ตอนที่ 395 : อีกไม่กี่ครั้ง
เมื่อฉาวซวนอยู่ในเขตการค้าเสรี ก่อนที่จะนําหินเรืองแสงออกมา ทุกคืนเมื่อเวลาว่างจะเอาหินมาขัดเจีย
เนื่องจากหนังสัตว์ขายเร็วมาก พื้นที่เขาเพลิงจึงไม่ได้ใช้งานในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ฉาวซวนขอให้พวกเขามองหาก้อนหินแล้วเลือกก้อนหินที่น่าพอใจ ขัดเป็นเครื่องมือหินที่จําเป็น
ทางกลับคือรูปแบบทางภูมิศาสตร์แบบไหน ความสูงของภูเขา การกระจายพันธุ์ของพืชอะไรสัตว์และพืชกชนิดที่อยู่บนภูเขา ฯลฯ ฉาวซวนได้รู้จากโตคัง ดังนั้น เมื่อเขาเจียหินเขาได้คิดเกี่ยวกับชนิดและกับดักที่ควรวางไว้แม้ว่าจะไม่มีหินผลึก แต่จากประสบการณ์ที่ผ่านมาของโตคัง จะมีการปล้นมากมายในเขตการค้าเสรีของเมืองอัลบ่า ผู้คนจํานวนมากสามารถพูดคุยและหัวเราะกับเจ้าในวันก่อนวันต่อมาสามารถซุ่มโจมตีในป่าภูเขาภายใต้คราบของฆาตกร
มีความจําเป็นต้องออกไปค้าขาย และจําเป็นต้องป้องกันผู้คน ดังนั้นฉาวซวนจึงสร้างเครื่องมือหินเหล่านี้เพื่อป้องกันไม่ให้ผู้คนจํานวนมากเกินไปที่จะไล่ตามเวลาในกรณีฉุกเฉิน
เครื่องมือหินไม่เหมือนเครื่องมือโลหะ ตราบใดที่ไม่มีความต้องการพิเศษ ข้อกําหนดของหินก็ไม่สูงหินที่สามารถใช้ได้มีอยู่ทุกที่ในป่าภูเขา มันไม่เหมือนโลหะ มันสิ้นเปลืองสําหรับหลาย ๆ เฒ่าเผ่าขนาดเล็กสามารถเป็นสมบัติและมีค่า แน่นอนว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะใช้โลหะเป็นลูกดอกพุ่งออกไปด้านนอกเจ้าไม่สามารถเอามันกลับมา เจ้าจะต้องรู้สึกแย่อย่างมาก
เห็นได้ชัดว่า คนที่ถูกส่งตัวออกไปและตามฆ่า มีความคิดเดียวกัน พวกเขาสอบถามเกี่ยวกับพฤติกรรมก่อนหน้านี้ของคนเขาเพลิง สอบถามเกี่ยวกับการกระทําในอดีต แต่ไม่เคยได้ยินว่าพวกเขาจะใช้กับดักขนาดใหญ่และอาวุธซ่อนเร้นเมื่อพวกเขากลับไป ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สนใจในตอนแรกเพราะคนเขาเพลิงไม่ได้ไปตามเส้นทางเดิม พวกเขาไม่เห็นใคร เมื่อพวกเขาเห็นรอยเท้าและร่องรอยการเดินอื่น ๆ พวกเขามีความคิดเดียวกันจนพวกเขาได้ยินเสียงตีกลับเบาๆ
ดูเหมือนว่านกบินกําลังบินมาจากต้นไม้ และจากนั้น พวกเขาก็ต้องเผชิญกับหนามไม้หนาทึบ
มันฉับพลันเกินไป แม้ว่าพวกเขาจะตอบสนองอย่างรวดเร็ว พวกเขาไม่สามารถหลีกเลี่ยงการโจมตีด้วยหนามที่ทําด้วยไม้ในทันที
หนึ่งในทีมกวัดแกว่งดาบในมือของเขาและเงาดาบเปรียบเป็นโล่ ปิดกั้นหนามที่ทําด้วยไม้ที่มาจากด้านหน้าในขณะที่เท้ากระแทกและกระโจนอย่างรวดเร็วพยายามหลีกเลี่ยงหนามเหล่านี้แต่เมื่อเขาลงถึงพื้นอีกครั้งเขาเหยียบสิ่งที่อยู่ใต้ฝ่าเท้า ทันใดนั้นรู้สึกเหมือนว่ามีเชือกเส้นหนึ่งออกมาจากใต้ฝ่าเท้าแล้วก็ทันใดนั้นเปลี่ยนเป็นหนามแหลม ไม่เพียงแค่นั้นเมื่อใดที่เขาก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวมันจะเผยเชื่อกบ่วงที่ซ่อนอยู่และจากนั้นจะมีการโจมตีอีกรอบหนึ่ง
ทีละคนๆ หลายคนในทีม ตราบใดที่หนึ่งหรือสองคนติดกับดัก เมื่อพวกเขาตื่นตระหนกพวกเขาจะไปสัมผัสกับดักอื่น ๆ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะป้องกัน
ไม้หนามนั้นไม่แข็งเท่าหิน แต่เมื่อมันยิงออกมาอย่างรวดเร็ว มันยังสามารถทําร้ายผู้คนได้และมีสิ่งอื่น ๆ บนหนามไม้ เมื่อผิวบนร่างกายเป็นแผล สารพิษบนพื้นผิวหนังจะกระจายไปตามเลือดโดยไม่ปล่อยให้ตาย แต่มันสามารถทําให้พวกเขาเดือดร้อนมากมายมันจะส่งผลต่อความเร็วในการติดตาม
ปัง!
เสียงไม่ดังนัก, ผงแป้งละเอียดสีเหลืองจาง ๆ ก็ระเบิดขึ้นไปในอากาศ เช่นหมอกกระจายออกไปอย่างรวดเร็ว
บุคคลที่สามารถออกจากวงล้อมการต่อสู้ได้ กระโดดออกมาอย่างรวดเร็ว ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรยังคงสามารถหลีกเลี่ยงมันได้ ผู้ที่ถูกโจมตีจากหนามคิดว่ามันจะเป็นพิษ และกลั้นหายใจหลังจากปิดกั้นไม้หนามและกระโดดออกจากช่วงจังหวะโจมตี เห็นควันสีเหลืองกระจายไปก่อนที่จะหายใจอีกครั้ง
เมื่อทุกอย่างหยุดลงในที่สุด ผู้นําก็มองไปที่คนที่กําลังนอนอยู่บนพื้น และตะโกนว่า “ขยะ” แนวสายตาถูกย้ายไปที่ต้นไม้ที่อยู่ด้านข้าง มันอยู่ตรงไหน มีหมุดไม้บาง ๆ มากกว่าสิบตัวเขาขยับอย่างระมัดระวังและตรวจสอบว่าไม่มีการไปกระตุ้นกับดัก เขาเอื้อมมือออกไปเด็ดใบไม้อย่างรวดเร็วห่อหนามไม้ดึงมันออกมา
นี่คือหนามไม้ที่นําออกจากต้นไม่ในภูเขา ปลายของหนามนั้นมีร่องรอยของสีน้ําตาลอมเขียวแสดงว่าพวกมันไม่ได้ถูกถอนออกมาเป็นเวลานาน
ในป่า มีพืชหลายชนิด แต่หนังสัตว์จํานวนมากหยาบและแห้ง หนามไม้เหล่านี้ไม่ได้คุกคามหนังสัตว์ที่มีขนหนาแต่ผู้คนไม่สามารถทําได้ไม่มีผ้าขนสัตว์หนา ไม่ได้สวมชุดเกราะหลังจากเคลื่อนไหวมันจะได้รับผลกระทบจากสารพิษบนหนามไม้ โชคดีที่สารพิษเหล่านี้ไม่รุนแรงและไม่ถึงฆ่า
ชนเผ่าชอบใช้อุปกรณ์เหล่านี้! ผู้นํากลุ่มตะโกน
อย่างไรก็ตาม รอบๆ ของการโจมตีที่เพิ่งระเบิดออกมาเหมือนสายฝน ใครติดตั้งมันขึ้นมา?
การซุ่มโจมตีของคนอื่นหรือไม่? หรือคนเขาเพลิงทําทิ้งไว้?
มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ จาง ๆ ไม่รู้ว่ามันเป็นกลิ่นดอกไม้บนต้นไม้หรืออย่างอื่น
หัวหน้าเขวี่ยงหนามที่ทําจากไม้ในมือของเขาออกไป คิ้วของเขาขมวดมุ่น ดวงตากวาดไปรอบ ๆ แม้ว่าการโจมตีหลายรอบจะสิ้นสุดลง แต่พวกเขายังไม่พบร่องรอยของกับดัก
“ไล่ล่าต่อไป!” ไม่มีใครที่ทรุดลงกับพื้น และได้รับผลกระทบจากสารพิษ ตั้งใจจะเดินหน้าต่อไป
“ทุกคนควรระวัง ชนเผ่าเหล่านั้นต้องการใช้อุปกรณ์บางอย่าง!” ผู้นํากล่าว ในมุมมองของพวกเขาเหล่านี้เป็นทักษะบางอย่างที่ทําจากไม้และดอกไม้
อย่างไรก็ตาม เพียงไม่กี่ก้าว เขาก็ไม่รู้ว่าใครเหยียบถูกอะไรอีก ได้เพียงแค่ฟังเถาวัลย์สั้น ๆดัง “ฟุบ” เส้นประสาทในสมองของผู้คนก็ตึงเครียดขึ้นมาทันที ถืออาวุธไว้ในมือ ผู้นําหยิบโล่ทองสัมฤทธิ์จากหนึ่งในทีมและดูทิศทางของเสียงด้วยความระมัดระวัง
อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่ได้รอหนามรอบใหม่จากการโจมตี แต่เห็นไม่เหมือนจันทร์เสียวแปลก ๆ สองสามดวงบินออกมา และทิศทางของการบินไม่ได้หันไปหาพวกเขา กลับกันบินหนีออกไปจากพวกเขาบินไปอีกทาง
การบินออกจากป่าต้องผ่านช่องว่างระหว่างกิ่งไม้ในป่าอย่างแม่นยํา มันไม่ได้ถูกปิดกั้นด้วยลําต้นไม้หนาและกิ่งไม้หนาทึบ แต่มันบินออกจากใบไม้ และบินไปไกลเป็นแนวเส้นโค้ง
ปังปิ้งปิ้ง!
ไม่รู้ว่าอุปกรณ์ไม้ที่บินออกมาโดนอะไรบางอย่าง เอาล่ะ ข้าได้ยินเสียงแล้ว จิตใจของผู้คนกําลังจะบินหนีหัวใจก็เต้นแรงขึ้น
หลังจากที่ไม่ไปปะทะกับบางสิ่ง มันก็จะบินไปในทิศทางอื่น จากนั้นเสียงนิ่ง ๆ ก็ดังขึ้น
เมื่อรู้ว่ามันเป็นอะไร ผู้นําก็ตะโกนว่า “มันเป็นผึ้งใบไม้! หลีกเลี่ยงมัน! “
แตกต่างจากเสียงนิ่งๆ ของผึ้งภูเขาอื่น ๆ เสียงบินของผึ้งใบไม้นั้นพิเศษมาก เหมือนเสียงฮ่มๆๆๆ ของลูกศรพวกมันมีขนาดใหญ่กว่าผึ้งธรรมดาสองถึงสามเท่า ความเร็วยังเร็วมากด้วยเนื่องจากมีเกราะแข็งเรียวอยู่ตรงหน้าซึ่งสามารถทะลุผ่านใบไม้ และดูจากพวกมัน ผลที่ตามมาจะแย่กว่าหนามไม้มาก
“จริงๆ แล้วมีผึ้งใบไม้รอบๆ !!”ผู้นํากําลังเร่งรีบ
โดยทั่วไปแล้วผึ้งใบไม้จะไม่ลงมือโจมตีอย่างแข็งขัน แต่เมื่อมันโกรธ มันจะก้าวร้าว และรังของผึ้งใบไม้นั้นมีขนาดใหญ่มาก เกือบทุกรังในป่าจะครอบครองต้นไม้ทั้งหมด จํานวนของผึ้งมีขนาดใหญ่ตามธรรมชาติ ยกเว้นเหล่าสัตว์ที่มีผิวหนังหนาและขโมยน้ําผึ้งและมีพรสวรรค์อื่น ๆ สัตว์ชนิดอื่นๆในป่านั้นจะอยู่ห่างไกลจากรังผึ้งใบไม้
และผู้ไล่ตามเหล่านี้ เห็นได้ชัดว่าไม่ได้คาดหวังให้คนของเขาเพลิงทําสิ่งใดๆ พร้อมกับผึ้งใบไม้เพียงเครื่องมือไม้ที่บินออกไปเป้าหมายคือกระตุ้นรังผึ้ง!
รังถูกโจมตี และผึ้งใบไม้ก็โกรธ
เพียงฟังเสียงกรอบแกรบของใบไม้และเสียงบินของผึ้งใบไม้
ทันทีที่ได้ยินคําว่าผึ้งใบไม้ คนอื่น ๆ ในทีมตื่นตระหนก และแยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็ว เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของผึ้งใบไม้ หากผึ้งใบไม่ไปไล่ล่าคนอื่น เขาจะสามารถหลบหนีจากการปล้นครั้งนี้ได้
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าพวกเขาจะกระจัดกระจายไป มีการไล่ล่าจากผึ้งใบไม้เสมอ
มันเป็นผงสีเหลืองอ่อนที่มีกลิ่นหอมเล็กน้อย! !
เมื่อคิดถึงสาเหตุ ในใจของหัวหน้าก็โกรธและคับแค้นใจ ถ้าต้องการฆ่าใครซึ่งๆ หน้าก็ไม่แปลกอะไรเลยลูกเล่นของชนเผ่าเหล่านี้ และสามารถทําให้คนตาย!
พวกผึ้งใบไม้ มีไม่น้อยที่โดนฟันด้วยดาบตกลงไปที่พื้น นอกจากนี้ยังมีหลายคนที่ถูกต่อยบนพื้นแต่ยิ่งลงมือทํามากเท่าไร ผึ้งใบไม้ก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น เสียงหึงทิ้งในป่าดังไม่เสื่อมคลาย
มีคนหลบเลี่ยงผึ้งใบไม้ สัมผัสกับเชือกเถาวัลย์และถูกยกเท้าของเขาขึ้น ไม่ได้รอให้เขาตัดเถาวัลย์ด้วยดาบ และกําแพงขนาดใหญ่ที่มีกรวยหินแหลมทั้งสองด้านเหมือนปากของสัตว์ร้ายจับเขาแน่นและแม้แต่ เสียงคร่ําครวญก็ล้มเหลวที่จะเปล่งออกมา
แพร่กระจายละอองเลือดในทันที
สถานการณ์ที่คล้ายกันเกิดขึ้นในสถานที่อื่น ไม่ว่าจะเป็นที่ราบ หรือตกลงไปในหลุมบ่อ จากนั้นก็ทักทายการสังหารจริง
เสียงนิ่งๆ ของผึ้งใบไม้ เหมือนเสียงพึมพําของสายฝนที่หนาแน่น นอกจากนี้ยังมีเสียงกรีดร้องของความตื่นตระหนกผสมปนเปกันในป่า
ที่เชิงเขา ทั้งสองทีมอยู่บนถนน และพวกเขาเป็นคนเผ่าเขาเพลิงและไก่สี่
การเคลื่อนไหวบนภูเขาพวกเขาสามารถได้ยินเพียงเล็กน้อย ไม่เพียงแต่คนของทีมเขาเพลิงเท่านั้นแต่ยังเป็นคนของทีมเผ่าไท่อี่ ซึ่งมักจะจับตาดูฉาวซวน
พวกเขาไม่รู้ว่าฉาวซวนทําอะไร หลังจากเปลี่ยนวิธีการ ฉาวซวนให้พวกเขาออกไปทั้งหมด โดยไม่สนใจร่องรอยที่เหลืออยู่บนพื้นดิน จากนั้นฉาวซวนก็พาคนไปสองสามคนมองหาคนเผ่าไท่อี้บางคนที่มียาบางชนิด
เพราะเพื่อความปลอดภัยของทั้งสองทีม ผู้คนของเผ่าไท่ซี่ไม่ได้ซ่อนตัว และฉาวซวนต้องการบางสิ่งของพวกเขา ผงที่ดึงดูดผึ้งใบไม้ มันทําขึ้นมาจากคนเผ่าไท่สี่ กล้าเดินใกล้รังของผึ้งเพราะคนไทสี่รู้วิธีที่จะหลีกเลี่ยงผึ้งใบไม้
ทีมรออยู่ครู่หนึ่งที่เชิงเขา ฉาวซวนพาคนกลับมา แต่การแสดงออกทางสีหน้าของคนที่กลับมานั้นแปลกมาก ค่อนข้างอึดอัดและคาดหวังค่อนข้างมาก
โตคงเป็นหนึ่งในนั้น เขาคิดว่าฉาวซวนพาพวกเขาไป เพื่อที่จะปิดกั้นผู้ไล่ตามเหล่านั้น แต่ไม่ได้คิดว่าเมื่อไปที่ภูเขา ฉาวซวนสั่งให้พวกเขาหยุด แล้วมอบหมายงาน ตัดหนามไม้ ตัดเถาวัลย์จากนั้นฉาวซวนหยิบกล่องไม้ของเขาแล้วนําสิ่งของเหล่านั้นไปที่ภูเขาสักพักหนึ่งแล้วก็เริ่มจัดการ
ฉาวซวนกล่าวว่าเขาสามารถปิดกั้นคนเหล่านั้นได้ ไม่อยากจะเชื่อ แต่ตอนนี้เขาได้ยินการเคลื่อนไหวจากภูเขามันเป็นไปได้จริง ๆ สิ่งที่ฉาวซวนพูด
พับพับพับ –
กลุ่มของนกบินได้บินข้ามหัวกลุ่มคน
“นกพวกนั้น…” ผู้คนของเผ่าไท่ซี่มองดูที่ท้องฟ้า และตามดูนก มองไปที่ภูเขาที่มีความเคลื่อนไหวอยู่ข้างหลังพวกเขาตลอดเวลา
นกเหล่านี้เป็นพวกกินซาก สามารถได้กลิ่นเลือดจากระยะไกล แล้วจากนั้นตามกลิ่นอาหาร
เมื่อล่าสัตว์ในภูเขา พวกเขาจะตัดสินสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในบางสถานที่ตามการเคลื่อนไหวของนกที่กินซากตอนนี้สถานที่เหล่านั้นที่นกกินซากบินไปนั้น เป็นสถานที่ที่คนเขาเพลิงวางกับดัก
“คนพวกนั้นตายไปแล้วเหรอ?” มีคนในทีมถามฉาวซวน
“คงงั้น” ฉาวซวนตอบว่า “อย่างไรก็ตาม จะไม่มีอะไรเหลือ หลังจากนั้นอีกสองสามวัน”
อีกไม่กี่วัน …
ผู้คนของเขาเพลิงและไก่สี่ มองไปที่ฉาวซวนในเวลาเดียวกัน และถอนสายตาออกไป จากนั้นเร่งรีบไปอย่างเงียบ ๆ
