ตอนที่ 386 : ทั้งหมดให้เจ้า
หัวหน้าทีมเผ่าไท่ฮี่ตกตะลึง และตอบสนองอย่างรวดเร็ว ในความหมายว่า “นั้นเขา”
คว้าผลไม้
คนที่ปล้นผลไม้ของพวกเขา อยู่ในทีมเขาเพลิง ชายหนุ่มที่แบกกองเหยื่อ!
“หยุด!” ผู้นําทีมของเผ่าไท่ฮี่ร้องตะโกน และเดินไปสองก้าวในทิศทางของฉาวซวน ตื่นเต้นเกินไป และกล้ามเนื้อที่คอปูดโปนออกมา
เมื่อผู้คนในเผ่าไท่ฮี่เคลื่อนไหว โตคังก็ขยับ เท่าของเขาก็หันกลับ และหยุดชะงักตรงกลาง: “มีอะไรต้องการจะคว้าเหยื่อร์ไง?”
ผู้คนเขาเพลิงต่างก็หยุดนิ่ง และพวกเขาก็มองอย่างนิ่งเฉยไปที่เผ่าไท่ฮี่ ดูเหมือนว่ากําลังรอคําตอบ พวกเขาจะทิ้งเหยื่อทันทีและเกิดสงคราม
ผู้คนไท่ : “…..”
ทีมเผ่าไท่ฮี่ต้องอดทนและอดทน แต่ตอนนี้ไม่ใช่โอกาสที่ดีจริงๆ ข่มความโกรธ ยกนิ้วของเขาไปที่ฉาวซวน ถามโตดังที่อยู่ตรงหน้าเขา: “เขาเป็นใคร?!”
ในฐานะเพื่อนบ้านของเผ่าเขาเพลิง คนของเผ่าไท่ฮี่ไม่กล้าที่จะพูดว่าพวกเขารู้อย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับเขาเพลิง แต่สิ่งต่าง ๆ ยังคงชัดเจน หลายคนและสิ่งต่าง ๆ จะออกมาและเปรียบเทียบกัน ตัวอย่างเช่นนักรบที่อายุน้อยในเขาเพลิง,คู่ชาง, ซุย, เต่าเจ๋งและคนอื่นๆ ผู้คนของเผ่าไท่ฮี่มีความชัดเจนอย่างมาก แต่กับฉาวซวน ชายหนุ่มที่คว้าของของพวกเขาไป พวกเขาไม่มีความประทับใจเลย
ในเวลานี้ โตคงได้คิดเกี่ยวกับเหตุผลของปฏิกิริยาของชนเผ่าไท่ฮี่แล้ว “ฮัมยิ้ม” สองเสียง: “เปิดก้นของเจ้าไปซะ!”
หลังจากโตคงพูดกับทีมของเผ่าไท่จบก็หันหลังกลับ และผู้คนที่อยู่ในเผ่าไท่ฮี่ต่างก็หลั่งน้ําตาในใจได้เท่านั้น
ทักษะไม่ดีเท่าเขา สิ่งต่าง ๆ ถูกตัดออก และพวกเขาสามารถรับรู้ได้เท่านั้น แต่ บุคคลนั้น…
หลังจากผู้นําของเผ่าไท่ฮี่ตัดสินใจกลับไป เขาจะคุยกับหัวหน้าเผ่าเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาไม่ได้คาดคิดว่าเขาเพลิงยังคงซ่อนคน!
ที่นั่น ฉาวซวนได้รู้เกี่ยวกับผลไม้จากปากหวาง
” แต่เดิมมันเรียกว่าผลไม้ชําระล้าง” มุ่งความสนใจในเรื่องนี้ไปช่วงระยะเวลาหนึ่ง แต่หลังจากค้นหาเผ่าแล้ว ความสนใจของฉาวซวนก็อยู่ที่เผ่า เขาหลงลืมไปว่าเขายึดผลไม้จากมือของคนอื่น บางครั้งก็จําขึ้นมาได้ แต่ก็ปล่อยมันออกไปอย่างรวดเร็วจากสิ่งอื่น ๆ และยิ่งกว่านั้น ในเผ่าหัวหน้าเผ่าไม่ได้เอ่ยว่าให้ฉาวซวนนําผลไม้ออกมา ปล่อยมันทิ้งไว้และก็ลืมมัน
“สิ่งนั้นอยู่ที่บ้าน ข้าจะให้ท่านเมื่อข้ากลับไป “ฉาวซวนกล่าว
“โอ้ ไม่ต้อง เป็นธรรมดาที่เจ้าคว้ามันมาได้นั้นต้องเป็นของเจ้า” โตคงรีบโบกมือของเขา
หวางยี่ก็คิดเช่นเดียวกัน
“ข้าไม่ได้รับประโยชน์จากมันมากนัก การมอบมันให้กับนักรบในเผ่าสามารถทําให้เกิดผลที่มากกว่า ” หลังจากรู้ถึงประสิทธิภาพของผลไม้แล้ว ฉาวซวนก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะเก็บทุกอย่างไว้ และตัดสินใจที่จะกลับไปแบ่งมัน
ทีมล่าสัตว์ที่เต็มไปของรางวัลได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากฝูงชน
ในแม่น้ําเทียมด้านนอก สะพานกว้างสิบเมตรที่ทําจากลําต้นหนาถูกวางลง และบางคนเข้ามาเพื่อช่วยแบกเหยื่อ
ทุกคนมีความสุขมากที่ได้รู้ว่าผลลัพธ์ของการล่าสัตว์นี้ดี
หลังจากย้ายสัตว์กระดูกหินไปยังภูเขา ฉาวซวนมอบสมเสร็จในตาข่ายให้กับพี่น้องซาวหมิงและซาวเฉียนเมื่อเขามาที่นี้ครั้งแรก เขาชดใช้ให้กับหนึ่งคืนที่พักในบ้านของพวกเขา
หลังจากรู้ว่าฉาวซวนส่งสมเสร็จมาให้ ซาวหมิงที่ทําหม้อดิน เขาไม่แม้แต่เช็ดโคลนออกจากร่างกาย รีบวิ่งกลับบ้านเพื่อไปดูมัน
มีชายชราผู้หนึ่งที่รู้จักสัตว์สมเสร็จในภูเขาชนิดนี้มาก ขอให้เลี้ยงดูมันทั้งคอก เลี้ยงไว้ก่อนและกินมันทีหลัง นอกจากนี้ มันไม่มีค่าอะไรเลย ถ้าไม่มีแม่สมเสร็จ นี่อาจไม่สามารถเลี้ยงลูกสมเสร็จได้ แต่ง่ายกว่ามากถ้ามีแม่ของมัน
“กิ่งอ่อน,ใบอ่อนและผลไม้ทุกชนิดกินหมด โอ้ นอกจากนี้ ถัดจากแม่น้ําที่ขุดด้านหน้าเผ่า หญ้าที่เติบโตริมน้ํา พวกมันยังกิน ” ชายร่างใหญ่ผู้พยายามเลี้ยงสมเสร็จ ได้ถ่ายทอดประสบการณ์ให้กับซาวหมิง
ฉาวซวนช่วยสร้างคอกเป็นวงกลม และถูกเรียกตัวขึ้นไปบนภูเขา ทีมล่าสัตว์ต้องแบ่งเหยื่อ และแม่มดยังคงมีบางสิ่งที่จะมองหา
สัตว์ร้ายกระดูกหินที่ถูกตามล่า ฉาวซวนยังมอบบางส่วนให้กับทุกคนในทีมเต่าเจิ้งอีกด้วย พวกเขาช่วยกันแบกมัน เมื่อฉาวซวนไม่สนใจ พวกเขาจ้องมองไปที่สัตว์ร้ายกระดูกหินที่เหลือ
หลังจากแบ่งเหยื่อ ฉาวซวนไม่ได้กลับไปทันที แต่กลับไปหาแม่มดแทน
อีกฝากหนึ่งของห้องแม่มดเงียบกว่ามาก ไม่มีเสียงดัง และนักรบก็มีความสุขอีกครั้ง ก่อนที่จะผ่านประตูเข้าไป พวกเขาจะเบาเสียงลง กังวลเกี่ยวกับการรบกวนแม่มด
” เข้ามา!” แม่มดมองดูฉาวซวนที่ผ่านประตูเข้ามา วางม้วนหนังสัตว์ที่อยู่ในมือลง แล้วกวักมือเรียก บอกให้ฉาวซวนเดินเข้าไปในบ้านกับเธอ
ห้องที่ทุ่มเทให้กับการจัดเก็บสิ่งต่าง ๆ ไม่ได้เปิดหน้าต่าง หากเจ้าต้องการดู เจ้าสามารถจุดคบไฟได้เท่านั้น
อย่างไรก็ตาม แม่มดไม่ได้จุดไฟหลังจากที่เธอเข้ามา เธอตรงไปที่โต๊ะและมีกล่องอยู่บนโต๊ะ
เมื่อแม่มดหยิบกล่องเปิดออกมา และส่งมอบให้ฉาวซวน: “เจ้าถือนี่”
ฉาวซวนรู้จักกล่องนี้ เปิดออก ลูกปัดกระดูกของผู้อาวุโสสามเม็ดนอนอยู่ในนั้น
“ให้ข้าทั้งหมดหรือ?” ฉาวซวนรู้สึกประหลาดใจ
“อืม.” แม่มดพยักหน้าและถอนหายใจ: “ถ้าเจ้าใส่มันไว้กับตัว บรรพบุรุษจะเต็มใจมากขึ้นอย่าง แน่นอน”
ในวันพิธีต้อนรับ เครื่องประดับกระดูกทั้งสามชิ้นนั้นเปล่งประกาย แต่เมื่อพิธีจบลง ไม่นานหลังจากถูกนํากลับมา มันก็มืดอีกครั้ง แม้ว่ามันจะไม่สลัวเหมือนเมื่อก่อน แต่ไม่สามารถเปรียบเทียบได้กับที่ฉาวซวนใส่
เลย
เนื่องจากทั้งสองฝ่ายของเขาเพลิงถูกแยกออกจากกัน กระดูกจะไม่ส่องสว่างอีกต่อไป และเผ่าไม่เคยปรากฎผู้อาวุโสอีกเลย ฉาวซวนเป็นกรณีพิเศษ
เมื่อเห็นว่าฉาวซวนลังเล แม่มดกล่าวว่า “หากสองฝั่งกลับไปเป็นหนึ่งเดียว ในอนาคตจะมีผู้อาวุโสคนใหม่ ไม่สายที่จะนํากลับมา”
“ไม่ ข้าเป็นห่วงเรื่องการสูญเสียพวกมัน” ฉาวซวนกล่าว
บนใบหน้าของแม่มด ได้แต่รู้สึกถอนหายใจ: “รับพวกมันไป!”
“ท่านเก็บเอาไว้ที่บ้านไม่ได้เหรอ?”
“ไม่ได้”
ดูว่าฉาวซวนยังต้องการพูดอะไร แม่มดกระแทกไม้เท้าของเธอ: “ตอนนี้เพียงแค่ใส่มัน!”
“ได้ได้”
ที่ด้านหลังของเครื่องประดับกระดูกแต่ละชิ้น มีรูสําหรับร้อยใส่เชือก
ฉาวซวนจับสร้อยคอกระดูกที่สวมใส่, ปลดเชือกหนัง, ร้อยลูกปัดทั้งสามกับเชือกแล้วจึงผูกมัดเชือกให้แน่นอีกครั้ง
ทั้งสี่อยู่ด้วยกัน และความแตกต่างนั้นชัดเจน เครื่องประดับกระดูกทั้งสามนั้นเปรียบเทียบกับเครื่องประดับที่ฉาวซวนสวมใส่ ลูกปัดที่อยู่ตรงกลางนั้นมีสีเข้มกว่ามาก อย่างไรก็ตาม หลังจากฉาวซวนใส่สร้อยคอกลับไป แม่มดก็พบว่า ลูกปัดกระดูกทั้งสามนั้นสว่างขึ้นด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า จนกระทั่งเหมือนเดิม
เมื่อเธอเห็นมันแบบนั้น หินที่แขวนอยู่ในใจของแม่มดก็ถูกวางลงเช่นกัน แน่นอน ยังต้องให้ฉาวซวนใส่ต่อไป
สวมเครื่องประดับกระดูกทั้งสี่เม็ด ฉาวซวนออกมาจากห้องแม่มด หยิบเลือกเหยื่อที่เป็นของเขาเอง และขอให้ผู้คนช่วยปรุงน้ําซุป
ไม่มีหม้อเครื่องปั้นดินเผาขนาดใหญ่ ฉาวซวนไปที่หม้อหินขนาดใหญ่ที่ถูกเก็บไว้ในโกดัง นี่คือสิ่งที่บรรพบุรุษนํามาที่นี่ มีบางครั้งในเผ่ามีการจัดฉลองใหญ่ ก็ได้ย้ายหม้อหินใหญ่นี้ออกไป ปรุงอาหารหม้อใหญ่ให้ทุกคนแบ่งปันกันกิน
ทําอาหารบนภูเขาในวันแรก ในวันถัดไปบนไหล่เขา และในวันที่สามที่เชิงเขา มันถูกปรุงเป็นเวลาสามวัน การตามล่าเหยื่อจํานวนมาก ฉาวซวนเองก็ไม่สามารถกินได้หมด และในตอนแรก เขาต้องการที่จะตามล่าหาอะไรมากขึ้นสําหรับทุกคน
ส่วนผลไม้ชําระล้างนั้น หลังจากฉาวซวนผ่าออก เขาพบว่ามีเนื้อเล็กๆ ยี่สิบชิ้นอยู่ข้างใน
นํามันไปให้หัวหน้าเผ่า เจิ้งเหอรับมันไว้ครึ่ง มันเป็นของขวัญจากฉาวซวนให้แก่เผ่า อีกครึ่งหนึ่งให้ฉาวซวนเก็บไว้ หากใครต้องการในภายหลังใช้บางสิ่งมาแลกเปลี่ยนกับฉาวซวน
หลังจากจัดการสิ่งเหล่านี้ ในที่สุดฉาวซวนก็ว่าง และกลับไปที่บ้านเขา หยิบหินทั้งสามก้อนที่นํากลับมาจากแม่น้ําที่แห้งขอด และศึกษามัน
บนโต๊ะที่อยู่ถัดจากหน้าต่าง ฉาวซวนวางหินทั้งสามก้อนไว้ในบริเวณที่มีแสงสว่างเพียงพอ ทําการสังเกตก้อนหินทั้งสามอย่างระมัดระวัง และใช้มีดขูดความแข็งนั้นคล้ายกับหินที่เขาได้รับจากจระเข้ใบ้
สีของหินและอื่น ๆ มีความคล้ายคลึงกันมาก แต่ไม่ว่าจะเป็นชนิดของหินวารีจันทราของเผ่ากลองหรือไม่ ยังคงไม่สามารถตัดสินได้ในทันที ไม่มีเผ่ากลองที่นี่ หินก้อนนี้สามารถกลายเป็นหินวารีจันทราได้ไหม?
ไม่มีวิธีการทํา
ฉาวซวนสูดลมหายใจเข้า และถือก้อนหินในมือของเขา เขานึกถึงช่วงเวลาที่เขาอยู่ในเผ่ากลอง ฉากที่เก็บเกี่ยวหินวารีจันทราที่พบในน้ํา เมื่อพูดออกมา เหตุผลที่ว่าหินวารีจันทราสามารถเปลี่ยนได้สําเร็จนั้น ยังคงเป็นสาเหตุเพราะเมล็ดเพลิง
เพียงแค่คิด ทันใดนั้นสายตาของฉาวซวนก็เหลือบไป และถอนความคิดที่ทําให้เสียสมาธิทันที
ในใจเปลวไฟสัญลักษณ์ยังคงเหมือนเดิม แต่ “เปลือกไข่” ที่ครอบคลุมด้านนอกนั้นแตกต่างกัน มันกําลังส่องกระพริบ
เปลวไฟที่อยู่รอบนอกนั้นส่องประกาย ทุกครั้งที่มันกระพริบก็มีจุดสว่างเกิดขึ้น ในเวลาเดียวกัน ฉาวซวนยังคงรู้สึกว่ามีเส้นใยบาง ๆ ยื่นออกมาจากเปลือกไข่และแผ่ขยายยื่นออกไป
เส้นใยไปตามแขนของฉาวซวน ส่งผ่านไปยังฝ่ามือ แล้วลงไปในหิน
ซ่าซ่าซ่าซ่า
เหมือนกับเสียงของอนุภาคเล็กๆที่ตกลงมา เช่นเดียวกับเสียงตะกอนที่ฉาวซวนเห็นบนริมฝั่งของช่องทางน้ําของเผ่ากลอง
