ตอนที่ 100 ฆ่าถึงหน้าบ้าน
นราวะร้องไห้ด้วยเสียงที่แหบแห้ง นั่งคุกเข่าไปทางสุพจน์ ที่อยู่ห่างไปไม่กี่ก้าว แล้วขอร้องให้เขายกโทษให้
สุพจน์ส่งเสียง “หี” ออกมา ถอยออกไปหนึ่งก้าว โดยไร้ซึ่ง อารมณ์ใดๆ ไม่เหลียวตามองนวาระที่อยู่บนพื้นเลยแม้แต่น้อย
เมื่อเห็นเช่นนี้ ใจของนวาระ จึงได้รุนแรงมากยิ่งวิภา! ถ้าไม่ใช่แก วันนี้ฉันก็คงไม่ตก! ต้องโทษแก! บัญชีนี้ ฉันจะต้อง
แม้ว่าก้มหน้าต่อไป แล้วกัดฟันเสียจนแน่น
ผ่านไปอยู่นาน สุพจน์จึงจะส่งเสียง “หี” ออกมาอย่าง เยือกเย็น เขาเดินไปนั่งบนโซฟาที่อยู่ข้างๆ แล้วพูดด้วยท่าทาง ที่ใหญ่โต “มองดูแล้วเธอก็ยังพอมีความจริงใจเหลืออยู่บ้าง พูดมา จะให้ฉันช่วยเธออย่างไง”
ในที่สุดก็ได้ยินสุพจน์พูดด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลาย นวาระ รีบคลานขึ้นมาจากพื้นอย่างรวดเร็ว เธอมองไปที่สุพจน์อย่าง จริงใจ ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงเอ่ยปากพูด “สุพจน์ เมื่อครู่ ตอนที่อยู่บนถนนฉันได้คิดว่าแล้วไม่สู้ ไม่สู้เราเล่นตามน้ำไป แล้วโยนความผิดไปให้นราวิชญ์? นราวิชญ์คนนั้นก็วุ่นวาย กับจันวิภาอยู่ตลอดนี้ ในเมื่อคุณให้ความสนใจเธอขนาดนั้น มันก็ประจวบเหมาะที่จะแก้ปัญหาใหญ่ของคุณไต้พอดี”
เมื่อได้ยินดังนั้นสุพจน์จึงหัวเราะออกมา มองไปที่นวาระ แล้วพูดออกไปอย่างมีความหมายแฝง “ในสมองเธอเนี่ยมี อุบายเยอะจริงๆ”
น่าเสียดาย ที่ผู้หญิงคนนี้กลับมีหัวใจเหมือนตั้งงูพิษ คน เช่นนี้ สุพจน์ไม่อยากที่จะไปเกลือกกลั้วด้วย
“งั้นเธอคิดแผนที่จะใส่ร้ายนราวิชญ์แล้วหรือยัง?”
นวาระทำเหมือนกับไม่เห็นอะไร และพูดโอ้อวดกับสุพจน์ “พวกเราจะส่งมือสังหารไปฆ่าสุมิตรและธนภาคอีกครั้ง จากนั้น ก็ให้มือสังหารพูดว่าถูกนราวิชญ์ส่งมา และความจริงที่อยู่เบื้อง หลังทั้งหมดก็จะลอยออกมา”
หลังจากครุ่นคิด สุพจน์ก็พยักหน้า “อืม ความคิดนี้ไม่เลว ฉันจะจัดคนไว้ให้เธอ เธอแค่รอรับคำสั่งก็พอแล้ว”
พูดจบ เขาก็ลุกขึ้นยืน ทำท่าเหมือนจะเดินออกไป ตอนที่ เดินถึงหน้าประตู เขาก็ได้หันหน้ากลับมาอีกครั้ง จ้องมอง นวาระด้วยใบหน้าที่ไร้ซึ่งความรู้สึก แล้วพูดเตือนขึ้นมาอีกครั้ง “ถ้าครั้งนี้ทำมีนกล้าแตะต้องจันวิภาอีกล่ะก็ ฉันไม่สามารถรับ ประกันได้ว่าเธอจะโชคดีเหมือนวันนี้”
พูดจบจึงหันตัวแล้วเดินจากไป
ลูกน้องที่ตามสุพจน์อยู่ข้างหลังก็ได้ทิ้งท้ายไว้ให้นวาระ หนึ่งประโยค และประโยคนี้ ก็ได้ทำให้นวาระแทบบ้าคลั่ง “ถ้า ไม่กลัวว่าสุมิตรจะสงสัยบาดแผลที่อยู่บนตัวเธอ วันนี้เธอออก จากที่นี่ไม่ได้แน่”
รอจนลูกน้องพวกนั้นแก้มัดให้เธอเสร็จ เมื่อเธออยู่ตาม ลำพังในห้อง นราวะก็ได้กรีดร้องออกมา เธออิจฉาจันวิภาเสีย จนบ้าคลั่ง แล้วทุบตีข้างของที่อยู่ในห้องอย่างไม่หยุดหย่อน
จันวิภา! แกมีอะไรดี! ทำไมถึงมีผู้ชายดีๆรายล้อมแก ขนาดนี้! โลกหมุนรอบตัวแกหรือไง!
เมื่อทุบจนพอใจแล้ว นวาระที่อยู่ในห้องจ้องมองอย่างไร ซึ่งความอดทน นัยน์ตาเย็นยะเยือก ยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น แล้วพูด “จันวิภาฉันไม่ปล่อยแกไปแน่! ”
วันนี้ สุมิตรไปโรงพยาบาลเพื่อเยี่ยมอาการบาดเจ็บของ ธนภาค ตอนที่ขับรถอยู่บนถนนได้ครึ่งทาง ทันใดนั้นเองจู่ๆ ก็ได้มีรถตู้คันหนึ่งวิ่งพุ่งเข้ามาอย่างไม่คิดชีวิต วิ่งตรงเข้ามา ทางรถของสุมิตร
โชคดีที่ปฏิกิริยาของสุมิตรนั้นรวดเร็วพอ จึงหักพวงมาลัย อย่างรวดเร็ว รถจึงหลีกเลี่ยงการชนออกไปได้
นี่มันยังไม่จบ เมื่อคนขับไม่สามารถชนรถของสุมิตรได้ จึง กระโดดออกมาจากรถ ยกไม้เบสบอลขึ้นมาทับไปทางหน้าต่าง รถของสุมิตร
“แพลัง -ๆ
หน้าต่างรถมีเสียงแตกดังออกมา สุมิตรต่าสาปแช่งอย่าง เงียบๆ แล้วเปิดประตูรถออกมาอย่างรวดเร็ว เตะคนๆนั้นก่อนที่ เขาจะเหวี่ยงไม้ออกมา
มือสังหารในครั้งนี้ไม่ได้หวาดกลัวเหมือนครั้งที่แล้ว ตอน ที่เขาเห็นสุมิตรนั้นมันไม่มีผลกระทบอะไรเลยแม้แต่น้อย แต่ กลับเหมือนจะกระหายเลือก ราวกับวัวที่บ้าคลั่ง
เขาถูกสุมิตรเตะลงไปกองกับพื้น ต่อมาเขาจึงรีบลุกขึ้นมา จากพื้นอย่างรวดเร็ว ตระโกนแล้ววิ่งไปทางสุมิตรราวกับคนบ้า
“ตายซะ ไอ้บ้าน! ”
ตอนนี้สุมิตรรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนหน้านี้ธนภาคได้ เตือนให้เขาระวังตัวให้มากขึ้น มือสังหารน่าจะถูกองค์กรส่งมา ถ้าหากเป็นเช่นนี้ มือมืดที่อยู่เบื้องหลังก็คงจะรู้ว่าครั้งแรกที่ ลงมือนั้นล้มเหลว
แต่คิดไม่ถึงเลยว่า! ครั้งที่สองจะมาเร็วขนาดนี้!
มือด้านซ้ายมีเศษแก้วเจาะลงไปอยู่หลายชิ้น ตอนนี้เลือก กำลังไหลออกมาอยู่ สุมิตรสะบัดแขนอย่างรุนแรง แล้วจ้องถลึง มองไปทางมือสังหารที่พุ่งเข้ามา
ตอนที่มือสังหารวิ่งไปทางด้านหน้าของสุมิตร ทันใดนั้น เขาก็ได้ย่อตัวลง แขนทั้งสองยื่นไปทางบริเวณเอวของมือ สังหาร จากนั้นจึงพุ่งขึ้นด้วยความเร็ว จับแขนทั้งสองของมือสังหารเอาไว้ ใช้แรงเพียงเล็กน้อย ไม้เบสบอลที่อยู่ในมือของ มือสั่งการก็กลิ้งล่วงหล่นลงพื้นไป
แต่นี่มันยังไม่จบ สุมิตรจับแขนทั้งสองของเขาเอาไว้ ทำให้เขาโค้งตัวลงอย่างเจ็บปวด จากนั้นสุมิตรจึงยกเท้าขึ้นมา ใช้หัวเข่ากระแทกเข้าไปที่หัวของมือสังหารอย่างรุนแรง
เพียงไม่กี่ที่ มีอสังการก็ได้ถูกสุมิตรคว่ำลง
“พูด! ใครส่งแกมา! แล้วตะคอกใส่เขาอย่างโหดเหี้ยม สุมิตรกดมือสังหารติดกับพื้น
“ฉัน ฉันไม่พูด! สุมิตร แกมันขยะ ฉันอดใจไม่ได้จริงๆ ที่
จะฆ่าแก! ” มือสังหารเจ็บเสียจนเลือดกระอักออกมา แต่ทว่า ยังคงปากแข็งไม่ยอมคายออกมาแม้ครึ่งประโยค “ใช่หรอ?” สุมิตรใช้เท้าเหยียบจุดที่เป็นอันตรายต่อชีวิต
ของมือสังหารคนนั้น ฟังเสียงมือสังหารร้องออกมาอย่างน่า เวทนาด้วยความพึงพอใจ เขาก้มตัวลงไป พูดด้วยน้ำเสียงที่ เลวร้าย “แกจะพูดไม่พูด? ! ”
“อ๊ากกก -” เสียงมือสั่งการร้องอย่างเวทนา
“ฉันพูดแล้ว! ฉันพูดแล้ว! ” มือสั่งการอดทนต่อความ เจ็บปวดไม่ไหว จึงพูดด้วยเสียงที่กระเพื่อม “คือ คือ ก.วิชญ์! ” นรา..
“ใครนะ? นราวิชญ์?” สุมิตรเปล่งเสียงของเขาออกมาเพื่อ
ยืนยัน
“ใช่ ใช่แล้ว! คือเขา”
ในโรงพยาบาล ธนภาคกำลังพูดคุยกับจันวิภาอยู่ ประตู จู่ๆก็ถูกเตะเปิดออกมา สุมิตรที่มีสีหน้าหม่นมองเดินเข้ามา ชุด สูทสกปรกเลอะเทอะ แขนซ้ายมีเลือดไหลออกมา นั่นจึงทำให้ ทั้งสองคนตกใจขึ้นมา
“สุมิตร.ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้ล่ะ เกิดเรื่องอะไร ขึ้น?” ปฏิกิริยาแรกของธนภาคได้เกิดขึ้นมา รีบพุ่งไปด้านหน้า เพื่อดูอาการบาดเจ็บของสุมิตร
บรรยากาศของสุมิตรเต็มไปด้วยความโกรธ แม้แต่ธน ภาคที่ยืนอยู่ข้างๆก็ยังรู้สึกหนาวเหน็บ เขาผลักธนภาคออกไป แล้วพูดออกไปอย่างคลุมเครือ “ธนภาค นายออกไปก่อน ฉันมี เรื่องที่จะต้องคุยกับนางแพศยานี่”
เมื่อเห็นสุมิตรมีท่าทีเช่นนี้ ธนภาคจะเดินออกจาก สถานการณ์นี้ไปได้อย่างไร? หากเขาเดินออกไป มั่นใจได้เลย ว่าจันวิภาจะต้องทุกข์ทรมานมากกว่านี้แน่ “นายใจเย็นลง หน่อย มีเรื่องอะไรก็พูดออกมาให้ชัดเจน ไม่จำเป็นต้องโกรธข นาดนั้น”
สุมิตรกวาดสายตามองเขาอย่างเยือกเย็น หัวเราะด้วย ใบหน้าที่ไร้ซึ้งอารมณ์แล้วพูดขึ้น “ทำไม อยู่ด้วยกันแค่คืนเดียว แม้แต่นายก็ยังถูกนางร่านนี้ดูดไปงั้นหรอ? คิดไม่ถึงเลยว่าจะ ออกตัวพูดแทนเธอ”
“สุมิตร เรื่องไม่ได้เป็นแบบที่นายคิด นายใจเย็นลงหน่อย” แม้ว่าธนภาคจะขี้อาย แต่เขาก็ยังคงแข็งแกร่งและสงบ นิ่ง ภายในใจของเขาไม่ได้รักจันวิภาอย่างแน่นอน แต่คิดว่า เธอน่าสงสาร และชื่นชมที่เธอดื้อรั้นและไม่ยอมแพ้ก็เท่านั้น
สุมิตรหัวเราะอย่างเยือกเย็น ชี้นิ้วออกไปทางจันวิภาที่อยู่ บนเตียง มองดูเพื่อนรักของตนเองแล้วพูดตะโกนออกมาด้วย ความโกรธ “ใจเย็น? นายจะให้ฉันใจเย็นได้ไง! เธอให้ชู้ของ เธอมาฆ่าเราถึงหน้าประตู นายยังจะให้ฉันใจเย็นอีก! อยาก ให้รอจนชู้ของเธอฆ่าฉันจนไม่เหลือร่องรอยแล้วก่อนหรอถึง ค่อยจัดการเรื่องนี้”
