พิชิตใจนายปีศาจ – ตอนที่ 146

ตอนที่ 146 เด็กน้อยผู้น่ารักระเบิดอารมณ์

สุมิตรห้ามใจไม่ให้นึกถึงเรื่องราวเมื่อหกปีก่อน เพราะมัน มีแต่ทำให้เขายิ่งปวดหัว ฟังนิเวศน์พูดแล้วได้แต่ยกยิ้มอย่างไม่ ใส่ใจ “งั้นฉันบอกเธอไว้เลยว่าฉันยังไม่มีภรรยา ถ้าฉันแต่งงาน เมื่อไหร่ฉันจะบอกเธออย่างแน่นอน”

“คุณคอยดูนะ! อิ่ม!” นิเวศน์กระทืบเท้าแล้วออกจากห้อง

ไปอย่างโกรธเคือง

เลขานุการที่กำลังนำอาหารที่สั่งเข้ามาพอดี เห็นนิเวศน์ที่ กําลังกริ้วโกรธเดินออกไป มองสุมิตรอย่างทำตัวไม่ถูก แล้ว มองนิเวศน์ที่เดินออกไป ขณะที่มือก็ถือกล่องข้าวไว้ไม่รู้ควรทำ อย่างไรดี

สุมิตรโบกมือเป็นสัญญาณว่าให้เธอออกไป

“ได้ค่ะ ท่านประธาน”

หลังจากเลขานุการปิดประตูออกไป ภายในห้องก็เงียบ สงบเหมือนเดิม สุมิตรมองไปทางเก้าอี้ที่นิเวศน์นั่งเมื่อครู่ด้วย แววตาเหม่อลอย

ที่จริงแล้ว ในสายตาของสุมิตรคำพูดของนิเวศน์เป็นเพียง เรื่องขำขัน สิ่งที่ทำให้เขาสนใจมากที่สุดก็คือดวงตาของนิเวศน์ที่คล้ายคลึงกับเขา เป็นไปได้ไหมที่เด็กคนนั้นจะพูดเรื่องจริง ทั้งหมดว่าเขากับผู้หญิง ลูกชาย อนิเวศน์?! ที่ชื่อจนวิภาจะมีวันไนท์สแตนด์กันจนมี

แต่ว่าความทรงจําเมื่อหกปีก่อนเขาไม่ได้จริงๆ ครั้งหนึ่ง คุณหมอเคยเตือนเขาว่าอย่าฝืนการคืนความจำมากนัก ค่อยๆ ปล่อยไปตามธรรมชาติเดี๋ยวความจำก็กลับมา

หกปีผ่านไปแล้วความจำช่วงนั้นก็ยังจำไม่ได้ และเคยถาม ธนภาคเพื่อนรักตน มันก็บอกว่าชีวิตช่วงที่ผ่านมาไม่ได้เกิด อะไรสลักสำคัญมากนัก สุมิตรจึงค่อยๆไม่ใส่ใจมัน ปล่อยให้ ความทรงจําหายปลิวไปตามลม

แต่วันนี้อยู่ดีๆก็มีเด็กชายคนหนึ่งมาบอกว่าเป็นลูกชายตน ทำให้เขาเริ่มมีความสนใจความทรงจำที่หายไปหน่อยๆแล้ว

จนวิภา……ใครคือนวิภากันแน่?

นิเวศน์ที่เดินออกมาจากห้องทำงานของสุมิตรด้วยอารมณ์ ขุ่นมัว เพราะกำลังโมโหอยู่เลยไม่ได้สังเกตคนที่เดินมาอยู่ตรง หน้าเขาเลย

คนที่เดินมาก็ก้มหน้าก้มตาดูเอกสารก็ไม่ได้ใส่ใจว่ามีเด็ก ชายคนหนึ่งเดินอยู่ภายในบริษัท สองคนจึงบังเอิญเดินชนกัน

“นี่คุณ!” นิเวศน์เงยหน้ามองชายที่เดินไม่ดูตามาตาเรือ อยากจะพูดอะไรสักหน่อย แต่ตระหนักขึ้นได้ว่าเป็นความผิด ตนเหมือนกัน หากไป จี้จุกจิกอาจจะเป็นการเสียมารยาท
นิเวศน์เลยหมุนตัวกลับออกมาทันที

…รอเดี๋ยว!” ธนภาคตะโกนเรียกเด็กชายที่ “อ้าว หนู เพิ่งชนเขา เมื่อเขาก้มหน้ามองลงมาก็ตกตะลึงอย่างมาก

โครงหน้าเด็กชายคนนี้คล้ายกับวันวิภามาก! แก้ม จมูก และริมฝีปากคล้ายจนวิภา ดวงตาคล้ายสุมิตร นี่มัน……..

ธนภาคตะลึงเพียงชั่วครู่ก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขา งุนงงว่าทำไมเด็กชายมาเพียงคนเดียว รีบดึงตัวนิเวศน์ที่กำลัง เดินจากไป

นิเวศน์ที่อารมณ์เสียอยู่อยู่ๆก็ถูกคนดึงไป จึงขมวดคิ้ว แน่นพลางกล่าวอย่างไม่พอใจว่า “คุณอาคือใครอ่ะครับ?”

สายตาที่เหลือบมองเขานี้ยิ่งคล้ายกับสุมิตร รวมกัน ระหว่างดวงตาเสน่ห์น่าดึงดูดของสุมิตรกับโหนกแก้มของฉัน วิภา ไม่เกิดความอึดอัดเลยสักนิด กลับรู้สึกแปลกใจปนดีใจ

ความแตกต่างที่งดงามนี้ ทั้งร่างของนิเวศน์ได้สะท้อนออก มาอย่างชัดเจน ธนภาครู้สึกสับสนอย่างหาเปรียบไม่ได้ หกปี มาแล้วที่ไม่ได้ยินข่าวจากจั่นวิภา อยู่ดีๆวันนี้ก็มีเด็กชายที่หน้า คล้ายกับเธอและสุมิตร

ในวิภา สุดท้ายเธอก็กลับมา

ธนภาคกดความตื่นเต้นเอาไว้ เขาย่อตัวลงมามองนิเวศน์ อย่างใจดีพลางยิ้มอย่างรักใคร่ “หนุ่มน้อย ทำไมอยู่ที่นี่คน เดียว แม่หนูล่ะ?”
นิเวศน์เคยติดต่อกับอาสุพจน์ที่อเมริกามาก่อนแต่ไม่เคย คบค้าสมาคมกับชายคนอื่น เมื่อเผชิญหน้ากับความใจดีของ ธนภาคก็นิ่งไปแล้วตอบกลับอย่างไม่รู้ตัว “แม่ผมไม่ได้อยู่ที่นี่ ครับ”

“แล้วแม่หนูอยู่ที่ไหน?” ธนภาคแกล้งปฏิบัติต่อเด็กชาย ด้านหน้าเหมือนกับเด็กทั่วไป

แต่ว่านิเวศน์นั้นไม่ใช่เด็กธรรมดา เมื่อได้ยินธนภาคพูด ในใจก็เริ่มรู้สึกระแวงขึ้นมาจึงฉาบหน้าด้วยความใสซื่อเอ่ย ด้วยน้ำเสียงหน่อมแน้ม “แม่ผมบอกให้รอเดี๋ยวจะมารับ คุณลง คือใครครับ?”

จนวิภากลับมาแล้วจริงๆ

ใจธนภาคเต้นแรงขึ้นมาทันที เขาไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึง ตื่นเต้นขนาดนี้ อาจจะเพราะว่าได้เจอคนเมื่อหกปีก่อนที่ใช้ เวลาใช้แรงกายไปอย่างมากในการตามหาบัดนี้เจอแล้วจึงรู้สึก ตื่นเต้นเป็นพิเศษ เขาแสดงท่าทางแลปกใจปนดีใจอย่างปิดไม่

มิด

ธนภาคยิ้มกล่าวอย่างดีใจ “ฉันน่ะคือเพื่อนรักของแม่หนู อธนภาค เรียกอาธนภาคก็ได้”

“อาธนภาค?” นิเวศน์นักบทสนทนาที่เคยคุยกับแม่ตนที่ เคยพูดถึงแต่พ่อกับน้าพัชรีเท่านั้น ไม่เคยเอ่ยถึงเพื่อนที่อยู่ที่นี่

เลย

นิเวศน์ยังคงเอ่ยถามอย่างใสซื่อแม้ภายในใจจะยังหวาดระแวง “อานภาครู้ว่าแม่ผมคือใครหรือครับ?

“รู้สึ จะไม่รู้ได้อย่างไรล่ะ” ธนภาคดีใจเสียจนอุ้มนิเวศน์ขึ้น มาหมุนหนึ่งรอบพลางยิ้ม “แม่หนูก็คือฉันวิภา ฉันเป็นเพื่อนรัก ของเธอ”

ธนภาคทำให้นิเวศน์ทำอะไรไม่ถูกเมื่อได้ยินชื่อแม่ตน รวมถึงถูกอุ้มขึ้นมาด้วยท่าทางสนิทสนม นอกจากอาสุพจน์ก็ไม่ เคยมีใครทำกับเขาเช่นนี้มาก่อน

การกระทําของธนาคทําให้นิเวศน์ไว้วางใจ นิเวศน์ยิ้ม หวานพลางพูดอย่างดีใจว่า “อาธนภาค อาคือเพื่อนรักแม่ผม นี่เอง”

“อื้ม! ใช่แล้ว!” ธนภาคเงยหน้ายิ้มกับนิเวศน์ ตอนที่กำลัง วางนิเวศน์ลงมาท้องนิเวศน์ก็ร้องดังขึ้นมาทันที

เสียงร้องดัง “โครกคราก” ทำให้บรรยากาศเมื่อกี้กลาย

เป็นอึดอัดทันที นิเวศน์จึงพูดกับธนภาคอย่างเขินๆ อาธน ภาค…อโทษทีครับ ผมเพิ่งลงจากเครื่องตั้งแต่เมื่อวานจนถึง ตอนนี้ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย

“ฮ่าๆๆ….ไม่เป็นไร อาธนภาคจะพาหนูไปหาอะไรทาน เอง” ธนภาคหัวเราะอย่างสบายๆ เขาเหน็บเอกสารไว้ข้างกาย แม้งานก็ไม่สำคัญแล้วตอนนี้

ตอนแรกที่อยากจะวางนิเวศน์ลงพื้น กลับอุ้มขึ้นมาอีกรอบ คราวนี้อุ้มไว้ที่อกแล้วเดินไปที่ลิฟต์อย่างอารมณ์ดีก่อนถาม นิเวศน์ “หนูอยากทานอะไร เดี๋ยวอาเลี้ยงเอง
ความจริงใจของธนภาคทำให้นิเวศน์ประทับใจ ตอนนี้ เชื่อแล้วว่าธนภาคคือเพื่อนรักแม่ตน หากไม่ใช่เพื่อนรักก็คงไม่ กับเขาเพียง

คิดไปครู่หนึ่งก่อนเจ้าสิงโตจะอ้าปากตอบ “อืม…ผมมา จีนครั้งแรก อยากทานของที่อร่อยที่สุดแล้วก็แพงที่สุดครับ!

“ฮ่าๆๆ ได้!” ธนภาคหัวเราะยกใหญ่ทันที ไม่แปลกที่เป็น ลูกชายจนวิภา น่าสนใจเหมือนเธอเลยล่ะ