สถานการณ์นี้ซื่อซูไม่คาดคิดอย่างแน่นอน ดูสีหน้าที่แสดงออกของเขาแล้วก็รู้ เขาคิดเสมอว่าชัยชนะอยู่ในกํามือ และรู้สึกว่าทุกอย่างอยู่ในการควบคุม แต่สิ่งที่เขาเห็นในขณะนี้ มันเป็นการยากที่จะทําให้ซื่อซูตกใจ เป็นครั้งแรกที่เขาพบเจอสถานการณ์เช่นนี้
ตรงนั้น อย่ามองไปที่ฉาวซวนที่ยังคงรักษาใบหน้าที่สงบนิ่ง ด้วยท่าทางที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้ แต่ในใจของเขากําลังคํารามออกมาว่า : บัดซบ!
เขาไม่ได้คาดหวังว่าแมลงที่ยอมจํานนต่อการฝึกให้เป็นทาสและกลายเป็นทาส มันจะออกมาเป็นสถานการณ์เช่นนี้ ในช่วงเวลาที่อยู่ในเมืองสัตว์ร้าย ฉาวซวนค้นพบว่าด้วงตัวนี้ได้ชักชวนด้วงตัวน้อยมาอีกไม่น้อย และตอนนี้กลายเป็นกองทัพตัวด้วงในทันที
สัตว์ยักษ์สองตัวขณะนี้ไม่มีศักดิ์ศรีความน่าเกรงกลัว งูหางกระดิ่งตัวใหญ่สะบัดม้วนหางของมัน ตัวด้วงทั้งหมดที่ปีนขึ้นไปบนหางงูถูกเหวี่ยงลงมา แต่ตัวด้วงมากขึ้นเรื่อย ๆ ไต่ออกมาจากทราย และพวกมันก็เหมือนจะไม่รู้จักความกลัวซะอย่างนั้น หางงูเขย่าสั่นอีกครั้ง มันส่งเสียง ซา ซา
เดิมที่เขายังเห็นสีของทรายจากพื้นที่ว่างบางส่วน แต่ไม่นานหลังจากนั้น พื้นดินก็เป็นสีดําจนหมด และเกราะตัวด้วงที่สดใสเหล่านั้นขัดกับแสงอาทิตย์
คนในชุดคลุมมองด้วงรวมตัวกัน แม้ว่าเธอกล้าหาญ รู้จักบังคับตนเองได้ไม่เลว ในขณะนี้เธอไม่สามารถสงบลงได้ เธอให้กําเนิดความรู้สึกกลัว เตะด้วงที่รวมตัวกัน และใช้มีดกันด้านหน้ากวาดด้วงออกไปจากเส้นทาง และกระโดดขึ้นไปที่หลังของสัตว์ยักษ์
หลังจากที่เธอกระโดดขึ้นไปบนหลังสัตว์ยักษ์ ในสถานที่ที่ผ่านมาก่อนหน้านี้ เดิมที่ทางเดินแคบๆ ได้ถูกล้างออกไป และถูกปกคลุมด้วยด้วงสีดําในพริบตา
สัตว์ยักษ์ที่ทําลายทุบพื้นพระราชวัง มันไร้ประโยชน์ในขณะนี้ และด้วงที่ปีนขึ้นมาจากพื้นดินไม่เข้าใจถึงความกลัว และเดินไปอย่างนิ่งๆ
ซื่อซูมองดูด้วงดําเหมือนคลื่นน้ำ และนึกถึงบางสิ่ง เอาเนื้อสัตว์แห้งออกจากกระเป๋าสะพายการเดินทางในระยะทางไกล เป็นธรรมดาที่อาหารถูกเตรียมไว้
ซึ่งแตกต่างจากเนื้อแห้งหยาบเล็กน้อยที่ฉาวซวนและคนอื่น ๆ กิน ซื่อซูมาพร้อมกับเนื้อแห้ง มันบางกว่าเหมือนถูกกดแล้วรีดเป็นแผ่นม้วน
ซื่อซูคลายม้วนเนื้อออก ฉีกชิ้นเนื้อขนาดครึ่งฝ่ามือ แล้วโยนออกไป
ชิ้นส่วนของเนื้อสัตว์นั้นตกลงมาจากงูที่ความสูงมากกว่า 20 เมตร
คลื่นตัวด้วงที่สงบนิ่งเล็กน้อย ก็ร่วงลงในทันทีที่เนื้อสัตว์ตกลงมา ตัวด้วงโดยรอบตัวก็พุ่งตัวขึ้น มันเหมือนคลื่นที่ลอยขึ้นมาจากท้องฟ้า มันก็ถูกดึงขึ้นมาทันที
ซื่อซูจ้องมองไปที่อีกฝั่งหนึ่งเสมอ เห็นและไม่สามารถทําอะไรได้ ได้แต่เปลือกตากระตุก สิ่งที่เขาเป็นห่วงยังคงมีอยู่ หากกองทัพแมลงเหล่านี้เป็นแค่แมลงธรรมดาเท่านั้น และหากพวกมันเป็นมังสวิรัติหรือกินสิ่งอื่น ๆ พวกเขาไม่ต้องกังวลมากเกินไป เขายังเห็นแมลงเหล่านี้เมื่อเขาอยู่ในเมืองเหยียนหลิง พวกมันทั้งหมดอาศัยอยู่ในสถานที่สกปรกของคอกสัตว์ร้าย แต่ข้อเท็จจริงที่อยู่ตรงหน้าเขา ทําลายโชคของเขาแตกเป็นเสี่ยง ๆ
แมลงเหล่านี้ กินเนื้อจริงๆ
ซื่อซูไม่สงสัยเลยว่า ถ้ามีการนําสัตว์ร้ายผูกไว้ที่นี่ และเผชิญหน้ากับกองทัพด้วง นั้นจะเท่ากับโทษประหารที่นําพาความตาย และตอนจบจะต้องเหมือนกับชิ้นเนื้อตอนนี้
มันน่ากลัวที่จะคิดเกี่ยวกับมัน
เห็นได้ชัดว่าเนื้อชิ้นเล็ก ๆ ไม่ได้ตอบสนองต่อจํานวนกองทัพตัวด้วงเลย แต่กลับทําให้ตัวด้วงเหล่านี้มีความเร่งรีบ และดุร้ายยิ่งขึ้น
หากพวกมันสามารถพูดได้ พวกมันอาจจะตะโกนในเวลานี้ว่า : วางมือลง รอหัวหน้าออกคําสั่ง แล้วพี่น้องก็ลุกขึ้นพร้อมกัน!
คนในเสื้อคลุมที่ถือมีดสั่นเล็กน้อย ในขณะที่ทางเดินอยู่ในทะเลทราย หลายคนกลัวที่จะเผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายที่อันตราย แต่สําหรับเธอแล้ว ภัยคุกคามนั้นเป็นสัตว์ทะเลทรายตัวเล็ก ๆ มากกว่า และมันก็ยังเป็นกลุ่มใหญ่แม้ว่าเธอจะมีความรู้ที่หลากหลาย แต่เธอก็ไม่เคยพบเจอฝูงแบบนี้มาก่อน
บอกพวกมันเกี่ยวกับความรู้สึกและบอกความจริง?
ล้อเล่นนะ!
ไม่มีประโยชน์ที่จะพูด แมลงเหล่านี้ไม่มีสติปัญญาสูงพอที่จะเข้าใจ
สิ่งเดียวที่สามารถทําได้ คือการพูดคุยกับผู้บัญชาการของกองทัพแมลงเหล่านี้
คนในเสื้อคลุมมองดูซื่อซู และเคลื่อนสายตาของเขาไปที่ฉาวซวน ในที่สุด จ้องมองไปที่ด้วงสีน้ำเงินที่เท้าของฉาวซวน
หากเจ้ายังไม่ได้โยนคันธนูและลูกธนู ถ้าเจ้าสามารถฆ่าด้วงสีน้ำเงินขนาดใหญ่ สถานการณ์จะเปลี่ยนไปอย่างไร?
ในขณะก่อนที่เธอจะลุกขึ้นเจ็บปวดใจ ฉาวซวนก็มองไปที่อีกฝั่งหนึ่ง
สายตาของฉาวซวนมองไปที่ด้านบน คนในเสื้อคลุมกับใจที่เยือกเย็น ชําเลืองมองไปทางซื่อซู เห็นซื่อซูส่ายหัว เธอระงับความคิดในใจของเธอชั่วคราว
คนคนนี้ไวเกินไป! ถ้ามันเป็นความล้มเหลว ถ้าเด็กคนนี้ลงมือ บางทีพวกเขาอาจแพ้ทั้งคู่ เธอไม่ต้องการอยู่คนเดียวที่นี่
“การเคลื่อนไหวที่เกิดขึ้นด้านข้างของโคลอสเซียม เป็นเจ้าที่นํามา?” ซื่อซูถามเบาๆ
ในวันนั้นมีหลายคนเห็นด้วงสีดําปรากฏขึ้นในสถานที่ซึ่งสัตว์ร้ายพักอยู่ แต่ไม่มีคนจํานวนมากที่คิดเกี่ยวกับมันให้ลึกลงไป อย่างไรก็ตามในสายตาของคนส่วนใหญ่ ด้วงดังกล่าวมีขนาดเล็กเกินไป ไม่เป็นอันตราย ไม่มีใครใส่ใจ
ฉาวซวนไม่ปฏิเสธ ไม่ยอมรับ เพียงแค่เย้ยหยันว่า : ” พูดราวกับว่าเจ้าเป็นผู้บริสุทธิ์ไร้เดียงสา สงครามในทะเลทรายนั้นเกิดจากเจ้าหรือไม่? เจ้าของเมืองหินขาวเจ้าเป็นคนฆ่าหรือเปล่า? “
ซื่อซูเพียงเผยรอยยิ้ม ไม่ปฏิเสธ ไม่ยอมรับ
“ลืมมันไปเถอะ วันนี้เป็นแบบนี้ ข้าไม่คิดว่ามีความสามารถที่ดีแบบนี้ อย่างไรก็ตาม หากเจ้ามีเรื่องต้องการพบข้า เจ้าสามารถไปที่เมืองเหยียนหลิงได้”เมื่อซื่อซูพูดเช่นนั้นและขว้างแผ่นโลหะทองคําไปที่ฉาวซวน มีสัญลักษณ์ของเมืองเหยียนหลิง
เดิมทีตั้งใจจะแข็งข้อ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นเกินความคาดหมาย และซื่อซูได้เปลี่ยนความคิดของเขา เขาชอบที่จะเลือกในทิศทางที่ดีกว่าเสมอ
ฉาวซวนรับและโยนมันไป “ข้ารู้สึกว่า ข้าไม่มีเรื่องอะไรจะต้องไปหาเจ้า หลังจากที่ข้าจากไปแล้วข้าจะกลับไปที่เผ่า และจะไม่ผสมโรงลงในสงครามทะเลทรายของเจ้า”
ม่แน่ใจ แต่เขาถามว่า“ เจ้ารู้หรือไม่ ทําไมเต่าหยุถึงเลือกเป็นทาส ยังดูถูกคนชนเผ่า ไม่ได้มองโลกในแง่ดีเกี่ยวกับเผ่า?
ฉาวซวนพูดว่า: “ข้ารู้แค่ว่าเต่าหยูเป็นผู้ทรยศต่อเผ่า และต้องฆ่า” แต่ไม่ได้ตอบเพิ่มเติม รอซื่อซูถามคําถามต่อไป
ซื่อซูไม่สนใจมากเกินไป และเขาก็สงบงูยักษ์ลงที่เริ่มกระสับกระส่ายเพราะแมลง พูดว่า “เพราะเจ้าของทาสจะแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ เผ่าจะตายในที่สุด”
ฉาวซวนแสดงสีหน้าที่ไม่เชื่อ “เหลวไหล!” หากเป็นคนเผ่าอื่น ตอนที่ได้ยินเรื่องนี้ เขาจะโมโหหรือไม่?
“ ข้าไม่ได้โกหกเกี่ยวกับเรื่องนี้ ถ้าไม่เชื่อเจ้าสามารถสังเกตุ ดูดูแล้วแต่ละเผ่านับวันอ่อนแอลงใช่หรือไม่ ? มีบ้างที่มีความสามารถแต่ก็แสดงออกว่ามีปัญหาใช่หรือไม่? “
ได้ยินเช่นนั้น ฉาวซวนคิดถึงเผ่าพิรุณก่อนอันดับแรก หยานซุ่ยกล่าวว่า หมอผีของเผ่าพิรุณของพวกเขาสามารถขอให้ฝนตก แต่แล้วความสามารถนี้ก็ค่อยๆ หายไปอย่างช้าๆ
เมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของฉาวซวน รอยยิ้มก็ค่อยๆ เผยขึ้น และพูดต่อ: “อันที่จริงมีบางคนสังเกตเห็นแล้ว แต่พวกเขาไม่กล้าพูด”
ฉาวซวนไม่ได้พูดอะไร
ซื่อซูตัดสินใจที่จะวางระเบิดอีกครั้ง
“เผ่าของเจ้าโง่จริง ๆ ค้นพบข้อเท็จจริงอย่างชัดเจน แต่ไม่เต็มใจที่จะยอมรับ ปากแข็ง หัวโบราณ หัวแข็ง โง่! ในขณะที่ทุกคนรู้ ต้องใช้เวลานานเท่าไรก็ยิ่งเสียเปรียบมากขึ้น และยิ่งใกล้สูญพันธุ์มากขึ้นคนที่ฉลาดคนเดียวคือเผ่าเขาเพลิง แต่มันฉลาดแค่ครึ่งเดียวและอีกครึ่งจะถูกทําลาย ”
ดวงตาของฉาวซวนหลง และจ้องมองไปที่ซื่อซู ครึ่งที่ฉลาดของคําพูดซื่อซู หมายถึงเผ่าที่แยกออกไปใช่ไหม? ถ้าเป็นเช่นนั้น เขาไม่คิดว่าครึ่งหนึ่งที่ฉลาดที่ซื่อซูพูดหมายถึงเผ่าเขาเพลิงในปัจจุบัน ถ้างั้น เหลือความเป็นไปได้เพียงทางเดียวคือ – อีกครึ่งหนึ่งของเผ่าเขาเพลิงที่แยกตัวออกไปเมื่อหลายพันปีก่อน อีกครึ่งหนึ่งของเผ่าเขาเพลิงที่ไม่มีข่าวคราว!
