ตอนที่ 343 : เมืองจื่อหยาน
ฉาวซวนเตรียมพร้อมอย่างมากกับชื่อซู คนที่สามารถก่อสงครามได้โดยไร้เสียงนั้นอันตรายเกินไป
จากคําพูดของซื้อซู, ฉาวซวนรู้สึกว่า “การปฏิเสธ” ของเผ่าควรเกี่ยวข้องกับเจ้าของทาสและต้องการค้นหาความลับของเจ้าของทาส มันไม่เพียงแต่เมืองเหยียนหลิง
นอกจากเหยียนหลิง แล้วยังมีอีกสองเมืองในสามเมืองใหญ่
มีการกล่าวว่าเมืองฉื่อหยานได้ต่อสู้กับเมืองฮั่วเขียวแล้ว และเขาไม่รู้ว่าชื่อซูจะนําไปสู่หายนะอย่างไร ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เมืองฉื่อหยานในตอนนี้ก็ค่อนข้างวุ่นวาย เนื่องจากมันได้เริ่มขึ้นแล้วในเมืองฉื่อหยาน มันจะไม่สงบลงเป็นธรรมดา
เป็นที่รู้กันในชื่อเมืองฉื่อหยาน และสถานที่แห่งนี้คล้ายกับทะเลทรายในเมืองสัตว์ร้าย มีหิมะและน้ําแข็งมากขึ้นในแต่ละปี
เมื่อฉาวซวนมาถึงเขตอํานาจของเมืองจื่อหยาน มันเป็นหิมะขาว และดอกไม้สีม่วงแดงก็แย้มบานอยู่บนหิมะ อาจเป็นไปได้ว่าพืชเหล่านี้เป็นลักษณะเฉพาะของเมืองจื่อหยาน
เมื่อเปรียบเทียบกับเมืองสัตว์ร้าย มีต้นไม้มากมายบนทุ่งหิมะ
กลุ่มคนสองร้อยคนเร่งรีบผ่านไป ควรจะไปที่สนามรบทุกคนมีความจริงจัง หรือโศกเศร้า สงครามต่อเนื่องได้ทําให้พวกเขาประสบความสูญเสียอย่างหนัก ตอนนี้ราชาคนปัจจุบันเป็นเหมือนคนบ้าคลั่งทั้งวันคล้ายกับคนสิ้นหวัง สําหรับคําสั่งของราชา ไม่มีใครกล้าปฏิเสธ ราชากล่าวว่าพวกเขายังคงต่อสู้พวกเขาจะต้องสู้ต่อไป
แม้แต่คนของทั้งสามเมือง ที่สงบมาเป็นเวลานาน ทันใดนั้นก็เกิดสงคราม ยังเป็นการต่อสู้ ต่อเนื่องขนาดใหญ่ ไม่มีใครสามารถที่จะทานทนได้
เมื่อฉาวซวนมาถึง เขาเห็นกระดูกจํานวนมาก ซึ่งบางส่วนถูกฝังอยู่ในทราย และบางส่วนจะถูกฝังในไม่ช้า กระดูกที่ถูกทิ้งไว้จํานวนมาก เกิดจากการกินของเหล่าสัตว์และแมลงกินของเน่าเสียและเหลือแต่กระดูกอยู่เท่านั้น มันช่างดูน่าเศร้าสลด
ฉาวซวนไปตามเส้นทางเก็บเสื้อผ้าของทาสในเมืองฉือหยาน ทาสระดับต่ํา เสื้อผ้าไม่แตกต่างกันมากนัก
หลังจากสองสามวันของการซุ่มอยู่รอบ ๆ และดูมัน ฉาวซวนได้มีโอกาสตรวจสอบจุดสิ้นสุดของทีมลาดตระเวนเมื่อความมืดมิดมาเยือน
ทาสที่เดินไปข้างหน้าฉาวซวนง่วงนอนมาก และเขาไม่ได้ตระหนักว่ามีคนอยู่ข้างหลังเขา เขา หาวและติดตามคนข้างหน้าเท่านั้น
หัวหน้าทีมไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก เพียงเพื่อป้องกันรอบข้าง ไม่ได้สังเกตว่ามีอีกหนึ่งคนในทีมเพิ่มเข้ามา
เมื่อมองไปที่ประตูเมืองฉื่อหยาน ฉาวซวนก็ดึงหมวกผ้าบนหัวลง ที่จริงแล้วมันเป็นผ้ายาวพันรอบหัวของเขา นี่คือหมวกสวมใส่ของทาสระดับล่าง ซึ่งเป็นเรื่องธรรมดามาก ใบหน้าฉาว ซวนสกปรกโดยเจตนาแสดงสัญญาณของความเหนื่อยล้าดูเกือบเหมือนทาสคนอื่น ๆ
สายตาของผู้คุมที่ด้านหน้าประตูเมืองมองไปที่ทีม และไม่ได้สังเกตว่ามันผิดปกติ สีหน้าที่เหนื่อยล้าบนใบหน้าในตอนท้ายของทีมที่ยังคงหาวของฉาวซวน ทหารยามนี้ก็ดีใจ อย่างน้อยเขาก็ ไม่จําเป็นต้องวิ่งไปรอบๆหน้าประตูเมือง ผู้คนเหล่านี้ที่ลาดตระเวนด้านนอกทุกวันนี้นอนหลับไม่เพียงพอและพวกเขาก็ไม่มีวิญญาณเลย
มันดึกเกินไป และหลังจากกลับจากการลาดตระเวน ต่างก็ยุ่งที่จะกลับไปพักผ่อน ไม่มีใครมีใจที่จะคุยกับคนอื่น
ระบบที่นี่ไม่สมบูรณ์แบบมีช่องโหว่มากมาย ซึ่งสะดวกสําหรับฉาวซวน
เมื่อทีมเข้าไปในเมือง ฉาวซวนมองหาโอกาสที่จะแอบเข้าไปในบ้านทราย
ผู้คนในทีมลาดตระเวนที่เดินไปข้างหน้าฉาวซวนดูเหมือนจะสังเกตเห็นบางอย่าง แต่เมื่อมองไปข้างหลัง ไม่เห็นอะไรผิดปกติ พวกเขารู้สึกว่าพวกเขาเหนื่อยเกินไป สับสน และไม่สนใจ
บ้านทรายที่ฉาวซวนอยู่นั้นไม่มีประตู คนที่อาศัยอยู่ในนั้นตกอยู่ท่ามกลางสงคราม และพวกเขาไม่ได้กลับมาอีก ฉาวซวนฝังตัวอยู่ที่นั่นชั่วคราว ซ่อนตัวและรอโอกาส
ไม่มีใครเข้ามาในยามกลางคืน และมืดสนิท นอกจากนี้ยังมีคนน้อยกว่ามากข้างนอก ไม่มีแสงสว่าง และแสงจันทร์ก็ไม่สว่างเหมือนเมื่อก่อนที่พระจันทร์เต็มดวง แต่ยังเกิดเงาดําที่ไม่ชัดเจนเกินไปภายในบ้าน
สงครามที่เกิดอย่างต่อเนื่องทําให้ผู้คนในเมืองเหนื่อยล้า นอกจากการลาดตระเวนตอนกลางคืน คนอื่นเริ่มนอนและพักผ่อนหลังจากกลับบ้าน
เปรียบเทียบกับเมืองฉื่อหยานในอดีต มันแย่กว่ามากในตอนนี้
ฉาวซวนออกมาจากบ้านทราย หลีกเลี่ยงคนที่ลาดตระเวนในเมือง และแอบเข้าไปในใจกลางเมืองฉือหยาน
วังในเมืองฉื่อหยานนั้นคล้ายกับเมืองผลัดใบ และที่สําคัญสูงมาก ยังมีขนาดใหญ่กว่ามาก
ผู้คุมที่อยู่ใกล้พระราชวังนั้นเข้มงวดกว่านี้มาก ฉาวซวนไม่สามารถแอบเข้าไปได้ซักพัก และต้องหาโอกาส ดังนั้น ฉาวซวนค้นพบสถานที่หลบซ่อนตัวที่ดี รอโอกาส
บ้านที่หลบซ่อนตัวอยู่นั้นกว้างขวางกว่าบ้านทรายก่อนหน้านี้มาก วัสดุที่ใช้ส่วนใหญ่เป็นหินยิ่งใกล้กับพระราชวังมากเท่าไหร่ การก่อสร้างมีขนาดที่ใหญ่กว่า
ห้องนี้ใช้เก็บไวน์ ฉาวซวนเห็นขวดไวน์มากมาย
ไวน์เหล่านี้ไม่ได้มีไว้เพื่อขายที่นี่ แต่ใช้เป็นรางวัล เมื่อทาสทําสิ่งที่สมควรได้รับ ให้ไวน์เป็นรางวัล และทาสมาที่นี่เพื่อรับรางวัล
ในบ้านมีสามคนที่ดูแลโรงเก็บไวน์แห่งนี้ และได้นอนแล้ว ฉาวซวนเลือกสถานที่สําหรับทิ้งสิ่งของ และซ่อนอยู่ข้างใน
หลังจากเห็นการตกแต่งและลวดลายในบ้าน ฉาวซวนเดาว่าควรมีห้าคนรับผิดชอบที่นี่ และ คนสองคนถูกย้ายออกไปเข้าร่วมทีมอื่น เช่นนั้นจึงเหลือคนสามคนในห้อง
ไม่เพียงแต่ดูแลโรงเก็บไวน์เท่านั้น แต่ยังอยู่ในสถานที่ใกล้เคียงอื่น ๆ บางคนถูกย้ายไปที่หน่วยลาดตระเวนหรือป้องกันประตูเมือง ยิ่งแย่กว่านั้นพวกเขาจะถูกถ่ายโอนไปยังทีมสงครามต่างเมือง สงครามใช้กําลังคนจํานวนมาก เต็มไปด้วยทาสที่ทํางานในเมืองเท่านั้น ทาสที่ถูกเติมเต็มเข้ามา คนเหล่านี้ไม่ชํานาญในการทํากิจธุระ แม้ว่าพวกเขาจะทํางานในเมืองไม่ได้ทนทุกข์ จากความทรมานแบบนั้น พวกเขาจะบ่นได้อย่างไร? ผลที่ตามมาของการขาดงานเรื่อย ๆ คือการ เกิดช่องโหว่มากขึ้น ทําให้คนอย่างฉาวซวนสามารถลงมือทําอะไรก็ได้
ไวน์เหล่านั้นดูเหมือนจะไม่ได้ใช้เป็นเวลาหลายวัน แสดงให้เห็นว่าผู้ที่มารับรางวัล ไม่ได้ปรากฏมาเป็นเวลาหลายวัน เมื่อคิดถึงการต่อสู้ของเมืองฉื่อหยานที่เคยได้ยินมา ฉาวซวนก็เข้าใจเช่นกันความพ่ายแพ้อย่างต่อเนื่อง การรับรางวัลมีอยู่ที่ไหน? แม้ว่าบางคนจะทําสิ่งที่น่ายกย่อง แต่โดยรวมแล้วพ่ายแพ้ เจ้าของทาสก็ไม่มีอารมณ์ที่จะให้รางวัล
อยู่ตามถนนตลอดเวลา ต้องหลบซ่อนตัว และเตรียมความพร้อม ฉาวซวนก็หมดแรงเช่นกันมันยากที่จะหาสถานที่พักชั่วคราว เขาวางแผนที่จะหยุดพัก เพิ่มเติมแรงใจที่หมดลงอย่างมากแน่นอนว่าแม้ว่าเจ้าจะเผลอหลับไป การตื่นตัวยังจําเป็นที่จะต้องมี มันเป็นไปไม่ได้ที่จะนอนหลับได้สนิท
เขามาที่เมืองจื่อหยาน จุดประสงค์เพื่อค้นหา “ประวัติศาสตร์” ของเมืองจื่อหยาน เมืองผลัดใบมีสถานที่ที่อุทิศให้กับ “ประวัติศาสตร์” ซูกกล่าวกับฉาวซวน ในฐานะที่เมืองลื่อหยานเป็นหนึ่งในสามเมืองใหญ่ ควรมีสถานที่ที่คล้ายกัน ฉาวซวนหวังที่จะหาข้อมูลเพิ่มเติมจากประวัติศาสตร์ของเมืองจื่อหยาน เพื่อตอบข้อสงสัยในใจของเขา หากสามารถเห็น ”ประวัติศาสตร์” เหล่านั้นได้บางที่มันสามารถอธิบายคําพูดของชื่อซูได้
เจ้าของทาสให้ความสําคัญกับบันทึกทางประวัติศาสตร์ แต่ระดับความสําคัญนั้นน้อยกว่าเผ่ามากแม้ว่าจะถูกบันทึกไว้ก็ตาม พวกมันจะเปลี่ยนแปลงอย่างมาก ลดคุณค่าผู้อื่นและส่งเสริมตนเอง
ในช่วงเวลาที่พักของฉาวซวน ในวังของเมืองฉื่อหยาน, ราชาผื่อหยานได้ทุบโต๊ะอีกครั้ง แก้วไวน์ที่สวยงามและภาชนะบนโต๊ะอาหารกระจัดกระจายอยู่บนพื้น และโต๊ะไม้ที่เพิ่งทําก็ถูกทุบเป็นชิ้น ๆ
” เมืองเหยียนหลิงหลอกลวงมากเกินไป!” ใบหน้าของราชาจื่อหยานนั้นมืดมนและเส้นเลือดสีเขียวปูดโปนขึ้นมาอย่างโดดเด่น เขาเพิ่งได้รับจดหมายจากราชาเมืองเหยียนหลิง โดยกล่าวว่าให้เขาทําในสิ่งที่ถูกต้อง และอย่าปล่อยให้สงครามดําเนินต่อไป
“ข้าจะต่อสู้กับเขากับผู้คนในฮั่วเชียว! พวกเขามาขัดจังหวะไม่ได้พูดอะไรสักคํา แต่ยังสอนข้า ในสิ่งที่ตรงกันข้าม? “ ราชาจื่อหยานโกรธ “ไม่บางทีในหมู่คนที่ขโมย คนเหยียนหลิงก็เกี่ยว ข้องด้วย!”
เมื่อมาถึงจุดนี้ ราชาจื่อหยานยิ่งเสียใจ คิดเกี่ยวกับความพ่ายแพ้ต่อเนื่อง และสั่นด้วยความโกรธ ในตอนแรกเขายังคงโกรธชนเผ่า และต้องการฆ่าเผ่าในทะเลทราย แต่เขาได้รับข่าวว่าชนเผ่าเล็ดลอดออกไป และเขาได้กู้คืนพลังทั้งหมดที่มีไปจัดการกับคนอื่นๆ สําหรับเผ่าเล็กเผ่าน้อยที่ขี้ขลาดเหล่านั้น ข้าจะพูดถึงมันในภายหลัง
ราชาจื่อหยานไม่รู้ว่า ในสายตาของเขาเช่นเผ่าตัวน้อยที่ขี้ขลาด กําลังสอดรู้สอดเห็น ” ประ วัติศาสตร์” ของพวกเขา
