ตอนที่ 50 จูบที่เร่าร้อน
วันที่สอง
จันวิภาไปโรงเรียนตั้งแต่เช้าตรู่ แต่ทว่าตอนที่เธอไปจ่าย ค่าเล่าเรียนนั้น กลับถูกเจ้าหน้าที่บอกว่าค่าเล่าเรียนได้มีคน จ่ายแทนเธอไปเรียบร้อยแล้ว
จันวิภาดวงตาเบิกกว้าง เอ่ยถามด้วยความสงสัยอยู่เล็ก น้อย “ใครจ่ายค่าเรียนให้ฉันกันคะ?”
พนักงานคนนั้นทำได้แต่เพียงหัวเราะหีหี “เป็นผู้ชาย รูป
ร่างหน้าตาหล่อๆค่ะ”
จันวิภาประหลาดใจเล็กน้อย แต่ทว่ากลับเห็นสายตาที่ ดูถูกของพนักงานคนนั้น เธอนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ หันตัวแล้วเดินไป แม้จะไม่รู้ว่าใครเป็นคนจ่ายค่าเล่าเรียนให้เธอ แต่จันวิภา
ก็มีความสุขเป็นอย่างมาก เช่นนี้เธอก็สามารถที่จะเอาบัตร
เครดิตไปคืนสุมิตรได้แล้ว
ว่ากันตามตรง ภายในใจของจันวิภานั้นไม่ได้อยากจะเป็น
หนี้สุมิตรแม้แต่แดงเดียว
กลับมาถึงบ้าน เหล่าสาวยังคงมองจันวิภาด้วยสีหน้าที่ไม่ ค่อยสู้ดีนัก
จันวิภาคุ้นชินแล้ว เธอเอ่ยถามไปตรงๆ “สุมิตรอยู่ใหน?” สาวใช้คนนั้นเหลือบตามองแล้วพูด “ชื่อของคุณชายสุ
มิตรเธอเรียกตรงๆได้ไง?”
จันวิภาขมวดคิ้ว อดไม่ได้ที่จะเพิ่มเสียงขึ้น แล้วพูดตำหนิ ออกมา “สุมิตรอยู่ที่ไหน?”
เมื่อสาวใช้เห็นจันวิภาโกรธ จึงชี้ขึ้นไปข้างบนแล้วพูด “คุณชายสุมิตรกำลังพักผ่อนอยู่”
จันวิภาไม่สนใจสาวใช้อีกต่อไป เธอเดินไปที่ประตูห้อง
ของสุมิตร แล้วเคาะประตู
ไม่มีใครตอบ
จันวิภาจึงเปิดประตู ฉากที่เห็นหลังจากที่เปิดประตูเข้าไป ทำให้เธอเขินอายเสียจนหน้าแดงแจ๋
ที่แท้สุมิตรในตอนนี้กำลังนอนเปลือยหายอยู่บนเตียง ขนาดใหญ่ เผยออกมาให้เห็นถึงกล้ามเนื้อที่เปี่ยมไปด้วยความ แข็งแกร่งและความชัดของเส้นกล้ามเนื้อของตนเอง กล้ามเนื้อ เฉียงที่อยู่ใต้ท้องน้อยในตำนาน…ปล่อยให้สุมิตรนอนหลับ ฝันดีต่อไป ทั่วทั้งเรือนร่างเปี่ยมไปด้วยกลิ่นอายและความ แข็งแกร่งของผู้ชาย
จันวิภารีบหลับตาลงทันที หันตัวเตรียมที่จะเดินออกประตู ไป แต่ทว่าเสียงของสุมิตรกลับดังขึ้นมาอย่างฉับพลัน
“หยุด!
เสียงของเขาดูช่างขี้เกียจเป็นอย่างยิ่ง แต่มันกลับเต็มไป
ด้วยความโกรธ ราวกับกำลังนอนอยู่แล้วถูกรบกวนจึงไม่พอใจ
จันวิภาหยุดเดินในทันที หันหลังให้สุมิตรที่นอนเปลือยกายอยู่แล้วพูดขึ้น “มือะไร?”
เสียงที่จู้จี้จุกจิกตังลอยมาจากข้างหลัง สุมิตรลุกขึ้นนั่งบน เตียง ดูเหมือนว่าจะไม่ได้คิด ใส่เสื้อผ้า เสียงที่เยือกเย็นของเขา ดังขึ้นมาจากข้างหลัง “เธอมาหาผมยังจะถามผมอีกว่ามีอะไร? ธุระของเธอรีบพูดมา”
“ฉัน….*
แต่ไม่รอให้จันวิภาพูดจบ สุมิตรก็พูดขึ้นมาอย่างไม่พอใจ
“เข้ามาพูด”
จันวิภาแบะปาก เดินเข้าไปในห้อง สายตามองพื้น เพื่อ หลีกเลี่ยงที่จะเห็นเรือนร่างที่เปลือยเปล่านั่นของสุมิตร เธอ หยิบบัตรเครดิตขึ้นมาแล้วพูด “อันนี้ ฉันไม่เอาแล้ว ค่าเล่าเรียน มีคนจ่ายแทนฉันแล้ว”
“ใคร?” สุมิตรขมวดคิ้ว สายตามองกวาดมายังใบหน้า ของจันวิภาอย่างรวดเร็ว
“ฉันไม่รู้ แต่ว่ามันไม่ใช่เรื่องที่นายต้องสนใจ”
สุมิตรหัวเราะเยาะแล้วพูด “คงจะไม่ใช่ผู้ชายที่เธอเก็บเอา ไว้หรอกนะ?”
จันวิภาโมโหขึ้นมามาก เธอหันหน้ามาชี้ไปทางสุมิตรแล้ว พูดขึ้น “นายคิดว่าฉันเหมือนนายหรอ? ฉันจันวิภาไม่ใช่คน
แบบนั้น”
แต่ทว่าเมื่อพูดจบ จันวิภาจึงพบว่าในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยภาพของสุมิตรทีนอนเปลือยกายอยู่และเห็นกล้ามเนื้อ ได้อย่างชัดเจน เขินเสียจนหน้าแดงลงมายันคอ และไม่พูดอะไร
ออกมาอีก
สุมิตรเหลือบสายตามองจันวิภา แล้วพูดขึ้นอย่างเหน็บ แหนม “ทำไม ยังจะหน้าแดงอีก? เงินนี่ก็ไม่ได้อะไรสำหรับผม และมันเป็นสิ่งที่เธอควรได้รับ”
“ฐานะที่เป็นผู้หญิงของตระกูลวิบูลย์ธนภัณฑ์ มันเป็นสิ่งที่ ควรจะได้รับ” สุมิตรพูดประโยคนี้ แต่ทว่าน้ำเสียงกลับดูถูก ทำให้จันวิภารู้สึกถึงการดูหมิ่น และทำให้ขายขี้หน้า
จันวิภาจึงพูดออกไปอย่างไม่พอใจ “เมื่อไหร่ที่ฉันจะกลาย เป็นภรรยาของนายล่ะ?”
“ภรรยา เธอคิดมากไปแล้ว? ผมคิดว่าจะเอาเธอมาเป็น ทาสของผม!
“นาย..” จันวิภากัดฟัน เมื่ออยู่ต่อหน้าสุมิตรเธอรู้สึกได้ เพียงการดูถูก เธอโกรธเสียจนอยากที่จะหันตัวแล้วเดินจากไป
แต่ทว่า ทันใดนั้นเองสุมิตรกลับยิ้มขึ้นมาอย่างเย็นชา
“ทำไม? ไม่คืนบัตรเครดิตแล้วหรอ?”
จันวิภาโกรธเสียจนระเบิด เตรียมที่จะโยนบัตรเครดิตให้ แต่เขากลับพูดขึ้นมาอย่างเย็นชา “ถ้าไม่ยื่นส่งมาที่มีอของผม ผมก็ไม่ถือว่าเธอคืนผมแล้ว”
จันวิภาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ระงับความคิดที่ต้องการจะ
ฆ่าสมิตรทิ้งไปจากสมอง จากนั้นจึงเดินไปยังเดียงที่เขาเอนกายพิงอยู่
“อะ นายรีบหยิบไป” จันวิภามองดูเขาด้วยความรังเกียจ
แล้วส่งให้
สายตาของสุมิตรมองดูเพดานอย่างขี้เกียจแล้วมองกลับ มา ยื่นมือออกไปรับบัตรเครดิต แต่ทว่าดวงตาทั้งสองเผยออก มาให้เห็นถึงการหยอกล้อ เขายื่นมือออกไปจับแขนอัน บอบบางของจันวิภา
“นาย นายทำอะไร?” จันวิภาตกใจเป็นอย่างมาก
สุมิตรไม่พูดอะไร ลมหายใจเปลี่ยนเป็นถี่ขึ้น เขากดจัน วิภาเอาไว้ให้อยู่ใต้เรือนร่างของตนเอง สองมือของเขากดไปที่ แขนทั้งสองของเธอ มองเธอจากข้างบน ภายในดวงตามีความ ใคร่อันร้อนแรงอยู่เต็มเปี่ยม
จันวิภาไม่อยากมองสายตาที่หื่นกระหายของสุมิตร สายตาจ้องมองไปที่ช่องท้อง
สุมิตรมองจันวิภา เห็นเธอพยายามที่จะดิ้นรนออกจาก ตนเอง จึงรัดไปที่เอวเธอแน่นขึ้นไปอีก พูดอย่างไม่แยแส “บัตร เครดิตให้ไปแล้วก็คือให้ไปเลย แต่ผมจะขาดทุนไม่ได้ ต้องการ เธออีกสักครั้งก็ไม่ถือว่าเกินไปหรอกนะ?”
จันวิภาอยากที่จะโต้แย้ง แต่สุมิตรกลับจูบไปที่ริมฝีปาก
ของเธออย่างหยาบคาย
จูบของเขาเริ่มร้อนแรงขึ้นทุกที ลมหายใจที่บ้าคลั่งและ ร้อนแรงทะลุออกมาจากช่องฟัน ตรงเข้าไปในปอด ทำให้หัวใจของจันวิภาร้อนรุ่ม
ต่อมา การจู่โจมของสุมิตรนั้นได้รุนแรงมากยิ่งกว่าเดิม สิ้นแซะริมฝีปากให้เปิดออก ทะลวงลึกผ่านฟันไป เข้าไปใน ปากที่ชุ่มชื้นและอบอุ่นของจันวิภา
ด้วยหลักมโนธรรมจึงทำให้จันวิภายังคงต่อต้านไม่หยุด หย่อน ร่างกายที่บอบบางของเธอดิ้นลงอยู่ภายใต้เรือนร่าง ของสุมิตร แต่กลับไม่รู้ว่าเช่นนี้กลับยิ่งทำให้สุมิตรเพิ่มความ ตื่นเต้นยิ่งขึ้นไปอีก
“ปีศาจตัวน้อย ชอบยั่วผู้ชายจริงๆ ! ” ในที่สุดสุมิตรก็ ปล่อยปากของจันวิภาออก แต่ทว่ากลับจูบตั้งแต่ริมฝีปากมา จนถึงปลายคาง แล้วดูดไปที่คอของจันวิภา
“ร้อง!
สุมิตรรุกรานคอของจันวิภาแล้วพูดด้วยเสียงที่ที่นกระหาย
จันวิภาปิดดวงตาทั้งสองข้างจนสนิท ทั่วทั้งร่างเธออ่อน ระทวย ไม่อาจที่จะต่อต้านได้ ทำได้แต่เพียงกัดฟันจนแน่น เพื่อ ไม่ให้สุมิตรสมความปรารถนา
“หืม? ทำไมเธอยังจะแสแสร้งอยู่ตั้งแต่ต้นจนจบ? ทำ
อย่างนี้ไม่เหนื่อยหรอ?” สุมิตรพูดออกมาเบาๆ จูบไปที่ ใหปลาร้าของจันวิภา แล้วฉีกเสื้อของเธอออกมาดัง “ฉีก” สิ่งที่ เผยออกมาสามารถทำให้หน้ามืดจนอ่อนละทวยได้เลยทีเดียว
“ต้องทำแบบนี้ใช่ไหมเธอถึงจะครางออกมา?” น้ำเสียง ท่างป่าเถื่อนและเยือกเย็นหาใดเปรียบ “เธอรอสิ่งนี้อย่สิบะ ผู้หญิงร่านก็น่าจะชอบอะไรอย่างนี้ ”
สุมิตรยิ้มเยาะเย้ย แล้วฉีกเสื้อผ้าที่หุ้มกันตัวของจันวิภา
ทั้งหมดออกมา
จันวิภารู้สึกแต่เพียงความสิ้นหวัง ในสมองเต็มไปด้วย “ขายหน้า” สองค่านี้ ภายในใจมีแต่ความเศร้าโศก
ร้อนระอุ ภายในห้องอุณหภูมิค่อยๆสูงขึ้น ในเวลานี้ ทันใดนั้นเองเสียง “ก๊อกๆ” ก็ได้ดังออกมาจากหน้าประตู.
