ตอนที่ 407 : เกราะกระดูก
กงเจี๋ยเหิงอาศัยอยู่ในภูเขาที่อยู่ไม่ไกลจากริมฝั่งแม่น้ํา สามารถมองเห็นภูเขาได้จากริมฝั่ง เพราะมีภูเขาไม่มากนัก
ฉาวซวนพยายามถามคําถามสองสามข้อระหว่างทางกงเจี๋ยเหิงก็ตอบกลับด้วยเช่นกัน เว้นแต่เป็นเรื่องเกี่ยวกับสิ่งที่ซ่อนอยู่ของคนเซียะ สิ่งอื่น ๆ กงเจี๋ยเหิงไม่สนใจ สิ่งที่เขาพูดมากที่สุดคือสิ่งประดิษฐ์ที่เขาเคยหล่อและหลอม และมีพิธีกรรมขนาดใหญ่เช่นหม้อขาตั้ง รวมถึงอาวุธเช่นดาบและหอก มีความมั่นใจและความเย่อหยิ่งในน้ําคําที่พูด
ในสายตาของคนเซียะ ในแง่ของการหล่อและการหลอม ถ้าพวกเขาบอกว่าตนเป็นที่สอง ไม่มีใครกล้าพูดว่าตัวเองเป็นที่หนึ่ง และคนที่สามารถพูดได้นั้นจะต้องเป็นเผ่าของตัวเอง
เมื่อกงเจี๋ยเหิงมีการคุยโวอย่างต่อเนื่อง เขาไม่ได้ผ่อนคลายความระมัดระวังของเขา แม้ว่าการแสดงออกของคําดูเหมือนผ่อนคลายและสบาย ๆ เขาสามารถตอบสนองในทันทีด้วยการเคลื่อนไหวเล็กน้อย
ทันใดนั้นมีสิ่งแปลกปลอมหลายขาโผล่ออกมาจากหญ้า แม้ว่าหนอนตัวนี้จะอยู่บนพื้นดิน มันก็สูงกว่าฉาวซวน หนวดสองข้างที่เหมือนเสาอากาศแกว่งไปมาเหนือศรีษะ และแหนบสองอันเหมือนคีมกัดไปที่ฉาวซวนและกงเจี๋ยเหิง ลําต้นของต้นไม้ขนาดใหญ่แบบกึ่งผุเน่าเปื่อยที่เลาะเลียบพุ่มไม้ ยังคงล้มเหลวในการลดระดับของแมลงแปลก ๆ นี้ลงมาเล็กน้อย
ฉาวซวนไม่ขยับ และกงเจี๋ยเหิงที่อยู่ถัดมาตอนนี้ประดับรอยยิ้มเสมอกับฉาวซวนเพื่อแสดงอุปกรณ์ที่มีชื่อเสียงที่เขาสร้างขึ้น ในวินาทีต่อมาเขากระโดดสูง ค้อนขนาดใหญ่ในมือของเขาก็เหมือนลม พลังที่แข็งแกร่งจะถูกส่งจากแขนไปยังค้อนทองแดง เผยบรรยากาศที่น่าฟัง ปะทะอย่างเฉียบขาดลงบนหัวของหนอนยักษ์
– บนหัวของแมลงยักษ์ที่มีครีมเหล็ก มีหลุมลึกเกือบครึ่งเมตรปรากฏขึ้น และเปลือกด้านนอกคลุมหัวแตกออก และของเหลวสีน้ําตาลอมเขียวกระเด็นออกมาจากรอยแตก
เสียงดังกล่าวไม่ได้ฆ่าหนอนยักษ์ตัวนี้ ไม่รอให้เจ้ายักษ์มีปฏิกิริยามากขึ้น เสียงกรีดร้องของค้อนก็ดังขึ้น เหมือนพายุเฮอริเคนตามมาพร้อมกับเสียงฟ้าร้อง
ปังปังปัง!
เปลือกนอกที่แตกร้าวนั้นถูกยิงด้วยเงาที่มีลักษณะคล้ายค้อน พร้อมกับของเหลวในสมองสีน้ําตาลอมเขียวกระเซ็นเช่นดอกไม้ไฟ อย่างไรก็ตาม ในเสี้ยวพริบตา หนอนแปลก ๆ มีขามากมายที่กําลังวิ่งเข้ามา แต่ตอนนี้มันยังอยู่ที่นั้น และหัวของมันก็กลายเป็นเศษตะกรัน
หลังจากค้อนทองแดงออกจากตัวของหนอน กงเจี๋ยเหิงยังคงเต้นรําต่อไป พร้อมกับค้อนทองแดงหนึ่งปอนด์ทุบด้วยความรู้สึกสะเปะสะปะภายใต้การเคลื่อนไหว
บางคนอาจมองว่าดูเหมือนจะใจร้อนและเอาแต่ใจ ร่างกายที่มีความทนทาน จริง ๆ แล้วข้างใน มันว่างเปล่าเกินไป และกงเจี๋ยเหิง คือร่างของคนเซี้ยะ กล้ามเนื้อกับสัญลักษณ์ลายเมฆนั้นเต็มไปด้วยพลัง
เป็นผู้เชี่ยวชาญการหล่อและการหลอมโลหะ
กงเจี๋ยเหิงสะบัดของเหลวจากสมองแปลก ๆ และเปลือกแตกบนค้อนทองแดง จากนั้นจึงนําฉาวซวนไปยังที่พัก
“เจ้าพูดว่าที่ไหน? โอ้ ใช่ เมื่อคนแซ่ของนายทาสมาขอให้ข้าตีดาบให้เขา …”
เผยรอยยิ้มบนใบหน้าอีกครั้ง กงเจี๋ยเหิงยังไม่เสร็จสิ้นการบรรยายในตอนนี้ ราวกับว่าการทุบสัตว์ประหลาดกลายเป็นเศษตะกรันนั้นเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย
ฉาวซวนลากจระเข้ยาวสิบเมตรไปยังที่อยู่อาศัยของกงเจี๋ยเหิงอย่างง่ายดาย มีถ้ําที่เชิงเขา ซึ่งเป็นที่เก็บสินค้า มีอาหารและมีเครื่องมือกระจัดกระจายอื่น ๆ เครื่องมือหิน,เครื่องมือจากกระดูก,เครื่องมือโลหะมีให้บริการทั้งหมด
อย่างไรก็ตาม กงเจี๋ยเหิงไม่ได้อยู่ในนั้น แต่สร้างบ้านหินด้านนอกถ้ํา ห้องนอนไม่ใหญ่ เกือบสองในสามของพื้นที่ถูกใช้เพื่อการหล่อและการหลอมโลหะ
ตลอดทาง ฉาวซวนได้พบการติดตั้งกับดักจํานวนมากรอบ ๆ สถานที่นี้ เพื่อป้องกันสัตว์ป่าในภูเขา นอกจากนี้ ยังมีบทบาทเตือนภัยล่วงหน้า
“ข้าอยู่ที่นี่”กงเจี๋ยเหิงชี้ไปที่ถ้ําและบ้านหิน และพูดออกมา
ฉาวซวนวางจระเข้แล้วดูภายใต้การนําของกงเจี๋ยเหิง อาจเป็นเพราะคนไม่กี่คนที่มา พบปะผู้คนไม่บ่อยนัก กงเจี๋ยเหิงกระตือรือร้นมาก มองไปที่สินค้าในถ้ํา พวกเขามักจะกินสิ่งดีๆ แต่เพื่อรับรองแขก แล้วเขาไม่สา มารถทําได้ คนๆ นี้ยังคงต้องรักษาใบหน้าของเขา เขาเพิ่งโอ้อวดมาก ตอนนี้เขารู้สึกว่าสถานที่นี่โทรมเกินไป และเขาสามารถรับรองเฉพาะอาหารได้เท่านั้น ดังนั้น เขาตั้งใจจะฆ่าจระเข้ที่เขาล่าในวันนี้
เมื่อกงเจี๋ยเหิงจะฆ่าจระเข้ ฉาวซวนมองไปที่ถ้ําที่กงเจี๋ยเหิงเก็บสิ่งของ สําหรับสิ่งที่อยู่ในถ้ํานั้นไม่ถูกปิดบัง และฉาวซวนสามารถมองเห็นได้ แต่ด้านในของบ้านไม่เปิดให้ดูชม มันเป็นสถานที่ที่เขาทําการหล่อและตีโลหะ บางอย่างไม่สามารถแสดงให้คนภายนอกเห็นได้ฉาวซวนไม่สนใจ
ถ้ํามืดและล็กกว่าที่เขาคิด ฉาวซวนจุดคบเพลิงแล้วเดินเข้าไป กวาดสายตามองไป เครื่องมือต่าง ๆ ถูกกองไว้ในถ้ํา จากสิ่งของต่าง ๆ ที่ถูกโยนลงไปในถ้ํากงเจี๋ยเหิงอาศัยอยู่ที่นี่เป็นเวลานานเกือบ 20 ปีที่เขาพูด.
หลังจากวนดูจบรอบ ฉาวซวนก็เดินออกจากถ้ํา
“เมื่อข้าอายุเพียงยี่สิบปี ข้าแกะความหมายของลายเซี้ยะออกมา เพื่อค้นหาภูเขากงเจี๋ย”กงเจี๋ยเหิงพูด ขณะที่จับจระเข้ กล่าวอีกนัยหนึ่ง คําว่า “ลายเซียะ” ในความหมายของเขาหมายถึงลายเมฆที่มีเอกลักษณ์เฉ พาะของคนเซี้ยะที่ฉาวซวนเคยเห็น
“โชคไม่ดี ข้าทําการค้นหามายี่สิบปีแล้ว แต่ข้ายังไม่พบสถานที่นั้น ดังนั้นข้าอาศัยอยู่ที่นี่ ทุกปีที่ข้าออกไปข้างนอกและมองหาไปรอบๆ ถ้าข้าหามันไม่พบ ข้าจะกลับมาที่นี่ชั่วคราวทําการดูแลซ่อมแซม” กงเจี๋ยเหิงพูดถึงความยากลําบากเป็นเวลาหลายปี ในเวลาเดียวกัน เขาก็ต้องการที่จะให้คําแนะนําแก่ชายหนุ่มอย่างฉาวซวน อย่าทําสิ่งใดนอกเหนือจากความสามารถของเจ้า ไม่เช่นนั้นเจ้าจะต้องเสียใจ
ข้าไม่ได้พบมันมาเป็นเวลา 20 ปีแล้ว มันไม่น่าแปลกใจที่กงเจี๋ยเหิงพูดว่าคนอื่นๆ ที่ไปค้นหาภูเขากง เจี้ย ไม่ได้พูดอะไรที่น่าขัน เพราะเขาเป็นเช่นกัน โชคดีที่เขายังมีชีวิตอยู่และไม่ยอมแพ้.
“ข้าไม่คุ้นเคยกับมันในตอนแรก เครื่องมือหลายอย่างที่ข้าใช้เป็นโลหะ ข้าใช้มันอย่างระมัดระวังมากขึ้น หลังจากที่ข้ามาที่นี่ สามารถปรับให้เข้ากับวิธีที่นี่ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา กงเจี๋ยเหิงได้เรียนรู้ทักษะใช้ชีวิตใน ป่ามากมายจากเผ่าบางเผ่าที่อาศัยอยู่ในป่าภูเขา โดยไม่ต้องใช้เชือกพิเศษและห่วงทองแดง ใช้เถาวัลย์แทน ระบุว่าเถาวัลย์ชนิดไหนที่เหมาะสมสําหรับกิจกรรมการล่าสัตว์ เรียนรู้วิธีการมัดเชือก เขาออกไปตามหาภูเขากงเจี๋ยหลายปีแล้ว เครื่องมือโลหะที่ข้านมาในปีนั้นหมดไปมากแล้ว เมื่อไม่มีวัสดุ เขาจะช่วยเผ่าต่าง ๆ ในป่าบนภูเขาเพื่อหลอมอาวุธปลอมต้นทุนต่ํา เพื่อแลกกับวัสดุบางอย่าง หรือให้คนเหล่านั้นนําของบางอย่างมาเมื่อพวกเขาเดินทางไกล
ไม่เหมือนกับเผ่าที่เกิดและเติบโตในภูเขา ยี่สิบปีแรกของชีวิตของกงเจี๋ยเหิง อาศัยอยู่ในเมืองที่ปกครองโดยเจ้าของทาส ในฐานะเซี้ยะ เขามีทักษะการหล่อและการตีโลหะที่ยอดเยี่ยม และสภาพความเป็นอยู่ของเขานั้นดีขึ้น มีคนที่ประจบค่อนข้างมาก แม้แต่ผู้ที่เป็นเจ้าของทาส เมื่อพวกเขาต้องการอาวุธที่พวกเขาชื่นชอบ อย่างไรก็ตาม หลังจากมาที่นี่ เจ้าจะไม่สามารถอยู่ได้ในสภาพนั้น กลยุทธ์ที่กงเจี๋ยเหิงนํามาใช้คือการปฏิบัติต่อเผ่าชานหลีด้วยความเป็นมิตร เขาต้องการใครสักคนที่จะร่วมมือเพื่อขอความช่วยเหลือ
มีคนเซี้ยะที่มีทักษะในการหล่อและตีโลหะสูง นอกจากเผ่าที่พิเศษและเผ่าที่โดดเดี่ยวบางเผ่ากงเจี๋ย เพิ่งพบเจอไม่กี่เผ่าที่ค่อนข้างสุภาพกับเขา ซึ่งเป็นเหตุผลที่เมื่อเขาเห็นฉาวซวนในเวลานั้น กงเจี๋ยเหิงนั้นจึงสงบนิ่ง
ตราบใดที่มันไม่เป็นอันตราย กงจิ๋วเฉิงก็สามารถรักษาทัศนคติที่เป็นมิตรได้
กรงนั่นมีจุดประสงค์เพื่อจับจระเข้หรือไม่? “ฉาวซวนถาม
“อืม! มีปลามากขึ้นที่นี่ ” กงเจี๋ยเหิงพยักหน้าแรงๆ ตอนนี้อยู่ในสภาพแวดล้อมแบบดั้งเดิมมากขึ้น เพื่อประหยัดวัสดุ เขาสามารถเรียนรู้ที่จะใช้วัสดุอื่นนอกเหนือจากโลหะ แต่ในฐานะที่เป็นคนเซี้ยะ เขายังคงเอนเอียงไปวัตถุโลหะ เขาเคยสร้างสิ่งประดิษฐ์อื่น ๆ มาก่อน ต่อมาด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาละทิ้งช่างทําโลหะคนอื่นๆ และทํากรงขึ้นมา หลายคนหัวเราะเยาะเสียเปล่า! แต่เขาไม่เสียใจ
“มีปลายักษ์ในแม่น้ําสายนั้น โอ้ จระเข้แบบไหนที่เจ้าพูด แต่มันใหญ่มาก ข้าเกือบถูกกินเมื่อข้าข้ามแม่น้ําหลายครั้ง ไม่รู้ว่าอาวุธในมือของข้าหายไปในแม่น้ํามากเท่าไหร่ ” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้กงเจี๋ยเหิงมองขึ้นไปบนท้องฟ้าและหันไปทิศทางของแม่น้ํา ด้วยใบหน้าที่น่าเกียจ
ดูเหมือนว่าจะเป็นความเกลียดชัง
เมื่อพูดถึงจระเข้ เขาอยู่ที่นี่มา 20 ปีแล้ว แม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นจระเข้เลยในช่วง 20 ปีแรกที่ผ่านมา แต่ในช่วงหลายปีที่อยู่ในภูเขา ก็เพียงพอแล้วสําหรับกงเจี๋ยเหิงที่จะเข้าใจจระเข้
“ความลึกของน้ําในแม่น้ําสายใหญ่ เมื่ออยู่ในน้ํา พวกมันมักจะเผยเพียงดวงตาและจมูกของมันเท่านั้น” กงเจี๋ยเหิงพูดกับฉาวซวน นอกจากนี้ยังให้ฉาวซวนเข้าใจจระเข้มากขึ้นอีกด้วย
“พวกมันมีหางที่แข็งแรง ผลักดันพวกมันให้ว่ายน้ําใต้น้ําอย่างรวดเร็ว ในขณะที่ยังลดคลื่นน้ําและเข้าหาเหยื่ออย่างเงียบ ๆ ไม่สําคัญว่ามันจะสูญเสียขาเมื่อมันอยู่ในการต่อสู้ที่ยากลําบาก เพราะพวกมันเกิดมาเพื่อความแข็งแกร่ง หลายตัวหายไปหนึ่งขานั่นเป็นสัญลักษณ์ของการต่อสู้ของพวกมัน ดังนั้นถ้าฉาวซวนเจอปลาชนิดนี้ที่ขาขาด อย่าประมาท มิฉะนั้นเจ้าจะเสียใจ”
กงเจี๋ยเหิงพูดต่อว่า : “อย่างไรก็ตาม น้ําตื้น ๆ ที่เจ้าเดินผ่านเมื่อเจ้ามา มันไม่สะดวกกับขาที่ขาดหายไปในน้ําตื้นและพื้นดิน พวกมันใช้ขามากขึ้น บางครั้งที่แหล่งน้ําตื้น พวกมันยังสามารถกระโดดบนก้อนหินใต้น้ํา
“ใช่ ข้าได้เจอสิ่งนี้แล้ว” ฉาวซวนเปรียบเทียบกับจระเข้ของเผ่ากลองกับจระเข้ที่นี้ ขาหลังของจระเข้ที่นี้แข็งแกร่งและทรงพลังกว่า นอกจากนี้ยังมีฟันด้วยเช่นกัน หากฟันของจระเข้ของเผ่ากลองนั้นมีลักษณะเป็นกรวยที่อๆ ฟันของจระเข้เหล่านี้จะเป็นเหมือนตะปูเหล็กแหลมคม
ในหลายแง่มุม แสดงให้เห็นว่าจระเข้ที่นี่อันตรายกว่า
“โอ้ ข้าไม่เห็นว่าปลาตัวนี้มีอายุกว่าร้อยปี และสามารถทําเกราะชั้นนอกได้” กงจี้เพิ่งหยิบเกล็ดขึ้นมา และส่งให้ฉาวซวน” เจ้าสามารถใช้แผ่นกระดูกเพื่อทําเสื้อเกราะ ปลาชนิดนี้ หลังจากอายุร้อยปี แผ่นกระดูกดีมากสําหรับทําชุดเกราะ”
“ท่านรู้ได้อย่างไรว่ามันมีอายุเกินหนึ่งร้อยปีแล้ว?” ฉาวซวนถาม
“ดูที่ด้านบน”กงเจี๋ยเหิงชี้ไปที่เกล็ดด้านบน “ดูลายเหล่านั้น”
เกล็ดที่มอบให้กับฉาวซวนมีรูปแบบบางอย่าง เหมือนรอบวงของต้นไม้ สามารถเห็นอายุของจระเข้นี้
สําหรับแผ่นกระดูกที่กงเจี๋ยเหิงพูด เป็นตําแหน่งที่แตกต่างกันระหว่างจระเข้เผ่ากลองกับจระเข้ที่นี่ ด้านหลังมีแผ่นกระดูกมากกว่าหนึ่งร้อยแผ่น ซึ่งเป็นส่วนที่เกิดจากการสร้างกระดูกภายในเช่นเกราะที่แข็งแกร่ง ที่หุ้มด้านหลังของจระเข้ ในตอนแรกดาบของฉาวซวนสามารถฟันปากของจระเข้ได้ อาจไม่สามารถฟันไปที่หลังจระเข้ได้ แต่จระเข้หนุ่มอาจจะสามารถยกเว้นหลังจากอายุร้อยปีมันเป็นเรื่องยากมาก
