ตอนที่ 374 : ท่านยังจําเผ่าเขาเพลิงที่ป่าภูเขาสัตว์ร้ายได้หรือไม่?
แตรเขาที่โตดังเปาส่งสัญญาณนั้น เมื่อเผ่ามาถึงที่นี่เมื่อหลายร้อยปี ได้พบกับชนเผ่าเล็ก ๆ ที่อยู่ในป่า ชนเผ่าของพวกเขามีทักษะงานฝีมือของเผ่านั้นยอดเยี่ยม และเขาเก่งในการทําสิ่งของด้วยกระดูกสัตว์ ฯลฯ และมีแตรเขารวมอยู่ในนั้น แม้แต่เจ้าของทาสอาจไม่สามารถเทียบเสมอได้
ผู้รับของกํานัลนี้เป็นหัวหน้าทีมล่าสัตว์ของเผ่าเขาเพลิง เพราะเสียงแปลกมาก มันฟังเหมือนเสียงคํารามของนักล่าที่ทรงพลังในปาภูเขา ดังนั้นจึงไม่ได้ใช้กันโดยทั่วไป มีการกล่าวกันไว้ว่า เสียงดังกล่าวสามารถทําให้สัตว์ป่าจํานวนมากถอยห่างไกลออกไป
แม้ว่าส่วนของเขาสัตว์จะไม่ใหญ่แต่เนื้อสัมผัสนั้นยังยอดเยี่ยม หลายร้อยปีผ่านไปยกเว้นรอยขีดข่วนเล็กน้อย ไม่มีความเสียหายอื่น ๆ เพราะมีนกหวีดไม้หรือนกหวีดหนังอื่น ๆ ที่ใช้ในระหว่างการล่าสัตว์ ต่อมาแตรเขานี้ใช้แสดงถึงสถานการณ์ฉุกเฉิน และมันก็ยังเป็นเหตุการณ์ที่ยิ่งใหญ่ของเผ่า มันยังถูกส่งต่อไปยังหัวหน้าทีมล่าสัตว์
ตั้งแต่โตคังเข้ามาดํารงตําแหน่งหัวหน้าทีมล่าสัตว์ เผ่าก็ยังคงสงบเงียบ แม้ว่าจะมีบางสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ นักรบก็สามารถแก้ไขได้ทันเวลา เขาไม่เคยเจอเหตุการณ์สําคัญใด ๆ เกี่ยวกับเผ่า ดังนั้นเขาจึงไม่เคยใช้แตรเขา ตอนนี้เขานํามันออกมา
แตรดในฝ่ามือก็ส่งเสียงดังขึ้นราวกับเสียงสัตว์ป่า และเสียงก็ทําให้ความเงียบสงบ และบรรยากาศของเผ่าแตกสลาย
ทุกคนมีประสบการณ์การล่าสัตว์ และหลายคนกําลังยุ่งอยู่กับการล่าเหยื่อ เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงแตร พวกเขาส่วนใหญ่ไม่ตอบสนองต่อสิ่งที่เกิดขึ้น มีเพียงผู้สูงอายุบางคนเท่านั้นที่เคยพบหัวหน้าทีมล่าสัตว์คนสุดท้าย คนที่เป่าแตรเหตุการณ์ตอบสนองเมื่อเขาได้ยินเสียงแตร
เขาไม่ได้ยินมานานหลายปี ตอนนี้เมื่อเขาได้ยินเสียงนี้ พวกเขาทุกคนมีความรู้สึกที่เหลือเชื่อ เขาสงสัยว่าหูของเขาเพี้ยนไป แต่บางคนแสดงสีหน้าที่เคร่งเครียดเช่นเดียวกัน บางคนยังคงกลัว โดยรู้ว่าไม่ใช่หูที่เพี้ยนไปของตัวเอง มันเป็นเสียงแตรพิเศษของทีมล่าสัตว์ มันดังขึ้นอีกครั้ง
เมื่อเสียงแตรดังขึ้น มันมีความหมายมากกว่าการโต้เถียงหรือการฆ่า
นักรบหนุ่มและเด็กเล็กตกตะลึงเล็กน้อย แต่ผู้เฒ่าผู้แก่ไม่ลังเลที่จะหยุดสิ่งที่พวกเขากําลังทําอยู่ และเรียกทุกคนให้หยุดกิจธุระไว้ครู่หนึ่ง เผ่าอาจมีวิกฤตครั้งใหญ่ นี่เป็นเรื่องใหญ่ของทั้งเผ่า มันย่อมเป็นแตรเขาพิเศษของหัวหน้าทีมล่าสัตว์ ด้วยเหตุผลอื่น พวกเขาไม่สามารถคิดได้
ผู้คนบนภูเขามีปฏิกิริยาคล้ายกัน โดยเฉพาะหัวหน้าเผ่าแม่มดและหลายคนที่มีชื่อเสียงในเผ่า ณ จุดนี้ ผิวหน้าเปลี่ยนสีในทันที
“เกิดอะไรขึ้น?” โตดังเปาแตรออกมาเหรอ? ! ” หัวหน้าเผ่าวิ่งออกจากบ้านแล้วถาม
“ข้าไม่รู้ มันมาจากภูเขา”
“ไปกัน!”
บางคนแค่ก้มกินไปสองคําและวางชามแล้ววิ่งไป บางคนก็รีบวิ่งไปถ้าพวกเขาอยู่ในห้องน้ํา แม่มด ผู้ที่เพิ่งเจรจาพูดคุยกับหัวหน้าเผ่าไม่ใช่นักรบ เมื่อตอนที่นางยังเด็ก นางไม่เก่งที่จะวิ่งไปรอบ ๆ ได้แต่อยู่บนภูเขาและนั่งลง
คนแล้วคนเล่า วิ่งลงไปตามเนินเขา ครอบครัวอื่น ๆ ในเผ่า คนเฒ่าคนแก่และเด็กเล็ก ที่ไม่แข็งแรงไม่มีพลังเข้ามาในบ้านเพื่อหลีกเลี่ยง และแม้แต่เด็กซนที่สุดก็วิ่งเข้าไปในบ้าน นักรบหยิบอาวุธขึ้นมาใกล้มือ ในเวลาเพียงสองหรือสามลมหายใจ ทั้งเผ่าก็เปลี่ยนบรรยากาศและเข้าสู่สถานะเตรียมพร้อม
ปิดอยู่ในวงล้อมสัตว์ร้ายพวกสัตว์น้อยใหญ่เหล่านั้น ในขณะนี้ยังมีบางส่วนตัวสั่น ทําอะไรไม่ได้ เข้าสู่สถานการณของการเตรียมพร้อมคนเขาเพลิงน่ากลัวมาก!
แม้ว่าภูเขาที่เผ่าเขาเพลิงตั้งอยู่ครอบคลุมพื้นที่ขนาดใหญ่ แต่ก็ใช้เวลาไม่นาน สําหรับหัวหน้าเผ่าและความแข็งแกร่งของหวางยี่ พวกเขาจากภูเขาไปยังตําแหน่งของโตคัง ใช้เวลาไม่นาน
แต่เดิม ผู้คนที่วิ่งมาจากภูเขาคิดว่าเผ่าอื่นบุกเข้ามาหรือว่าสัตว์ร้ายทรงพลังโจมตีเผ่า สามารถพบได้หลังจากการมาถึง แต่ไม่เห็นสัตว์ร้ายที่คุกคาม สัตว์ร้ายที่มีหัวแปลกประหลาดของมันฝังหัวของมันใต้ดินไม่ให้ความสนใจ มองไปรอบ ๆ ยกเว้นคนหนุ่มสาวที่ยังอยู่ที่นั่น พวกเขาไม่เห็นชนเผ่าอื่น โดยทั่วไปแล้วเรื่องที่เกี่ยวกับเผ่านั้นค่อนข้างใหญ่ แต่สถานการณ์ที่นี่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับสิ่งที่พวกเขาคิด
“โตคัง เกิดอะไรขึ้นเนี่ย!” หัวหน้าเผ่ามองไปรอบ ๆ แล้วถาม
คนอื่น ๆ ที่เดินทางมาถึงก็มีความสงสัยเช่นเดียวกัน ครั้งแรกที่พวกเขามาถึงพวกเขาค้นหาสัตว์เป็นอย่างแรก หากพวกเขาไม่พบสัตว์ร้าย พวกเขาจะค้นหาเผ่าอื่น ๆ สายตามองซุยและเต่าเจ๋งถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ชายทั้งสองก็สุนงงไม่รู้เช่นกัน และไม่เข้าใจพฤติกรรมของโตคังเลย แม้แต่เสียงแตรก็ได้ยินเป็นครั้งแรก พวกเขาเพิ่งรู้ว่ามีแตรเขาดังกล่าว เมื่อเขายังเป็นเด็ก เขาได้ยินจากผู้เฒ่าผู้แก่ของเขาที่บ้าน เขายังใฝ่ฝันที่จะแข่งขันเพื่อเป็นหัวหน้าทีมล่าสัตว์และได้รับแตรเขา อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเห็นแตรเขาของโตคัง พวกเขาทั้งสองก็ตกใจและดวงตาเกือบจะถลนออกมา
ในความเป็นจริง โตคงไม่ได้คิดว่าจะมีความเข้าใจผิดดังกล่าวเมื่อเขาเปาแตรของเขา ในเวลานั้น เขาไม่มีเวลาว่างที่จะคิดเรื่องอื่น ๆ ในใจ ในเวลานี้เขาได้ยินคําถามของหัวหน้าเผ่า แต่สติล่องลอยไปหาพระเจ้า เขาไม่ได้ตอบ ใบหน้าเป็นสีแดงและยกนิ้วของเขาชี้ไป
หัวหน้าเผ่าเจิ้งเหอมองไปที่โตคัง และขมวดคิ้ว มีชายหนุ่มแปลกหน้ายืนอยู่ที่นั่น แต่เขาสามารถรู้สึกถึงลมหายใจของชนเผ่าเขาเพลิงของอีกฝ่าย เป็นคนในเผ่าของพวกเขา ไม่ใช่ศัตรูภายนอก เมื่อเขาวางแผนที่จะถามโตคังว่ามีปัญหาอะไร ดวงตาของเจิ้งเหอก็เพ่งมองและเบิกกว้าง ดูเหมือนว่าไม่อยากจะเชื่อ เขาเดินไปที่ฉาวซวนอย่างรวดเร็ว และเข้าไปใกล้เพื่อดูสร้อยกระดูกที่ฉาวซวนสวมใส่ สิ่งที่สําคัญที่สุดคือลูกปัดกระดูกที่มีสีแดงมันวาว
กําลังมองลูกปัด เจิ้งเหอเป็นผู้นําที่มั่นคงและทําอะไรไม่ได้นอกจากสูดหายใจ
“เจ้า … “ น้ําเสียงของเจิ้งเหอสั่นไหวอย่างควบคุมไม่ได้ ”เจ้า…”
ฉาวซวนมองหน้าคนที่อยู่ตรงหน้าเขา บอกได้ว่าเขารู้สึกไม่สบายใจเพราะตื่นเต้นมาก เกินไป เขายิ้มและพูดว่า ” ท่านยังจําเผ่าเขาเพลิงที่ปาภูเขาสัตว์ร้ายได้หรือไม่?”
หลายคนไม่เข้าใจสิ่งนี้ “ปาภูเขาสัตว์ร้าย” มันอยู่ที่ไหน? มีสัตว์ป่าบนภูเขานี้หรือ? แล้วตอนนี้คืออะไร?
อย่างไรก็ตาม ในฐานะหัวหน้าเผ่า เจิ้งเหอมีความชัดเจนมาก และเป็นเพราะเหตุนี้ ความคิดในใจของเจิ้งเหอกลับมามั่นคงอีกครั้ง
“เจ้า … เจ้ามากับข้า!” เจิ้งเหอไม่มีอะไรจะพูด ตอนนี้เขาต้องการไปหาแม่มดอย่างเร่งด่วนเพื่อยืนยันอีกครั้ง แม้ว่าในใจจะให้น้ําหนักกับการคาดเดานั้น อย่าลืม มันเป็นเวลาเกือบพันปีแล้ว คนที่ไม่ได้พบกับบรรพบุรุษมาหลายชั่วอายุคน ทันใดนั้นปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขาโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า และไม่มีใครสามารถเชื่อได้ทันที
เจิ้งเหอไม่สนใจใครอื่น ดึงฉาวซวนรีบวิ่งไปที่ภูเขา สองร่างนั้นที่วิ่งออกไป ทําให้ผู้คนที่นี่ตกตะลึง อาการอืดอาดเฉื่อยชาถูกทําลายจากปฏิกิริยาขนานใหญ่ของหัวหน้าเผ่าและผู้นําทีมล่าสัตว์ เกิดอะไรขึ้น? มีวิกฤตหรือไม่? คนที่เข้ามารวมตัวกันต้องการปลดวาระหรือไม่?
โตคัง ผู้กลับมาจากไปหาพระเจ้าก็เรีบเร่งติดตามไปโดยไม่สนใจคําถามของคนอื่นๆ เขาจะมีเวลาพูดคุยกับคนเหล่านี้ได้อย่างไร และยิ่งไปกว่านั้น ถ้าเขาไม่ได้รับคําตอบของแม่มด เขาจะไม่สามารถคุยกับคนอื่นๆได้อีก ปล่อยให้ผู้คนรวมตัวกันกระจัดกระจาย จากนั้นกางเท้าของเจ้าออกแล้ววิ่งไปที่ภูเขา
– สําหรับเครื่องประดับกระดูกนั้น คนอื่นอาจไม่รู้ แต่โตคังมีความทรงจําที่ลึกล้ํา อย่าลืม เมื่อเขาเข้ารับตําแหน่งหัวหน้าทีมล่าสัตว์อย่างเต็มตัว เขาได้สัมผัสกล่องกระดูกและกล่าวคําปฏิญาณ นั่นคือสิ่งที่เป็นของบรรพบุรุษ เขาได้รับการบอกเล่าถึงเรื่องราวของเครื่องประดับกระดูกเหล่านั้น
แม่มดที่กําลังนั่งอยู่บนภูเขา มีสีหน้าที่เป็นกังวลตลอดเวลา รู้สึกว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น มันไม่เหมือนหายนะครั้งใหญ่ แต่มันคืออะไร?
เมื่อได้ยินการเคลื่อนไหว แม่มดเงยหน้าขึ้นมองไปที่เจิ้งเหอ ผู้ที่สงบนิ่งตลอดเวลาได้ เร่งรีบดึงชายหนุ่มคนหนึ่งและวิ่งราวกับพายุ ตั้งแต่เจิ้งเหออยู่ในฐานะหัวหน้าเผ่า แม่มดไม่เคยเห็นเขาวิตกกังวลเช่นนี้
“มีอะไรผิดปกติ… “ แม่มดลุกขึ้น ยังพูดไม่จบประโยค ได้มองไปที่เครื่องประดับกระดูกบนคอของฉาวซวนพร้อมกับถอนหายใจด้วยความโล่งใจและ เธอก็อุทาน: “ลูกปัดกระดูกบรรพบุรุษเหรอ?!”
ไม่ผิด มันเป็นกระดูกบรรพบุรุษ!
มีอยู่สามเม็ดในมือของเธอ แต่กระดูกทั้งสามนั้นไม่แวววาวเหมือนหลับใหล จากในอดีตแม่มดรู้ว่าบรรพบุรุษผิดหวังกับพฤติกรรมของพวกเขา ดังนั้นแม่มดและหมอผีหลายคนในอดีตจึงพกความรู้ผิดติดตัวจนตายจากไป แต่ว่า ตอนนี้ ชายหนุ่มแปลกหน้าผู้ที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขา สวมลูกปัดกระดูกบรรพบุรุษ ลูกปัดที่อยู่ตรงกลางเป็นเรื่องราวที่บรรพบุรุษทิ้งไว้ ชนิดของลูกปัดที่มีประกายไฟสีแดงราวกับเปลวไฟสัญลักษณ์!
