ตอนที่ 397 : แกะลาย
หลายคนคิดว่าลวดลายบนหม้อขาตั้งและวัตถุอื่น ๆ ล้วนแต่มีรูปลักษณ์ที่สวยงาม หรือเป็นลวดลายสัญลักษณ์ ฉาวซวนเคยคิดเช่นนั้น แต่เมื่อสัมผัสกับสิ่งเหล่านี้มากขึ้น ฉาวซวนก็ค้นพบว่ามีสิ่งลึกลับมากมายอยู่ในนั้น.
เช่นเดียวกับหม้อขาตั้งที่อยู่ตรงหน้าเขา ฉาวซวนคิดว่าหม้อขาตั้งนี้มันแสดงให้เห็นถึงความสําเร็จทั้งหมดของเจ้าของทาสแห่งเมืองอัลบ่า หรือการกระทําที่กล้าหาญอื่น ๆ หรือบันทึกสิ่งที่ระลึกบางอย่าง แต่เมื่อเขามองอย่างสังเกตเข้าไป เขาพบว่ามีหลายอย่างที่เขายังไม่เข้าใจ
ใช่ คําพูดเหล่านี้เพียงอย่างเดียวประกอบไปด้วยประวัติศาสตร์อันรุ่งโรจน์ของเมืองอัลบ่า คํากล่าวข้างต้นแม้ว่าฉาวซวนมีคําบางคําที่ไม่เข้าใจ แต่มันไม่ส่งผลกระทบต่อความเข้าใจในคําเหล่านั้น นั่นมันเป็นคําพูดของชนเผ่าอัลปาโบราณและคําแสดงความยินดีเล็กน้อย หากเป็นเพียงแค่สิ่งเหล่านี้ แต่บนตัวมันนั้นดูเหมือนเป็นคลื่นเมฆที่มีลักษณะเหมือนการตกแต่งหรือพื้นหลัง และให้ความรู้สึกแปลก ๆ กับฉาวซวนเสมอ
หลายเผ่าชอบลายเมฆที่สลับทันซ้อนกันแบบนี้ เผ่าฮุยที่มีความสัมพันธ์กันแต่เก่าก่อนนั้นก็ชอบใช้ลายเมฆที่สลับทันซ้อนกัน อาจเป็นเพราะลายเมฆเหล่านี้สามารถใช้เป็นของตกแต่งได้ แต่ยังมีความซับซ้อนเชิงโครงสร้างและความลึกลับ อิสระเสรีและมีความหลากหลาย ลวดลายคลื่นเต็มไปทั่วหม้อขาตั้ง ลายเส้นคลื่นละเอียดอ่อนและซับซ้อนยิ่งขึ้น แม้แต่ลายกระแสน้ําวนที่สลับทันซ้อนกันถูกรวมเข้าหาศูนย์กลาง บางรูปก็เหมือนขนนก บางรูปก็เหมือนเมฆ ที่ประกอบไปด้วยลายทับซ้อนกันมากมาย ทั้งสองยังคงทับซ้อนโครงสร้างอย่างต่อเนื่อง แต่ในลักษณะที่เป็นธรรมชาติมากขึ้น
มันซับซ้อนกว่าลวดลายคลื่นที่เผ่าฮุยใช้ และมันเป็นลายเมฆที่ซับซ้อนที่สุด ตั้งแต่ฉาวซวนเคยเห็นมาก่อน
เมื่อมองแวบแรก ลวดลายนี้สวยงาม แม้ว่าข้อความที่มีขนาดใหญ่จะไม่น่าสนใจ แต่ตราบใดที่เจ้าเห็นลายเมฆที่สลับทันซ้อนกันเหล่านั้น เจ้าจะถูกดึงดูดไป มันเป็นภาพที่ไม่ชัดเจนในความรู้สึก
ในฐานะที่เป็นของตกแต่ง วัตถุประสงค์ของพวกเขาบรรลุผลสําเร็จ แต่เท่านั้นจริงๆ หรือ?
ฉาวซวนจ้องไปที่ลายตามตัวหม้อขาตั้งชั่วครู่หนึ่ง และต้องการที่จะคัดลอกลายเส้นที่ซับซ้อนและหนาแน่นเหล่านั้น แต่ไม่มีกระดาษรอบ ๆ และผ้าก็หรูหราเกินไปที่จะใช้ ฉาวซวนลุกขึ้นและออกไปข้างนอกออกไป หาใบไม้ที่กว้างและยาวบางชนิด จากนั้นก็ทาสีบางส่วนลงบนเส้นรอบวง นําใบไม้พิมพ์ลงไปที่มัน และให้ลวดลายปรากฏบนใบไม้ จากนั้นฉาวซวนก็สามารถเขียนลายเส้นที่ทันซ้อนกันเหล่านั้นบนผ้าอีกครั้ง
ไม่เพียงแค่ลายเส้นที่สลับทันซ้อนกันบนตัวเตาเท่านั้น แต่ยังมีเท้าแบนสามอันที่หม้อขาตั้งด้วย นอกจากนี้ ยังมีลายเมฆแต่ต่างตรงที่ลายเส้นเรียวบางบนตัวเตา แต่ขาตั้งทั้งสามนั้นหนาและสั้นกว่า มันดูกระชับและเรียบง่ายยิ่งขึ้น
ลายเมฆบนเท้าที่แบน ฉาวซวนยังพิมพ์ลายมันลงไป และจากนั้นศึกษาอย่างช้าๆ
เจิ้งเหอกล่าวว่า คนที่ทําหม้อขาตั้งนี้เป็นชนเผ่าเซี๊ยะ และคนเผ่าเซี๊ยะชอบใช้ลายเมฆ และตามที่ฉาวซวนรู้มาลายเมฆเป็นหนึ่งในรูปแบบที่เก่าแก่ที่สุดที่มีมา ดูเหมือนว่าทุกเผ่าที่ใช้ลายเมฆมีประวัติศาสตร์ที่ยาวนานมาก
ลายเปลวไฟของเขาเพลิงเกิดมาในช่วงต้น ก็คือเพียงแค่ใช้งาน แต่ไม่มีความแพร่หลายเท่ากับลายเมฆให้ความรู้สึกเคลื่อนไหวและความกลมกลืน รูปแบบที่ทับซ้อนกันแบบสี่เหลี่ยมจะไม่ปรากฏขึ้นทันที เพียงว่าหม้อขาตั้งหล่อขึ้นมาจากคนเผ่าเซี๊ยะ ดูเหมือนว่าลายเมฆจะมีมากกว่านี้
ไม่มีเรื่องใด การออกไปข้างนอกจะลดลง ฉาวซวนจะมีเวลาว่างมากขึ้นในการศึกษาสิ่งเหล่านี้
หลังจากคัดลอกลายเมฆทั้งหมดของหม้อขาตั้งลงบนผ้าสองผืน ฉาวซวนไปหาแม่มดและถามตําราโบราณที่ใช้ที่นี่ อย่างไรก็ตาม แม่มดไม่รู้มากนัก เธอสามารถเห็นสิ่งต่าง ๆ จากบันทึกของบรรพบุรุษเมื่อหลายร้อยปีก่อน แต่บรรพบุรุษของหยานเจียวที่ส่งบันทึก ส่วนใหญ่เขียนโดยแม่มดหมอผี และส่วนใหญ่ใช้ในด้านอื่น ๆ ไม่ใช่ข้อความดั้งเดิมที่นี่
ไม่สามารถรับความช่วยเหลือจากแม่มด ฉาวซวนสามารถไตร่ตรองและคิดใคร่ครวญได้เท่านั้น
เมื่อคิดถึงลายเมฆเหล่านั้น ฉาวซวนก็รู้สึกราวกับว่าเขาได้กลับไปเรียนรู้ข้อสรุป ทุกสิ่งในโลกนี้เต็มไปด้วยระเบียบและกฎเกณฑ์ ไม่ว่าจะเป็นสัตว์ป่าหรือในสถานที่ต่าง ๆ หน้าที่ทางสรีรวิทยาของร่างกายก็ทํางานได้อย่างเหมาะสมเช่นกัน
การรับรู้และหน้าที่ตามร่างกายอื่น ๆ ของมนุษย์ เช่นกลิ่น,ภาพและเสียงของตัวเอง มีผลกระทบระยะยาวในสมอง สําหรับการสร้างสรรค์ของผู้คน สามารถสร้างผลกระทบที่ละเอียดอ่อน ดังนั้นการผลิตงานศิลปะ และงานฝีมือที่หลากหลาย ความรู้สึกของคําสั่งนี้ยังสะท้อนให้เห็นอย่างเต็มที่ในลายสัญลักษณ์ที่สร้างขึ้นตัว อย่างเช่นลายเมฆที่ฉาวซวนเห็นมาแล้ว
ผู้ที่สร้างลายเมฆที่ซับซ้อนและเป็นธรรมชาตินั้นจะต้องมีความสมดุลและเป็นระเบียบในการสร้างสรรค์ เพื่อที่ว่าลายเมฆที่สลับทันซ้อนกันชนิดนี้จะสามารถสรรสร้างขึ้นมาได้
จากนั้น ภายใต้คําสั่ง การผสมผสานลวดลายที่ซับซ้อนคืออะไร?
ฉาวซวนจ้องมองไปที่ลายเมฆเหล่านั้นและจ้องมองตลอดทั้งวัน และเขามองไม่เห็นอะไรเลยหลังจากคิดเกี่ยวกับมัน ฉาวซวนไปที่ป่าเพื่อเก็บใบไม้ ใบไม้ที่ร่วงหล่นบนพื้นมีสีเหลืองไม่แห้งเหี่ยว ใบกว้าง แต่ละชิ้นมีขนาดใหญ่กว่าฝ่ามือของผู้ใหญ่ และมีความหนา
หลังจากที่เก็บใบไม้ ทําการพิมพ์ลายและทําให้แห้งจะถูกเก็บไว้เพื่อใช้งาน
ในเวลาเดียวกัน ฉาวซวนยังทําตารางทรายสี่เหลี่ยม ไม่ลึกขนาดประมาณหนึ่งตารางเมตร ภายในมีทรายละเอียด ฉาวซวนถือกิ่งไม้และทาสีในตารางทราย
รูปแบบการรวมกันของลายเมฆที่ซับซ้อนดูยากเกินไป ฉาวซวนพยายามแบ่งลายเมฆที่สลับทันซ้อนกัน เหล่านั้นออกเป็นหลาย ๆ ชิ้น วาดมันลงในกล่องทราย และแยกพวกมันออก และทุกครั้งที่ถูกลบออก ลายเมฆเดี่ยวที่จะถูกถอดออกจะถูกทาสีบนใบไม้
หลังจากใช้เวลาห้าวัน ฉาวซวนรื้อลายเมฆที่ทับซ้อนกันบนหม้อขาตั้ง นั้นเป็นเพียงการถอดลายออก มาเพียงเล็กน้อย เขาไม่รู้ว่ามันถูกหรือไม่ เพราะไม่มีการเปรียบเทียบและไม่มีใครบอกว่า ฉาวซวนถูกหรือผิดศิลปะมีอยู่เป็นจริงและแสดงผล และศิลปะของรูปแบบทําให้ฉาวซวนยากที่จะรื้อถอน
หลังจากที่คิดมาตลอดห้าวัน นอกเหนือจากการกิน ดื่มและขับถ่าย ตลอดเวลาจะอยู่กับการแกะลาย เส้น ในที่สุด หลังจากวาดลายเมฆเส้นสุดท้าย ฉาวซวนก็เหนื่อย เขากินซุปเนื้อหม้อใหญ่ หลังจากนอนหลับสนิท เขาก็เดินออกจากบ้าน
แม้ว่าแสงแดดภายนอกจะไม่สว่างเท่าที่เคยเป็นมา แต่สําหรับฉาวซวนที่อยู่ในบ้านเป็นเวลาห้าวัน มันช่างน่าทึ่ง
ความมึนงงก้าวข้ามการมีสติ ฉาวซวนตั้งใจที่จะไปยังสถานที่อื่น ๆ ที่ตีนเขา เพื่อผ่อนคลายพักเส้นประสาท และมันอาจจะไม่เป็นประโยชน์ที่จะจริงจัง อาจเดินไปรอบ ๆ และดู เจ้าสามารถรับแรงบันดาลใจได้เช่นกัน
เมื่อเร็ว ๆ นี้อากาศเย็นลงมาก และความแตกต่างของอุณหภูมิจากวันก่อนหน้าสามารถรู้สึกได้เกือบทุกวัน
เมื่อมองจากภูเขาออกไปไกล จะเห็นต้นไม้สีเหลืองจํานวนมากเมื่อห้าวันก่อน และตอนนี้มันเบาบางมาก
ผู้คนที่เพิ่งออกไปค้าขายได้กลับมา ไม่เพียงแต่คนของโตคงที่ไปค้าขายที่เมืองอัลบ้าเท่านั้น แต่ยังรวมถึงค้าขายกับเผ่าอื่น ๆ ผ้าทอหรือสิ่งอื่น ๆ
เนื้อสัตว์ที่ถูกแขวนบางส่วนถูกทําให้แห้งจากอากาศภายนอก เดินไปตามถนน ฉาวซวนเห็นว่ามีเนื้อสัตว์ป่าและสัตว์มากมายแขวนอยู่ที่ประตูทุกบาน
เมื่อเห็นรูปร่างที่คุ้นเคย ฉาวซวนตะโกนว่า: “ซาวหมิง เจ้าทําอะไรนะ?”
ซาวหมิงถือผลไม้และเดินไปที่บ้าน และเมื่อได้ยินเสียงของฉาวซวน กล่าวอย่างมีความสุข: “ฉาวซวน… ผู้อาวุโส!”
ฉาวซวนมองดูผลไม้ต่าง ๆ ที่ห่อด้วยใบไม้ขนาดใหญ่ นี่คือสายพันธุ์ที่ไม่ค่อยได้กินในเผ่า และเขาถามว่า “พวกนี้เอาไปทําอะไร? ซุป? “
ผลไม้บางชนิดไม่กินโดยตรงและคนในเผ่าใช้ทําเป็นซุป
“ไม่ นี่สําหรับสัตว์เอาไว้กิน”การพูดของซาวหมิงนี้ใบหน้าเต็มไปด้วยสีแดงสดใส
ฉาวซวนจําได้ว่าเขานํารังสมเสร็จกลับมาเมื่อเขาออกไปล่าสัตว์ แม้กระทั่งตัวใหญ่และตัวเล็ก อยู่ในตาข่ายกับดักที่วางไว้ ยกให้ซาวหมิงเพื่อเลี้ยงดู
“แล้วพี่ชายของเจ้าล่ะ? ไม่อยู่บ้าน? “ฉาวซวนกวาดตามอง และไม่เห็นใคร
“ไปกับคนอื่นเพื่อตัดไม้”
ซาวหมิงใช้เวลากับฉาวซวนเพื่อพาไปดูคอกสมเสร็จที่เขาเลี้ยง สมเสร็จตัวเล็กมีขนาดใหญ่ขึ้นเมื่อฉาวซวนนําพวกมันกลับมา พร้อมกับขนที่หนาและแน่น ยิ่งสภาพอากาศหนาวเย็น ยิ่งมีขนบนลําตัวมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งช่วยป้องกันความเย็นได้มากเท่านั้น
เมื่อมันมองเห็นว่า ฉาวซวนกําลังจะมา พวกมันทั้งหมดก็ซุกตัวอยู่กับแม่ ตัวเล็กตัวใหญ่ซุกตัวซ้อนกันที่มุมกิ่งไม้และหญ้าแห้ง
“มันดูดีขึ้นมาก ดีมาก เจ้าสามารถกินมันได้เมื่อมันตัวโตขึ้น” ฉาวซวนมองไปที่คอกสมเสร็จและกล่าว
“แม่ของเธอบอกว่า สัตว์พวกนี้จะเติบโตเร็วขึ้นหลังจากพ้นฤดูหนาว พวกมันกินน้อยลงในฤดู หนาว และเติบโตช้าลงในเวลานี้” เมื่อคิดถึงสิ่งที่พูด ซาวหมิงมีความสุขมากกับฉาวซวน: “แต่เมื่อพวกมันเติบโตขึ้น ข้าจะไม่กิน”
“ทําไม?” ฉาวซวนสงสัย เด็กน้อยเหล่านี้ไม่ค่อยเห็นบ่อยนักกับสัตว์ร้ายในกรงขังจนน้ําลายไหล? แต่ทําไมเจ้าถึงไม่กินมัน?
ซาวหมิงยิ้มเผยให้เห็นฟันขาว แต่ไม่ได้พูดอะไร อย่างไรก็ตาม บนใบหน้าของเขา มีรอยจาง ๆ ปรากฏขึ้น และมีรอยเส้นลึกขึ้นเรื่อย ๆ มันไม่เร็วเท่าฉาวซวน แต่มันลึกลงไปเรื่อย ๆ อย่างแน่นอน
“ลวดลายสัญลักษณ์ ?!” ฉาวซวนรู้สึกประหลาดใจและยิ้มทันที : “ขอแสดงความยินดี เจ้ากําลังจะเป็นนักรบสัญลักษณ์”
แม้ว่าเขาเคยได้ยินคนอื่นพูดก่อนหน้านี้ แต่กับฉาวซวนเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นคนในนเผ่าที่ไม่ได้ตื่นขึ้นในพิธีกรรม บางทีนี่อาจเป็นความแตกต่างที่เกิดจากการหายตัวไปของเมล็ดเพลิง เมล็ดเพลิงได้หลอมรวมเข้า กับสายเลือดของเขาเพลิงทุกคน ตราบใดที่มันสัมผัสกับขอบเขตของการปลุกให้ตื่นขึ้นมา พลังของเปลวไฟใน สายเลือดสามารถช่วยให้พวกเขาตื่นขึ้นได้ทุกเวลาโดยไม่ต้องรอพิธีกรรม
สําหรับซาวหมิง “ไม่กินสมเสร็จ” แน่นอนเพราะหลังจากกลายเป็นนักรบสัญลักษณ์แล้ว เขาสามาร ถกินสัตว์ที่มีระดับสูงกว่าเช่นสัตว์ที่ดุร้ายได้
ถ้าเจ้ากินไม่ได้ เจ้าสามารถแลกเปลี่ยนบางสิ่งกับผู้อื่น และเจ้าจะไม่ทําอย่างเสียเปล่า
หลังจากเดินรอบภูเขา ฉาวซวนถูกเรียกจากหวางเย่ที่กองฟื้นขนาดใหญ่
ก่อนหน้านี้เพราะฉาวซวนไม่เคยออกมา ดูเหมือนจะยุ่ง ทุกคนไม่ได้รบกวนเขา ตอนนี้เมื่อ ฉาวซวนออกมา เขาเรียกให้ขึ้นเขาไปพูดคุย
ต้องใช้เวลา ในที่สุดดวงตาที่มืดบอดนี้ก็สร้างความประทับใจให้กับฉาวซวน แม้ว่าใบหน้าของฉาวซวนจะยังคลุมเครืออยู่ก็ตาม แต่ตราบใดที่เจ้าเห็นกระดูกที่ฉาวซวนสวมใส่ก็สามารถจดจําฉาวซวนได้
“ฤดูหนาวกําลังจะมา แม่มดบอกว่าหิมะจะเริ่มตกภายในสามวัน และหัวหน้าเผ่ากําลังเจรจาการล่าสัตว์ในฤดูหนาวในอีกสองวันนี้”หวางเผ่บอกกับฉาวซวน
โดยทั่วไป เมื่อฤดูหนาวเริ่มต้นขึ้นจะไม่มีหิมะตกหนัก และเผ่าจะจัดตารางการล่าสัตว์ เมื่อหิมะตกคนในเผ่าจะไม่ออกไปไหน
หลังจากขึ้นภูเขา โตทั้งสอบถามฉาวซวน เขาไม่สามารถออกล่าสัตว์ในฤดูหนาว การล่าสัตว์ในฤดูหนาวเป็นสิ่งที่อันตราย และไม่ใช่ทุกคนที่เหมาะสําหรับการล่าสัตว์ในฤดูหนาว
“ข้าเป็นคนออกไป”ฉาวซวนกล่าว นอกจากนี้เขายังต้องการใช้โอกาสนี้ในการล่าเหยื่อที่ดีกว่า และเป็น สัตว์สังเวยเพื่อเข้าร่วมในพิธีกรรม
ฤดูหนาวที่นี่ไม่นานเกินไป หลังจากสิ้นสุดฤดูหนาวจะมีพิธีกรรมที่สําคัญที่สุดในปีนี้ เป็นพิธีกรรมครั้งแรกที่ฉาวซวนมาที่นี่เพื่อเข้าร่วม
