ตอนที่ 365 : จู่โจม
หลังจากข้ามผ่านเทือกเขา ฉาวซวนจะรู้สึกได้ถึงความแตกต่างของสภาพอากาศอย่างชัดเจน ทั้งสองด้านของเทือกเขา มีสภาพภูมิอากาศที่แตกต่างกันสองแบบ ดูเหมือนว่าความชื้น และฝนที่อยู่ด้านนี้ทั้งหมดถูกปิดกั้นและไม่สามารถไปที่ทุ่งหญ้าแห้งที่อยู่อีกด้านหนึ่งของภูเขา
ยิ่งเดินลงมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกคุ้นเคยในใจของฉาวซวนมากขึ้น
เขามาที่นี่เป็นครั้งแรก แต่สภาพแวดล้อมเช่นนี้ทําให้เขานึกถึงภูเขาในพื้นที่ล่าสัตว์เสมอ ไม่ว่าจะเป็นปาภูเขาในแม่น้ําที่ซึ่งเผ่าเขาเพลิงดั้งเดิมตั้งอยู่ หรือปาภูเขาสัตว์ร้ายหลังจากกลับไปยังสถานที่เดิม นี่คือสภาพแวดล้อมเดียวกัน มองออกไปไกล พื้นที่สีเขียว
สถานที่ที่เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวาและวิกฤติ ปัจจัยที่ทําให้ตื่นเต้นในหัวใจของฉาวชวนนั้นน่าทิ้ง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสภาพแวดล้อมที่คุ้นเคย หรือเพราะใกล้ชิดกับชนเผ่าเขาเพลิงที่ถูกแบ่งออกเป็นเวลาเกือบพันปี
ในขณะที่เดินลงเขา ฉาวซวนขว้างสร้อยคอที่โอ้อวดทิ้งไป ซึ่งทําจากกรงเล็บและเขาสัตว์ที่สวมอยู่บนคอของเขา มันสามารถใช้เป็นอาวุธได้ สร้อยคอเป็นเพียงถ้วยรางวัลสําหรับการล่าสัตว์ หม้อหินที่ใช้ต้มน้ําซุปที่อยู่ข้างหลังก็ถูกโยนทิ้งไปในเวลานี้ ในเวลานี้เขาจะไม่นําติดตัวไปด้วย มันไม่เป็นภาระ แต่มันก็ยุ่งยาก แต่สถานที่เช่นปา ระวังตัวให้มากขึ้น ทําตัวให้เบาที่สุดสะดวกในการซ่อนและหลีกเลี่ยง
จากการที่ฉาวซวนเข้าสู่ทะเลทรายจนถึงปัจจุบัน คาดว่ามันเป็นเวลาครึ่งปีมาแล้ว เป็นครั้งแรกที่เขาอยู่กลางป่าเขา
สูดดมหายใจลึก ๆ เต็มไปด้วยกลิ่นของพืชพรรณอันเขียวชอุ่ม และเสียงของนกและสัตว์ต่าง ๆ ในหู เสียงฝีเท้าของฉาวซวนนั้นเบาเดินไปที่ละก้าว เพื่อผสมผสานตัวเองให้กลมกลืนไปกับสภาพแวดล้อมใหม่นี้
แม่น้ําที่กว้างไหลออกไปไกลในหมู่แมกไม้ปาทึบ ถ้าเจ้ายืนอยู่บนต้นไม้ เจ้าสามารถเห็นการเคลื่อนไหวจากในแม่น้ําเป็นครั้งคราว บางครั้งมันก็มีปลาสีเข้มอยู่ด้านหลัง บางครั้ง มีนักล่ายักษ์บางตัวซ่อนอยู่ในน้ํา เช่นงูหลามยักษ์
ฉาวซวนรู้สึกเล็กน้อย แม้ว่าจะไม่รู้สึกถึงเปลวไฟอย่างชัดเจน แต่มันสามารถกําหนดตําแหน่งได้อย่างแผ่วเบา เขาหยิบเครื่องประดับกระดูกออกมาซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของตัวตนของผู้อาวุโสที่ห้อยอยู่ที่ลําคอของเขาแล้วมองดู เขาสัมผัสตรงกลางของลูกปัดกระดูกที่มีเปลวไฟสีแดงฉาวซวนคิดว่า: ข้าไม่รู้ว่าเผ่านี้สามารถใช้ตัวตนนี้ได้หรือไม่ พวกเขายังจําสิ่งนี้ได้หรือไม่?
กระตุ้นอารมณ์ความรู้สึก ฉาวซวนยังคงเดินหน้าต่อไปในทิศทางนั้น
นี่คือร่องรอยของกิจกรรมของมนุษย์ บางครั้งมันเป็นเศษผ้าบางส่วน บางครั้งมันเป็นอาวุธที่ไม่สมบูรณ์ที่ถูกทิ้งไว้ที่นี่ ฉาวซวนยังเห็นกระดูกที่เป็นของมนุษย์ใต้ต้นไม้ใหญ่ มันอาจเป็นนักล่าที่ถูกฆ่าตาย และพักผ่อนที่นี้
ระบุร่องรอยรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง ในใจของฉาวซวนทําการตรวจสอบสิ่งมีชีวิตต่าง ๆ ที่นี่ได้อย่างรวดเร็ว จังหวะนั้นค่อนข้างระมัดระวัง แต่ไม่ช้า
มีงูที่แสร้งทําตัวเป็นกิ่งก้าน เมื่อมองเห็นครั้งแรก มันยากที่จะพบว่ามีสิ่งมีชีวิตที่เป็นพิษซุ่มอยู่ที่นั่น เมื่อฉาวซวนผ่านไปมันต้องการที่จะกัด แต่โชคร้ายที่ความเร็วของฉาว ซวนเร็วเกินไปมันไม่มีเวลาเตรียมตัว พริบตา คนผ่านใต้ต้นไม้ไปงที่ซุ่มซ่อนอยู่บนกิ่ง ไม้พ่นพิษออกไป และปรับท่าทางรอคอยเพื่อรอเหยื่อรายต่อไป
นอกจากเครื่องมือใช้งานของมนุษย์แล้ว ฉาวซวนยังเห็นภาพวาดบนกิ่งไม้หรือหินเขา ไม่รู้ว่าเผ่าใดถูกแกะสลัก ภาพวาดบางภาพคล้ายกับภาพวาดสัญลักษณ์ และคําที่สลักลงไป บางคนโอ้อวดเหยื่อที่พวกเขาล่า และบอกคนที่มาที่นี่ว่าพวกเขาแข็งแกร่ง
ฉาวซวนจ้องมองไปที่คํานั้น เขารู้ แต่ไม่มีภาพเขียนที่คุ้นเคย และรูปแบบก็แปลกมากดูเหมือนว่าเป็นเผ่าอื่น ผู้คนในเขาเพลิงน่าจะอยู่ไกล และพวกเขาไม่ได้มาที่นี่บ่อยนัก
เนื่องจากมีกิจกรรมที่บ่งบอกถึงผู้คน ฉาวซวนไม่เพียงแต่เตรียมพร้อมที่จะป้องกันสัตว์ที่ซุ่มซ่อนอยู่ในภูเขา ยังคงต้องระวังคนอื่น ๆ บางครั้ง ผู้คนก็เป็นฆาตกรมากกว่าสัตว์ร้าย
หลังจากเข้าไปในป่า ยิ่งเจ้าเข้าไปลึก ต้นไม้ยิ่งมีความหนาแน่นและหนามากขึ้นเดินบนดินอ่อนนุ่มด้านล่าง เขารู้สึกได้ถึงแสงแดดเพียงเล็กน้อยจากกิ่งไม้ที่หนาแน่น
ในวันที่สามของภูเขา ฉาวซวนกําลังเดินอยู่ในปาภูเขา ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองตัวเอง และเจตนาฆ่า แม้ว่าอีกฝ่ายพยายามที่จะซ่อน แต่จิตสังหารนั้นรุนแรงเกินไป ด้วยประสบการณ์การล่าสัตว์ของฉาวซวน ไวต่อความรู้สึกของมัน
แค่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นมนุษย์หรือสัตว์ร้าย
เนื่องจากอีกฝ่ายไม่ขยับมาระยะหนึ่ง ฉาวซวนไม่ได้ใช้ความคิดริเริ่มที่จะโจมตี แต่ยังคงเดินหน้าต่อไป เขาต้องการดูว่าเจ้าภาพที่ซ่อนอยู่ในเงามืดจะทําอย่างไร
ฉาวซวนรีบเร่งฝีเท้าเดินไปมาระหว่างปา สายตายังคงติดตามอย่างใกล้ชิด การระทํา ของอีกฝ่ายไม่ช้าและปกปิดซ่อนเร้นได้ดี ถ้าเจ้ามองไปรอบ ๆ เจ้าจะไม่สามารถหาร่างของบุคคลอื่นได้ ฉาวซวนจับเสียงได้อย่างชัดเจนแม้ว่าเสียงจะเบามาก มันก็จะถูกปกคลุมไปด้วยเสียงสั่นของกิ่งไม้
ลมกระโชกพัดและกิ่งก้านของต้นไม้ที่อยู่โดยรอบก็โบกสะบัด และเสียงเสียดสีของใบมีดก็ส่งเสียงดังลั่น บางครั้งมีการเคลื่อนไหวบางอย่างที่นกบินหรือตกลงมา
จากเสียงต่าง ๆ เพื่อแยกความแตกต่างของการเคลื่อนไหวที่อยู่ด้านหลัง ฝีเท้าของฉาวซวนเร่งขึ้นอีกครั้ง เช่นลมกรรโชกแรงในปา หลายครั้งที่เดินเท้า เปลี่ยนแปลงทิศทางหลังจากเลี้ยวโค้งที่เจ็ด ฉาวชวนกําลังมองหาต้นไม้ใหญ่ กระโดดขึ้นไป ซ่อนตัวอยู่ในใบไม้ที่หนาแน่น
แมลงบินบางชนิดเกาะอยู่บนต้นไม้ และมีแมลงบินที่งดงามที่เห็นได้อยู่บนยอดไม้ ทันใดนั้นฉาวซวนกระโดดขึ้นบนต้นไม้และน่ากลัวว่ามันจะกลิ้งจากใบไม้ลงมา ในส่วนกลางลําต้น บนเปลือกไม้ที่ขรุขระไม่ดึงดูดผู้คนให้ใส่ใจรูปร่างเพรียวบางเหมือนกับลูกศรที่ถูกยิงของฉาวซวนซึ่งซ่อนอยู่บนกิ่งไม้
หากแมลงนี้กัดคน มันจะเจาะลงไปทันที
ฉาวซวนไม่มองกลับไป หักกิ่งไม้และจัดการมัน กิ่งไม้ที่มีขอบแหลมคม จับแมลงบินไปยังเปลือกไม้หนาได้ในทันที
แมลงตัวยาวที่ถูกจับตอกไปที่เปลือกไม้บิดตัวไปมา ราวกับว่าจะให้หลุดพ้นจากชะตากรรมที่นี้ ไร้ประโยชน์อย่างสิ้นเชิง
ฉาวซวนไม่ได้มองไปที่ตัวแมลง และหูก็แยกแยะเสียงกัดเล็ก ๆ ที่กําลังเข้ามาอย่างรวดเร็ว และดวงตาก็จับจ้องไปในทิศทางของเสียง
ร่างสีน้ําตาลเหมือนเงา เมื่อผ่านต้นไม้มีการหยุดชะงักชั่วครู่หนึ่ง และจากนั้นก็วิ่งด้วยความเร็วที่เร็วขึ้น ดูเหมือนรู้ว่าฉาวชวนจะหลบซ่อนอย่างจงใจ ร่างสีน้ําตาลกําลังจะไปถึงต้นไม้ที่ฉาวซวนอยู่ทันใดนั้น ได้เลี้ยวไปรอบ ๆ ต้นไม้และหายไปด้านหลังต้นไม้
คิ้วของฉาวซวนนั้นมีรอยยับย่นเล็กน้อย ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่นั่น แต่ความสนใจของเขาถูกวางไว้รอบตัว ดวงตาของบุคคลอื่นนั้นกําลังจ้องมองอยู่ และช่างฉลาดมากทําความเข้าใจกับที่ซุ่มซ่อน
ฉาวซวนจับมีดสั้นสีดําในมือ และมุ่งเน้นไปที่ความสนใจของเขา
ทันใดนั้นมีร่างหนึ่งมาจากด้านหลังร่างของฉาวซวน และแสงจ้าเย็นเฉียบส่องประกายออกมา ตัดกิ่งไม้และใบไม้ตรงหน้าเขา และช่วงเวลาสังหารบนพื้นที่เล็กๆ ที่เต็มไปด้วยต้นไม้ วาดเส้นโค้งด้วยขอบที่คมชัดอย่างโหดเหี้ยม และกวาดไปที่ฉาวซวนในทันที
