พิชิตใจนายปีศาจ – ตอนที่ 154

แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน

ตอนที่ 154 โกหกจนถูกจับได้

“ไข่เหรอ?”สุมิตรพูดและเขาก็พยักหน้าอย่างพึ่งพอใจ จากนั้นก็พูดว่า “ทำได้ดีมาก ทำอย่างนี้ต่อไปนะ

การกระทำของจันวิถีชภาครั้งนี้ทำเอาเขาชอบมาก

“ขอบคุณท่านประธานที่ชมค่ะ”จันวิภาพยักหน้าและคิดได้ เรื่องหนึ่งเลยถามไปว่า “ใกล้ถึงเวลากินข้าวแล้วค่ะ ประธาน จะกินข้าวในห้องทำงานหรือออกไปกินด้านนอกค่ะ?”

เขาก้มหน้างานบนโต๊ะขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า “วัน นี้กินในนี้ดีกว่า”

“ได้ค่ะ ท่านประธาน

ดังนั้นจันวิภาเลยออกไปโทรสั่งอาหารจากนั้นวาง โทรศัพท์ประมาณสิบนาทีก็มีคนมาส่งอาหารให้ จนวิภาอึ้ง เล็กน้อยเพราะเขามาส่งเร็วมาก

คนส่งอาหาร อาหารวางไว้บนโต๊ะ จันวิภายกขึ้นและ เตรียมตัวเอาไปที่ห้องของเขาแต่ก็โดนคนส่งอาหารเรียกไว้ “คุณครับ เดี๋ยวก่อนครับ”

“ค่ะ?” นภากลับหัวและถามอย่างสงสัยว่า “มีอะไรเหรอ

ค่ะ?”
“คุณยังไม่ได้จ่ายเงินครับ! “คนส่งอาหารพูดยิ้มๆ: “คุณ อาจจะเป็นพนักงานใหม่เลยไม่รู้ว่าค่าอาหารต้องจ่ายเงินสด เลยครับ!”

“ช้า?!

จนวิภามองเขาอึ้งๆไม่ใช่ว่าบริษัทร่วมมือกับร้านอาหาร และจ่ายเงินสิ้นเดือนเลยไม่ใช่เหรอ?

เอ่อ…….แบบนี้นี่เองขอโทษด้วยนะค่ะ คุณรอก่อนนะ เดี๋ยวฉันจ่ายเงินให้ค่ะ……..วิภาพูดแล้วก็วางอาหารลงหยิบ กระเป๋าและยื่นเงินไปให้เขาแต่พอกำลังจะยื่นจ่ายเธอก็นึกขึ้น

ได้ว่า

เมื่อวานเธอลงจากเครื่องบินก็ตรงไปที่โรงแรมเลยยังไม่ ได้ไปกดเงินเลย………นตอนนี้ในตัวเธอไม่มีเงินอยู่เลยมีแต่

เงินดอลล่า!

จนวิภาอายและยิ้มแห้งๆมองเขาจากนั้นก็พูดว่า “เอ่อคือ

….พวกคุณรับเงินดอลไหมค่ะ?”

“เอ่อ?”คนส่งอาหารงงเลยและพูดว่า “คุณอย่าเล่นมุข

เลยครับ!”

เล่นมุข……ฉันไม่ได้เล่นมุขเลยนะ!!!

จันวิภารำคาญและพูดว่า “คุณรอฉันตรงนี้ก่อนนะเดี๋ยวฉัน

ไปหาเงินมาก่อน!

พูดจบ จันวิภาก็เปิดประตูอะไรสักอย่างเข้าไปเลย
บ้าจริง ขายหน้าจัง.เฮ้อ………ให้เธอไปหาเงินที่ไหนล่ะ เนี่ยฟังมาบริษัทก็มาขอยืมเงินเขาแล้ว!

กำลังคิดอยู่ก็มีเสียงคนดังขึ้นและเขา อะไรหรือเปล่า?” ก็พูดว่า “เธอเป็น

พอได้ยิน จันวิภาก็ตกใจเธอมองไปที่สุมิตรถึงรู้ตัวว่าตัว เองเปิดห้องประธานเข้ามาเลย!

ซวยแล้วสิ!

“อะแฮมๆ ไม่มีอะไรค่ะ ท่านประธานค่ะ………ฉันเข้าผิด

ห้องค่ะ “ไม่ว่าในใจจะอายเพียงใด จนวิภาก็ทําหน้า

เหมือนไม่มีอะไร

พอพูดจบเธอกำลังจะเปิดประตูแต่พอเปิดประตูเธอก็เห็น

คนส่งอาหารยืนรออยู่

สุมิตรเห็นแล้วก็ทนไม่ได้เลยหัวเราะและพูดว่า “เกิดอะไร ขึ้นเหรอ? ใครอยู่ด้านนอก

“ไม่มีอะไรค่ะ!”จันวิภายิ้มเจื่อนๆ เธอมองไปที่สุมิตรและ เห็นว่าเขาเดินมาใกล้เธอแล้ว เขาตัวสูงมากพอมายืนใกล้เธอ ก็สูงจนปิดตัวเธอได้หมด

จนวิภากะจะทำให้ตัวเองดูไม่แฟชั่นและไม่สวยก็เลยใส่ รองเท้าไม่มีส้นมาตอนนี้เขามายืนหน้าเธอเขายิ้มมุมปากและ

มองเธอ

“นี้เรียกว่าไม่มีอะไรงั้นเหรอ?” เขาไม่เชื่อเธอ เขาอยากดึงเธอออกไป

“เดี๋ยวก่อน! เธอตกใจกับการกระทำของเขาและรีบหยุด จากนั้นก็พูดว่า: “พอแล้วเดี๋ยวพูดๆ คือว่า…….

“อะไร?” เขายิ้มมุมปากและถามไป

เอ่อ……………..ฉันไม่มีเงินน่ะค่ะ คุณให้ฉันยืมเงิน หน่อยได้ไหมค่ะ?”เธอไม่สนแล้วสถานการณ์แบบนี้ เธอก้มหัว และพูดไป

“ยืมเงิน?” เขาถามอย่างแปลกใจ

กัน?เธอไม่มีเงินเหรอ?”

“เธอจะยืมเงินทำไม

ฉันก็ไม่มีเงินน่ะสิ ฉันพึ่งกลับประเทศนะ มีแต่เงิน

ดอลที่

ฟาดหน้านายได้เนี่ยแต่ไม่มีเงินหยวนอีกอย่าง ทำไมฉันต้องจ่ายเงินด้วย? คนที่จะกินก็คือนายนะ! อาหารนาย

แน่นอน เธอไม่กล้าพูดออกไปอยู่แล้วนอกจากว่าเธอไม่

อยากอยู่แล้ว!

“เธอเห็นเขาไม่พูดสักทีก็เลยพูดดกหกเขาไปว่า “ฉันมีเพื่อนแล้วเพื่อนฉันก็ยืมเงินไปแล้ว ดังนั้น…….

“ใช่เหรอ? ทําไมเขาต้องยืมเงินเธอด้วย ยืมปเท่าไหร่?

เราถามเธอ

เอ่อ…………..ไปหนึ่งร้อย? หนึ่งร้อยหยวน ใช้

เขาสงสัย “หนึ่งร้อยหยวนยังต้องคืนอีกเหรอ?”
เธอไม่รู้จะพูดยังไงต่อและพูดไปว่า”ใช่ ไม่มีเงินแล้ว ตอนนี้ต้องการเงินหนึ่งร้อย ฉันยืมก่อนได้ไหมค่ะ………

พวกเขาจนมาก ท่านประธานใจดี

หน้าขายหน้าจัง!อายมาก! เธอขอยืมไปและทำสีหน้าน่า

สงสาร

“อ้อ แบบนี้นี่เอง…. ” เขาพูดต่อและทำท่าหยักไหล่และ พูดว่า “บนโต๊ะมีอยู่สองร้อย เอาไปสิ ไม่ต้องคืนล่ะนะ!”

“ขอบคุณค่ะท่านประธาน……. “เธอพูดและออกมาจากเขา จากนั้นก็เดินไปหยิบเงินสองร้อยบาทบนโต๊ะ

แต่ในจังหวะที่เธอแตะเงินนั้นด้านหลังก็มีเสียงของเขาดัง ขึ้นมาว่า “อืม… พูดมาแล้ว อาหารที่สั่งวันนี้ทำไมถึงยังไม่มา อีกปกติตอนนี้ต้องขึ้นมาแล้วสิ

เหอะ……

จนวิภามือสั่นและหน้าแดงขึ้นมาทันที ตายแล้ว สุมิตร

นายจะมาพูดอะไรตอนนี้เนี่ย!

เหอะๆๆ…..อาหารวันนี้น่าจะมาถึงด้านนอกแล้วนะค่ะ เดี๋ยวฉันไปดูให้ค่ะ ท่านประธานรอสักครู่นะค่ะ…….พูดจบเธอ เอาเงินและเดินออกไปทันที

“อืม!”เขาพยักหน้าและเดินไปที่นั่งของตัวเองทำงานต่อ พูดพึมพำว่า “ฉันไม่รีบ แต่แค่หวังว่าคนบางคนจะซื่อสัตย์มากกว่านี้ เลขาที่งี่เง่า!”

เธอกำลังจะเปิดประตูออกไปก็ต้องชะงักกับคำพูดของเขา เฮ้อ เขารู้จนได้ แต่ว่า…………เงาบ้านในเง่ากันหมด นายบ้าเอ้ย!

“ฉันรู้ค่ะท่านประธาน ครั้งหน้าจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น

อีกค่ะ!”เธอกัดฟันพูด ในใจว่าเขาจนไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว

อย่าโกหก ในเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องเฉันไม่ต้องการ