําลังก่อตัว แต่เมื่องผลัดใบก็ไม่ต่างกัน
หลังจากฉาวชวนกลับไปที่เมืองผลัดใบพร้อมกับซูก เขาก็ไม่ได้เข้าไปในเมืองและ พบว่าการป้องกันเมืองผลัดใบได้รับการยกระดับขึ้น บรรยากาศทั้งหมดเผยให้เห็นบรร ยากาศอันเคร่งขรึมและไม่สบายใจ หลังจากเข้ามาในเมืองความรู้สึกยิ่งเลวร้ายลง แม้แต่จ้าวนายน้อยสองคนที่มักหยิ่งผยองในเมือง ยังคงอยู่ในที่พักของตัวเอง มีทาสคอยดูแลอยู่นอกบ้านทั้งก ลางวันและกลางคืน
เมื่อราชาชูหมุนกลับมาที่เมือง เขาเรียกลูกชายทั้งสามคนเพื่อไปฝึกฝน ความหมายทั่วไปคือตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่ไม่ปกติ ข้าไม่สนใจว่าปกติพวกเจ้าจะต่อสู้อย่างไร ตอนนี้ข้าให้ปฏิบัติตามกฏทั้งหมด เมื่อพ่อเริ่มใส่ใจดูแลและเคลื่อนไหวเป็นการส่วนตัว
กูสามพี่น้องไม่สงสัยในคําพูดของหลุนแม้แต่น้อย ซูหลุนอดกลั้นไม่สนใจความรู้สึกของพ่อ และลูกมีสาวงามมากมายอยู่รอบตัวเขา เผ่าอื่น ๆ ก็มีคู่รักมากมาย ข้าอยากมีลูกหลานในอนาคต เขาสามารถให้กําเนิดชีวิตอีก
จุดนี้คือกสามพี่น้องในใจนั้นชัดเจน แต่เดิมยังคงคิดฝ่าฝืนอีกครั้ง ตอนนี้ยังคงต้องตื่นตัวอยู่เสมอ
หลังจากเข้าเมืองฉาวชวนกลับไปที่เขตเผ่าของเมืองผลัดใบแม้ว่าชนเผ่าอื่น ๆ จะออกไป ก็จะ มีผู้คนอยู่ แต่ไม่เห็นใครอะไรเลย ประตูและหน้าต่างถูกปิด ไม่มีเสียงพูดคุย
พวกเขาจะกลับไปล่วงหน้าแล้วหรือไม่? ไม่ใช่หรือที่บอกว่าทุกคนกลับมาและจากไปด้วยกัน? “ เลนไม่มีความสุข มันเป็นสิ่งที่ไม่ดีสําหรับคนเหล่านั้นที่ทิ้งสามคนไว้และจากไป
“ไม่มีเลย แม้ว่าทีมเดินทางไกลออกไปจะมีคนทิ้งไว้เสมอ” ขมวดคิ้วมองสถานการณ์ตรงหน้าเขา และใจของเขาก็เริ่มรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นเรื่อย ๆ
ฉาวชวนชี้ไปที่สถานที่ที่ชายคนนั้นไปที่บ้าน ถามคนที่อยู่ข้างๆ เขา : “แล้วพวกเขาล่ะ ?”
ถัดจากเขาเป็นทาสที่ติดตามชูก แม้ว่าในใจของเขาจะรังเกียจฉาวชวนสามคนอย่างมาก แต่เขาก็ยังคงความสุภาพเมื่ออยู่ต่อหน้าซูกู หลังจากฟังฉาวชวน เขาตอบว่า: “เมื่อวานนี้ พวกเขาออกไปแล้ว” น้ำเสียงดูหมิ่นและโกรธเคือง ดูเหมือนว่าคนเหล่านั้นทําสิ่งที่ยกโทษให้ไม่ได้
ฉาวซวนไม่สนใจเกี่ยวกับน้ําเสียงของทาส เปิดประตู เขาเดินเข้าไปในสถานที่ที่เป็นของเขาเพถึง อยู่บริเวณใกล้หน้าต่างห้องพบใบไม้ที่มีตัวอักษรเขียนอยู่ มันถูกอัดแน่นที่ช่องว่างในหน้าต่าง
ดูลายมือที่เขียนอย่างตั้งใจอยู่บนใบไม้จากเผ่าม้งของหวางเปี๊ยะ
เขาเขียนสองประโยคสั้น ๆ ความหมายคือสถานการณ์เร่งด่วน พวกเขาออกไปก่อน ถ้า ฉาวชวนกลับมาก็รีบออกไปอย่างรวดเร็ว
” แม้แต่ต้องจากไปก่อน!” เลนโกรธ
ถ้วสงบเงียบมาก เขาไม่เคยคาดหวังว่าเผ่าอื่นจะประพฤติตนเหมือนเผ่าของเขา
เช่นเดียวกับที่ฉาวชวนมองไปที่ใบไม้ ข้างนอกก็มีเสียงกรีดร้องจากนั้นเขาก็หยิบขนนกขึ้นมา
ขนนกนี้ถูกสอดไว้บนหลังคาของบ้านฉาวขวน และขาช่าก็สามารถจํากลิ่นได้จากกลิ่นของขนนก
“มันเป็นขนนกอินทรีภูเขาหรือ?”
ฉาวชวนหยิบขนนกขึ้นมา และพบว่าบนขนนกทิ้งอักษรไว้
คําสี่คํานั้นคือ “ออกไปให้เร็วที่สุด”
ทั้งเผ่าม้งและเผ่าฮุยที่ได้ทิ้งคําพูดเหล่านั้นไว้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าเหตุการณ์ที่พวกเขา ทํากันจะมีเหตุการณ์ร้ายแรงอะไรมันเป็นสิ่งสําคัญที่สุดที่จะออกไปตอนนี้
ทาสที่ซูกส่งมาหาฉาวชวนให้กลับไป ดังนั้นตอนนี้ภายในห้องมีเพียงพวกเขาสามคน
เมื่อเขาเข้ามา ฉาวชวนค้นพบว่าผู้คนในเมืองนั้นเตรียมพร้อมสําหรับพวกเขามาก ๆ ในบริเวณใกล้เคียงของบ้านนี้ เขาไม่รู้ว่ามีสายตาจ้องมองกี่ตา เหตุผลที่เขายังไม่ได้ลงมือทํา อาจเป็นเพราะซูกู อาจเป็นเรื่องยากที่จะออกโดยไม่ได้รับอนุญาต
“ ทะเลทรายนี้อาจมีบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่จะเกิดขึ้น มันไม่ใช่สิ่งที่เราสามารถเข้าไปยุ่งเกี่ยวได้ พวกเราหลีกออกมาก่อน” ฉาวชวนพูดกับเลนและถั่ว
“แล้วเจ้าล่ะ?” ถ้วถาม
“ข้าต้องอยู่ที่นี่สองสามวัน พวกเจ้าไปก่อนให้ชาช่าพาเจ้าออกไป” ฉาวชวนกล่าว
“มันไม่ดี มันอันตรายเกินไปที่เจ้าจะอยู่คนเดียวที่นี่!”
เลนและถัวไม่เต็มใจ ในเผ่าฉาวชวนมีค่ามาก พวกเขาเข้าใจในใจลึกๆ ไม่ต้องพูดถึงที่ว่า ฉาวชวนยังเป็นผู้อาวุโส ผู้อาวุโสจะอยู่ที่นี้ได้อย่างไร ให้พวกเขาสองคนออกเดินทางก่อน?
ฉาวซวนไม่ตอบทันที ถกแขนเสื้อขึ้น และระดมพลังแห่งสัญลักษณ์
ลวดลายเปลวเพลิงที่เหยียดยาวจากไหล่ไปถึงข้อศอกไขว้แขนไปหาข้อมือ
เจ้าเลื่อนระดับแล้ว
ใบหน้าของเลนและถั่ว พวกเขาอ้าปากค้าง และพูดว่า “อาชวน! เจ้า หรือ? !!
ถ้วคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ก่อนเข้าสู่โคลอสเซียม เจ้าก็เลื่อนระดับแล้วเหรอ? ไม่แปลกใจเลยที่ข้ารู้สึกว่าการเคลื่อนไหวของเจ้าแตกต่างออกไป ”
ในเวลานั้นให้ความสนใจกับสัตว์ร้ายมากขึ้น เมื่อเขาจ้องมองไปที่ฉาวซวนเขาไม่ สนใจการเคลื่อนไหวทางกายของฉาวชวน และในเวลานั้น ฉาวชวนสวมเสื้อแขนยาว พวกเขาไม่เห็นลวดลายสัญลักษณ์บนข้อมือของฉาวชวน
“ ถึงอย่างนั้น เจ้าก็ยังอันตรายเกินไป เผ่าอื่น ๆ มาพร้อมกับมีนักรบอาวุโสหลายคน พวกเขายังจากไป เจ้าจะอยู่ที่นี่อย่างปลอดภัยได้อย่างไร? ถ้วและเลยยังคงไม่สบายใจ
“ทางด้านซูก ข้ายังจําเป็นต้องอยู่ช่วยเขาอีกแรง ข้าเลือกที่จะไม่ให้พวกเจ้าอยู่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะจากไปหลังจากนั้น ยิ่งกว่านั้นพวกเจ้ายังคงได้รับบาดเจ็บ” ฉาวชวนกล่าว
เมื่อนึกถึงสถานการณ์ของพวกเขาทั้งคู่ เลนกับถัวค่อนข้างผิดหวัง “ไม่เช่นนั้นเอาแบบนี้ พวกเราจะจากไปก่อน และรอเจ้าตามเส้นทาง เมื่อตอนที่เรามาพวกเราไม่ใช่ว่าได้ผ่านพื้นที่บริเวณกองหินหรือ?” ไปพักอยู่ที่นั่น เพียงเพื่อรอที่สถานที่นั้น ๆ
“สิบวัน” ฉาวขวนมองไปที่เลนและถัวะ “พวกเจ้ารอสิบวัน ถ้าข้ายังไม่ปรากฏ ให้ออกเดินทางไปก่อน”
ถัวและเลนยังคงต้องการพูดอะไรบางอย่างถูกหยุตจากฉาวซวน : “นอกจากนี้ ข้ายังตั้งใจจะไปที่เมืองหินขาว เพื่อดูความวุ่นวาย มองหาโอกาสที่จะจัดการกับคนทรยศ”
มีภัยคุกคามเช่นนี้ ฉาวชวนไม่สามารถมั่นใจที่จะกลับไปที่เผ่า
คุ้นเคยกับชนเผ่าหว่านนี้ ในพายุที่กําลังมาถึงนี้ เขาไม่รู้ว่าเต่าหยูมีบทบาทอะไร
“เต่าหยูต้องตาย!”
แม้ว่าเลนและถัวจะไม่เต็มใจอย่างมาก แต่ก็ยังคงทําตามข้อตกลงของฉาวซวน
ฉาวชวนไปหาซูก และซูกไม่ได้ให้ความสนใจกับเลนและถั่วมากนัก ทั้งสองไม่สามารถช่วยอะไรเขาได้อีก และเขาก็ยินดีมากที่จะให้ผู้คนออกไป เมื่อเร็ว ๆ นี้เขาวางแผนที่จะกดขี่ทําให้กลุ่มคนเป็นทาส ตราบใดที่ฉาวชวนยังอยู่มันจะดี
หลังจากเลนและถัวออกเดินทางไปกับซาช่า กูจะพบกับฉาวชวน เขาต้องการที่จะกดปีกลุ่มทาสอีกครั้ง เขาได้เห็นเปลวไฟแห่งการเป็นทาสของฉาวชวนกูยังแลกเปลี่ยนกับฉาวชวน แต่ฉาวชวนยังไม่ทําการกดข่มทาส และไม่มีความตั้งใจที่จะทําให้ผู้คนตกเป็นทาส ในขณะนี้ ซูกค่อนข้างผิดหวังกับเรื่องนี้ นอกจากนี้เขายังต้องการดูว่าฉาวชวนสามารถทําให้เป็นทาสได้สําเร็จหรือไม่
นี้เป็นพรสวรรค์สําหรับชนเผ่า และบุคคลผู้นี้ไม่จําเป็นต้องใช้มัน พรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ ซูกในใจคิดว่า
ฉาวซวนไม่ได้บอกกูเกี่ยวกับความเป็นทาสของด้วง หลังจากช่วยซูกให้ประสบความสําเร็จใน การกดขี่คนยี่สิบคนในที่สุดเขาก็จากไป
ซูกค่อนข้างลังเล “ข้ารู้ว่าคราวนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเขาเพลิง อย่างไรก็ตาม ข้ายังต้องเตือนให้ระวัง มีการกล่าวว่าราชาผื่อหยานได้สั่งให้ฆ่าชนเผ่าแล้ว ปล่อยให้ผู้คนในเมืองฉ่อหยาน ตราบใดที่เจ้าพบกับชนเผ่า เจ้าเพียงแค่ฆ่าในทันที”
“ เมืองผลัดใบไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับการสั่งฆ่าของราชาผื่อหยานหรือ?” เจ้าได้ให้ที่พักแก่นเผ่า “ ฉาวชวนถาม
ซูกศิดเกี่ยวกับทัศนคติที่ล้าสมัยของพ่อเขา ดูเหมือนว่าเขาจะไม่กังวลเลย เมื่อเร็ว ๆ นี้ ข้างกายของเขาก็ได้เปลี่ยนสาวงามอีกแล้ว และเขาก็มีความสุขทุกวัน
