ตอนที่ 96 ไม่อนุญาตให้แตะจันวิภาแม้แต่ปลายเส้นผม
การแสดวออกทางสีหน้าของจันวิภานั้นถูกธนภาคจับได้ ราวกับจะรู้ความคิดที่อยู่ในใจเธออย่างไรอย่างนั้น ธนภาคเอ่ย ปากพูดอธิบาย “จริงๆแล้วเธออย่ามองว่าสุมิตรทำอย่างนั้นกับ เธอ ตัวเขาเองก็มีความขมขื่นอยู่เช่นกัน! ”
จันวิภาไม่เห็นด้วย เธอยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น “เขามี ความขมขื่นอะไร? ตอนนี้เขาเป็นคนที่ไปหาคนรัก! คนที่ใส่ ร้ายฉันก็คือเขา! และคนที่ไม่เชื่อฉันก็คือเขาอีก! นายพูดมาชิ เขาขมขึ่นตรงไหน?”
เมื่อเห็นจันวิภามีอารมณ์รุนแรงเช่นนี้ แม้ว่าธนภาคจะ เข้าใจความรู้สึกของจันวิภาได้เป็นอย่างดี แต่เขาก็ยังต้องการ ที่จะขอโอกาสให้เพื่อนของเขาอีกสักครั้ง ดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะ เล่าเรื่องของสุมิตรกับนวาระให้เธอฟัง
ธนภาคกล่าว แต่แรกสุมิตรกับนวาระได้บังเอิญพบกันอยู่ ในโรงแรมแห่งหนึ่ง หลังจากคนสองคนจึงมีความสัมพันธ์กัน เพราะอุบัติเหตุ นวาระอยู่ในใจของสุมิตรมาโดยตลอด แต่ทว่า นวาระกลับหนีออกไป จากนั้นสุมิตรจึงได้ตามหาอย่างมานะ เมื่อไม่นานมานี้เองก็พึ่งจะหานวาระพบ
เรื่องก็เป็นอย่างนี้ เพราะการเจอกันที่น่าแปลกใน โรงแรม จากนั้นสุมิตรจึงได้ตามหานวาระ และทำดีกับเธอเป็น พิเศษ”
จันวิภาฟังอย่างเงียบๆจนจบ พบว่าน้ำเสียงของธนภาค อธิบายได้อย่างมีอรรถรสอยู่เล็กน้อย ดูเหมือนว่าเหตุผลที่สุ มิตรทำดีกับนวาระเป็นพิเศษ ก็เพราะการพบปะหน้ากันในครั้ง นั้น
แต่สิ่งที่จันวิภาสนใจก็คือ เรื่องราวของสุมิตรกับนวาระที่ อยู่ในโรงแรม มันช่างละม้ายคล้ายคลึงกับเรื่องราวของเธอ และชายแปลกหน้าคนนั้นเสียจริง เธออยู่ในโรงแรมและถูก ชายคนนั้นซิงเอาครั้งแรกไป
เธอควรจะพูดว่าโลกอันกว้างใหญ่มักมีเรื่องแปลกเสมอ
หรือ? !
หลังจากจันวิภาฟังตนเองพูดจนจบก็ได้ตกลงสู่ห้วงความ คิด คิดว่าจันวิภามีตรงไหนไม่สบาย ธนภาคจึงเอ่ยปากพูดขึ้น มาอย่างรีบร้อน “เธอเป็นอะไรไป?”
สติของจันวิภากลับคืนมา ยิ้มส่ายหัว แล้วพูดออกไป ฉัน
ไม่เป็นไร แค่คิดเรื่องบางเรื่องขึ้นมานะ” ไม่ได้มีแผนที่จะเล่าเรื่องราวของเธอออกมาให้ธนภาครับ
รู้
“พูดถึงเรื่องในอดีต” ธนภาคจู่ๆก็นึกขึ้นมาได้หนึ่งเรื่อง เขาปรับเปลี่ยนท่านั่ง พูดกับจันวิภาด้วยเสียงที่ต่ำ “เกี่ยวกับเรื่องของพ่อเธอ สุมิตรเคยบอกฉันอยู่บ้าง เธออยากรู้มั้ย?”
“อะไรนะ?” จันวิภาตกใจจนเกือบที่จะกระโดดออกมาจาก เดียง โชคดีที่ธนภาคกตเธอเอาไว้อยู่ จึงทำให้เธอใจเย็นลง “งั้นนายก็รีบพูดมาเร็ว! พ่อฉันเป็นไงบ้าง?นายรีบบอกฉัน มา! ๒
ธนภาคล้างขอของเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ต่ำ “ฉันได้ยิน เขาพูดเหมือนกับว่าจะเอาพ่อของเธอมาให้หมอในประเทศ รักษา พ่อของเธอตอนนี้อาการดีมาก เธอไม่ต้องเป็นห่วงไป
หรอก”
พูดจบ ก็เกรงว่าจันวิภาจะไม่เชื่อที่ตนเองพูด จึงได้พูด เสริมขึ้นอีกว่า “สุมิตรเป็นคนที่รอบคอบมาก ฉันได้ยืนเพียงแค่ ข่าวนี้เท่านั้น แต่ที่ลึกลงกว่านี้ไม่มีแล้ว”
เมื่อได้ยินดังนั้น จันวิภาจึงค่อยๆสงบลง ข่าวของพ่อเธอ สุ มิตรก็เคยพูดกับเธอแล้ว ดูเหมือนว่า เขาจะไม่ได้พูดโกหก พ่อ ของเธอยังสบายดีอยู่
เมื่อคิดดู จันวิภาจึงได้วางใจลง
แต่ทว่า ทั้งธนภาคและจันวิภาต่างก็ไม่ทันได้สังเกต คนที่ ยืนอยู่นอกประตูในตอนนี้ แล้วได้ยินเรื่องที่พวกเขาพูดกัน ทั้งหมด ก็คือนวาระนั่นเอง
สุมิตรทิ้งนวาระออกไป ดังนั้นเธอจึงไม่ได้กลับไปพร้อมกับ เขา และต้องการที่จะเริ่มลงมือกับจันวิภาใหม่อีกครั้ง ดังนั้นจึง ยังไม่ได้ออกไป
แต่เธอกลับคาดไม่ถึง ว่าจะได้ยินเรื่องราวเหล่านี้ ที่แท้ การพบกันครั้งแรกของจันวิภากับสุมิตรก็เป็นเช่นนี้ และจันวิภา ก็คือแมวป่าตัวน้อยที่สุมิตรตามหา! ที่จริงก็เป็นเช่นนี้นี่เอง!
เมื่อคิดเช่นนี้ นวาระก็ยิ่งกลัวมากขึ้นไปอีก ถ้าหากสุมิตรรู้ ว่าผู้หญิงในวันนั้นไม่ใช่เธอ แต่เป็นจันวิภาล่ะก็….
ไม่ได้! จะต้องไม่ปล่อยให้เขาค้นพบความจริงในวัน นั้น! ไม่ได้อย่างเด็ดขาด
สายตาของนวาระเปล่งประกายแสงแห่งความเยือกเย็น ออกมา แผนการร้ายได้ปีนป่ายเข้ามาในใจ..
เช้าตรู่วันต่อมา นวาระได้โทรศัพท์หาสุพจน์
เธอไม่อาจที่จะรอได้อีก ถ้าจันวิภาไม่ตาย เช่นนั้นถ้าสุมิตร รู้เรื่องจริงเข้าล่ะก็ เธอจะต้องตายอย่างน่าเวทนาแน่นอน!
“ฮัลโหล? ทำไมจู่ๆก็โทรมาล่ะ? มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นงั้น หรอ?” ปลายสายรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว น้ำเสียงของสุพจน์ ที่อยู่ปลายสายแฝงไว้ด้วยความเย้ายวนและแหบแห้ง แม้ว่าน้ำ เสียงจะแผ่วเบา แต่กลับแฝงไว้ด้วยความรังเกียจอยู่เล็กน้อย
มันเห็นได้ชัดว่าสุพจน์ไม่ต้องการที่จะติดต่อกับนวาระอีก กระทั่งแค่โทรศัพท์ก็ไม่อยากจะพูดให้มากจนเกินไป
หลังจากได้ยินเสียงของสุพจน์ นวาระจึงตัดสินใจ หัวเราะ แล้วพูดออกมา “ที่จริงแล้ว ถ้าไม่มีเรื่องอะไรจะโทรหาคุณไม่ได้ เลยงั้นหรอคะ? ฉันแค่อยากจะมาพูดถึงเรื่องจันวิภา..
“มีเรื่องอะไรก็พูดมา” พอได้ยินเรื่องเกี่ยวกับจันวิภา สุ พจน์ก็พูดขึ้นมา
นวาระไม่พอใจกับท่าทีเช่นนี้ของเขาเป็นอย่างมาก แต่ เนื่องจากสุพจน์เป็นเจ้านายของตนเอง จึงทำได้แต่เพียงกัดฟัน แล้วพูดออกไป “เมื่อวานจันวิภาจะแท้งอยู่แล้ว แต่จู่ๆธนภาคก็ พุ่งพรวดเข้ามาแล้วพาเธอออกไปปฐมพยาบาล เด็กก็เลยยัง ปลอดภัยดีอยู่”
เมื่อคิดถึงโคอันยิ่งใหญ่ของจันวิภาแล้ว นวาระก็รู้สึกไม่ พอใจเป็นอย่างยิ่ง แต่ยังพูดต่อไปอีกว่า “ฉันแอบฟังพวกเขา คุยกัน…ถ้าฟังไม่ผิดล่ะก็ จันวิภาคือแมวป่าตัวน้อยที่สุมิตร กำลังตามหาอยู่!
“ใช่หรอ?” ทันใดนั้นน้ำเสียงของสุพจน์ก็ได้ดังขึ้นมาอย่าง เยาะเย้ย “ตาของสุมิตรไม่มีแววเอาเสียเลย ผู้หญิงที่ตัวเองตาม หาอยู่ข้างกายตัวเองมาโดยตลอด และยังจะเอาเธอมาเป็น แมวป่าตัวน้อยของตัวเองอีก…แต่ว่านี่ก็เป็นสิ่งที่ฉันต้องการ”
“ถึงแม้ตอนนี้สุมิตรจะทำกับฉันเหมือนกับผู้หญิงที่อยู่ใน โรงแรมคืนนั้น แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าจันวิภาคือคนที่สุมิตรตาม หา ฉันอยากจะหยุดเรื่องนี้ไม่ให้ถูกเปิดโปง…”
ในสายตาของนวาระส่องประกายแสงที่เยือกเย็นออกมา “ถ้างั้นทำไมพวกเราไม่ฆ่าเธอไปซะเลยล่ะ?”
แค่ฆ่าจันวิภา เช่นนั้นเธอก็จะได้เป็นภรรยาของสุมิตร อย่างถูกต้องตามกฎหมาย!
“หุบปาก! เก็บความคิดนั่นของเธอไปซะ! ” เช่น เดียวกันนี้นวาระคิดว่าสุพจน์จะมองสถานการณ์โดยรวมและ เห็นด้วยกับตนเอง แต่ทว่าเสียงที่อยู่ปลายสายกลับกลายเป็น เสียงตะคอกอย่างโกรธแค้นของสุพจน์ “นวาระ ฉันจะเตือนเธอ นะ เธอจะยั่วสุมิตรแล้วเป็นเมียของมันฉันก็ไม่ขัดขวาง แต่เธอ อย่าลืมเสียล่ะว่าฐานะของเธอในตอนนี้ใครที่เป็นคนให้เธอ!
น้ำเสียงของสุพจน์เยือกเย็น ทำให้นวาระตัวสั่นเทาขึ้นมา โดยไม่รู้ตัว “ฉันจะเตือนเธอนะ ถ้าเธอกล้าแตะจันวิภาแม้แต่ เส้นผมล่ะก็ ฉันจะมาเอาชีวิตของเธอ! ”
นวาระได้ถูกน้ำเสียงที่เยือกเย็นของสุพจน์ขู่ให้กลัวเข้า เสียแล้ว เธอไม่คาดคิดเลยว่า สุพจน์จะปกป้องจันวิภาถึงขนาด
นี้
นวาระสั่นเทาไปทั่วทั้งตัว แต่หลังจากสูดหายใจเข้าออก แล้ว จึงหัวเราะแล้วพูดออกไปอย่างรีบร้อนทันที “ฉัน ฉันล้อเล่น นะ ! ในเมื่อคุณเป็นห่วงจันวิภาขนาดนี้ ฉันจะแตะต้อง
เธอ…ได้อย่างไงกัน?”
เธออยากที่จะสับจันวิภาให้ตายเป็นหมื่นๆชิ้น!
สุพจน์หัวเราะเยาะ “เช่นนั้นก็ดี” พูดจบ เขาจึงได้ตัดสาย
ไป
นวาระฟังสัญญาณโทรศัพท์ที่เปลี่ยนเป็นความว่างเปล่า กัดฟัน แล้วขว้างโทรศัพท์ลงพื้นอย่างรุนแรง
“สารเลว! แม้แต่สุพจน์ก็ยังปกป้องแก นางแพศยาทำไมแกถึงมีผู้ชายมารอยล้อมรอบตัวแกขนาดนี้ แกต้องใช้ ความพยายามแค่ไหนถึงชั่วได้ขนาดนี้? ” นวาระโกรธมาก
ขึ้นทุกที
สุพจน์ไม่ให้เธอแตะต้องจันวิภาแม้แต่ปลายเส้นผม? เช่น นั้นตนเองก็ต้องให้จันวิภาตายอย่างแน่นอน!
ครุ่นคิด เธอจึงรีบหยิบเอามือถือที่อยู่บนพื้น โทรออกไป เธอต้องการจ้างนักฆ่า และเธอก็ต้องการให้ศพของนางสารเลว จันวิภาขาดเป็นหมื่นๆชิ้น!
