ตอนที่133 สั่งสอนเธออย่างเข้มงวด
จันวิภาพูดเสร็จหนึ่งคำ ก็ทำให้มะลิวัลย์ตัวสั่น แต่ตอนนี้ กำลังวันวิภามาเต็ม นำพาวิญญาณที่อยากจะการละเมิดตัดสิน ใจจะทําลายชื่อเสียง เกียรติยศ
พอจันวิภาพูดจบ ก็ได้ตบหน้ามะลิวัลย์อย่างรุนแรง
“รอยตบนี้ เพื่อตัวฉันเอง! คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะวางแผน ตั้งแต่แรกว่าจะเอาครั้งแรกของฉันขายให้กับคนอื่น ฮาๆ เห็น ว่าครั้งแรกของฉันขายไม่ออก ก็เอาฉันขายให้กับสุมิตรต่อ? เป็นยังไง ใช้เงินที่เธอได้มาจากขายผู้หญิงเพื่ออยากรวย สุข สบายไหม ทุกคืนก็นอนหลับฝันดี?”
ฉัน………….. มะลิวัลย์โดนตบจนทำตัวไม่ถูก เธอ สติไม่เต็มอยากจะพูดอะไรบ้าง แต่พอจะพูดก็พูดไม่ออก
จันวิภาตบเสร็จสองครั้ง สะบัดมือทีเจ็บของเธอ เธอ
หน้าพนักงานสองคนนั้น แล้วสั่งว่า ” นายสองคนที่มัน! ฉันจะ ให้มันคุกเข่าต่อหน้าฉัน จนกว่าจะร้องขอ!
จันวิภาโหดเหี้ยมมาก ตั้งแต่เด็กยันโต เธอก็ได้เอา
ความโกรธแค้นที่อยู่ด้านในระบายออกมาให้หมด
เธอมะลิวัลย์ผู้หญิงที่น่าเกลียด เธออดทนมาแล้วหลายปี
ผู้คุมการสองคนนั้นก็ทำตามสถานการณ์ รู้ว่าฉันวิภาเป็น คนรักของสุมิตร เลยไม่ลังเลเลย คนนึงจับแขนมะลิวัลย์ไว้ ข้างหลัง อีกคนยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ใช้แผนที่ปักใหญ่ตบลงบน หน้าที่ แต่งหน้าจัดไว้
“”มะลิวัลย์ กรีดร้องในห้องผู้ป่วยอยู่เรื่อย แสบ แก้วหูมาก คนที่ได้ยินเสียงก็ห้ามไม่อยู่ ที่จะขนลุก
แต่ในวิภาแค่มองมะลิวัลย์ที่คุกเขาร้องอยู่ตรงหน้าอย่าง เฉยๆ เธอบอกแล้ว ว่าจะให้มะลิวัลย์ได้ชดใช้กับสิ่งที่เธอเคย
เธอแค่พูดแล้วทำได้แค่นั้นเอง
มะลิวัลย์เคยโดนเหยียบย่ำแบบนี้สักที่ไหนกัน อย่าบอก เลยว่าจะให้เธอคคุกเข่าร้องขอจนวิภา ต่อให้จับหัวเธอ
ขอโทษ เธอก็ไม่ยอม
มะลิวัลย์กัดฟันไว้แน่นมาก ไม่รู้ว่าใจเด็ดมาจากไหน ถึง กับยอมโดนตี ก็ไม่ยอมคุกเข่าขอโทษในวิภา
ผ่านไปเร็วมาก ใบหน้ามะลิวัลย์โดนตบจนบวมมาก ปาก เธอไม่หยุดพูดค่าโหดเหี้ยม อะไรสาปแช่งให้ในวิภาตายไม่ดี บ้าง กะหรี่บ้าง
บวกกับเสียงกรีดร้องของเธอ คนที่ได้ยินก็คงจะรำคาญ
จันวิภา กำลังจะอยากให้เธอหุบปาก ด้านข้างสุมิตรทิ้ง
มากอย่ามาตั้งนานกลับจับมือเธอแล้วเดินออกไป
จนวิภายักคิ้ว ไม่ได้ปฏิเสธสุมิตรที่ดึงออกมา ไหนๆเธอก็ ฟังเสียงกรีดร้องของจันวิภาจนเบื่อแล้ว
เพราะทั้งสองเดินออกมาจากประตู สุมิตรก็ได้ปล่อยมือ หันหน้ามาหาในวิภา สีหน้าเครียด ใช้คำพูดไม่แน่นอน เธอ ถามไปว่า “ เมื่อเธอบอกว่า มะลิวัลย์เอาครั้งแรกของเธอขาย ให้กับคนอื่น?”
ความหมายของคำพูดจนวิภา ทั้งๆ ที่ก่อนจะมาบ้านเขา ร่างกายเธอยังบริสุทธิ์ แต่หลังจากเธอมาแล้ว ทำไมถึงพบว่า เธอไม่ใช่ผู้หญิงบริสุทธิ์
นี่มันเกิดอะไรขึ้น? !
สุมิตรคิดไปมา เป็นไปได้อย่างแยว เพราะความโลภของ มะลิวัลย์แน่ๆ ที่ขายครั้งแรกไม่สำเร็จ แล้วเอามาขายต่อรอบ สอง พอจันวิภาถึงตัวเอง กลับไม่บริสุทธิ์แล้ว
สุมิตรพยักหน้า สีหน้าไม่ดี ขอโทษจันวิภา ที่จริงแล้วผม เข้าใจคุณผิดมาตลอด ติดว่าคุณกับนราวิชญ์มีไรกัน แล้วเด็ก ในท้องก็เป็นลูกเขา
พูดถึงที่นี้ สุมิตรกลับไม่พูดต่อไป ที่จริงแล้วเขาเข้าใจผิด มาโดยตลอดว่าเธอคือแม่หม้าย
ตอนนี้ข้างในความรู้สึกสุมิตรแย่มาก ไม่ว่าเธอจะเข้าใจ ผิดจนวิภาหรือเปล่า ครั้งแรกของจันวิภาไม่ใช่เขา นี่เป็นความจริง เด็กในท้องของจีนวิภาไม่ใช่ของเขา นี่ก็เป็นความ
จริง
สมัครไม่รู้จะประเชิญหน้ากับจันวิภาอย่างไร แต่แรกที จนวิภาจะกระโดดตึก เขาว่าจะไม่สนใจว่าพ่อเด็กในท้องคือ ใคร เขาก็ไม่ห้ามอะไรแล้วก็ไม่ถือโทษ ขอแค่จันวิภาไม่ขู่ฆ่าตัว ตายเพื่อที่จะมีไปจากเขา
แต่มาวันนี้ รู้ว่าครั้งแรกของจันวิภาถูกเอาไปด้วยกัน บังคับแบบนี้ อีกอย่างอาจจะโดนคนเค้าคมคืน เขาก็สับสน มาก ไม่รู้จะทำอย่างไรดี
ความรู้สึกผิดในใจแบบนั้น เจ็บใจ เกลียดตัวเองไม่ สามารถปกป้องจนวิภาได้ ความรู้สึกเล็กๆน้อยๆทั้งปวง กลับ มาอยู่ในหัวสมองเขา
ความรู้สึกข้างในที่ซับซ้อนของสุมิตร จันวิภารู้สึกไม่ได้ เธอแค่มองไปทางทิศอื่น แล้วพูดอย่างช้าๆว่า ไม่เป็นไร เรื่อง มันผ่านไปแล้ว มันไม่เกี่ยวกันนาย
ตอนพูดพวกนี้ หัวใจจนวิภาเต้นเร็วมาก เพราะยังไงก็ กำลังโกหกสุมิตรอยู่ ถ้ายังไม่อยากเล่าเรื่องคืนนั้นเขาฟัง
ความไม่แคร์ของจันวิภาสำหรับสุมิตรแล้ว กลับเป็น แกล้งทำเป็นไม่แคร์ ข้างในใจเขายิ่งรู้สึกผิด กลั้นใจไม่ไหวถึง จนวิภามากอดไว้ เอาหน้าวางไว้ตรงไหล่เธอแล้วพูด ปกป้องเธอดีๆ” ฉันเองที่ไม่ได้
ขอโทษ………. ฉันเข้าใจเธอผิดเอง……..
ปกป้อง…….เขาคิดแบบนั้นจริงหรอ?
จนวิภาสั่นเล็กน้อย แต่แรกหัวใจที่เย็นชาก็เหมือนกับมีโอ อุ่นไหลเข้ามา ช้าๆ เหมือนกับเส้นไหมทำให้คนรู้สึกผ่อน
คลายสบาย
ตอนนั้นจนวิภาไม่ได้ผลักสุมิตรออกไป แต่คือปล่อยให้ เขาเอาใบหน้าที่ร้อนวางอยู่ตรงคอ รู้สึกถึงน้ำตาที่ไหลออกมา
จากตาสุมิตร
สุมิตร ถึงกลับร้องไห้
ทันใด ด้านนายคอจนวิภาเหมือนมีอะไรติดไว้ อยากจะ พูดอะไร แต่ก็พูดไม่ออก
ทั้งสองต่างกอดด้วยกันอย่างสงบไว้ตรงระเบียง สนใจสายตาของคนรอบข้าง ยังคงท่านไว้นานมาก……
ไม่
ธนภาคจะกำลังจะเดินเข้าห้องจันวิภา ก็เห็นภาพแบบนี้ อดทนไม่ไหวจึงขึ้นมา ข้างในใจอยากจะบอกกับสุมิตรว่า แมวป่าตัวน้อยนั้นก็คือในวิภานั้นเอง
คืนนั้น ธนภาคชวนสุมิตรออกมากินข้าว อยากจากคุย ทำไมจู่ๆถึงอยากจะชวนฉันกินข้า?” หลังจากที่สุมิตร
เรื่องนี้ดีๆ
นั่งลง ธนภาคถามสุมิตรอย่างประมาท
แต่ธนาควาวเอกสารลงอย่างชิวๆ พูดอย่างอวดว่า ฉันตรวจเจอแล้วว่าใครเป็นแมวป่าตัวน้อยกันแน่ นายอยาก จะดูไหม ?”
“ใช่หรอ?!” หลังจากที่ได้ยิน สายตาสุมิตรประกายขึ้น เขา ตื่นเต้นอย่างหักห้ามใจตัวเองไม่ได้ ความตื่นเต้นนี้อยู่ไม่ถึง หนึ่ง วินาทีต่อมา สีหน้าเขาดูเข้มขึ้น พูดอย่างสลดใจว่า:
ชั่งเถอะ ฉันไม่ดูแล้ว เรื่องแบบนี้ก็ปล่อยให้มันไปตาม ธรรมชาติแล้วกัน”
