ตอนที่ 71 มองเขาอาบน้ำ
จันวิภากอดผ้าห่มแน่นแล้วพูดอย่างโกรธเกลียดขึ้น: “สุ มิตรไอ้โรคจิต ทำไมกลับบ้านต้องทำเรื่องแบบนี้ทุกที”
สุมิตรกลับถอดชุดสูท เสื้อเชิ้ตเผยให้เห็นร่างกายกำยำ สุดเซ็กซี่ พูดขึ้น: โรคจิต? เธอเป็นเมียของผม มันเรื่องที่เธอ ควรทำไม่ใช่เหรอ”
“ออกไป” จันวิภาตะโกน
“วันนี้เธอแสดงออกมาไม่เลว ผมจะให้รางวัลสักหน่อย ทำ ไหมล่ะ? เธอจะมีช่วงที่ไม่อยากด้วยเหรอ? มีครั้งไหนบ้างล่ะที่ เธอหนีพ้นความสุขที่ร้อนแรงแบบนี้ได้ล่ะ?”
สุมิตรยิ้มพยักคิ้วแล้วพูดออกมา
พอจันถึงก่อนหน้านี้ที่เธอถูกสุมิตรทำอย่างร้อน แรง หน้าของเธอก็อดที่จะแดงขึ้นมาไม่ได้
จังหวะนี้สุมิตรราวกับสุนัขจิ้งจอกผู้หิวโหยยังไงอย่างงั้น แล้วเขาก็เข้ามาเรื่อย ๆ ดึงจันวิภาเข้าหาร่างเขา สองมือค่อยๆ ลูบไล้ไปทั่วผิวอันแสนเนียนขาวใสของจันวิภา ริมฝีปากเริ่ม จากจูบเข้าที่ริมฝีปากแสนนุ่มนิ่มค่อยๆไปที่คอของจันวิภา
ในขณะที่ทั้ง 2 คนก็ปล่อยตัวกันนั้น จันวิภาพบว่าตัวเองมีความสุขสุดขีดเพราะการกระทำของสุมิตรทำให้ร่างกายร้อน แรงขึ้น แล้วลมหายใจก็ค่อยๆตื่นขึ้นมา
แต่จันวิภากลับพยายามรั้งเอาไว้ กัดฟัน เสียงครางสัก เสียงก็ไม่ยอมร้องออกมา
ถึงจุดนี้สุมิตรกลับไม่พยายามบังคับให้จันวิภาร้องออกมา เพียงแค่เล่นสนุกกับจันวิภาทำให้ร่างกายของเธอบ้าคลั่ง ผิว ขาวของเธอดูเหมือนทำให้สุมิตรเลือดพุ่งพล่าน
อุณหภูมิในห้องค่อยๆเพิ่มขึ้น เสื้อผ้าค่อยๆถูก โยนลงข้าง
เตียง
ในตอนนี้มือของจันวิภาก็ถูกสุมิตรกตอย่างไม่ทันตั้งตัว ความเจ็บของแผลถูกกดอย่างแรงทำให้จันวิภาทนไม่ไว้ร้อง ออกมา
สุมิตรรู้ได้ว่าเสียงร้องนี้ไม่ใช่เพราะเสพสุข เขามองเห็นจัน
วิภาที่เจ็บจนกัดฟันแน่น
“ร่างกายเธอยังเจ็บอยู่ งั้นพักผ่อนแล้วกัน” สุมิตรขมวด
คิ้วพูดขึ้น
จันวิภาไม่พูดอะไรออกมา เพียงมองสุมิตรที่เดินเปลือย กายออกไป
จันวิภานอนหลับไปบนเตียง หลับไปแปปเดียวก็เย็นแล้ว
เมื่อถึงเวลาอาหารเย็นก็มีสาวใช้ขึ้นมาเรียก โต๊ะกินข้าวเงียบสงัด สุมิตรกินข้าวเสร็จก็ออกไปทันที ไม่แม้แต่จะสนใจจันวิภา
แต่จันวิภากินข้าวเสร็จกลับอยู่บนโซฟา ไม่รู้จะทำอะไร
ไม่ทันไรเธอก็คิดถึงพ่อของเธอ
พ่อป่วยหนักมาก แต่เธอกลับไม่ได้เห็นเขามานานมาก แล้ว แล้วก็ไม่รู้ตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง
“ไอ้ชั่วสุมิตร ดูก็รู้แต่กลับไม่บอกฉัน ไอ้เฮงชวย!” จันวิภา ต่อยออกไปที่อากาศสองสามหมัดด้วยความโกรธ
สุดท้ายก็ทนไม่ไหว วิ่งขึ้นห้องไป ตัดสินใจถามสุมิตรชัดๆ
ไปเลย!
ห้องนอนของสุมิตรไม่ได้ปิดประตู แค่ผลักเบาๆก็เปิดออก จันวิภาได้ยินเสียงน้ำไหลซ่าซ่า เท้าที่ก้าวออกมาก็ไม่ลังเลที่จะ หันกลับไป
ในจังหวะต่อมาจันวิภามองเห็นสุมิตรที่อยู่ท่ามกลางไอน้ำ ในห้องอาบน้ำ กำลังเงยหน้ารับน้ำร้อนจากฝักบัวเพื่อให้ผม ของเขาเปียก
เธอมองเห็นกระดูกไหล่คมชัดของสุมิตร กล้ามเนื้อวีเชฟ ทั้ง 8 มัด แล้วก็น่องขาที่ยาวและเต็มไปด้วยพลังของเขา
ยามที่ร่างกายสุดแสนจะสมบูรณ์แบบนี้อยู่ในไอน้ำลางๆ จันวิภาห้ามใจไม่ได้ที่จะนิ่งไปสักพัก
สุมิตรหัวหน้ามองเห็นจันวิภายิ้มแล้วพูดขึ้น: “อะไรกัน? เทียบกับผู้ชายคนอื่นดูดีกว่าใช่ไหมล่ะ?”
จันวิภาขมวดคิ้วกำลังจะอ้าปากพูดกลับไป สุมิตรก็ยื่นมี ดึงเธอเข้าไปข้างใน
“มาหาผมเวลาแบบนี้ เธอคิดว่าจะหนีผมใด้เหรอ” สุมิตร พูดพร้อมกับพาจันวิภาเข้าอ้อมอก ท่าให้จันวิภาถูกน้ำจาก ฝักบัวทำให้ตัวเปียก
จันวิภาดิ้นอยู่: “ใครจะไปรู้ว่าคุณอาบน้ำอยู่ ไม่รู้จักปิด ประตูหรอ”
สุมิตรกอดที่เอวของจันวิภา พูดเสียงต่ำ: “ห้องของผม ทำไมต้องปิด อีกอย่างเธอก็เป็นเมียของผมยังต้องกลัวที่จะเห็น ผมเปลือยทั้งตัวเหรอไง?”
จันวิภาสักพักรู้สึกหายใจลำบาก โดยเฉพาะน้ำจากฝักบัว ที่รดลงมาใส่ ยิ่งทำให้เธอไม่วายที่จะหรี่ตา หายใจเตี๋ยวเร็ว เดี๋ยวช้า หน้าอกถูกน้ำร้อนทำให้เปียกพร้อมกลิ่นหอมและ ความร้อนที่ฟุ้งกระจายออกมาไม่หยุด เนินอกที่โค้งมนเห็น ชัดเจนก็ทำให้สุมิตรคลั่งขึ้น
จันวิภาได้ยินเสียงที่แสนคุ้นหูอีกครั้ง ในไอน้ำนั้น เธอ ได้ยินเสียงหายใจสุดร้อนแล้วและถี่รัวของสุมิตรเหมือนกับ ตอนกลางวัน
มันทำให้เธอรู้สึกสบาย เธอคิดถึงเรื่องที่จะเกิดต่อจากนี้ หน้าก็แดงยาวไปถึงคอ ความกลัวทำให้เธอหลับตาทั้งคู่ลง
สุมิตรเห็นสีหน้าเขินอายของจันวิภา เธอหลับตายอมให้สุ มิตรแกล้ง ยิ่งตื่นเต้นเข้าไปใหญ่
สุมิตรยกขาทั้งสองข้างของจันวิภาขึ้น น่าขาที่แสนนุ่มนวล ของเธอเข้าที่ส่วนเอวของเขา ขณะเดียวกันก็ผลักเธอเข้าที่ กำแพง ปากจูบเข้าที่ริมฝีปากสีแดงของเธอ
น้ำอุ่นไหลผ่านทั้งสอง ไม่ว่าจะเป็นไอน้ำที่กระจายออกมา หรือเสียงน้ำชู่ซ่า ล้วนถูกระเบิดออกมาจากห้องน้ำ ทำให้ผู้คน ถูกดึงดูดเข้ามายากที่จะหลีกหนี ช่วงเวลาแห่งความสุขยิ่งเติม เต็มเข้าห้องอาบน้ำเข้าไปอีก
จันวิภาเธอไม่เคยมีความอยากแบบนี้มาก่อน จะพูดให้ถูก คือที่ผ่านมาไม่เคยอยากกับสุมิตรเลย
แต่ตอนที่สุมิตรกำลังจูบอย่างเข้าด้ายเข้าเข็ม ไม่ระวังก็รัด เข้าที่แผลข้างหลังมือของจันวิภา จันวิภาเจ็บปวด น้ำร้อนถูก ราดเข้าที่แผล
” โอ้ย เจ็บ”
จันวิภาทนไม่ไหวต้องร้องออกมา
สุมิตรขมวดคิ้วตัวเองยังไม่ทันได้เริ่มทำอะไรจันวิภาก็เจ็บ แล้วเหรอ!?
ต่อมาสุมิตรถึงจะเห็นว่าแผลที่มือของจันวิภาถูกน้ำร้อน แตะแล้ว ยิ่งทำให้แผลแดงกว่าเดิม อีกทั้งยังค่อยค่อยบวม
สุมิตรมองไปที่สายตาผิดปกติของจันวิภา เวลานี้ก็ไม่มี ทางเลือก เขาถอดหายใจออกมา อุ้มร่างที่เปียกปอนของจัน วิภาไปที่เตียง
แล้วก็ค่อยๆถอดเสียงผ้าของจันวิภาออก ให้เธอสวม
ผ้าเช็ดตัว
ในใจของจันวิภาคิดว่าสมองของสุมิตรน่าจะมีปัญหา มี ปัญหาแบบหนักสุดๆ
คิดดูอีกที ตัวเองเจ็บตัว เรื่องพวกนี้ถ้าเป็นสุมิตรเมื่อก่อน ต้องเย็นชาแล้วระเบิดออกมา แต่วันนี้กลับให้อภัยเธอแล้วยัง ช่วยเธอเปลี่ยนชุดอีก
ในใจของจันวิภาคิดว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในฝันใช่ไหม มอง ไปที่สุมิตรแล้วทบทวนสายตาตัวเอง
ใครจะรู้ว่าสุมิตรคนนี้เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวเย็น ไม่สนใจเธอสัก นิด เดินออกจากห้องไป
จันวิภาถอนหายใจพูด: “ไม่ใช่ฝันแน่ๆ ความจริงนี้มัน โหดร้ายจริง!” จันวิภาพูดเล่นกับตัวเอง พร้อมกับทนเจ็บลงจาก เตียง เตรียมไปหายามาทาแผลให้ตัวเอง
ไม่รู้เพราะอะไร จันวิภานึกขึ้นได้ว่าขาเธอเจ็บรอบที่แล้ว ตัวเธอเองก็ทายาเอง พอคิดแล้วมันก็รู้สึกน่าปวดใจนิดๆ
