แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
ตอนที่ 139อุบัติเหตุทางรถยนต์ของคุณสุมิตร
ทางคุณสุมิตร เขาเพิ่งเดินไปที่ลิฟต์ เพิ่งนึกได้ว่าตัวเองลืม ถามคุณวันวิภาว่าเธอหิวน้ำไหม ต้องกลับไปถามความคิดเห็น ของคุณจันวิภา
แต่เรื่อง ที่คุณสุพจน์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อเขากลับไปยัง สถานที่ที่เดินเล่นกับคุณจันวิภา ไม่เห็นแม้แต่วี่แววของเขา
ในใจไม่มีความตื่นตระหนก คุณสุพมิตรมองไปรอบๆๆ อย่างรวดเร็ว ไม่เห็นแม้แต่เงาและวี่แววของคุณจันวิภาเลย
ความกลัวค่อยๆครอบงำความคิดของคุณสุมิตร หรือว่า เขาจะหนีไปแล้ว
พอนึกถึงเรื่องนี้ คุณสุมิตรรรีบวิ่งผ่านพยาบาลอย่างใจจด ใจจ่อ ชี้ไปทางที่เมื่อกี้คุณจันวิภาเพิ่งนั่งลงและถามว่า เมื่อผู้ ป่วยที่นั่งอยู่ตรงนี้หายไปไหน
คุณสุมิตรถูกคุณพยาบาลสะกิดทำให้เขาตกใจ เธอกลืน น้ำลายแล้วไปยังสถานที่นึง พูดตะกุกตะกัก ฉันไม่รู้ แต่ฉันเพิ่ง เห็นเธอเดินไปทางนี้ เพิ่งไปได้ไม่นาน
ไม่รอให้คุณพยาบาลพูดจบ คุณสุมิตรรีบวิ่งไปทางที่คุณจนวิภาเพิ่งจากไป
ในขณะเดียวกัน ในใจฉันรู้สึกไม่เ ทิศทางที่คุณพยาบาล มันคือทิศทางเข้าออกของโรงพยาบาล
ไม่มีเวลาที่จะมาคิดมากแล้ว คุณสุมิตรก็วิ่งถึงไปถึงทาง
เข้าของโรงพยาบาล เขาเป็นกังวลและเฝ้ามองดูผู้คนมากมาย
ในรอบตัวเขา พอมองดูสักพัก ฉันเห็นคนคนนึงคล้ายกับคุณจัน วิภาที่กำลังเดินขึ้นรถเก๋งคันสีดำ
และบุคคลนั้นกำลังสวมเสื้อผู้ป่วยของโรงพยาบาล ข้าง บนยังมีหมายเลขของผู้ป่วย นั้นก็คือคุณจันวิภา
เธอหนีไปแล้ว
ช่วงเวลานั้น คุณสุมิตรรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองแทบจะหลุด ออกมาอยู่แล้ว เขาคิดไม่ถึงเลยว่า ตัวเองเพิ่งออกไปได้แปป เดียว คุณจันวิภาก็ได้หายไปในพริบตาขึ้นไปอยู่ในรถของคน
อื่น
“คุณจันวิภา กลับมาเดี๋ยวนี่นะ ได้ยินไหม ฉันไม่ให้เธอไป
ไหนทั้งนั้น
คุณสุมิตรเหมือนคนบ้าที่ผลักให้ผู้คนที่อยู่ข้างหน้าหลบไป รีบวิ่งไปหารถของตัวเอง ไม่ได้ เขาไม่ควรให้คุณจันวิภาจาก เขาไปแบบนี้ เขาจะไปตามเธอกลับมา
หลังจากที่คุณสุพขึ้นรถ ไม่ทันที่จะได้ปิดประตู จากนั้นก็ รีบไล่ตามไปทิศทางที่รถของคุณจนวิภาไป
ทางคุณจันวิภา หลังจากที่เขาขึ้นรถ ก็ได้เจอกับคุณสุพจน์ ไม่สามารถไขข้อสงสัยได้ทันที ได้แต่ยิ้มแล้วกล่าวคำทักทาย
สวัสดี เราเจอกันอีกแล้วนะ
คุณสุพจน์ส่งยิ้มให้เธอ ดื่มน้ำอัดลมที่อยู่ในมือแล้วถามว่า
เธอจะดื่มไหม
กำลังดีเลยตลอดทางที่คุณจันวิภาได้วิ่งออกมาก็เหนื่อย พอสมควร ก็ยื่นมือไปรับน้ำอัดลืมที่อยู่ในมือของคุณสุพจน์ หัวเราะแล้วบอกว่า ขอบคุณนะ
“ไม่ต้องขอบคุณหรอก คุณสุพจน์กำลังพูดและมองอีกด้าน นึ่งของกระจก ดูนี่สิ ให้เขารู้สึกถึงบางเรื่องที่น่าสนใจ อย่างไร ก็ตาม สามีของเธอตามมาแล้วนั้นไง
ได้ยินแล้ว คุณจันวิภาก็มองไปที่ด้านหลังของกระจกรถ เขาเห็นรถสีขาวของคุณสุมิตรไล่ตามหลังจราจร รู้สึกเหมือน หัวใจของเขาถูกกระตุ้น
เธอแอบเขาออกมาแบบนี้ เธอรู้ว่าเขาจะโกรธเธอในเวลา ต่อมา เธอนึกถึงตอนเวลาที่เขากำลังโมโห
ขวดคิ้วเล็กน้อย คุณจันวิภาก้มหัวลง อย่างไรก็ตามเมื่อ เธอหันไปมองคุณสุพจน์ คำพูดเมื่อกี้มันกลายเป็น ที่ผ่านมาเขา ก็ไม่ใช่สามีของฉัน
เธอกับเขา แน่นอนว่าจะไม่มีงานแต่งงานเกิดขึ้นแน่นอน ฮ่าๆๆๆๆ จากนั้นคุณจันวิภาก็ยินดีกับคุณสุพจน์เป็นอย่างยิ่ง เขาขับรถเร็วขึ้น หัวเราะอย่างมีความสุขแล้วพูดว่า
พูดจบคุณสุพจน์ก็เร่งความเร็ว ในที่สุดคุณก็ยิ้มรับว่าเขา ไม่ใช่สามีของคุณ โอเค ในเมื่อคุณพูดแบบนี้แล้ว งั้นฉันก็เล่น เป็นเพื่อนเขาหน่อยละกัน
คุณสุมิตรขับอย่างรวดเร็วและตามไปติดๆ ค่อยๆ ความเร็วที่เขาขับอยู่ที่250 เริ่มการแข่งขันกับคุณสุพจน์
แค่ต้องการได้คุณจันวิภากลับมา
คุณสุพจน์รับรู้ถึงความเย่อหยิ่งและอารมณ์โกรธของคุณสุ มิตร อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ขับเร็วขนาดนี้ สุมิตรไม่คิดถึงชีวิตตัวเองบ้างหรอ คุณ
เสียงเริ่มเงียบลง ตัวของเขาเองก็ได้เพิ่มความเร็ว ตลกล่ะ คุณจันวิภาเขาอยู่ที่นี่ คุสุมิตรไม่มีทางได้เขากลับไปแน่นอน
คุณจันวิภาได้ยินในสิ่งที่คุณสุพจน์พูด ไม่สามารถทำอะไร ได้เลย ได้แต่หันกลับไปมอง มีความไม่สบายใจเล็กน้อย ขับ เร็วขนาดนี้ คงจะไม่เกิดอุบัติเหตุขึ้นกับคุณสุมิตรใช้ไหม
แต่ว่า เธอไม่อยากกลับไปอยู่กับเขาอีกแล้ว ไม่แม้แต่จะ
แต่ว่า ถ้าเขาประสบอุบัติเหตุเธอน่าจะมีความสุข ทำไม ต้องเป็นห่วง ทำไมฉันต้องคิดมากด้วย จะบ้าตาย
คุณสุพจน์ได้เห็นท่าทางแปลกๆของคุณจันวิภา ทันใดนั้น คุณควรหลับตาลงแล้วพักผ่อนนะ ให้เวลาฉันครึ่งชั่วโมงก็พอ
โอเค คุณจันวิภาขานรับ จะไม่ไปมองคุณสุมิตรอีก เขา หลับตาลงแล้วพักผ่อน
ปากก็พูดออกไปแบบนี้ หลังจากที่คุณจนวิภาหลับตาลง หัวใจของเขาเต้นแทบหลุดออกมา การเต้นของหัวใจยิ่งอยู่ยิ่ง เต้นแรงขึ้น คุณจันวิภาได้ยินเสียงการเต้นของหัวใจตัวเอง
ทำไมฉันต้องรู้สึกเป็นห่วงคุณสุมิตรด้วย
ช่างมันเถอะ ไม่ต้องไปคิดเรื่องพวกนี้แล้ว คุณจันวิภาใส่ หัว พยายามที่จะไม่คิดเรื่องที่ทำให้ทุกข์ใจ ตอนนี้เป็นโอกาสดี ที่จะหนีคุณสุมิตร ถ้าไม่รักษาโอกาสนี้ไว้ และอาจจะต้องรอไป อีกนาน
ทางคุณสุมิตร เมื่อเห็นรถคันข้างหน้าที่เพิ่มความเร็วขึ้น ทันที เข้าใจแล้วว่าอีก ใคงรู้ถึงความพยายามของตัวเองแล้ว เขาไม่ยอมรับการสูญเสียและได้พยายามเพิ่มความเร็วของตัว เอง
เขาคงจะยังไม่รู้ตัวว่าเขากำลังเอาชีวิตเข้าไปเสี่ยง
ในตอนนี้คุณสุมิตรได้ตะโกนไปที่รถคันข้างหน้าอย่าง โมโหว่า คุณจันวิภา คุณจันวิภา กลับมาเดี๋ยวนี้นะ
พูดไป คุณสุมิตรได้กดลงไปที่แตรอย่างแรง เสียงแตรที่ ดังก้องในหูของเขาทางด้านนอกกระจกของเขา แต่คุณสุมิตร ก็ไม่ได้สนใจสิ่งเหล่านี้ เขาก็ยังคงกดแตรต่อไป เขาหวังให้รถ คันข้างหน้าหลบให้เขา
ปกติเขาสามารถอดทนกับการจราจรได้ ในสายตาของ คุณสุมิตรทุกคนกลายเป็นขยะที่ไม่น่ามอง คุณสุมิตรโมโหถึง ขั้นคิดอยากจะออกไปฆ่าคนแล้ว
น่าเบื่อที่สุด ทำไมวันนี้รถมันเยอะแบบนี้
ดวงตาของคุณสุมิตรเต็มไปด้วยความอึดอัด จ้องมองรถ
ของคุณในวิภาอย่างนิ่งๆ อาจจะโฟกัสเขามากเกินไปและ ไม่ทันได้สังเกตว่าข้างๆมีรถบรรทุก
อย่างไรก็ตามคุณสุมิตรไม่สารถจัดการอะไรได้มากมาย เขาคิดแค่ว่าคุณจนวิภาต้องกลับมา ไม่ต้องไป ไม่ให้ไปไหนทั้ง นั้น
เมื่อคุณสุมิตรมีปฏิกิริยาบางอย่างเกิดขึ้น เขามองเห็น ภาพสีขาว ช่วงเวลาถัดไป ระหว่างนั้นคุณสุมิตรก็รู้สึกว่าโลกทั้ง
ใบได้ควาลว
ปิ้ง
รถบรรทุกขนาดใหญ่กระแทกเข้ากับรถของคุณสุมิตรตรง สะพาน รถคว่ำทั้งคัน เพรากระทกเข้ากับรถบรรทุกขนาดใหญ่ ทำให้ตกลงไปในทะเลสาป คนที่อยู่ในรถตายทั้งหมด
เขาจ้องมองดูรถของคุณจนวิภาค่อยๆๆไกลออกไป ในใจ คุณสุมิตรรู้สึกเกลียดถึงขีดสุด คุณจันวิภา ถึงแม้ในใจจะ เกลียด แต่คุณก็ยังหนีผมไปอยู่ดี
คุณสุพจน์เห็นว่าเกิดเรื่องขึ้นกับคุณสุมิตร บางคนตกใจทันใดนั้นเขาหันหน้าไปหาคุณจนวิภาเพื่อที่จะบอกอะไรบาง อย่าง แต่เขาเห็นว่าเธอยังหลับตาอยู่ ดูเหมือนว่าทั้งหมดนี้จะ ไม่มีการรับรู้อะไรทั้งนั้นคุณสุพจน์นึกถึงความเห็นแก่ตัวของตัว เองจะไปไม่ให้คุณจันวิภารู้เรื่องนี้น่าจะดีกว่าหากเธอรู้ว่าเกิด อุบัติเหตุกับคุณสุมิตรเธอคงคิดที่จะกลับไป แล้วควรทำไงดี
มันไม่ง่ายเลยที่จะพาเขาออกมาจากคุณสุมิตรได้ แต่ก็ไม่
ควรปล่อยเขากลับไปง่ายๆๆ
