แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
ตอนที่ 135 จันทภา ผมขอโทษ
สุมิตรรู้สึกผิดหวังมาก ตอนแรกเขาคิดว่าที่จันวิภาขายตัว ให้เขา แล้ว แล้วเรื่องในวาระผ่านราวิชญ์ รู้สึกไม่พอใจต่อเขา
สำหรับเรื่องพวกนี้แล้ว สุมิตรรู้สึกเรื่องมันยังไม่ถึงกับขั้นที่ ไม่มีทางแก้ ขอแค่ใช้เวลาอีกนิด ใส่ใจนิด จันวิภาจะยกโทษให้
เขาเอง
เพราะยังไงนราวิชญ์กับนวาระไม่ใช่คนสำคัญมากกับฉัน
แต่ว่า!
ตอนนี้สุมิตรรู้แล้ว
ทั้งหมดของทั้งหมดนี้ อย่าบอกเลยว่าเขารับไม่ได้ เปลี่ยน เป็นนวิภา หากเธอรู้ว่าตัวเอคือเจ้าแมวป่าตัวน้อย แล้วสุมิตร ก็คือผู้ชายในพื้นที่ขมขืนเธอ พ่อของลูกคือเขา ในใจเธอจะไม่ เสียใจไม่อยากจะเชื่อได้ย
สุมิตร ใช้สมองคิดแปป รู้ความจริงนี้มันทำให้คนรับไม่ได้ ว่าไปส่วนมากทําลายเธอ! ดูถูกเธอ! เข้าใจเธอผิด
สุมิตรก็ยิ่งเอาวนวาระเป็นแมวป่าตัวน้อยมแล้วโอ้อวดต่อ หน้าเธออีก แล้วยังเข้าใจผิดว่าเธอคือผู้หญิงร่านมีอะไรกับเราวิชญ์ ตัวเองก็ทำไมต้องเปิด ถามแล้วก็ไม่มีคนตอบ
ตัวเองทำเรื่องแบบนี้ไว้ มันไม่ต่างอะเลย……..
เวลาผ่านไป สุมิตรตกลงไปในความรู้สึกที่โทษตัวเองลง เลื่อยไป เขาเองก็ยากที่จะปลอบใจเธอ ไหนจะเป็นนวิภาอีก แหล่ะ
มองดูสุมิตรแล้ว ธนภาครู้สึกทำไม่ลงคอ เขารู้แค่เอา ความจริงมาบอกสุมิตร สุมิตรเลยกลายเป็นแบบนี้ แต่นี่มันคือ ความ…….”
ความจริงก็คือ จะช้าหรือเร็วนายก็จะต้องเผชิญหน้ากับมัน ไม่ว่านายจะหลบหนีแค่ไหน มันก็จะรอนายอยู่ตรงนั้นแบบนั้น
วิธีที่ดีที่สุด ก็คือเผชิญกับมันอย่างกล้าหาญ
ตอนนั้นธนภาคห้ามใจไม่อยู่ปลอบใจไป: “สุมิตร……นาย ไม่ต้องโทษตัวเองขนาดนั้น ความจริงวางอยู่ตรงหน้าแล้ว นาย ไปหาในวิภาแล้วคุยกันดีๆ ฉันคิดว่าเธอคงไม่ใช่ผู้หญิงที่ แยกแยะเรื่องไม่ออก
“ธนภาค…….ไม่มีทาง…….. สุมิตรในตอนนี้อย่างกับคน พิการ เขาขาดความมั่นใจที่เคยมี มองหน้าธนภาคอย่างกับคน ไร้วิญญาณ ฝืนยิ้มแล้วพูด: “ขอบใจนาย ฉันซาบซึ้งแล้ว ขอฉัน อยู่คนเดียวสักพัก…….
“เคร”ธนภาคสายหัว สิ่งที่เขาทำไรเขาก็ทำแล้ว ผลลัพธ์จะ ออกมาเป็นยังไงก็คงต้องดูตัวสุมิตรเองแล้วหล่ะ
ที่บอกจะกินข้าวก็ต้องยกเลิกเพราะแค่สุมิตรไม่อยากกิน ธนภาคเห็นเขาอารมณ์ไม่ดี เลยเสนอขึ้นมาสไปบาร์ดื่มสัก
แก้วกัน
ตอนแรกว่าจะไปฉลองดื่มเหล้ากัน ตอนนี้กลับกลายเป็น
ดื่มเพื่อผ่อนคลาย
สุมิตรถึงบาร์ ก็ดื่มไม่หยุด ไม่ว่าธนภาคจะห้ามยังไงก็ไม่
ดื่มพอสมควรแล้วว ธนภาคก็ส่งสุมิตรกลับถึงบ้าน แล้ว
ฟัง
ถ้วจะขับรถจากไป
รอธนภาคไปแล้ว สุมิตรถึงจะเพิ่งลืมตาขึ้น ไม่ได้ เขาจะยัง นอนไม่ได้ เขาต้องไปหาในวิภาเพื่อขอโทษธอ
อาจจะเป็นเพราะเรื่องเช้านี้ เลยทำให้ในวิภานอนไม่หลับ เธอแค่หลับตา ก็จะนึกถึงแต่สุมิตรก้มหัวลงที่คอเธอแล้วร้องไห้
บนคอยังรู้สึกออุ่น เหมือนจะเป็นน้ำตาสุมิตรที่ติดอยู่ตรง
คอเธอ
ถอดหายใจเบาๆ จนวิภาตัดสินใจเอาเรื่องไม่ดีเพิ่งออกไป จากสมองให้หมด เธอจะต้องเกลียดแค้นสุมิตรไปตลอดชีวิต
จะไม่หวั่นไหวกับเรื่องแค่นี้
นอนเถอะ!ไป
วิภาหลับตาไว้ ในห้องผู้ป่วยเงียบสงบ กว่าจะง่วง ทาง ประตูก็เกิดมีเสียงดังขึ้นมา
นี้ถึงเรื่องที่ธนภาคพูดแล้ว วิภาขนลุกมาก ไม่ใช่ว่าไอ้ ลามกนั่นอยากจะทำไรไม่ดีกับธอ? มัดระวังหันหน้าเข้าหาประตู ในที่มืด เห็นเงา
ลังโยกๆ แยกๆเดินเข้ามาจากประตู ดูออกว่าเป็นผู้ชายเมา เหล้า
จันวิภาดูแล้วรีบร้อนในใจ ตรงหน้าประตูมีคนกันอยู่ สองคนไม่ใช่ไง? ไปไหนกันหมด! มีคนเข้ามาทำไมไม่รู้
เขาเดินไปหาในวิภาข้างเตียงอย่างมึนเมา พอยิ่งใกล้ วัน
วิภาเพิ่งจะเห็นว่านี่คือสุมิตร
เห้อ…..เธอตกใจหมด
รู้ว่าเป็นสุขสุมิตรแล้ว จันวิภาก็โล่งใจ วินาทีต่อมาก็รู้สึก เริ่มไม่ดี ทำไมสุมิตรถึงต้องดื่มเหล้าเยอะขนาดนี้ ?
ตั้งแต่ที่รู้จักสุมิตรมา เขาดื่มเหล้าน้อยมาก และยังดื่มจน
เมาขนาดนี้
สุมิตรเหมือนกับสติไม่เต็ม เขาเดินไปหาจนวิภาอย่างเมา แล้วนอนทับลงไปกอดแขนเธอไว้ ท่าทางจะจูบเธอนั้นแหละ
จันวิภาโดนกลิ่นเหล้าสุมิตรยิ้มจมูก ยากที่จะรับกลิ่นบน ตัวเขาได้ ในออกไป
คิดไม่ถึงว่าจะยืนไม่นิ่งโยกไปโยกมา ดันไปก็ล้มลงไปกับพื้น
ทำให้ฉันวิภาตกใจจนรีบลุกขึ้นจากบนเตียง ลงไปบนพื้นแล้วเรียก : นาย……. เป็นไงเปล่า?
เธอนั่งอ
เสียงตอบกลับเธอแหบๆ วิภา……………….
ขอโทษ.
พอได้ยินเสียงเขา จันทร์นิภาพูดอย่างเป็นซาว่า ” ตอน
นี่มันตึกมากแล้ว”
พูดไปด้วย จนวิภาอยากจะพยุงสุมิตรขึ้นมา แต่ก็ไม่คิดว่า เขาจะหนักขนาดนี้ พอจันวิภาพยุงได้ครึ่งหนึ่ง เขาก็ตกลงไป อย่างแรง
ยักคิ้ว จันวิภาไม่มีทางเลือก วินาทีต่อมาปรากฏว่า เธอยัง ไม่ทันตั้งตัวขึ้นมา แขนของเธอก็ถูกคนจับไว้ พอเธอได้สติขึ้น มา บนปากก็มีจอะไรที่มันร้อนๆนุ่มนิ่มๆ
ปากจั่นวิภาขยับเล็กน้อย วินาทีต่อมา หัวเธอโดนสุมิตร ทับไว้เอวก็โดนกอดไว้ เอาตัวเธอเข้าใกล้ชิปตัวเขา
สุมิตรอ้าฟันที่จันวิภากัดไว้ ใช้ลิ้นค่อยๆซึมความหอม หนาวที่มีในตัวเธอ
……..มันเป็นกลิ่นของแมวป่าตัวน้อยป่าตัวน้อย……..
สุมิตรยิ่งจูบยิ่งเมามัน อุณหภูมิทั้งสองเริ่มขึ้น ในร่างกาย เหมือนทีอะไรดิ้นอยู่
เขาลูบไล้ไปที่ตัวฉันวิภาอย่างเคยชิน สุดท้ายแล้วเขาก็เอามือล้วงเข้าไปในเสื้อผู้ป่วยจนวิภา ในปากพูดอยู่เรื่อย
* เจ้าแมวป่าตัวน้อย……..
แมวป่าตัวน้อยป่าตัวน้อย?!
จนวิภาตกใจหมด เธอตื่นขึ้นมาอย่างกะทันหัน แล้วหลุด
พ้นจากอ้อมกอดสุมิตร
และแล้ว สุมิตรก็ไม่ได้คิดที่จะปล่อยเธอ แต่จริงกอดเธอ
ยิ่งแน่น
สุมิตรดูเหมือนเมามาก แต่สายตาเธอชัดเจนสว่างจนวิภา
ก็คิดว่าเขากําลังแกล้งเมา
“นายปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ อย่ามาทำเป็นโง่ใส่ฉัน!” จันวิภา ดันสุมิตรอย่างสุดกำลัง ปรากฏว่าแรงทั้งหมดของเธอไม่ สามารถที่จะดันเขาออกไม่ได้ ตอนนั้นรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
ทั้งสองคนนอนอยู่บนพื้นก็ไม่ได้อะไร อีกอย่าง สุมิตรพูด แมวป่าตัวน้อยป่าตัวน้อยมันแปลว่าอะไร?
หรือว่าสุมิตรคิดว่านวาระเป็นเธอ
