ตอนที่ 132 เธอตั้งใจต่างหาก
ทันใด มะลิวัลย์เหมือนนึกอะไรได้ เธอหันหลังกลับไปมอง จันวิภา พูดอย่างร้ายกาจ : “เธอเรียกสุมิตรมาใช่ไหม!
จันวิภายืนตรง เธอจ้องมองมะลิวัลย์ด้วยสายตาที่เย็นชา ไม่พูดสักคำ รอยยิ้มที่ออกมากลับทำร้ายความสุขเธอเอง
ใช่แล้ว เธอจงใจ
เพราะถึงเวลานี้ทีไร สุมิตรก็จะมาเยี่ยมเธอที่โรงบาล แต่ จันวิภากาเวลาให้แม่น ให้มะลิวัลย์ทำร้ายเธอก่อน เธอคน เดียวอยากจัดการผู้หญิงคนนี้มันยาก แต่ถ้าสุมิตรจัดการก็ไม่ แน่
รอยยิ้มของจันวิภามะลิวัลย์ก็ได้เห็นแล้ว หน้าเธออวดมาก เพิ่งอยากจะพูดอะไรมาด่าเธอสักหน่อย สุมิตรก็โมโหมาก ถีบ ลงไปที่ขาเธอ : ” ฉันเป็นแม่เลี้ยงของวิภานะ ปกติก็รักและ เคารพต่อคุณ แต่มาวันนี้คุณกลับกล้าทำร้ายเธอ ผมว่าคุณไม่ อยากจะอยู่ต่อแล้วใช่ไหม!
“ไม่…ไม่ใช่แบบนี้…” มะลิวัลย์นั่งอยู่บนพื้นอย่างหมด สภาพ สำหรับผู้หญิงแล้ว เธอขายหน้ามาก
มะลิวัยรุ่นลุกขึ้นจากพื้น ใบหน้าดูหวาดกลัวมาก “ฉันไม่ทา! ฉันแค่หยอกเล่นมาก็เท่านั้น! หยอกเล่นๆ
แค่มองก็รู้ถึงใน เธอก็ไม่กล้าที่จะพูดออกมา พอมะลิวัลย์ พูดจบ สุมิตรา ตรงประตูไว้แล้วตะคอกอย่างโมโห : * เธอเห็น ฉันเห็นคนโง่หรอ? ออกไปเดี๋ยวนี้ ฉันไม่อยากทำร้ายผู้หญิง
ตัวสุมิตรเย็นอย่างกับน้ำแข็ง ทำให้คนเห็นแล้วอยากจะ
ออกห่าง
มะลิวัลย์กลัวจนจะตาย สุมิตรเศรษฐีคนนี้เธอไม่กล้า เรื่องด้วย ตอนนั้นเห็นแล้วก็รีบเก็บ แล้วส่ายหลัว
ไปไกลๆ
เห็นมะลิวันอยากจะหันหลังไป จนวิภาที่อยู่ข้างๆ คอยฟัง อยู่ก็ได้พูดขึ้นมา : “รอก่อน
พอจนวิภาพูดเสร็จ ขามะลิวัลย์ก็สะดุ้ง อยากจะเดินออก ไป แต่พอนึกได้ว่าสุมิตรอยู่ เธอก็ไม่กล้าทำอะไร
มะลิวัลย์หันหลังอย่างช้าๆ ต่อหน้าสุมิตร อดทนเก็บ อารมณ์ไว้กับสุมิตร : ” ยังมีอะไรอีก?”
จันวิภาไม่มองมะลิวัลย์ แต่ดันจ้องหน้าสุมิตร เงยหน้าขึ้น เอารอยเมื่อกี้ที่เธอโดนตบให้เขาดู : ” มันดีฉัน นายจะปล่อย มันแบบนี้หรอ?”
พอได้ยิน สุมิตรมองหน้าจันวิภาที่มีรอยนิ้วเล็กๆ เจ็บปวด ใจ พูดอย่างชักช้าว่า : ” เธอเป็นแม่เลี้ยงคุณ ผมไม่ทำร้ายผู้
หญิง……
เธอเป็นแม่เลี้ยงฉัน! แล้วทำไมเธอต้องฉัน? ทำไมไม่ ตามฉันสักคำแล้วขายฉันให้กับนาย? แม่เลี้ยงแบบนี้ ฉันยัง ต้องเห็นใจด้วยหรา? หรือว่าเธอนึก สการค้านั้น เลยไม่ กล้าที่จะฉีกหน้ากัน?!” จันวิภาพูดสุมิตร สายตาเธอเย็นชา สายตาเหมือนกับจะมองทะลุเขา
จนวิภาจำได้ เมื่อก่อนหลังจากพัชรีตบหน้านวาระ เขาตบ ทั้งพัชรีและก็เธอ ตอนนี้เปลี่ยนเป็นเธอ ทำไมไม่เหมือนกัน?
สุมิตรโกหกเธอหรือ?!
ได้รับรู้ความรู้สึกของจันวิภาแล้ว สุมิตรนึกถึงที่หมอบอก ห้ามให้ในวิภาโกรธ ไม่อย่างนั้นจะมีผลต่อเด็กในครรภ์
เลยตกลงไว้ก่อน เขามองจันวิภาไว้ พูดอย่างอึดอัดว่า : * ได้ ผมฟังคุณ ต่อไปผลิตภัณฑ์ของบริษัทมะลิวัลย์ห้าม จําหน่ายขาย ขอแค่คุณอยาก ผมก็สามมารถทำให้บริษัทเธอ แจ้ง “
เห็นสุมิตรฝืนใจแบบนั้น จันวิภายิ่งไม่ยอม หน้าตาอย่าง กับฝืนใจมากเป็นไร สุดท้าย เป็นเพราะฉันจันวิภาบังคับหรอ?
จันวิภาหัวเราะอย่างเยาะเย้ย คำพูดที่พูดออกมานั้นมัน
ช้างบาดใจมาก: “พอเถอะ นายไม่ต้องมาแสดงอะไรต่อหน้าฉัน ฉันนายแค่แสดง พูดต่อหน้าฉันเท่านั้น ฉันไม่ต้องการคำ สัญญาที่ไม่มีความจริงใจแบบนี้ สุมิตร นายกับมันจะไปไหนก็ ไป ฉันไม่อยากเจอนาย และก็ไม่อยากฟังแล้วว่าฉันสำคัญกับ นายมากแค่ไหน
ไกใต้ความโมโหแล้วจันวิภาไม่รู้เลยว่าตัวเองพูดแทงใจ และก็ไม่รู้ว่ากำลังงอลเพราะนวาระอยู่
ฟังจันวิภาพูดอย่างผิดหวังแล้ว สุมิตรเดินหน้าเข้าไปจับ มือเธอไว้ พูดอย่างสีหน้าจริงจังว่า : ” วิภา ใจเย็นก่อน ผม พูดจริง! ไม่เชื่อคุณรอดูข่าวสองสามนี้ได้เลย ผมพูดแล้วทำได้
แน่นอน!”
พอฟังถึงที่นี้ มะลิวัลย์ก็ไม่ยอมแล้ว เธอพูดกับสุมิตรอย่าง ไม่เต็มใจว่า : “ คุณสุมิตร คำพูดนี้พูดไม่เป็นธรรมนะ ยังน้อย บ้านเราสองบ้านก็เป็นหญาติกัน ฉันเอาจนวิภาให้นาย นายจะ มาหักหลังกันไม่ได้นะ!”
ในเวลาเดียวกัน ใจมะลิวก็อึ้งมาก เธอไม่ใช่ว่าไม่เคย ได้ยินมาก่อนว่าสุมิตรไม่ชอบในวิภานิ? แต่ทำไมดูจากวันนี้ แล้ว มันคนละคนกันเลย
ทั้งๆ ที่เป็นสุมิตรที่ดีต่อกันวิภา
หนูน้อย มันก็วันมีสักวันที่หัวนมสีเหลืองจะกลายเป็นหงส์ ซิท มะลิวัลย์จ้องจันวิภาด้วยสายต่อจ เมื่อก่อนเธอเกลียดน วิภาอย่ากับอะไร ก็เพราะเธอสวยเกิน แย่งชิงทุกอย่างไปหมด
ต่อมาเธอได้ขายจันวิภาให้กับสุมิตร ก็อยากเธอบ้านแพ้ ไม่เหลืออะไร คิดไม่ถึงเลย เธอดันมีปัญยาคว้าใจสุมิตรไปได้
ข้างในความความมะลิวัลย์สุมิตรไม่ได้รู้เลย ได้ยินเสียง กรีดร้องของเธอแล้ว สุมิตรหันหลังกลับไปจ้องเธอ ” จะไปไหน ก็ไป! หากจั่นวิภาเป็นไรไป บ้านแกแจ้งก็ถือเป็นเรื่องเล็กน่ะ!”
ฟังที่พูดแล้ว สุมิตรจริงตัวมาก!
ตอนนั้นมะลิวัลย์โกรธจนตาแดง เธอโกรธแล้วจ้องมองสุ มิตร ตะคอกใส: “สุมิตรนายจะทำแบบกับฉันได้นะ แบบนี้เรียน ว่าลืมบุญคุณกันน่ะ
มะลิวัลย์กรีดร้องอยู่ในห้องผู้ป่วย เธอก็ยังพวกคำพูดที่ไม่ ดี คนคุมที่อยู่ด้านนอกเข้ามาก็เข้ามาจับตัวเธอไว้
“รอก่อน!” จันวิภาเอามือที่สุมิตรจับเธอไว้ออก เธอเดินไป หามะลิวัลย์อย่างโหดร้าย คำพูดเย็นชา “ พวกนายหยุดเดียว
พอได้ยิน คนคุมสองคนนั้นก็หันหน้าเข้าหากันวิภา
จันวิภาเดินไปตรงหน้ามะลิวัลย์ เธอยิ้มอย่าเย็นชา รอย ยิ้มที่เต็ไปด้วยความแก้แค้น ” มะลิวัลย์ เธอคิดว่าต่อมาเธอจะ แค่บ้านล้มละลายหรอ?”
พูดไป จนวิภายกมือที่สะอาดขึ้น ยกขึ้นสูงๆ แล้วตบใส่ หน้ามะลิวัลย์แรงๆ
